ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Ο Όμηρος έγραψε την Οδύσσεια και την Ιλιάδα στα… αλβανικά ισχυρίζεται σε άρθρο του στη μικρής κυκλοφορίας αλβανική εφημερίδα SOT, ο ανθέλληνας αλβανοτσάμης Χικμέτ Ζάνε (Hyqmet Zane).
Ο Ζάνε ισχυρίζεται ότι στηρίζει το γελοιοδέστατο άρθρο του στο έργο του Σαμί Φράσερι (1850-1904), του γεννήτορα του αλβανικού εθνικισμού που έζησε τον 19ο αιώνα.
Ο Σαμί Φράσερι υπήρξε καθηγητής πανεπιστημίου στην Τουρκία, θεωρείται πνευματικός ηγέτης του αλβανικού εθνικιστικού κινήματος, και σύμφωνα με τον αλβανοτσάμη Ζάνε το έργο που επικαλείται βρέθηκε σε οθωμανικά αρχεία.
Ο Σαμί Φράσερι ήταν επίσης υποστηρικτής των νεότουρκων και γενίτσαρος, αφού δεν ήταν Αλβανός αλλά Βλάχος και είχε σπουδάσει στη Ζωσιμαία Σχολή Ιωαννίνων.
Σύμφωνα με τον Ζάνε, ο Σαμί Φράσερι, στο τέλος του 19ου αιώνα, αρθρογραφώντας στην εφημερίδα του Terxhuman Shark «αντιτάχθηκε στις θέσεις της [σ.σ. ελληνικής] Μεγάλης Ιδέας που εκφράζονταν μέσω της εφημερίδας της Κωνσταντινούπολης Νέος Λόγος». Επικαλούμενος ψευδώς Πλούταρχο και Στράβωνα, ο Σαμί Φράσερι απέδειξε -σύμφωνα με τον Ζάνε- ότι «οι Αλβανοί είναι αυτόχθονες στην Ήπειρο, ότι το μισό έργο της Οδύσσειας και της Ιλιάδας, ο Όμηρος το έγραψε στην “αλβανική”, ότι οι Ελληνικοί Θεοί έχουν αλβανικά- πελασγικά ονόματα, ότι ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Αριστοτέλης, ο Πύρρος της Ηπείρου, ο Αλή Πασά του Τεπελενίου, ήταν Αλβανοί».
Το ανιστόρητο παραλήρημα του Χικμέτ Ζάνε σαφώς και δεν στηρίζεται σε κανέναν αρχαίο Έλληνα συγγραφέα.
Πουθενά Πλούταρχος και Στράβων δεν αναφέρονται σε Αλβανούς γιατί στην αρχαιότητα δεν υπήρχαν Αλβανοί.
Οι πρώτες αναφορές που έχουμε σε Αλβανούς είναι προς τα τέλη του μεσαίωνα-αρχές της Αναγέννησης.
Ο Όμηρος δεν έγραψε τίποτα, εξάλλου ήταν τυφλός, ή ακόμα κι εάν “έγραψε” υπαγορεύοντας, η συλλογή των σκόρπιων στίχων του και η συγγραφή των επών του που έχουμε σήμερα στη διάθεσή μας, έγινε επί Πεισιστράτου στην Αθήνα του 6ου αιώνα π.Χ. και φυσικά ήταν στα Ελληνικά.
Οι Πελασγοί είναι οι πρόγονοι των Ελλήνων. Ή, για να το θέσουμε ορθότερα, οι Πελασγοί της κυρίως Ελλάδας άλλαξαν αρχικά το όνομά τους σε Δαναοί ή Αχαιοί (Μυκηναίοι) και έτσι τους συναντάμε στον Όμηρο, και αργότερα οι Δαναοί ονομάστηκαν Έλληνες.
Είναι δηλαδή ο ίδιος λαός που άλλαξε εθνικό όνομα και κατέληξε να ονομάζεται Έλληνες, οι οποίοι Έλληνες είναι “το ευγενέστερο έθνος των Πελασγών”, σύμφωνα με τον αυτοκράτορα Ιουλιανό.
Γνωρίζουμε από τα αρχαία κείμενα ότι δεν έγιναν Έλληνες όλοι οι Πελασγοί. Δημιουργήθηκαν κι άλλα έθνη, όπως οι Κάρες, οι Λέλεγες, οι Ιλλυριοί, οι Ετρούσκοι, οι Ρωμαίοι κ.α.
Στην αρχαιότητα υπήρχε συνείδηση ότι οι Έλληνες είναι πρωτοξάδελφα με τους προαναφερθέντες επειδή κρατούσαν από κοινή ομοεθνία.
Οι Αλβανοί προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι απόγονοι των Ιλλυριών.
Βεβαίως αυτό μπορεί μόνο το DNA να το φωτίσει και όχι οι εθνικιστικές μπούρδες περιθωριακών αγράμματων.
Να σημειώσουμε ότι η αυτοχθονία των Ελλήνων αποδείχτηκε με το DNA. Διαβάστε εδώ: Το DNA μίλησε: Οι Έλληνες ζούμε στην Ελλάδα από το 7.000 π.Χ. – Είμαστε παρόμοιοι με τους Μυκηναίους
Συνιστούμε στους Αλβανούς να αναζητήσουν με τη σειρά τους από που κρατά η σκούφια τους με το DNA και να πάψουν τις παλαβομάρες που απλά τους γελοιοποιούν.
Επιτέλους, η επιστήμη μπορεί να πιστοποιήσει εάν είναι απόγονοι των Πελασγών, ή ποιοι σημερινοί Αλβανοί έχουν συγγένεια με τους Πελασγούς.
Διότι άλλο οι Τόσκηδες (νότιοι Αλβανοί) και άλλο οι Γκέγκηδες (βόρειοι Αλβανοί).
Μάλιστα, σε ό,τι αφορά τις αλβανικές φυλές, έχει υποστηριχθεί ότι οι Βόρειοι Αλβανοί διαφέρουν χαρακτηριστικά από τους Νότιους Αλβανούς.
Οι βόρειοι Γκέγκηδες, οι Μαλισώροι και οι Μιρδίτες πιστεύεται ότι είναι απόγονοι των Ιλλυριών.
Αντίθετα οι νότιοι Τόσκηδες, οι Λιάπηδες και οι Τσάμηδες, θεωρούνται απόγονοι Ελλήνων, με εμφανή τα σημεία της επιμειξίας τους με τους Γκέγκηδες.
Στους Τόσκηδες, υπερέχουν τα ελληνικά χαρακτηριστικά, ενώ στους Λιάπηδες και τους Τσάμηδες υπερέχουν τα γκέγκικα χαρακτηριστικά.
Στη διαμόρφωση όλων των παραπάνω αλβανικών φυλών σημαντική επίδραση είχε και η επιμειξία των παλαιών Αλβανών με διάφορα ξένα φύλα ρωμαϊκά, βενετικά, σερβικά και τουρκικά.
