«Αν με ρωτήσεις εμένα, η πιο βάσιμη κριτική που κάνω στον Καραμανλή είναι ότι δεν έπρεπε να φύγει εκείνη την ώρα. Αν δεν έφευγε και έμενε αρχηγός της Δεξιάς, δεν θα γινόταν η δικτατορία».
Επιτέλους, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, αποκαλύφθηκε ο ένοχος.
Ο Καραμανλής με την αποχώρησή του το 1963 στο Παρίσι άνοιξε τον δρόμο στην χούντα του 1967.
Γιατί τότε «δεν θα γινόταν η γελοία πολιτική που έκανε ο Κανελλόπουλος».
Αλλά, επειδή «Ο Καραμανλής ήταν κακομαθημένος, γιατί δεν ξεκίνησε από τη βάση» και έτσι προτίμησε να «τραπεί σε φυγή», έλαχε του «Κανελλόπουλου του καημένου» η ηγεσία της αντιπολίτευσης στις κυβερνήσεις του Κέντρου και των αποστατών.
Ο Καραμανλής φταίει, γιατί: «αν δεν έφευγε και έμενε αρχηγός της Δεξιάς, δεν θα γινόταν η δικτατορία».
Τελικά ο Κανελλόπουλος που ήταν μια «από τις πλέον θλιβερές φυσιογνωμίες στην πολιτική μας ζωή» και «έζησε και πέθανε με το κόμπλεξ του Καραμανλή» είναι «ο μεγάλος υπεύθυνος της δικτατορίας».
Δεν αισθάνεται ο «αφηγητής» καμία ενοχή για τον «Ανένδοτο».
Παρά το γεγονός ότι ομολογεί πως: «εγνώριζαν και οι αρχηγοί του Κέντρου, δηλαδή ο Παπανδρέου και ο Σοφοκλής» αλλά «ζούσαν με την ψευδαίσθηση ότι η βία και η νοθεία που θα ασκείτο θα λειτουργούσε υπέρ αυτών»!
Όταν ομολογεί ότι: «φουσκώσαμε πάρα πολύ αυτά που έγιναν […] εκατοντάδες ψήφων δεν άλλαζαν το αποτέλεσμα, το οποίο ήταν συντριπτικά υπέρ του Καραμανλή».
Όπως παραδέχεται: «Είχαμε κινητοποιήσει λαό αλλά δεν θα μπορούσαμε να πετύχουμε αυτό το τεράστιο κύμα χωρίς την Αριστερά» με στόχο «να τρομάξει ο βασιλιάς, να καταλάβει ότι μπορεί να κινδυνεύσει και ο ίδιος και ο θρόνος του» να καταλάβει ότι «τελείωσε, έπρεπε να βοηθήσει να γίνει μία αλλαγή».
Έτσι, εκβιαζόμενο «το Παλάτι κατέληξε τελικά να διώξει τον Καραμανλή, διότι ουσιαστικά αυτό έγινε»!
Το Παλάτι λοιπόν και όχι ο λαός, ούτε η Ένωση Κέντρου έδιωξε τον Καραμανλή.
Αν και ιστορικοί και πολιτικοί αναλυτές έχουν τεκμηριωμένα αποδώσει την κρίση στην κάθετη αντίθεση του Θρόνου στην πρόταση αναθεώρησης του Συντάγματος του 1952 που επιχειρούσε ο Καραμανλής η οποία θα μετέφερε σημαντικό μέρος εξουσιών από τον Θρόνο προς την κυβέρνηση, ο «αφηγητής» την αποδίδει στον ψυχισμό του Καραμανλή ο οποίος ως «παλιός σοσιαλιστής, άνθρωπος από αγροτική οικογένεια, του έβγαινε αυτή η αντίφαση, είχε μέσα του πολλά απωθημένα, πολλά κόμπλεξ».
Τα «κόμπλεξ» και η «αγροτική καταγωγή» του Καραμανλή φταίγανε, που να ταιριάξουν τα χνώτα του με την Αυλή.
Με την βοήθεια των Ανακτόρων, της ΕΔΑ, αλλά και των παροχών η ΕΚ σάρωσε στις εκλογές του 1964 αλλά ο «κομπλεξικός» Καραμανλής δεν γελούσε με το αστείο του «αφηγητή» που του έλεγε:
«Εγώ έκανα την πολιτική των παροχών, διότι εσύ τα φύλαξες και μας τα χάρισες, γιατί τα φύλαξες;»!
Με τις εκλογές του 1964 εισήλθε στην πολιτική ο «αερόλιθος εξ Αμερικής», ο οποίος στις εκλογές του ’63 «Δεν έδωσε την ψήφο του, για να μη χάσει την αμερικανική υπηκοότητα», και τα δεδομένα άλλαξαν.
Ο «υπάλληλος του Καραμανλή» ανέτρεψε την ιεραρχία της διαδοχής του «Γέρου» βάζοντας φωτιά στα τόπια.
Ο «αφηγητής» εξιστορεί:
«Οι νεαροί αξιωματικοί οι οποίοι δημιούργησαν τον ΑΣΠΙΔΑ, με επικεφαλής τον Άρη Μπουλούκο, ήρθαν πρώτα σε εμένα γιατί εγώ ήμουν ο εκπρόσωπος της νέας γενιάς, ο ανατέλλων αστήρ εκείνη την εποχή.
»Εγώ τους έστειλα πίσω και τους είπα να οργανωθούνε, να λάβουν τα μέτρα τους για να προστατεύσουν τη δημοκρατία»!
Δεν τους κατήγγειλε, τους είπε να «οργανωθούνε, να λάβουν τα μέτρα τους»!
Αξιωματικοί του στρατού, να οργανωθούνε, να λάβουν τα μέτρα τους! Όταν στην συνέχεια αυτοί στράφηκαν στον Αντρέα έδωσαν την αφορμή για την εκδήλωση της αποστασίας, την δημιουργία των κυβερνήσεων των αποστατών και την πτώση της παραπαίουσας Δημοκρατίας.