ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Ο κοσμήτορας της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδας, Πάνος Ρήγας, έβαλε το andro.gr στο περιβόητο Τεκτονικό Μέγαρο της Αχαρνών, ανακαλεί την βραδιά της μύησής του πριν από 24 χρόνια και αντικρούει μύθους και θεωρίες συνωμοσίας που ακολουθούν τη διεθνή αδελφότητα των Μασόνων με τα 300 χρόνια ιστορίας.
To TRIBUNE αναδημοσιεύει το άρθρο του Πάνου Ρήγα από το Andro.gr
Παρασκευή, περίπου 7 το απόγευμα.
–Αχαρνών και Σουρμελή παρακαλώ, λέω στον οδηγό του ταξί.
Με κοιτά από τον καθρέφτη, παρατηρεί στιγμιαία το μαύρο κοστούμι και τη σκούρα γραβάτα.
–Κατάλαβα, μου λέει χαμογελώντας συνωμοτικά, στους Μασόνους πάτε;
–Ναι… κανονικά.
–Έχω και άλλους πελάτες που τους έχω πάει εκεί. Έναν γιατρό από την Κηφισιά, έναν τραπεζικό από την Κυψέλη… Κανέναν ταξιτζή έχετε εκεί μέσα;
–Έχουμε έναν, πράγματι, του απαντώ.
–Θα έχει πολλή δουλειά αυτός, όλοι με αυτόν θα πηγαίνετε, λέει με νόημα.
Βραδιάζει, και ο κόσμος έχει αρχίσει να μαζεύεται στο χώρο υποδοχής του Μεγάρου της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος, στη γωνία της Αχαρνών με την οδό Σουρμελή.
Τύποι γύρω στα τριάντα με αλογοουρά κάθονται δίπλα-δίπλα με κύριους άνω των 65 με μπλέιζερ και ποσέτ.
Ένας με σαφή ενθουσιασμό συζητά έντονα, στο μέσο μιας μικρής ομήγυρης, για τις διαφορές μεταξύ αγγλικού και γαλλικού τεκτονισμού.
Πίνουν ένα τελευταίο καπουτσίνο προτού ξεκινήσουν τις προγραμματισμένες τους εργασίες στις 8.
Δυο γνωστοί μου πρεσβύτεροι αδελφοί απολαμβάνουν ένα απογευματινό ούζο με μεζέ, μιας και ήρθαν νωρίς στο Μέγαρο της αδελφότητας.
Το Τεκτονικό Μέγαρο της Αχαρνών της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος. (Φωτογραφία: Nikos Mandarakas)
Οι Τέκτονες ή Μασόνοι ή Ελευθεροτέκτονες είναι ίσως η τελευταία παλιά ανδρική αδελφότητα με ιστορία που κρατάει από το 1700.
Πλήθος μύθων και θεωριών συνωμοσίας, για παγκόσμια κυριαρχία, υποχρεωτική αλληλοϋποστήριξη και οικονομικές δοσοληψίες είναι τα κλασικά στερεότυπα που ακούγονται όταν μιλάμε για τον Τεκτονισμό.
Από την άλλη, σερφάροντας λιγάκι στο διαδίκτυο, στις ιστοσελίδες των διαφόρων Στοών ανά τον κόσμο, βλέπεις και διάφορα ηχηρά ονόματα της πολιτικής, της οικονομίας, της τέχνης και της επιστήμης να φιγουράρουν στις λίστες των μελών.
Όλα αυτά φυσικά εξάπτουν τη φαντασία και την περιέργεια.
Δεν είναι σκοπός μου να τα απαντήσω όλα αυτά σήμερα, αλλά μιας και ο αγαπητός μου Κίμων το πρότεινε, θα γράψω συνοπτικά για μια ασχολία που με συναρπάζει (με συνέπεια) τα 24 από τα 52 χρόνια της ζωής μου.
Φέτος, εγώ κλείνω 24 χρόνια φοίτησης στον Τεκτονισμό.
