ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Σε άρθρο του Μάικλ Φρόμαν στο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (Council on Foreign Relations), με τίτλο «Μια ανασκόπηση του 2025: Η χρονιά στην εξωτερική πολιτική», αναλύεται η ριζική στροφή στην εξωτερική στρατηγική του Ντόναλντ Τραμπ κατά το πρώτο έτος της δεύτερης θητείας του.
Η ανάλυση επισημαίνει ότι, παρά τις προσδοκίες για μια πολιτική απομονωτισμού υπό το δόγμα «Πρώτα η Αμερική» (“America First”), ο Πρόεδρος Τραμπ εγκαινίασε το 2025 μια νέα μορφή επιθετικού διεθνισμού.
Απορρίπτοντας τις παραδοσιακές φιλελεύθερες προσεγγίσεις των προκατόχων του -όπως την προώθηση της δημοκρατίας και τη συμμόρφωση με τους διεθνείς θεσμούς- επέδειξε μια ακατάπαυστη διάθεση για διεθνή ανάμειξη.
Με τον τρόπο αυτό, αναδιαμόρφωσε την αμερικανική ισχύ σε μια βάση καθαρά συναλλακτική και προσωπική.
Βασικοί πυλώνες και αντιφάσεις
Από τον απομονωτισμό στην εδαφική επέκταση
Ο αρθρογράφος υπογραμμίζει ότι η ρητορική για την απόκτηση του Παναμά, του Καναδά και της Γροιλανδίας, σε συνδυασμό με την προσωπική εμπλοκή του Προέδρου σε εννέα διεθνείς συγκρούσεις (μεταξύ των οποίων η Ουκρανία και η Γάζα), ακυρώνουν στην πράξη το προφίλ του απομονωτιστή.
Η «Διπλωματία των Κανονιοφόρων»
Στη Βενεζουέλα Παρόλο που στο παρελθόν ο Τραμπ καταδίκαζε τους «ατελείωτους πολέμους», το 2025 προχώρησε στην ανάπτυξη του 15% του αμερικανικού ναυτικού στην Καραϊβική.
Η παρουσία του αεροπλανοφόρου Τζέραλντ Φορντ με στόχο την άσκηση πίεσης στη Βενεζουέλα σηματοδοτεί την επιστροφή στην παραδοσιακή πολιτική ισχύος.
Οικοδόμηση Κρατών (State-building) στη Γάζα
Παρά την έντονη κριτική που έχει ασκήσει στο παρελθόν στις πολιτικές οικοδόμησης εθνών (“nation-building”), ο Τραμπ ηγείται σήμερα ενός περίπλοκου σχεδίου 20 σταδίων για την ανασυγκρότηση της Γάζας.
Το εγχείρημα περιλαμβάνει τη σύσταση ενός «Συμβουλίου Ειρήνης» υπό την προσωπική του προεδρία, καθώς και την ανάπτυξη 200 Αμερικανών στρατιωτών για την επίβλεψη της εκεχειρίας και της ανθρωπιστικής βοήθειας.
Επιλεκτική παρέμβαση για τα ανθρώπινα δικαιώματα
Αν και διακήρυξε ότι η Αμερική δεν θα παραδίδει μαθήματα σε τρίτα κράτη, ο Τραμπ δεν δίστασε να επιβάλει κυρώσεις και δασμούς (όπως το 50% στη Βραζιλία) ή να απειλήσει με στρατιωτική δράση (περίπτωση Νιγηρίας).
Οι παρεμβάσεις αυτές αφορούσαν τη μεταχείριση πολιτικών αντιπάλων ή θρησκευτικών και εθνοτικών μειονοτήτων, όπως οι λευκοί Νοτιοαφρικανοί.
Το άρθρο καταλήγει στο ότι ο Ντόναλντ Τραμπ δεν επιδιώκει την απόσυρση των Ηνωμένων Πολιτειών από το διεθνές στερέωμα, αλλά την ανάδειξή τους σε έναν κυρίαρχο παίκτη που κινείται με ιδιοτελή, συναλλακτικά κριτήρια.
Το κρίσιμο ερώτημα παραμένει: θα αντέξει η στρατηγική «Ειρήνη μέσω Ισχύος» όταν οι γεωπολιτικές πιέσεις απαιτήσουν την κινητοποίηση τεράστιων πόρων ή την εμπλοκή σε έναν πραγματικό πόλεμο, θέτοντας σε κίνδυνο την υπόσχεση για «καμία νέα σύρραξη»;
