ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Η Βασιλική Σουλαδάκη ανήκει σε εκείνη τη νέα γενιά που προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ και παρέμεινε σε αυτό, με στόχο την ανασυγκρότηση του μόλις πριν δύο χρόνια ισχυρότερου μεταδικτατορικού ελληνικού κόμματος. Ετοιμάζει το διδακτορικό της στο γεωπολιτικό θέμα “Ρωσία, ενέργεια και εξωτερική πολιτική”.
Έχει εργαστεί στον τραπεζικό τομέα, στην αυτοδιοίκηση, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ως αναπληρώτρια του Τομέα Εξωτερικής Πολιτικής και μέλος της Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ κατεβαίνει με ορμή υποψήφια στην ευρωλίστα της Ελιάς. Σίγουρη ότι δεν έφτασε ακόμη η στιγμή που ο τελευταίος θα κλείσει πίσω του την πόρτα του ΠΑΣΟΚ, απαντά στις 7 ερωτήσεις του Δημήτρη Μαχαιρίδη για το tribune.gr
1. Η Ελιά ήταν μια επινόηση της ιταλικής αριστεράς που τέλειωσε άδοξα, ενώ το ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν είχε ως πρότυπό του την ιταλική αριστερά: να συμπεράνουμε ότι με την Ελιά το ΠΑΣΟΚ απομακρύνεται από το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου ή λειτουργεί ως πλατφόρμα ανανέωσης του μέχρι τις επόμενες εθνικές εκλογές;
Η ιταλική ελιά δεν ήταν επινόηση της εκεί αριστεράς αλλά της εκεί κεντροαριστεράς.
Το ΠΑΣΟΚ διαχρονικά δεν αντέγραφε άλλους ούτε λειτουργούσε με άλλα πρότυπα είχε την δική του αυτόνομη πορεία μελετούσε άλλα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και αντλούσε εμπειρίες.
Ουδέποτε όμως ούτε αντέγραφε ούτε λειτουργούσε ως απομίμηση άλλων. Είχε και έχει την δική του προσωπικότητα.
Ανεξάρτητα όμως από αυτά, η ιταλική Ελιά ήταν μια τυπική συμμαχία, συνεργασία πολιτικών κομματικών σχηματισμών που διατηρούσαν την αυτονομία τους και προέκυψε ως κοινή γραπτή συμφωνία των αντίστοιχων κομματικών ηγεσιών.
Η ελληνική Ελιά, είναι μια άτυπη συνύπαρξη κομματικών σχηματισμών, κινήσεων αλλά και ανεξάρτητων προσωπικοτήτων που συμμετέχοντας στις ευρωεκλογές γίνεται μια προσπάθεια επανένωσης των δυνάμεων της κεντροαριστεράς .
Το ΠΑΣΟΚ βλέπει με συμπάθεια και συμμετέχει σ αυτήν την προσπάθεια, διατηρώντας την αυτονομία του, την ανεξαρτησία του, την δική του στρατηγική και φυσιογνωμία και ταυτόχρονα ανασυγκροτούμενο το ίδιο. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι διατεθειμένο να εγκαταλείψει την πολιτική κληρονομιά του Ανδρέα Παπανδρέου ούτε την προσφορά του.
Τελικά για να είμαι ειλικρινής, υπάρχουν κάποιοι κυρίως εκτός ΠΑΣΟΚ και ελάχιστοι εντός, που προσβλέπουν σ ένα νέο πολιτικό φορέα της κεντροαριστεράς μέσα στον οποίο θα διαχυθεί το ΠΑΣΟΚ.
Αυτή η αντίληψη είμαι σίγουρη πως έχει ελάχιστες προοπτικές να ευδοκιμήσει.