Και ο Παγκόσμιος Τεκτονισμός γιόρτασε και τα 300+1 χρόνια από την ίδρυση της UGLE United Grand Lodge of England), η οποία «γεννήθηκε» στις 24 Ιουνίου του 1717 στην ταβέρνα της Χήνας και της Εσχάρας (the Goose and Gildiron).
Τέκτονες, οι τελευταίοι gentlemen
24 χρόνια λοιπόν στον Τεκτονισμό, μέχρι στιγμής η συνεπέστερη σε διάρκεια και αφοσίωση πράξη της ζωής μου.
Σίγουρα κάτι με τράβηξε σε αυτό: Θυμάμαι όταν το 1993 αποφάσισα ότι θέλω να μυηθώ στον Τεκτονισμό έψαχνα μανιωδώς να βρω κάποιο σύνδεσμο, για να κάνω την περίφημη αίτηση.
Τότε το διαδίκτυο ήταν στα σπάργανα και οι παλιοί Τέκτονες δεν ανέφεραν την ιδιότητά τους ούτε σε κοντινούς συγγενείς.
Εγώ όμως είχα ακούσει ότι ένας μεγάλος θείος μου ήταν Τέκτων και μάλιστα υψηλόβαθμος.
Ρώτησα λοιπόν τη γιαγιά μου την Καλλιόπη εάν μπορεί να με φέρει σε επαφή.
Αμέσως πήρε τηλέφωνο την ξαδέλφη της, σύζυγο του θείου, και επακολούθησε ο εξής διασκεδαστικός διάλογος:
–Αγαπητή μου, ο μικρός θέλει να μιλήσει με τον άντρα σου…
–Για νομικό θέμα; απάντησε η θεία (ο θείος ήταν εν ενεργεία δικηγόρος).
–Όχι καλή μου… (σιωπή). Για το ΑΛΛΟ.
–(…σιωπή). Εντάξει, θα το κανονίσω. Και έκλεισαν συνωμοτικά το τηλέφωνο.
–Όλα εντάξει Πάνο μου, θα σε πάρει τηλέφωνο, μου είπε με νόημα η γιαγιά Καλλιόπη.
Έτσι ξεκίνησε αυτό το ατέρμονο ταξίδι στον Τεκτονισμό, στη φιλοσοφία του, στις παρέες του, στα μυστικά του, στους βαθμούς και τα ρεγκάλια του.
Μετά από αρκετές συζητήσεις με τον θείο, ο οποίος έκρινε ότι μπορώ να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις και στις υποχρεώσεις του Τεκτονισμού και κατόπιν συνεντεύξεων με πέντε μέλη της Στοάς, οι οποίες σκοπό έχουν να διαβλέψουν τις ειλικρινείς σου προθέσεις, αλλά και να σου εξηγήσουν ό,τι θέλεις να μάθεις επί του θέματος, το Νοέμβριο του 1994 διέσχισα με αρκετή αγωνία αλλά και περιέργεια τη διπλή εξώθυρα του Μεγάρου της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος στην οδό Αχαρνών, όπου συγκεντρώνονται και εργάζονται οι Ελευθεροτέκτονες.
Ορθώς ο ανάδοχος μου (έτσι λέγεται αυτός που σε προτείνει και είναι και υπεύθυνος για σένα) δεν μου είχε πει τίποτα περί των επικείμενων που θα συνέβαιναν, οπότε μπήκα μέσα με τις αισθήσεις μου σε εγρήγορση.
Ήταν μία από τις πιο συγκλονιστικές βραδιές της ζωής μου.
Μαζί με έναν γυναικολόγο, έναν χειρουργό και έναν τραπεζικό μυήθηκα και εγώ, νέος τότε γραφίστας στη διαφήμιση.
Με τους αδελφούς αυτούς μας συνδέει ακόμη στενή φιλία.
Οι τρεις παραμένουμε στη Στοά μέχρι σήμερα, ενώ ο ένας αποχώρησε οικειοθελώς.
