ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Την επαναπροσέγγιση Τουρκίας – Ρωσίας σχολιάζει το ινστιτούτο Stratfor με τον όλο νόημα τίτλο Russia Keeps Its Friends Close and Turkey Closer, δηλαδή “Η Ρωσία κρατά τους φίλους της κοντά και την Τουρκία πιο κοντά”, που παραπέμπει στο ρητό “κράτα τους φίλους σου κοντά και τους εχθρούς σου κοντύτερα”.
Το Stratfor σχολιάζει με σκωπτική διάθεση ότι Τουρκία και Ρωσία, από εκεί που είχαν κατατάξει επί επτά μήνες η μία την άλλη ως τον υπ΄ αριθμό 1 εχθρό, ήρθαν κοντά ως παλιοί φίλοι.
Τόσο ο Βλαντιμίρ Πούτιν όσο και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έδειξαν να αντιμετωπίζουν την κατάρριψη του ρωσικού βομβαρδιστικού Su-24 από τουρκικά F-16, στα τέλη του Νοεμβρίου 2015, ως μια “ανωμαλία” σε μια κατά τα άλλα φιλική σχέση.
Όπως είπε και ο πρόεδρος Πούτιν, “Προτεραιότητά μας είναι να φέρουμε τις σχέσεις μας στο επίπεδο προ της κρίσης από την κατάρρευση του τζετ”, δηλαδή, να ξεπεραστεί αυτό το άσχημο επεισόδιο κι όλα να επιστρέψουν στα φυσιολογικά.
“Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο”, σχολιάζει το Stratfor, υπενθυμίζοντας ότι Τουρκία και Ρωσία βρίσκονταν σε αναπόφευκτη τροχιά σύγκρουσης πριν την κατάρριψη του ρωσικού βομβαρδιστικού.
Η Ρωσία, από τη μία, εργάζεται εδώ και χρόνια ώστε να διατηρήσει μια σφαίρα επιρροής απέναντι στη δυτική επέκταση και το έδειξε με τις εκστρατείες της στη Γεωργία το 2008 και στην Ουκρανία το 2014. Ωστόσο, αυτές οι ρωσικές ενέργειες το μόνο που κατάφεραν ήταν να κάνουν πιο “σκληρή” την απόφαση των ΗΠΑ να υπερασπιστούν τους συμμάχους τους στη ρωσική περιφέρεια, εμβαθύνοντας έτσι την αντιπαράθεση μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας.
Για να κάνει τις ΗΠΑ να λάβει σοβαρά υπόψιν τις απαιτήσεις, η Ρωσία προσπάθησε να χωθεί τόσο ως “χαλαστής” όσο κι ως “μεσάζοντας” σε κάποια σύγκρουση που θα αποσπούσε την προσοχή των ΗΠΑ.
Πρώτα ήταν το Ιράν, αλλά αφού οι ΗΠΑ διαπραγματεύτηκαν με τον δικό τους τρόπο τη συμφωνία για τα πυρηνικά, η Ρωσία επικεντρώθηκε στη Συρία.
Εν τω μεταξύ τα κενά εξουσίας μεγάλωναν στη Μέση Ανατολή, πράγμα που σταδιακά ωθούσε την Τουρκία να δράσει πέρα από τα σύνορά της.
Καθώς ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία συνεχιζόταν, την Τουρκία απασχολούσε τόσο η αστάθεια όσο και η διάδοση του κουρδικού αυτονομισμού και δελεάστηκε από την ευκαιρία να “αναμορφώσει” το Λεβάντε (Μέση Ανατολή) υπό σουνιτικό έλεγχο και τουρκική κηδεμονία.
Την ώρα που η Ρωσία αποφάσιζε να εμβαθύνει την εμπλοκή της στη Συρία, η τουρκική κυβέρνηση έκανε σχέδια για το επόμενο βήμα της, δηλαδή να λογαριαστεί με την αυξανόμενη κουρδική και τζιχαντιστική, από το Ισλαμικό Κράτος, απειλή, λέει το Stratfor και εδώ διαφωνούμε ως TRIBUNE κάθετα μαζί του, διότι το Ισλαμικό Κράτος είναι δημιούργημα της Τουρκίας και ουδέποτε την απείλησε -μέχρι στιγμής- στην πραγματικότητα.
Τουρκία και Ρωσία βρέθηκαν σε ένα πύρινο μονοπάτι, με επικαλυπτόμενες σφαίρες επιρροής στη Μαύρη Θάλασσα (Πόντο), μερικώς στη Μέση Ανατολή, στον Καύκασο και στην Κεντρική Ασία.
Υπό αυτές τις ιδιαίτερες γεωπολιτικές συνθήκες, η Μέση Ανατολή ήταν όπου η Τουρκία και η Ρωσία συγκρούστηκαν.