2. Πρώτη φορά από το 1974 το ΠΑΣΟΚ δεν κατέρχεται σε εκλογές με το δικό του όνομα: αυτό σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ ετοιμάζεται να καταθέσει τα όπλα και να παραχωρήσει τον κεντροαριστερό χώρο σε άλλους πολιτικούς σχηματισμούς ή για λίγο μόνο καιρό ξαποσταίνει προκειμένου να επανακυριαρχήσει σε αυτόν;
Το ΠΑΣΟΚ, έχει τραυματιστεί σοβαρά από την οικονομική και κοινωνική κρίση, έχει αδικηθεί κατάφωρα, πληρώνει κόστος που είναι τραγικά υπέρτερο από τις όποιες πραγματικές του ευθύνες.
Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι διατεθειμένο σε καμιά περίπτωση να καταθέσει τα «όπλα». Η πολιτική του ιστορία, η πολιτική του πορεία, οι παρακαταθήκες του Ανδρέα Παπανδρέου και κυρίως τα απλά στελέχη, μέλη, ο απλός πολίτης οπαδός, είναι οι στυλοβάτες αλλά και οι πρωτοπόροι στην διατήρηση, στην ανασυγκρότηση, στη νέα πορεία του ΠΑΣΟΚ.
Και κάτι που δεν πρέπει να μας διαφεύγει. Ένας ιδεολογικοπολιτικός χώρος ούτε παραχωρείται, ούτε εκχωρείται, αλλά και ούτε καταχτιέται, διότι ο χώρος της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, έχει οικοδομηθεί στη βάση αντιλήψεων και αρχών του Ανδρέα Παπανδρέου και όχι μόνο.
Οι όποιες προτάσεις, που ακούγονται σήμερα εκτός ΠΑΣΟΚ, δεν μπορούν να καλύψουν, όπως πολλοί νομίζουν, το «κενό» της κεντροαριστεράς. Ααυτό καλύπτεται από το ΠΑΣΟΚ. Οι άλλοι καλύπτουν κενά αέρος.
3. Τα τελευταία έξι χρόνια η Ελλάδα ζει κάτω από μια τεράστια οικονομική κρίση με πολλαπλές κοινωνικές συνέπειες: τελικά ποιος είναι ο κύριος υπεύθυνος για αυτήν την κρίση, ο Κώστας Καραμανλής ή ο Γιώργος Παπανδρέου;
Όλοι οι σοβαροί μελετητές του Ευρωκοινοβουλίου, αλλά και το ίδιο το Ελληνικό Κοινοβούλιο, όπως προκύπτει από το προοίμιο των προϋπολογισμών για το 2013 που ψηφίσε το ίδιο, προφανώς έχουν συμφωνήσει για το τεράστιο έλλειμμα που άφησε ο Καραμανλής το 2009 και την τραγική πολιτική του Αλογοσκούφη, που παρεμπιπτόντως και οι δύο έχουν πάθει αφωνία.
Δυστυχώς η κοινωνία και τα ΜΜΕ, ασχολούνται μόνο με τον Γ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, το οποίο επιχειρούν να χρησιμοποιήσουν ως αποδιοπομπαίο τράγο για εκτόνωση της λαϊκής οργής. Συνειδητά αποσιωπούν τα του Καραμανλή, όπως και την συνειδητή συμμετοχή με τα διάφορα Ζάππεια στην αντιμετώπιση της κρίσης, όταν είχε σηκώσει και αυτός το αντιμνημονιακό φλάμπουρο και διέσπασε την ανάγκη πολιτικής ενότητας στην χώρα.
Βεβαίως η αρνητική επίδραση και η παρεξήγηση του «λεφτά υπάρχουν», έπαιξε καταλυτική επίδραση στις εξελίξεις. Όμως με μελαγχολία και οίκτο διαπιστώνεται σήμερα ότι οι εμπνευστές του «λεφτά υπάρχουν» την έχουν κάνει με ελαφρά πηδηματάκια σε άλλους πολιτικούς χώρους, μη αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους. Έτσι σήμερα αρμενίζουν αλλού, σφυρίζουν αδιάφορα, παριστάνουν τους άσχετους και επιχειρούν να γίνουν εμπροσθοφυλακή του «αντιμνημονιακού» αγώνα, αφήνοντας τα λάθη και τις παραλείψεις τους να ταλαιπωρούν το ΠΑΣΟΚ.
