ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Αυτή η Κυριακή είχε μια παγωμάρα.
Ο αέρας παραήταν κρύος για την εποχή. (Ήταν και η ιστορία με το πολυνομοσχέδιο -καινούργιο μνημόνιο που διαδραματιζόταν στην Βουλή που δεν σήκωνε και πολύ ανάταση στις καρδιές των μεγάλων… μπρρρρ…).
Η παρέα όμως των λιλιπούτειων συμμαθητών ήταν αποφασισμένη για …μαγικά.
Μαμάδες και παιδιά λοιπόν καταφτάσαμε περιχαρείς στον Πολυχώρο Μορφές Έκφρασης, αφού και μόνο στο άκουσμά της, η εφετινή τους παράσταση, η Μαγική Σοφίτα, γεννούσε αμέτρητους συνειρμούς στην φαντασία των μικρών θεατών.
Καθόλου άδικα, όπως τελικά διαπιστώσαμε.
Γιατί το έργο που έγραψε και σκηνοθέτησε η Άννα-Σεβαστή Τζίμα (για όσους δεν την ξέρουν, ένα εξαιρετικά ταλαντούχο , αέρινο , αλλά και εξαιρετικά φιλοσοφημένο γήινο πλάσμα) με τρυφερή έμπνευση, βαθιά θεώρηση ζωής και χαρισματική ενσυναίσθηση του παιδευτικού ρόλου που έχει ένα παιδικό θεατρικό δρώμενο, ήταν πράγματι γεμάτο μαγεία, χαρά, όνειρο, ταξίδι , αλλά και αναγνώριση, αναθύμηση, διδαχή και γνώση.
Μια απλόχερη προσφορά καρδιάς και νου, με ζεστό νοιάξιμο για τους μικρούς αλλά και τους μεγάλους θεατές.
Ας τα πάρουμε όμως όλα από την αρχή.
Ορφέας και σία πήραν θέσεις στα μαξιλάρια μπροστά, δηλαδή σχεδόν μέσα στην σκηνή, οι μεγάλοι στις πολυθρόνες τους με την ικανοποίηση ότι κάνουν το καθήκον τους απέναντι στα βλαστάρια τους και ´έτσι κάπως χωρίς καλά καλά να ξέρουμε γιατί όλοι εμείς μαζευτήκαμε εδώ, ξεκίνησε η παράσταση.
Κι ´έτσι άρχισαν οι ανατροπές… “δεν είναι αλήθεια πως τα παραμύθια είναι για μικρά παιδιά… άνοιξε τα ματιά σου και κοίταξε ψηλά!”
Το κάλεσμα της πενταμελούς ομάδας ήταν σαφές και τόσο μα τόσο αποφασιστικό -ένεκα της τρυφεράδας και της απλότητας του- που δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς.
Η ομάδα μας “διέταξε” να απλώσουμε τα χέρια και να αρχίσουμε να κολλάμε πάνω τους πούπουλα χρωματιστά.
Μικροί-μεγάλοι υπακούσαμε ήσυχα, τα περισσότερα παιδιά με έξαψη, δυο-τρία με δισταγμό και οι γονείς σαν μαθητούδια.
Ώσπου τα χέρια μας …έγιναν φτερά ! Έπρεπε να μάθουμε να πετάμε στον χώρο της φαντασίας!
Με λίγη βοήθεια από δυο εκπληκτικούς δασκάλους πτήσης (την Κλεονίκη Καραχάλιου και την Νάνσυ Κλαμπάτσα) που περισσότερο έμοιαζαν (λόγω εξαιρετικά πλαστικής κίνησης) με πουλιά με γιγάντια φτερά, που όπως τα κινούσαν κάλυπταν ολόκληρη την σκηνή και μαζί λες και την καρδιά όλων μας, ανυψωθήκαμε από την πεζή μας πραγματικότητα και έτσι βρεθήκαμε στην Μαγική Σοφίτα.
Εκεί το παλιό ρολόι (η Άννα, η Κλεονίκη και η Νάνσυ) ζωντάνεψε και μας είπε την πίκρα του: ” οι άνθρωποι με έχουν ξεχάσει, γιατί νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα. Ξέρουν όμως να χαίρονται τη ζωή; Ξέρουν να ονειρεύονται; Ξέρουν να χαμογελούν; ”
Ήταν η δεύτερη ανατροπή που έσφαζε σαν βαμβάκι… το ξύπνημα της μνήμης, ωσάν υπογράμμιση ειδικώς για ξεχασιάρηδες μεγάλους.
