ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Συμπληρώθηκαν τέσσερα χρόνια από τη μερική οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου στο Νότιο Κρητικό Πέλαγος. Τη συμφωνία υπέγραψε ο Νίκος Δένδιας, τότε υπουργός Εξωτερικών της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, με αφορμή τη μερική αλλά ιστορική οριοθέτηση -που εκτός από φυσιολογική, αυτονόητη και κανονική, στρατηγική και βάσει Διεθνούς Δικαίου αφού αναχαίτισε τον πειρατικό νεο-οθωμανισμό και τα ανυπόστατα ψευδομνημόνια της Άγκυρας με το έκπτωτο ισλαμιστικό καθεστώς της Τρίπολης στη Λιβύη- έγραψε σε ανάρτησή του στο «Χ» (πρώην Twitter):
«4 χρόνια από την υπογραφή της Συμφωνίας Οριοθέτησης ΑΟΖ, με την Αίγυπτο, την οποία είχα την τιμή να υπογράψω εκ μέρους της Ελληνικής Δημοκρατίας με τον τότε Υπουργό Εξωτερικών της φίλης χώρας, Σάμεχ Σούκρι.
»Με την υπογραφή της Συμφωνίας κατοχυρώσαμε τα εθνικά συμφέροντα και επιβεβαιώσαμε ότι η τήρηση του Διεθνούς Δικαίου και του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών στην περιοχή μας».
Μια αρχαία συμμαχία
Η Ελλάδα βρέθηκε πάντα στο ίδιο πλευρό της μάχης με την Αίγυπτο.
Πολύ πριν από τα Τρωικά οι Έλληνες της Εποχής του Χαλκού, οι Αχαιοί ή Δαναοί ή Αργείτες (Μυκηναίοι) όπως λέγονταν τότε, πολέμησαν υπό τις διαταγές του πασίγνωστου φαραώ Ραμσή Β’ στη μάχη του Καντές το 1274 π.Χ. ενάντια στους Χετταίους.
Το κράτος των Χετταίων ήταν στη Μικρά Ασία, δηλαδή στα ίδια εδάφη με τη σημερινή Τουρκία. Τυχαίο;
Και μάλιστα 70 χρόνια μετά τη μάχη του Καντές οι Έλληνες άλωσαν την Τροία πολεμώντας πάλι για να αναχαιτίσουν γεωπολιτικά τους Χετταίους.
Οι Έλληνες βρέθηκαν στο πλευρό των Αιγυπτίων όταν επαναστάτησαν κατά της περσικής κατοχής.
Στα τέλη της δεκαετίας του 460 π.Χ., οι Αθηναίοι πήραν την απόφαση να υποστηρίξουν την Αίγυπτο στην επανάσταση της κατά της Περσίας.
Αν και τα ελληνικά σώματα είχαν επιτυχίες, δεν κατάφεραν να καταλάβουν την περσική φρουρά στη Μέμφιδα, παρά την πολιορκία 3 ετών.
Τότε, οι Πέρσες αντεπιτέθηκαν, και η αθηναϊκή δύναμη πολιορκήθηκε για 18 μήνες, πριν εξολοθρευτεί.
Αυτή η καταστροφή, σε συνδυασμό με τις συγκρούσεις στην Ελλάδα, δεν επέτρεψε στους Αθηναίους να συνεχίσουν τις συγκρούσεις με τους Πέρσες.
Στα χρόνια του Νεκτανεβώ Β΄
Ο Νεκτανεβώ Β’ της Αιγύπτου ήταν ο 3ος και τελευταίος Φαραώ της 30ης δυναστείας της Αιγύπτου και ο τελευταίος γηγενής Φαραώ της αρχαίας Αιγύπτου, διάδοχος του θείου του Τέως βασίλευσε στην Αίγυπτο από το 360 π.Χ. ως το 342 π.Χ..
Την εποχή του η Αίγυπτος γνώρισε μεγάλη ευημερία ανθίζοντας μια ιδιαίτερη μορφή τέχνης, που λατρεύτηκε αργότερα από τους Έλληνες Πτολεμαίους βασιλείς της Αιγύπτου.
Έδειξε -όπως και ο παππούς του Νεκτανεβώ Α’- μεγάλο ενδιαφέρον για την Αιγυπτιακή θρησκεία, κτίζοντας και ανακαινίζοντας όλους τους μεγάλους Αιγυπτιακούς ναούς, όπως τον περίφημο ναό της Ίσιδας.