4. Ζούμε δύο χρόνια συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – Νέας Δημοκρατίας: κατά πόσο διαφοροποιούνται τα δύο αυτά κόμματα στην πολιτική τους ατζέντα στα ευρωπαϊκά ζητήματα;
Η διαφορά είναι προφανής. Η μεν Νέα Δημοκρατία εκφράζεται με την ατζέντα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, το δε ΠΑΣΟΚ εκφράζεται με την ατζέντα του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Το πρόγραμμα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος έχει προτεραιότητα τον ανταγωνισμό και την αγορά, δηλαδή την οικονομία.
Το πρόγραμμα των Σοσιαλιστών έχει ως προτεραιότητα το κοινωνικό συμβόλαιο, την κοινωνική ατζέντα, τους όρους που οφείλει να αποδεχθεί η οικονομία, έτσι ώστε να λειτουργήσει υπέρ της κοινωνίας.
Οι Σοσιαλιστές δηλαδή προτείνουν τον ιστορικό συμβιβασμό ανάμεσα στην οικονομία και τον ανταγωνισμό με το κοινωνικό κράτος, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ειρήνη, την προστασία του περιβάλλοντος.
Εξάλλου πάντοτε η Σοσιαλδημοκρατία είχε ως αντίληψη το κοινωνικό συμβόλαιο και την ένταξη της οικονομίας στην εξυπηρέτηση της κοινωνίας.
5. Είναι η πρώτη φορά που οι ευρωεκλογές διεξάγονται με σταυρό προτίμησης, κάτι που σημαίνει για τους υποψήφιους εξοντωτικό αγώνα δρόμου σε όλη την Ελλάδα. Ο υποψήφιος που έχει αναγνωρισιμότητα, μηχανισμούς και τα περισσότερα χρήματα είναι αυτός που θα έρθει πρώτος σε σταυρούς ή υπάρχουν και εναλλακτικοί τρόποι επικοινωνίας με κόστος που μπορούν να αντέξουν οι νεοεισερχόμενοι υποψήφιοι;
Τα θέματα που θίγετε είναι ερωτήματα που συνεχώς τίθενται, στο πως λειτουργούν οι δημοκρατικοί θεσμοί, πως η αξιοκρατία και η διαφάνεια ως συστατικό μιας ανοικτής κοινωνίας εξυπηρετούνται με τους τρόπους που διεξάγεται ένας εκλογικός αγώνας.
Δυστυχώς ο επηρεασμός της κοινής γνώμης και της αξιολόγησης των υποψηφίων με τα συνήθως χρησιμοποιούμενα μέσα είναι μεγάλος και απορρέει κατά κύριο λόγο, από αυτούς που τα διαθέτουν.
Υπάρχει απάντηση; Υπάρχει: η ολοκληρωμένη θεσμική λειτουργία των πολιτικών κομμάτων, που με προκριματικές εκλογές σε επίπεδο μικροπεριφερειών, όπου όλοι είναι γνωστοί και ελέγχονται, αυτές πρέπει να επιλέγουν και να υποδεικνύουν τους υποψηφίους τους.
Όσο πιο κοντά στον πολίτη είναι η επιλογή, τόσο πιο καθαρή και διάφανη είναι.
6. Από την ΕΟΚ των δέκα χωρών-μελών τη στιγμή που εισήλθε η Ελλάδα το 1981, φτάσαμε σήμερα στην Ευρώπη του κοινού νομίσματος. Στις επόμενες ευρωπαϊκές εξελίξεις ποιος τομέας θα παίξει κυρίαρχο ρόλο: η κοινή ενεργειακή πολιτική ή η κοινή πολιτική άμυνας και ασφάλειας;
Τα δύο θέματα δεν είναι ανεξάρτητα μεταξύ τους, είναι κατ εξοχήν αλληλοεξαρτώμενα.