Θυμάμαι ακόμα τις συζητήσεις μεταξύ μας περί της επικείμενης τελετουργίας, όπου με πληροφορίες από εδώ και από εκεί κάναμε υποθέσεις επιστημονικής φαντασίας.
Αίθουσα στοάς στο Τεκτονικό Μέγαρο της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος στην Αθήνα, επί της Αχαρνών. (Φωτογραφία: Nikos Mandarakas)
Ήρθε η ώρα, και ο εντεταλμένος μας συνοδός μάς παρέλαβε και άρχισε η διαδικασία της τελετής.
Μέσα σε δύο συγκλονιστικές ώρες πέρασε από μπροστά μου ο Ορθός Λόγος, το συναίσθημα, το καθήκον, η εντιμότητα, το θάρρος, η αφοσίωση, η ελευθερία της σκέψης και του λόγου, η ισότητα μεταξύ των ανθρώπων ανεξάρτητα από φυλή, θρησκεία και κοινωνικοοικονομική θέση, και πάνω απ’ όλα η Αδελφότητα.
Τρεις αιώνες ιστορίας και παράδοσης πλημμύρισαν κάθε γωνιά του μυαλού μου.
Αμυδρά, λόγω της έντασης και της φορτισμένης ατμόσφαιρας, ίσα που θυμάμαι τους αδελφούς με τα σκούρα κοστούμια και τα ρεγκάλια, το δάπεδο με τα άσπρα και μαύρα τετράγωνα, τα διάσπαρτα σύμβολα – πράγματα άγνωστα έως τότε σε εμένα, αλλά ιδιαίτερα γοητευτικά.
Όλα ήταν και παραμένουν επικεντρωμένα σε έναν κοινό στόχο και σκοπό: Μπαίνουμε εδώ ως καλοί άνδρες και δουλεύουμε για να γίνουμε καλύτεροι: Απέναντι στον εαυτό μας, στην οικογένεια, στους φίλους μας και προπαντός στην κοινωνία.
«Αποκτήσατε αδελφούς σήμερα… εδώ και σε όλο τον κόσμο», είπε χαρακτηριστικά ο Σεβάσμιος στο τέλος της υπέροχης τελετής.
Το ξίφος και τα ρεγκάλια του υπογράφοντος, Πάνου Ρήγα. (Φωτογραφία: Πάνος Ρήγας)
Με μύησε ένας μηχανολόγος καθηγητής μαζί με έναν ορκωτό λογιστή και έναν έμπορο ρούχων.
Γνώρισα έναν διευθυντή πολυεθνικής, δυο τυπογράφους, έναν σκηνοθέτη και έναν καμέραμαν, έναν ψυχίατρο, έναν οπτικό, μερικούς τραπεζικούς, έναν ταξιτζή, τρεις στρατιωτικούς και ευάριθμους γιατρούς, δικηγόρους, μηχανικούς, καθηγητές και άλλους ακόμα, κατά πλειοψηφία αξιόλογους ανθρώπους.
Μαζί έναν Αφρικανό δάσκαλο και ορθόδοξους και καθολικούς και Εβραίους στο θρήσκευμα (για να επιβεβαιώνεται κι ο μύθος).
Σίγουρα το επίπεδο παιδείας στις στοές είναι σχετικά υψηλότερο από το μέσο όρο.
Αυτό δεν είναι προϋπόθεση, άλλα συνήθως οι φιλοσοφικές αναζητήσεις απαιτούν και ένα μίνιμουμ καλλιέργειας.
Όχι απαραίτητα πιστοποιημένης, διότι ως γνωστόν το δίπλωμα μπορεί να πιστοποιεί παιδεία και γνώσεις, άλλα όχι πραγματική καλλιέργεια.
Πάντως, το ωραίο είναι ότι μέσα στη Στοά οι έξωθεν τίτλοι εκμηδενίζονται και όλοι, «οικεία και ελευθέρα βουλήσει» όπως επισημαίνουν οι Αρχαίοι Κανόνες μας, σέβονται την αυστηρή εσωτερική ιεραρχία και ακολουθούν κατά γράμμα τους κανόνες μας (οι οποίοι, αντίθετα με τις θεωρίες συνωμοσίας, σέβονται απόλυτα τους νόμους του κράτους).
