ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Όταν σκέφτομαι τις οικογένειες ΛΟΑΚΤΙ, το πρώτο πράγμα που θυμάμαι είναι στιγμιότυπο από μια συνάντηση γονέων και κηδεμόνων, πέρυσι στο Βερολίνο.
Ξεκίνησε με κάποια δασκάλα ενός από τα παιδιά μου να στέκεται μπροστά σε μια αίθουσα γεμάτη γονείς και να απευθύνεται ως εξής σε μια συγκεκριμένη κυρία:
«Έλαβα το σημείωμά σας που λέει ότι θα παρευρεθείτε, αλλά πριν το δεχτώ πρέπει να το θέσω σε ψηφοφορία.
»Πρέπει να εκφράσουν την συναίνεσή τους οι υπόλοιποι γονείς!
»Δεν έχετε συγγένεια με το παιδί, οπότε είναι στο χέρι τους αν θα δεχτούν να παρευρεθείτε εσείς αντιπροσωπεύοντας τη μητέρα της».
Προς εμφανή απογοήτευσή της, οι γονείς ψήφισαν ομόφωνα υπέρ, στραβοκοιτάζοντας τη δασκάλα.
Ένιωθα την απορία τους: τέτοια κάνει αυτή και στα παιδιά;
Εκφοβισμό (αγγλιστί bullying) κι από δασκάλα τώρα;
Δεκαπέντε ολόκληρα λεπτά η κυρία κατάφερε να τα αφιερώσει στην άποψή της για ένα θέμα που δεν αφορούσε ούτε εκείνην, ούτε τους υπολοίπους.
Ακόμα αναρωτιέμαι: αν είχε εμφανιστεί καμιά Βερολινέζα γιαγιά ή κανένας πατριός, θα τους έλεγε να περάσουν έξω;
Όταν τελείωσε πια η συνάντηση, πλησίασα την εν λόγω γονέα για να της πω πόσο εξοργιστική βρήκα τη συμπεριφορά της δασκάλας.
Επίσης ήθελα να την ενημερώσω ότι, αν προσπαθήσει να καταγγείλει την κατάσταση, θα έχει την πλήρη υποστήριξή μου… την μαρτυρία μου ακόμα. Με ευχαρίστησε, αλλά μου τόνισε ότι έχει… συνηθίσει.
Η δασκάλα, προφανώς, συμφωνούσε με τη θέση που τις προάλλες εξέφρασε ο κ. Κουτσούμπας, όταν είπε ότι «ο γάμος ομόφυλων σημαίνει από χέρι κατάργηση της πατρότητας-μητρότητας.
»Οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον γονέα 1, 2, 3 και βάλε».
Εγώ, σαν μητέρα, διαφωνώ ριζικώς. Το να καλωσορίσω την προαναφερθείσα κυρία στον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων σε καμία περίπτωση δεν ακύρωσε κάποιο δικό μου δικαίωμα.
Ας είμαστε λοιπόν σαφείς: η μητρότητα ή η πατρότητα, είτε ως ιδέες είτε ως πραγματικότητες, δεν μειώνονται επειδή κάποιο έντυπο περιέχει τους όρους «γονέας #1» ή «γονέας #2».
Δεν είμαι μητέρα επειδή κάποια υπηρεσία απαιτεί να γράψω το όνομά μου σε συγκεκριμένη γραμμούλα.
Είμαι μητέρα από τα ξημερώματα που ξυπνάω να φτιάξω πρωινό και να ετοιμάσω κολατσιό, από τις νύχτες στο νοσοκομείο όταν το παιδί μου τραυματίζεται στην παιδική χαρά, από τους παιδιάτρους που με ακούνε να λέω «έχουμε να δούμε τον ειδικό ένα χρόνο, δώστε μου παρακαλώ ένα παραπεμπτικό να ελέγξουμε την τι γίνεται», από την ατελείωτη μπουγάδα, από τα βράδια σε Συλλόγους Γονέων, τις δεκάδες ώρες που ξόδεψα για να φτιάξω τούρτα γενεθλίων με το πόκεμον Gyarados επάνω.
Είμαι μητέρα από το βουναλάκι από παραπεταμένα παιδικά είδη, που πρέπει να πουλήσω στο eΒay για να επενδύσω σε άλλα πανάκριβα παιδικά είδη.
Είμαι μητέρα από τις αμέτρητες φορές που έχω πει «σε εμπιστεύομαι», «είμαι σίγουρη ότι θα τα πας καλά» και «είμαι περήφανη για σένα».