Από την εποχή του Πέρση βασιλιά Καμβύση Β’ το 525 π.Χ. η Αίγυπτος είχε κατακτηθεί από την Περσική αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών, αλλά κατάφερε να κερδίσει την ανεξαρτησία της το 404 π.Χ., όταν ανέβηκε στον θρόνο της Περσίας ο Αρταξέρξης Β’.
Μετά την επιβολή της ειρήνης του Ανταλκίδα το 389 π.Χ. η Κύπρος και η Αίγυπτος έγιναν οι σημαντικότεροι στόχοι της Περσίας για την ολοκλήρωση των κατακτήσεων τους στην Μεσόγειο.
Οι Πέρσες έκαναν πολλές προσπάθειες να ανακαταλάβουν την Αίγυπτο το 385 π.Χ., 383 π.Χ. και το 373 π.Χ., χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Το 360 π.Χ. ο θείος του Νεκτανεβώ, ο Τέως, 2ος Φαραώ της 30ης δυναστείας της Αιγύπτου, ξεκίνησε τις προετοιμασίες για πόλεμο με τους Πέρσες· ο ίδιος ο Νεκτανεβώ συνόδευσε τον θείο του σε όλες τις εκστρατείες.
Στις προσπάθειες του ο Τέως για να συγκεντρώσει χρήματα για τον πόλεμο, έβαλε υψηλούς φόρους και λεηλάτησε τις περιουσίες των ναών.
Τότε οι Αιγύπτιοι εξεγέρθηκαν να τον ανατρέψουν, για να τοποθετήσουν Φαραώ τον ανιψιό του Νεκτανεβώ Β΄.
Ο Τέως ζήτησε την βοήθεια από τον μεγάλο στρατηγό βασιλιά της Σπάρτης Αγησίλαο Β΄ και τον Αθηναίο στρατηγό Χαβρία, αλλά τελικά δεν τον βοήθησαν, γι’αυτό δραπέτευσε στην αυλή της Περσίας, αφήνοντας τον θρόνο της Αιγύπτου στον Νεκτανεβώ Β΄.
Όταν ανέβηκε στον θρόνο της Αιγύπτου, ο Νεκτανεβώ Β’ αντιμετώπισε την εξέγερση από κάποιον άγνωστο σφετεριστή, τον οποίο τελικά κατόρθωσε να υποτάξει με την βοήθεια του βασιλιά της Σπάρτης Αγησίλαου Β΄.
Ο νέος Πέρσης βασιλιάς, ο γηραιός Αρταξέρξης Γ’, γιος και διάδοχος του Αρταξέρξη Β’, έβαλε βασικό του στόχο να ανακαταλάβει την Αίγυπτο, όμως ο Νεκτανεβώ Β’ την περίοδο της ειρήνης κατάφερε να δημιουργήσει ισχυρό στρατό με Έλληνες μισθοφόρους.
Οι Πέρσες του Αρταξέρξη Γ’, στις δυο πρώτες εκστρατείες τους στην Αίγυπτο το 354 π.Χ. και το 351 π.Χ., γνώρισαν ισάριθμες ήττες από τον Αιγυπτιακό στρατό του Νεκτανεβώ Β΄.
Στη δεύτερη εκστρατεία των ετών 351 – 350 π.Χ. ο Αρταξέρξης, αφού συγκέντρωσε ένα τεράστιο στράτευμα αρχικά είχε επιτυχίες, κυριεύοντας την Φοινίκη και ανακτώντας τον έλεγχο της Σιδώνας.
Ο Νεκτανεβώ στήριξε την άμυνά του σε μια νέα δύναμη Ελλήνων μισθοφόρων, υπό τον Αθηναίο Διόφαντο και τους Σπαρτιάτες Λάμιο και Γάστρωνα.
Με τη συνδρομή τους και έπειτα από έναν χρόνο άγονων επιχειρήσεων, κατόρθωσε να εξαναγκάσει τον Αρταξέρξη να υποχωρήσει.
Η επιτυχία αυτή όχι μόνο ενίσχυσε τη θέση της Αιγύπτου, αλλά και εξώθησε το νέο κυβερνήτη της Σιδώνας Τέννη, αλλά και την Κύπρο, σε εξέγερση με αιγυπτική υποστήριξη, καθώς ο Νεκτανεβώ απέστειλε στον Τέννη 4.000 Έλληνες μισθοφόρους με επικεφαλής τον Ρόδιο Μέντορα.