Έτσι ξεκίνησε αυτό το ταξίδι που ακόμα συνεχίζεται με γνώση, με έρευνα και με καλή παρέα.
Οκτώ παρά δέκα… Η πόρτα έξω από την αίθουσα Ελευσίς είναι ακόμα κλειστή.
Μαζεμένοι απέξω περίπου 25 άνδρες με ηλικίες από 25 έως 80.
Όλοι ντυμένοι με σκούρα κοστούμια, άσπρα πουκάμισα και μαύρες γραβάτες. Ή σχεδόν όλοι.
Παλιά ήταν υποχρεωτικό το μαύρο κοστούμι και το άσπρο πουκάμισο.
Τώρα που ο χρόνος είναι λιγοστός και πολλοί Τέκτονες έρχονται κατευθείαν από τη δουλειά ανεχόμαστε μερικές αποκλίσεις του total black, όπως ένα πολύ σκούρο gris noir κοστούμι, ίσως και μια γραβάτα όχι τελείως μαύρη αλλά σίγουρα πολύ σκούρα.
Αυτό το dress code που πρέπει να τηρείται με ευλάβεια είναι ένα από τα πιο γοητευτικά σημεία του Τεκτονισμού, ειδικά δε εάν έχεις προμηθευτεί το αγγλικό παραδοσιακό κοστούμι με μαύρο σακάκι και γιλέκο και το κλασικό ριγέ παντελόνι του morning dress.
Εκτός από την αίσθηση ότι παίζεις σε βιβλίο του επίσης αδελφού Τέκτονα Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, είναι και μια ευκαιρία να ντύνεσαι κομψά και ρετρό, αλλά να το χαίρεσαι κιόλας.
Εμένα προσωπικά με βολεύει και πιο πολύ να είμαι από το πρωί ντυμένος έτσι παραδοσιακά, παρά με το σύνηθες σκούρο κοστούμι και το συμβατικό άσπρο πουκάμισο.
Εάν μάλιστα είσαι τύπος όπως εγώ που του αρέσουν όλα τα συνοδευτικά του κλασικού ανδρικού ντυσίματος, τότε υπάρχει άφθονο υλικό για να ικανοποιήσεις τις απαιτήσεις ενός μοντέρνου δανδή: μανικετόκουμπα, καρφίτσες για γραβάτες, ποσέτ και τιράντες, όλα με τα διάφορα τεκτονικά σύμβολα.
Όλα αυτά ενισχύουν αυτήν την αίσθηση του ανήκειν και αν δεν είσαι στην κατηγορία του κυνικού τύπου, που «δεν θα γινόταν ποτέ μέλος σε μια λέσχη που θα τον έκανε δεκτό», βρίσκεσαι στο κατάλληλο μέρος.
Εντέλει τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά απ’ ό,τι σε οιαδήποτε λέσχη ή σύλλογο, μιας και εδώ τίποτε δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν είναι δογματικό και μπορείς να συζητήσεις και να σχολιάσεις τα πάντα.
Εκτός μόνο, και σε αυτό είμαστε πολύ αυστηροί, από τα θέματα που έχουν σχέση με την πολιτική ή με τη θρησκεία.
Κι αυτό γιατί σεβόμαστε τις θρησκευτικές και πολιτικές θέσεις των άλλων αδελφών και δεν επιθυμούμε να ερχόμαστε σε προστριβές μεταξύ μας, για θέματα τόσο ευαίσθητα και ενίοτε εκρηκτικά.
Ο Τεκτονισμός δεν σου δίνει έτοιμη λύση για τίποτα, απλώς σου προσφέρει τα εργαλεία και τη μέθοδο για να προσπαθήσεις να εξηγήσεις τον κόσμο γύρω σου και να αναζητήσεις εσύ σωστές λύσεις.