Από τα «σε παρακαλώ βγες από το δωμάτιο του αδελφού σου, προσπαθεί να κοιμηθεί» και πόσα άλλα.
Πολύ απλά, είμαι μητέρα. Και ναι, αυτό με κάνει γονέα, με μια εμπειρία γονική που είναι αποκλειστικά προσωπική.
Και έγκυρη παρόλη την ιδιομορφία της! Οι γονείς δεν είμαστε ανταλλάξιμοι.
Είμαστε όλοι διαφορετικοί, όπως και τα βλαστάρια μας.
Αυτό ισχύει και για τις οικογένειες με γονείς ΛΟΑΤΚΙ: είναι διαφορετικές… ακριβώς όπως όλες οι άλλες οικογένειες.
Το θέμα της τεκνοθεσίας των ομόφυλων ζευγαριών είναι τόσο απλό, αλλά και τόσο περίπλοκο συγχρόνως.
Εφόσον όλες οι οικογένειες είναι διαφορετικές και όλοι οι γονείς ατελείς, με τί μέτρο κρίνει κανείς την βαθιά ανθρώπινη προσδοκία να γίνουν γονείς;
Το να στερούμε από κάποιους το δικαίωμα αυτό, παρότι υπάρχουν τα τεχνικά μέσα, αντιτίθεται στα πιο θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και ως εκ τούτου, είναι εντελώς απαράδεκτο. Αυτή λοιπόν είναι η βάση.
Οι όποιες ανησυχίες υπάρχουν, οι όποιες αμφιβολίες (για την ευημερία των υιοθετημένων, για την εμπορευματοποίηση των γυναικείων σωμάτων) δεν αναιρούν την βασική αρχή.
Στο πλαίσιο του κράτους δικαίου, σε μια κοινωνία όπου υπάρχουν τα τεχνικά μέσα, υπάρχει και ο τρόπος να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα όλων των συνανθρώπων μας. Ας νομοθετήσουμε αναλόγως.
Οι τεχνικές της τεχνητής γονιμοποίησης και της παρένθετης κύησης απλά υπάρχουν.
Και εφόσον υπάρχουν, η απόρριψή τους δικαιολογείται μόνο από την ανεπάρκεια της νομοθεσίας, η οποία με την σειρά της εξηγείται μόνο από την απόρριψη των ΛΟΑΤΚΙ.
Και σε αυτό, απαντώ: Όποιος υποστηρίζει ότι οι γκέι γονείς προσβάλλουν τους στρέιτ γονείς, απλά δεν καταλαβαίνει ότι είμαστε όλοι γονείς. Όπως οι θετοί γονείς, οι πατριοί και οι μητριές.
Ναι, ας ζητάμε από τους υποψήφιους θετούς γονείς, ομόφυλους και μη, να φτύσουν αίμα πριν υιοθετήσουν.
Όποιος θέλει να αναλάβει τη φροντίδα ενός παιδιού, ας παλέψει να αποδείξει ότι είναι έτοιμος για τις σκληρές πραγματικότητες που θα αντιμετωπίσει σαν γονιός.
Και, τώρα που το λέμε, το γεγονός ότι λιγότερο από το 10% των παιδιών στην Ελλάδα χωρίς γονείς είναι διαθέσιμα για υιοθεσία αποτελεί ντροπή.
Ναι, ας νομοθετήσουμε ούτως ώστε η παρένθετη μητρότητα να ελέγχεται σοβαρά, εξασφαλίζοντας τα δικαιώματα των γυναικών.
Εφόσον η τεχνική υπάρχει, η απαγόρευση της παρένθετης κύησης στην Ελλάδα θα οδηγήσει μόνο σε ένα de facto σύστημα όπου οι πλούσιοι θα μπορούν να πεταχτούν μέχρι την Ταϊλάνδη για ένα μωρό à-la-carte ενώ οι φτωχοί θα μένουν μόνο με επίγνωση ότι κάποιος, κάπου, ξανά τους απογοήτευσε.
Ναι, ας νομοθετήσουμε υπέρ των ΛΟΑΚΤΙ της διασποράς, που όταν έρθουν στην Ελλάδα παύουν να θεωρούνται γονείς των παιδιών που μεγαλώνουν εκεί όπου ζουν.
Ναι, ας νομοθετήσουμε υπέρ του δικαιώματος των παιδιών τους να θεωρούνται τέκνα των ανθρώπων που τα μεγαλώνουν.
Και ναι, ας είμαι ο γονέας #1 στο χαρτί, αν αυτό επιτρέπει στην κυρία εκείνη να είναι μαζί μας στον σύλλογο γονέων.