Κι όσο κι εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες ωφελήθηκαν από το να βρίσκεται σε εχθρότητα η Τουρκία με τη Ρωσία, κι έτσι να είναι και πιο αφοσιωμένη στο NATO, ο Λευκός Οίκος αποφάσισε ότι ήταν καλύτερο να διευκολυνθεί μια επαναπροσέγγιση μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας εάν ήταν να αποφευχθεί μια ακόμα μεγάλη τυχαία σύγκρουση στο συριακό πεδίο μάχης, που θα μπορούσε να παρασύρει και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αντιλαμβάνεστε φυσικά ότι εδώ το Stratfor λέει σαχλαμάρες και προσπαθεί να εμφανίσει, εκ των υστερών, τις ΗΠΑ ότι όχι μόνο γνώριζαν για την επαναπροσέγγιση Ερντογάν – Πούτιν αλλά και ότι την ενθάρρυναν για να μην προκληθεί Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος (αυτό εννοούν).
Αφού τους ευχαριστήσουμε που… έσωσαν τον πλανήτη, να σχολιάσουμε ότι καμία ανάμιξη δεν είχαν με την επαναπροσέγγιση Τουρκίας – Ρωσίας, εκτός εάν θέλουν να μας πείσουν ότι είναι και δική τους ιδέα που ο Ερντογάν τους κατηγορεί, από το πρωί μέχρι το βράδυ, ότι σχεδίασαν το πραξικόπημα και τη δολοφονία του.
Αντιλαμβανόμαστε ότι η CIA βρίσκεται “στριμωγμένη” στο να εξηγήσει αυτά που συμβαίνουν, αλλά δεν χρειάζεται να λένε και τέτοιες κραυγαλέες σαχλαμάρες. Ας μην πουν τίποτα.
Στη συνέχεια το Stratfor προσπαθεί να “πείσει” τον εαυτό του(;) και τους γύρω του ότι παρά τις χαρές που κάνουν Ερντογάν και Πούτιν στην πραγματικότητα τίποτα δεν άλλαξε την ευρύτερη γεωπολιτική δυναμική (καλά, μην παίρνουν και όρκο) που υπόγεια αποτελεί το σημείο τριβής μεταξύ των δύο χωρών.
Εάν το Stratfor προσπαθεί να μας πει ότι πρόκειται για “λυκοφιλία”, αυτό το γνωρίζει κι ένα εξάχρονο παιδί. Το θέμα όμως είναι για πόσο θα διαρκέσει και ποιες θα είναι οι συνέπειες αυτής της λυκοφιλίας. Το να “ξορκίζουν” το κακό ας τους πει κάποιος ότι δεν “ξορκίζεται”.
Το Stratfor καταλήγει ότι στη Συρία η Ρωσία και η Τουρκία παραμένουν εκ διαμέτρου αντίθετες. Η μεγάλη μάχη στο Χαλέπι είναι το “αγκάθι”.
Ο Πούτιν κι ο Ερντογάν μπορεί να συζητήσουν την επιθυμία τους για ειρηνική επίλυση στη Συρία, αλλά την ίδια ώρα οι υποστηριζόμενοι από την Τουρκία σουνίτες “αντάρτες” (τζιχαντιστές επιμένει το TRIBUNE, εκτός κι εάν η Αλ Κάιντα έγινε “αντάρτες” από τρομοκράτες και δεν το ξέρουμε) και οι υποστηριζόμενες από τη Ρωσία κυβερνητικές δυνάμεις μάχονται για τον έλεγχο της πόλης.
Καμία πλευρά δεν θα καθίσει σε τραπέζι διαπραγματεύσεων εάν δεν καταλήξει σε κάποιον από τους δύο το Χαλέπι. Αυτό είναι σωστό, σχολιάζουμε με τη σειρά μας, αλλά όπως εξελίσσεται η μάχη φαίνεται ότι κανείς δεν μπορεί να πάρει όλο το Χαλέπι, πράγμα που σημαίνει ότι ο πόλεμος θα συνεχίζεται για πολύ καιρό ακόμα.
“Ο Πούτιν κι ο Ερντογάν είναι δύο ισχυροί άνδρες με ισχυρές γεωπολιτικές φιλοδοξίες”, μας λέει το Strafor και “δεν είναι η δουλειά τους να κάνουν φίλους, είναι αφοσιωμένοι στο να υπηρετούν τα εθνικά τους συμφέροντα”.
Σωστές οι διαπιστώσεις του Stratfor αλλά δεν μας έχουν πει ακόμα ένα πράγμα: Οι ΗΠΑ θα επιτρέψουν την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας; Εκεί είναι το θέμα. Το εάν ο Ερντογάν έχει φιλοδοξίες δεν αποτελεί είδηση. Κι άλλοι είχαν και… βομβαρδίστηκαν.