Δηλαδή είμαστε αμέτοχοι στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι;
Ο χώρος του Τεκτονισμού, λόγω αφενός του πολυσυλλεκτικού του χαρακτήρα, αλλά και αφετέρου την τυπολατρική του μορφή, καταλήγει να έλκει συνήθως δύο βασικούς τύπους ανθρώπων: Τους συντηρητικούς από τη μια και τους ριζοσπάστες από την άλλη.
Ποιοι είναι πιο συμβατοί με τον Τεκτονισμό;
Και οι δύο, γιατί με τη μέθεξη των δύο άκρων δημιουργείται αρμονία…
Οι ανθρωπότυποι και των δύο πλευρών, έχοντας την ιδιότητα του Τέκτονα, έχουν μια διαφορά από τους ομοϊδεάτες τους: Όπως λέει και ο επίσης Τέκτων ποιητής Κίπλινγκ: Συναντιούνται με το αλφάδι και χωρίζουν με το γνώμονα…
Δηλαδή είναι όλοι εν γνώσει αλφαδιασμένοι στη Στοά -δεν κάνουν διακρίσεις, δεν προσηλυτίζουν, δεν δημαγωγούν, δεν υπεκφεύγουν, δεν υποκρίνονται.
Ξέρουν ότι η Στοά είναι μία κατά το δυνατόν ιδεατή κοινωνία και γνωρίζουν καλά ότι η ανάμειξη των ιδεών εν Στοά μπορεί να αποτελέσει μια πρώτη ύλη για μια καλύτερη κοινωνία ανθρώπων.
Ο Τέκτονας έχει δικαίωμα να έχει ως πολίτης τις προσωπικές του πολιτικές και κοινωνικές ιδέες και να αγωνίζεται για την επικράτησή τους.
Δεν δικαιούται, όμως, να ενεργεί πίσω από αυτές ως τέκτονας ή να τις προπαγανδίζει εντός της Στοάς.
Είναι γεγονός ότι στις περισσότερες κοινωνικές επαναστάσεις και στους ιστορικούς αγώνες διεθνώς (Ελληνική Επανάσταση, Γαλλική Επανάσταση κ.ά.) συμμετείχαν, είτε οργανωτικά είτε στην πρώτη γραμμή, πολλοί Τέκτονες.
Δεν έγιναν όμως οι επαναστάσεις μέσα από τις Μεγάλες Στοές, άλλα από Τέκτονες επηρεασμένους από τα ανθρωπιστικά και διαφωτιστικά ιδεώδη της Τεκτονικής Φιλοσοφίας.
Η σκοπιμότητα της πολιτικής απαγόρευσης εξηγείται και σε μια αναφορά που υπέβαλε η Μεγάλη Στοά της Αγγλίας το 1793 στον τότε Βασιλέα Γεώργιο:
«Καθώς η ημετέρα Αδελφότης απαρτίζεται από άνδρες ποικίλων εθνών, οι οποίοι πρεσβεύουν διαφορετικούς κανόνες πίστης και είναι προσηλωμένοι σε αντιτιθέμενα συστήματα διακυβέρνησης, τέτοιες συζητήσεις παροξύνουν το πνεύμα του αδελφού κατά του αδελφού του, και θα επιδρούσαν προσβλητικά και ανθενωτικά».
Το ίδιο ισχύει και για τα θρησκευτικά θέματα.
Το 1949, η Μεγάλη Στοά Αλπίνα της Ελβετίας απέστειλε πίνακα (επιστολή) προς τη Μεγάλη Στοά της Γαλλίας, στον οποίο αναφέρονταν οι όροι αναγνώρισης μιας τεκτονικής δύναμης ως κανονικής.
Στην τέταρτη παράγραφο ανέφερε ότι «απαγορεύεται και η επί πολιτικών θεμάτων συζήτηση που θα κατέληγε σε ψηφοφορία, γιατί κατ’ αυτόν τον τρόπο θίγεται η ανεξαρτησία των απόψεων των μελών».