Εξάλλου οι πρόσφατες εξελίξεις στην Ουκρανία από μόνες τους επιβεβαιώνουν αυτή την θέση.
Η Ευρώπη, μια περιοχή του κόσμου κατ’ εξοχήν ανεπτυγμένη, σε μεγάλος μέρος είναι εξαρτώμενη από εισαγωγές ενεργειακών προϊόντων.
Με την έννοια αυτή, η ενεργειακή ασφάλεια είναι στρατηγικό θέμα υψίστης προτεραιότητας, με την αντίστοιχη αξιολόγηση στις ιεραρχήσεις της εξωτερικής πολιτικής της Ε.Ε.
Η κοινή πολιτική άμυνας και ασφάλειας βέβαια, δεν περιορίζεται μόνο στα ενεργειακά. Είναι ένας τομέας που άλλοτε αποτελούσε ύψιστη προτεραιότητα της Ε.Ε, ενώ τώρα έχει σχετικά υποβαθμιστεί.
Η Ευρώπη, εάν θέλει να αποκτήσει ισοδύναμη φωνή σε παγκόσμιο επίπεδο, οφείλει να επανενεργοποιήσει τις διαδικασίες για κοινή εξωτερική πολιτική άμυνα και ασφάλεια. Σε αντίθετη περίπτωση, θα λειτουργεί ως παρακολούθημα ή εξάρτημα άλλων που βάζουν την ατζέντα, κυρίως όμως θα είναι παρακολούθημα της Αμερικής.
Η παρουσία στο Κίεβο του Αμερικανού Αντιπροέδρου και του Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών και η απουσία της Ευρώπης, είναι προφανής.
Δυστυχώς υπάρχει μια πραγματικότητα, που απορρέει από το ιδιόμορφο δόγμα των χωρών της τέως ανατολικής Ευρώπης που έγιναν μέλη της ΕΕ. Το δόγμα τους είναι «οικονομικά με την Ευρώπη, πολιτικά με την Αμερική».
7. Η κοινωνική ατζέντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο της ευρωπαϊκής ενοποίησης: ποια θέματα έχουν προτεραιότητα για τα επόμενα πέντε χρόνια του θητείας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, π.χ. ο γάμος μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου ή η εξασφάλιση ίσων ευκαιριών πρόσβασης στη μόρφωση;
Η κοινωνική ατζέντα περιλαμβάνει ένα ευρύτατο φάσμα θεμάτων. Άλλα από αυτά ρυθμίζονται με αποφάσεις που παίρνονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με σημαντικότατη συμβολή του Ευρωκοινοβουλίου. Άλλα αποφασίζονται σε εθνικό επίπεδο με παραινέσεις ή προτροπές από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο η άλλους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Η βασική προτεραιότητα σήμερα είναι η ανεργία, η ανάπτυξη, το κοινωνικό κράτος, η κοινωνική συνοχή. Για τα θέματα αυτά υπάρχει αρμοδιότητα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Στο κοινωνικό κράτος ανάγονται και τα θέματα ίσων ευκαιριών πρόσβασης στην μόρφωση.
Το θέμα του γάμου μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, ανάγεται στα ανθρωπιστικά δικαιώματα, θέμα, όμως, που δεν είναι στις αποφασιστικές αρμοδιότητες του Ευρωκοινοβουλίου.
Στο συγκεκριμένο θέμα το Ευρωκοινοβούλιο, προτρέπει τα κράτη μέλη, δεν τα δεσμεύει. Οι αποφάσεις, όμως, ανάγονται στα εθνικά κοινοβούλια των κρατών μελών.
Για το συγκεκριμένο θέμα οι θέσεις του ΕΣΚ είναι οι πιο θετικές από όλα τα μεγάλα Ευρωπαϊκά κόμματα. Στη δε χώρα μας, το ΠΑΣΟΚ έχει τοποθετηθεί με τον πιο θετικό τρόπο, σε σχέση με άλλες υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις.