Ο Αιγύπτιος Φαραώ βοήθησε τη Φοινικική πόλη Σιδώνα και τον βασιλιά της Τεννέ Β’ να εξεγερθούν κατά του Αρταξέρξη Γ’ το 343 π.Χ.· ο Τεννές Β’ κατέστρεψε όλες τις προμήθειες των Περσών, για τον πόλεμο που προετοίμαζαν με τους Αιγυπτίους.
Μετά την κατάπνιξη της επανάστασης και την καταστροφή της Σιδώνας, ο Αρταξέρξης Γ’ ανέλαβε προσωπικά την υπόθεση της κατάκτησης της Αιγύπτου.
Ο Αρταξέρξης Γ’ κατέφυγε στις Ελληνικές πόλεις για να ζητήσει βοήθεια: η Αθήνα και η Σπάρτη αρνήθηκαν.
Οι Αιγύπτιοι αριθμούσαν 60.000 Αιγυπτίους, 20.000 Λίβυους όπως και πολλούς Έλληνες μισθοφόρους·
Οι Αιγυπτιακές δυνάμεις του Νεκτανεβώ Β΄ συνετρίβησαν από τους Πέρσες στην τρίτη εκστρατεία τους το 343 π.Χ., η οποία έγινε με επικεφαλής τον ίδιο τον βασιλιά Αρταξέρξη Γ’.
Οι Πέρσες έκαναν επαρχία τους την Αίγυπτο, την οποία κράτησαν για άλλα 10 χρόνια τοποθετώντας σατράπη· ο Νεκτανεβώ δραπέτευσε στην Άνω Αίγυπτο και από κει στη Νουβία.
Ο Αλέξανδρος απελευθερώνει την Αίγυπτο
Το 332 π.Χ., ο Αλέξανδρος ο Μέγας, εκλεγμένος βασιλέας της Μακεδονίας και εκλεγμένος στρατηγός αυτοκράτωρ των Ελλήνων, κατέλαβε την Αίγυπτο, ανακηρύχτηκε Φαραώ της Αιγύπτου και γιος του Δία και μετά συνέχισε τον πόλεμο μέχρι που ανέτρεψε τους Αχαιμενίδες.
Ο Αλέξανδρος κατέλυσε την Περσική Αυτοκρατορία και στη θέση της ίδρυσε τη βραχύβια Μακεδονική Αυτοκρατορία.
Η Αυτοκρατορία αυτή, μετά τη διάσπασή της σε ελληνιστικά βασίλεια από τους διαδόχους του Αλεξάνδρου, οδήγησε στη δημιουργία της ελληνικής Δυναστείας των Πτολεμαίων, που ιδρύθηκε το 305 π.Χ. από έναν από τους πρώην στρατηγούς του Αλέξανδρου, τον Πτολεμαίο Α’ Σωτήρα.
Το 332 π.Χ., ο Μέγας Αλέξανδρος ανέτρεψε την Αχαιμενική Αυτοκρατορία.
Μετά το θάνατό του, οι στρατηγοί του χώρισαν τις σατραπίες της αυτοκρατορίας του.
Η Δυναστεία των Πτολεμαίων, η οποία αποτελούσε ένα ισχυρό βασιλικό οίκο της ελληνιστικής περιόδου, έλεγχε την περιοχή που εκτεινόταν από τη νότια Συρία στα ανατολικά, μέχρι την Κυρήνη στα δυτικά, και νότια μέχρι τα σύνορα με τη Νουβία.
Η Αλεξάνδρεια έγινε πρωτεύουσα και κέντρο του ελληνικού πολιτισμού και του εμπορίου.
Για να ξεχωρίσουν σε σχέση με τον ιθαγενή αιγυπτιακό πληθυσμό, οι Πτολεμαίοι ονόμασαν τους εαυτούς τους διαδόχους των Φαραώ.
Αργότερα, υιοθέτησαν τις αιγυπτιακές παραδόσεις, απεικονίζονταν σε δημόσια μνημεία με αιγυπτιακό στυλ και ενδυμασία, και συμμετείχαν στην αιγυπτιακή θρησκευτική ζωή.