Από εκεί κι ύστερα ξεδιπλώθηκε σε όλο του το μεγαλείο το σεμινάριο ζωής που είχαν επιδέξια και με μεγάλη φροντίδα ετοιμάσει για μας οι Μορφές Έκφρασης.
Μάθαμε να ακούμε πως χτυπάει η καρδιά μας, πως χτυπάει η καρδιά του διπλανού μας και πως να ενώνουμε τους χτύπους τους , οδηγώντας τις σε θριαμβευτικό πανηγύρι αλληλεγγύης και συναδέλφωσης , υπό τον ήχο ξέφρενων από αγάπη κρουστών.
Μάθαμε χάρη στο Μαγικό Καπέλο της Άννας – που με το λίκνισμα της έμοιαζε με ζωντανή μαριονέτα όλο πνοή και ρυθμό – ότι είναι ωραίο να θέλεις να γνωρίσεις τον κόσμο, να έχεις φίλους και πως πρέπει να μιλάμε μεταξύ μας, γιατί τότε μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο.
Έπειτα με την βοήθεια της Μαγικής Ομπρέλας της Νάνσυ , που εκτόξευε με την παρουσία της χρώματα παντού, μάθαμε να κάνουμε τον εαυτό μας και τους άλλους να χαμογέλανε. Μάθαμε να αναγνωρίζουμε τη λύπη, τον φόβο, τον θυμό και τον εγωισμό και πως με ένα… απλό (!) σύνθημα, “άνοιξε τα ματιά σου και χαμόγελα” , μπορούμε να βρούμε την χαρά και την γαλήνη.
Κι ύστερα με την βοήθεια του Μυστικού Ημερολογίου του Δημήτρη Παλαιογιάννη και το πονηρό ποντικάκι της Άννας (ένα αληθινό καρτούν σε πραγματικό μέγεθος με πρόσωπο τρωκτικού όχι λόγω μακιγιάζ, αλλά επειδή οι μύες είχαν ξεχάσει την ανθρώπινη τους διάσταση και υπάκουαν πια στην καινουρια τους ταυτότητα), μάθαμε ότι τα ψέματα (αυτά που λέμε στον εαυτό μας κι αυτά που λέμε στους άλλους) δεν βοηθούν και… πολύ και πως “η αλήθεια είναι πιο δυνατή και από το ψέμα”, γιατί είναι η μόνη που σε ανυψώνει.
Τι πλούσια Κυριακή περάσαμε ! Πόσα πράγματα μάθαμε!
Όπως για παράδειγμα ότι οι διαστάσεις μιας σκηνής δεν έχουν την παραμικρή σημασία , όταν τα σώματα πάλλονται ως την τελευταία τους άκρη και οι μύες συσπώνται εξαιτίας της πιο κρυφής η της πιο πρόδηλης έκφρασης και οι φωνές πάλλονται σε όλους τους τόνους , από τους πιο εσωτερικούς ως τους πιο αφυπνιστικούς.
Πόσα πράγματα γέμισαν την φαρέτρα των μικρών μαχητών για τη ζωή μπροστά τους και πόσα επανέφεραν στην φαρέτρα ημών των μεγάλων για τη ζωή μας !
Όταν όλα τελείωσαν , οι μικροί ακόμα και οι πιο δύσπιστοι -όπως το κοριτσάκι που καθόταν μια θέση παραδίπλα μου και δεν είχε έλθει ως εκεί με όλη της την θέληση-,είχαν μάτια γεμάτα φλόγες και ψυχές μπολιασμένες πλέρια θετική ενέργεια που δεν μπορούσε να κρυφτεί.
Όσο για τους μεγάλους είχαν όλοι τους, υποψιασμένοι και μη, ένα τεράστιο ζωγραφιστό χαμόγελο εξαγνισμού και ανάτασης.
Όπως χαιρετούσα την Άννα και τα υπόλοιπα κορίτσια της ομάδας, μου ήλθε στο νου η λέξη λίκνο και η σημασία της. Κατάλαβα πως δεν ήταν τυχαίος συνειρμός. Βρισκόμουν στο κατάλληλο μέρος.
Παραστάσεις: Κάθε Σάββατο στις 6:00 μ.μ. και Κυριακή στις 12:00 μ.μ.
Διεύθυνση
Μορφές Έκφρασης
Αλκμήνης 13, Κ. Πετράλωνα
(απέναντι από το Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς)
Είσοδος: 8€ (μειωμένο, ομαδικό), 10€ (κανονικό)
Κρατήσεις & Πληροφορίες στα τηλέφωνα:
210 3464903 & 210 3464002
