ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Ο ευρωπαϊκός Νότος είχε μάθει να απεχθάνεται την Γερμανίδα καγκελάριο, καθώς το Βερολίνο επέβαλε σκληρή λιτότητα. Ωστόσο τώρα η Άγκελα Μέρκελ μάλλον θα λείψει σε πολλούς.
Αυτό είναι το σχόλιο του Φερντινάντο Τζουλιάνο,αρθογράφου του Bloomberg, για τις πολιτικές εξελίξεις στη Γερμανία και το τι αυτές σημαίνουν για την υπόλοιπη Ευρώπη.
«Όταν η Άγκελα Μέρκελ ανακοίνωσε τα σχέδιά της για αποχώρηση από την ηγεσία του CDU, ελάχιστα δάκρυα χύθηκαν στη νότια Ευρώπη. Από την Ελλάδα έως την Ιταλία, η Γερμανίδα καγκελάριος ενσάρκωνε την ψυχρότητα με την οποία η υπόλοιπη Ευρώπη αντιμετώπιζε όσους βρίσκονταν σε κρίση» αναφέρει χαρακτηριστικά.
Θυμίζει ότι στην κορύφωση της κρίσης χρέους, το 2012, ο δεξιός Τύπος στην Ιταλία χαιρέτιζε την νίκη της εθνικής ποδοσφαίρου έναντι της Γερμανίας προσβάλλοντας τη Μέρκελ στα πρωτοσέλιδά του. Στην Ελλάδα όσοι διαμαρτύρονταν κατά της λιτότητας, την παρουσίαζαν με χιτλερικό μουστάκι ή με στολή Ναζί, συνεχίζει ο αρθρογράφος του Bloomberg.
«Παρόλα αυτά τώρα που τελικά η Μέρκελ αποχωρεί, η νότια Ευρώπη έχει λόγο να μετανιώνει» σημειώνει.
Πράγματι, η αναποφασιστικότητά της ήταν ένας αποφασιστικός παράγοντας στην παράταση της κρίσης, σχολιάζει ο αρθογράφος, προσθέτοντας ότι δεν υπήρξε ποτέ γενναία στην αντιμετώπιση των αποτυχιών στην καρδιά της νομισματικής ένωσης.
Αλλά, εκτιμά, η αργή αντίδρασή της ήταν σχεδόν σίγουρα αποτέλεσμα της διστακτικότητας των Γερμανών ψηφοφόρων και όχι της δικής της.
«Η Μέρκελ πάντα στήριζε το ενιαίο νόμισμα και πρόωθησε σημαντικές μεταρρυθμίσεις για να ενισχύσει την ανθεκτικότητά του. Δεν είναι ξεκάθαρο ότι όποιος την ακολουθήσει θα πράξει το ίδιο» τονίζει.
Για τους επικριτές τα λάθη της Μέρκελ είναι προφανή. Αντέδρασε με υπερβολική καθυστέρηση στην ελληνική κρίση, υποκρινόμενη ότι το χρέος της Αθήνας είναι βιώσιμο. Ενώ στήριξε τρία πακέτα διάσωσης, αυτά επέβαλαν υπερβολική λιτότητα στην Ελλάδα, πυροδοτώντας ένα αδιάκοπο σπιραλ ύφεσης και περαιτέρω υπερχρέωσης, σημείωνει το άρθρο και συνεχίζει:
Η Ευρωζώνη εξακολουθεί να μην έχει ενιαίο υπουργείο Οικονομικών για την αντιμετώπιση των σοκ.
Ωστόσο, προσθέτει, δεν πρέπει κανείς να ξεχνά την τεράστια πρόοδο, που έγινε στη νομισματική ένωση την τελευταία δεκαετία.
Τα σχέδια διάσωσης σηματοδότησαν μία σταδιακή ρήξη με την αρχή ότι οι χώρες δεν πρέπει να διασώζουν η μία την άλλη.
Αυτό προβλέπεται στις Ευρωπαϊκές συνθήκες και στηρίζεται από το γερμανικό κατεστημένο. «Ωστόσο την Μέρκελ δεν την ένοιαζε: Στήριξε τον Ενιαίο Μηχανισμό Σταθερότητας, έναν μόνιμο μηχανισμό αντιμετώπισης κρίσεων, με αντάλλαγματα τη δημοσιονομική πειθαρχία και τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» αναφέρει.
Υπήρξε επίσης ανοιχτόμυαλη στα θέματα της νομισματικής πολιτικής, επισημαίνει. Οι πρωτοβουλίες της ΕΚΤ, όπως το πρόγραμμα Απευθείας Νομισματικών Συναλλαγών και η ποσοτική χαλάρωση, ήταν ιδέα του Μάριο Ντράγκι.
«Η Μέρκελ άνοιξε το δρόμο σε αυτές, στηρίζοντας το διορισμό Ντράγκι, ενώ σεβάστηκε την ανεξαρτησία της ΕΚΤ, σε αντίθεση με τον υπουργό Οικονομικών της, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που έφτασε σε σημείο να κατηγορήσει την κεντρική τράπεζα για την άνοδο των ακραίων κομμάτων στη Γερμανία» εξηγεί.
Τον τελευταίο χρόνο δεν στήριξε πάντως αρκετά τον Γάλλο πρόεδρο, Εμανουέλ Μακρόν στην πρωτοβουλία του να προωθήσει περισσότερη ενοποίηση στην Ευρωζώνη.
Στη γερμανική πολιτική σκηνή, ωστόσο, δεν υπάρχουν ενδείξεις για στήριξη του φεντεραλισμού. Οι Σοσιαλδημοκράτες καταρρέουν και το ΑfD ανεβαίνει.
Εξαίρεση η άνοδος των Πρασίνων, που είναι ανοιχτοί στην ιδέα των ευρωομολόγων, δηλαδή κάποιου είδους αμοιβαιοποίησης του χρέους.
«Προς το παρόν, όμως, η εκλογική επιτυχαί τους φαίνεται να συνδέεται περισσότερο με την εσωτερική ατζέντα παρά με το όραμά τους για την Ευρώπη» παρατηρεί ο αρθογράφος.
«Υπάρχει κάποια ελπίδα για την Ευρωζώνη μετά την Μέρκελ. Αλλά με την Ιταλία σε τροχιά σύγκρουσης με τις Βρυξέλλες και τον Μακρόν ολοένα και πιο αδύναμο στο εσωτερικό της χώρας του, δεν υπάρχουν οι συνθήκες για ένα φεντεραλιστικό άλμα στη Γερμανία.
»Μία πιο εγωϊστική Γερμανία συγκεντρώνει μεγαλύτερες πιθανότητες. Σε πολλούς στη νότια Ευρώπη θα λείψει η γυναίκα, που απεχθάνονταν» καταλήγει.