Οι Πτολεμαίοι αντιμετώπισαν εξεγέρσεις γηγενών Αιγυπτίων και ενεπλάκησαν σε ξένους και εμφυλίους πολέμους που οδήγησαν στην παρακμή του βασιλείου και στην προσάρτησή του από τη Ρώμη.
Ο ελληνιστικός πολιτισμός, ωστόσο, συνέχισε να ευδοκιμεί στην Αίγυπτο πολύ μετά και τη μουσουλμανική κατάκτηση, και μαζί με αυτόν συνέχισε να συνυπάρχει και ο γηγενής αιγυπτιακός/κοπτικός πολιτισμός (η ίδια η κοπτική γλώσσα, δηλαδή τα αιγυπτιακά, ήταν η πιο ευρέως ομιλούμενη γλώσσα της Αιγύπτου τουλάχιστον μέχρι τον 10ο αιώνα). Η τελευταία βασίλισσα της δυναστείας των Πτολεμαίων ήταν η Κλεοπάτρα.
Ο θάνατος της Κλεοπάτρας το 30 π.Χ. τερμάτισε την ανεξαρτησία της Αιγύπτου υπό ελληνικό βασιλικό οίκο, με αποτέλεσμα η Αίγυπτος να γίνει μια από τις επαρχίες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Ρωμαϊκή Αίγυπτος
Η Αίγυπτος έγινε γρήγορα η «σιταποθήκη» της Αυτοκρατορίας παρέχοντας το μεγαλύτερο μέρος των σιτηρών, εκτός από λινάρι, πάπυρο, γυαλί και πολλά άλλα τελικά προϊόντα.
Η πόλη της Αλεξάνδρειας έγινε το βασικό εμπορικό φυλάκιο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Τα πλοία από την Αίγυπτο μετακινούνταν τακτικά προς την Ινδία και την Αιθιοπία, μεταξύ άλλων διεθνών προορισμών.
Ήταν επίσης ένα από τα κορυφαία (αν όχι το κορυφαίο) επιστημονικό και τεχνολογικό κέντρο της Αυτοκρατορίας.
Μελετητές όπως ο Κλαύδιος Πτολεμαίος, η Υπατία και ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς άνοιξαν νέους δρόμους στην αστρονομία, στα μαθηματικά και σε άλλους επιστημονικούς τομείς.
Η πόλη της Αλεξάνδρειας κατά καιρούς συναγωνιζόταν τη Ρώμη ως προς τον πλούτο του πολιτισμού της.
Ο χριστιανισμός έφτασε στην Αίγυπτο σχετικά νωρίς κατά τη διάρκεια της ευαγγελικής περιόδου του 1ου αιώνα μ.Χ. (παραδοσιακά αποδίδεται στον Ευαγγελιστή Μάρκο).
Η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και η Αντιόχεια της Συρίας έγιναν γρήγορα τα κορυφαία κέντρα του χριστιανισμού.
Η ηγεμονία του Διοκλητιανού σηματοδότησε τη μετάβαση από την κλασική ρωμαϊκή στην ύστερη αρχαιότητα/βυζαντινή εποχή στην Αίγυπτο, όταν μεγάλος αριθμός Αιγυπτίων Χριστιανών υπέστησαν διωγμούς.
Την εποχή εκείνη η Καινή Διαθήκη είχε μεταφραστεί στα αιγυπτιακά.
Μετά τη Σύνοδο της Χαλκηδόνας το 451 μ.Χ., ιδρύθηκε η Κοπτική Ορθόδοξη Εκκλησία με κανονική δικαιοδοσία.
Η Σασσανική Αίγυπτος αποτελεί μια περίοδο σύντομης κατάληψης της Αιγύπτου και τμημάτων της Λιβύης από την Αυτοκρατορία των Σασσανιδών.
Η κατάληψη αυτή διήρκεσε από το 619 έως το 629, έως ότου ο Σασσανίδης βασιλιάς Σαρβαραζάς της Περσίας έκανε συμμαχία με τον ανατολικοΡωμαίο (βυζαντινό) αυτοκράτορα Ηράκλειο, ο οποίος επανέκτησε τον έλεγχο της Αιγύπτου.
Οι ανατολικοΡωμαίοι (βυζαντινοί )αυτοκράτορες μπόρεσαν να διατηρήσουν τον έλεγχο της χώρας μέχρι το 641, όταν η Αίγυπτος πέρασε στον έλεγχο των Αράβων κατακτητών.