Τονιζόταν επίσης ότι απαγορεύονται οι αντιλογίες που θίγουν πολιτικά θέματα σε αντιδιαστολή προς τη διατύπωση και ανταλλαγή απόψεων σε τέτοια θέματα με διδακτική μορφή.
Αυτή φαίνεται να είναι και η χρυσή τομή του θέματος.
Εξασφαλίζει την ενημέρωση των Τεκτόνων σε θέματα επικαιρότητας ή ιστορικά, με τη διασφάλιση της αδελφικής σύμπνοιας.
Αυτή είναι μια άποψη καθαρά τεκτονική, χαραγμένη με γνώμονα και διαβήτη.
Ο γνώμονας για εμάς τους Τέκτονες είναι το σύμβολο της Ορθής Γωνίας, της ορθολογικής και απαλλαγμένης από υπερβολές και μισαλλοδοξίες σκέψης και πράξης.
Μετά, βέβαια, είναι οι τίτλοι και τα ρεγκάλια: Οι γνωστές ποδιές σε γαλάζιο, κόκκινο, μοβ με χρυσά και ασημένια στολίδια και σύμβολα: γνώμονες, διαβήτες, δάφνες της δόξας και καλαμπόκι της εργασίας. Και πλήθος παρασήμων που ορίζουν ευδόκιμη υπηρεσία ή αναμνηστικά.
Όσο περνάνε τα χρόνια και όσο περισσότερο συμμετέχεις τόσο αυξάνονται κι αυτά.
Έλεγε η Κοκό Σανέλ: «Οι άνδρες ντύνονται πολυτελώς μόνο όταν πρόκειται να σκοτώσουν» (εννοώντας τις στρατιωτικές στολές).
Λάθος αγαπητή Κοκό, δεν είχες επισκεφθεί ποτέ Τεκτονική Στοά.
Θα μου πείτε ταιριάζουν όλα αυτά σε ανθρώπους πνευματικούς;
Βεβαίως, γιατί όντως συμβολικά ερεθίζουν και τονώνουν το πνεύμα.
Επίσης, δεν είμαστε ασκητές, είμαστε αστοί επαγγελματίες που αγαπάμε και την εργασία και την καλή ζωή, την αντροπαρέα και τις επί μακρόν συζητήσεις με ένα καλό γεύμα διανθισμένο με προπόσεις οίνου.
Και οι τίτλοι, αχ αυτοί οι τίτλοι! Σεβάσμιος, Ταξιάρχης, Καγκελάριος, Αρχηγός των Φρουρών, Κραταιός Διοικητής. Πολλοί χαμογελούν και ίσως τα σαρκάζουν όλα αυτά…
Αλλά όχι, ο Τέκτων κατανοεί ότι το βάρος και η λεκτική λάμψη των τίτλων -έκτος από το ότι προέρχονται από περασμένες εποχές που τότε δεν ακούγονταν και τόσο περίεργοι- έχει σχέση με τη θέση υπηρεσίας αυτή καθαυτή και όχι με τον φέροντα τον τίτλο. Αλλά αυτό μόνο εάν είσαι Τέκτονας, και μάλιστα για αρκετό καιρό, μπορείς να το καταλάβεις: Ότι κάθε τέτοιο αξίωμα συνεπάγεται μελέτη, προσφορά και πειθαρχία.
Άλλωστε, σε εμάς, όσο μεγαλύτερος και λαμπρότερος είναι ο Τίτλος τόσο περισσότερη είναι και η δουλειά.
Όσο ψηλότερα κάθεσαι στη Στοά τόσο πιο εκτεθειμένος είσαι στα μάτια των υπόλοιπων αδελφών και πρέπει να δίνεις το καλό παράδειγμα.
Η Grande Bellezza του να είσαι Τέκτων
Μας γοητεύει η ένταξη σε ένα χώρο με παράδοση και ιστορία και παγκόσμια παρουσία.
