ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Ο ΙΔΡΥΤΗΣ της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε ομολογήσει, στο τέλος του πολιτικού του βίου, ότι ένας από τους λόγους για τους οποίους επεδίωξε την ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ ήταν η τάση των Ελλήνων πολιτικών να εμπλέκουν τους ξένους στα ζητήματα της χώρας.
«Από δω και στο εξής, αυτό τουλάχιστον, θα γίνεται με βάση κάποιους κοινούς κανόνες» είχε πει, εν τη σοφία του, ο Σερραίος πολιτικός. Και δεν είχε άδικο.
Η τελευταία φορά, που κατά κάποιον τρόπο επιχειρήθηκε εκ των έσω η εμπλοκή των ξένων στα ελληνικά ζητήματα ήταν πριν από καμία δεκαριά χρόνια, όταν η κατ’ εξοχήν υπεύθυνη για την πτώχευση της χώρας ελληνική Δεξιά επιχείρησε, με μύριους όσους τρόπους, να φορτώσει τις ευθύνες της στην Αριστερά.
Αναλυτές, δημοσιογράφοι, συγγραφείς, πανεπιστημιακοί, οικονομολόγοι και πολιτικοί παράγοντες, προσκείμενοι στην ελληνική Δεξιά και με μάλλον μπαγιάτικα ψυχροπολεμικά αντανακλαστικά, επιχείρησαν να δημιουργήσουν την ψευδή -όπως έχει πλέον αποδειχτεί- εικόνα ότι στα μάτια της πολιτικής Ευρώπης αποκλειστικά υπεύθυνοι για την ελληνική τραγωδία ήταν οι Ελληνες αριστεροί.
Προς τον σκοπό αυτό μάλιστα, τόνοι χαρτιού και μελανιού σπαταλήθηκαν, αμφιλεγόμενοι ομιλητές προσκλήθηκαν, ημερίδες διοργανώθηκαν, e-mails διέρρευσαν και think tanks στήθηκαν.
Όπως όμως είχε πει -κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα- ο Αβραάμ Λίνκολν, «μπορεί κανείς να κοροϊδεύει λίγους για πολύ καιρό, πολλούς για λίγο καιρό, αλλά ποτέ όλους για πάντα».
Τα χρόνια πέρασαν και κανένας από τους πολιτικούς παράγοντες της Ευρώπης που πρωταγωνίστησαν στη λεγόμενη «ελληνική κρίση» δεν επιβεβαίωσε την προπαγάνδα των παραγόντων της ελληνικής Δεξιάς.
Ούτε οι ομοϊδεάτες τους, όπως η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και ο Γιούνκερ, ούτε οι Σοσιαλιστές, όπως ο Ολάντ και ο Μοσκοβισί.
Αντιθέτως μάλιστα, δεν έκρυψαν στα βιβλία που εξέδωσαν και στις συνεντεύξεις που παραχώρησαν ότι από τους Ελληνες πρωθυπουργούς που γνώρισαν, αυτός με τον όποιον κατάφεραν καλύτερα να συνεννοηθούν μάλλον ήταν ο «μπλοφαδόρος» Αλέξης Τσίπρας, παρά τις αυταπάτες του και παρά τις εφιαλτικές επιλογές συνεργατών.
Όσο δε για τους Ελληνες υπουργούς Οικονομικών, είναι απολύτως βέβαιο ότι κανένας ποτέ δεν άκουσε τόσο διθυραμβικά σχόλια, όσο αυτά με τα οποία αποχαιρέτησαν το 2019 οι ομόλογοί του τον Ευκλείδη Τσακαλώτο.
Ισως -θού, Κύριε, φυλακήν τω στόματι μου- τα ίδια να έλεγε αν ζούσε σήμερα και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, τον οποίο κάποιοι από τους παράγοντες της υπαρκτής ελληνικής Δεξιάς τον γνώριζαν ασφαλώς, χωρίς ωστόσο κάτι να διδαχτούν.