Σε όλα τα ταξίδια μου ανά τον κόσμο, ταξίδεψα και ως Travelling Mason, εφαρμόζοντας την Αρχαία Παράδοση της επισκεψιμότητας.
Επισκέφθηκα και εργάστηκα σε στοές στην Αγγλία, στην Κροατία, στη Ρουμανία, στη Σερβία, στο Μεξικό, στην Κούβα, στη Βοστώνη, στη Νέα Υόρκη, στην Ταϊλάνδη και στη Βραζιλία.
Παντού όπου χτύπησα την πόρτα έβρισκα Αδελφούς, αγαπητούς ανθρώπους με κοινά πιστεύω με τα δικά μου και πέρναγα πολύ όμορφα.
Με τυπικά λειτουργίας και πρωτόκολλο συμπεριφοράς αναλλοίωτο στους αιώνες.
Με αυτήν τη γοητευτική ατμόσφαιρα των Αστών του 1700.
Συζητώντας για τον Γκαίτε και τη Σαγκρί-Λα, σε συνδυασμό με Μότσαρτ και οικοδομικά εργαλεία…
Σας διαβεβαιώ ότι το να βρίσκεσαι σε ένα χώρο κλειστό και απροσπέλαστο στους μη Τέκτονες σου δίνει μια αίσθηση ασφάλειας και ηρεμίας που δύσκολα συναντάς άλλου.
Ξέρεις ότι εκεί θα πεις και θα ακούσεις απόψεις, αλλά και θα βρεις πάντα ένα ευήκοο αφτί να ακούσει και να βοηθήσει σε προσωπικά σου θέματα σαν αδελφός.
Άλλωστε, ακόμα και σήμερα, αυτό είναι ένα κατεξοχήν στοιχειό που γοητεύει τους Τέκτονες κάτω των 40 ετών: Όσο οι κοινωνικές δομές αμβλύνονται και ο κόσμος γίνεται πιο πλουραλιστικός τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη για συμμετοχή σε χώρους με παράδοση και πεντιγκρί επιβεβαιωμένο.
Η πόρτα άνοιξε, εισέρχονται κατά σειρά που προβλέπουν οι Κανόνες μας: οι νεότεροι ακολουθούμενοι από τους παλαιότερους.
Στην ημερήσια διάταξη, η ομιλία της Εσπέρας: «Ένα απόβραδο με τον δόκτορα Φάουστ».
Και οι νότες της Μικρής Τεκτονικής Καντάτας του αδελφού Μότσαρτ καλύπτονται από την πόρτα που κλείνει ο Φρουρός της Στοάς.
Μεταξύ μας πλέον, και μακριά από αδιάκριτα βλέμματα, συνεχίζουμε το ταξίδι μας μέσα στο σκοτάδι προς το φως… Αυτή με λίγα λόγια είναι η Grande Bellezza του να είσαι Τέκτων, ή όπως λέει και ένα τεκτονικό ρητό: Virtus junxit mors non separbit (όσους τους ένωσε η αρετή δεν τους χωρίζει ο θάνατος).
Ναι λοιπόν, πολύ το απολαμβάνω που είμαι Τέκτων. Και ναι, βάζω τρεις τελείες στην υπογραφή μου.
Υ.Γ.: Κλείνοντας δεν θα αντέξω παρά να διαλύσω τον πιο χαρακτηριστικό αστικό μύθο περί Τεκτόνων: Δεν πίνουμε το αίμα μικρών παιδιών, όπως λεγόταν παλιά. Αντίθετα, ως εθελοντές αιμοδότες στηρίζουμε την Τράπεζα Αίματος του Νοσοκομείου Παίδων Αγία Σοφία, για τα παιδιά με μεσογειακή αναιμία, έχοντας προσφέρει πάνω από 15.000 μονάδες από το 1989. Αγαπάμε τα παιδιά γιατί είναι το μέλλον μας, αλλά περισσότερο έχουμε αδυναμία στα παιδιά που υποφέρουν. Και τα στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις.
