ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Ο Sbigniew Brzezinski –πρώην σύμβουλος ασφαλείας Προέδρου των ΗΠΑ (1977-1981) και καθηγητής στο Johns Hopkins- στο βιβλίο του «Η Μεγάλη Σκακιέρα» (ΗΜΣ) διατυπώνει, με ανατριχιαστική ωμότητα, τους στόχους, τα μέσα και τις μεθόδους που πρέπει –κατά την άποψή του- να ακολουθήσουν οι ΗΠΑ προκειμένου να διατηρήσουν και να ενισχύσουν την παγκόσμια επικυριαρχία τους.
Σε προηγούμενο άρθρο («Η Αυτοκρατορία και τα προτεκτοράτα»., 18/07/22) είχα αναφερθεί εκτενώς στην ωμότητα με την οποία ο Brzezinski αποκαλούσε τους «συμμάχους» των ΗΠΑ «υποτελείς και φόρου υποτελείς της Αμερικής» επισημαίνοντας ότι «η Αμερική στέκεται στο κέντρο ενός διαπλεκόμενου συστήματος» (ΔΝΤ, ΠΤ, ΝΑΤΟ) στο οποίο «η εξουσία ασκείται μέσα από συνεχείς διαπραγματεύσεις […] αναζήτηση τυπικής συναίνεσης […] η εξουσία απορρέει τελικά από μια μόνο πηγή, συγκεκριμένα την Ουάσιγκτον» (ΗΜΣ, Σελ.58,59).
Επιπλέον «εργαλεία», για τον έλεγχο των «υποτελών και φόρου υποτελών» λαών και κρατών, αποτελούν, -εκτός από τους προαναφερθέντες διεθνείς οργανισμούς- οι «εξαρτημένες ξένες ελίτ» (ΗΜΣ, Σελ.55) των οποίων η επιρροή-έλεγχος διευκολύνεται από το γεγονός ότι:
«Απόφοιτοι των Αμερικανικών πανεπιστημίων βρίσκονται σχεδόν σε κάθε κυβέρνηση…» (ΗΜΣ, Σελ.56).
Οι «εξαρτημένες ξένες ελίτ» –που η εξάρτησή τους εξασφαλίζεται είτε κατά την φοίτησή τους σε επώνυμα ιδρύματα των ΗΠΑ είτε με την εμπλοκή τους σε σκάνδαλα και «σκοτεινές συναλλαγές»- αποτελούν υποχείρια της υπερδύναμης.
Είναι προφανές ότι αυτοί οι «αρμοί της υποτέλειας» υπηρετούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ από όλα τα «κάστρα» της εξουσίας.
Καθοριστικός παράγοντας της παγκόσμιας ηγεμονίας της Αμερικής είναι το νόμισμά της.
Η ισχύς ενός νομίσματος όμως αντικατοπτρίζει την υγεία της οικονομίας την οποία εκπροσωπεί.
Η παραγωγική υπεροχή της οικονομίας των ΗΠΑ έφτασε στο απόγειό της μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σύμφωνα με τον Ι. Παπαδάτο («Ε.Τ.», 17/03/23) ο Τζον Κόναλι, υπουργός Οικονο¬μικών των ΗΠΑ το 1971, έλεγε στους Ευρωπαίους:
«Το δολάριο είναι δικό μας νόμισμα, αλλά δικό σας πρόβλημα».
Σήμερα η αμερικανική οικονομία δεν είναι παντοδύναμη, όπως τότε.
Ο ενδεχόμενος κλονισμός της ηγεμονίας του δολαρίου ως παγκόσμιου νομίσματος θα κλόνιζε την ηγεμονία της Αμερικής.
Ο Παπαδάτος γράφει ότι πλέον: «οι ΗΠΑ δεν εξαρτώνται από την Ανατολική Ασία μόνο για τα καταναλωτικά και τεχνολο¬γικά προϊόντα, αλλά και για χρηματο¬δότηση του χρέους τους».
Είναι γνωστό ότι το δολάριο ως κύριο αποθεματικό νόμισμα δίνει την ευχέρεια στην Fed να «βάζει μπροστά τις μηχανές» εκτυπώνοντας χρήμα σχετικά ανέξοδα.
Ο Παπαδάτος επικαλείται άρθρο του Κινέζου οικονομολόγου Αντί Σιέ στη «South China Morning Post», σύμφωνα με το οποίο «η Fed τύπωσε 4 τρισ. δολάρια στη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 κι άλλα τόσα τον καιρό της πανδημίας» δίχως να λάβει μέτρα για την αποτροπή νέων κρίσεων.
Οι κρίσεις στο τέλος μετακυλίονται στις πλάτες των εργαζομένων των καταθετών της μεσαίας τάξης και των φορολογουμένων.
Αφού, σύμφωνα με τον Σιέ: «Οι πλούσιοι μπορούν να επωφεληθούν από τους ηθικούς κινδύνους παίρνοντας υπερβολικά ρίσκα, κι αν όλα καταρρεύσουν, περνάνε το λογαριασμό στους αποκάτω.
»Ως συνέπεια της χρηματοοικονομικής απορρύθμισης του 1990 ξεφύ¬τρωσαν δισεκατομμυριούχοι αριστερά και δεξιά, ενώ οι κανονικοί άνθρωποι έγιναν φτωχότεροι.
»Τους πέρασαν το λογαριασμό μέσα από εσωτερικές υποτιμήσεις ή αυξήσεις φόρων».
Την δεκαετία του 2000 η ανατίμηση της ισοτιμίας του ευρώ κλόνισε την πρωτοκαθεδρία του δολαρίου.
Από 1€ προς 0,92$ την 1/1/2002 εκτινάχθηκε στο 1€ προς 1,4$ το 2008-2009.
Η κρίση χρέους που ξέσπασε στην Ευρώπη, με αφετηρία την χώρα μας, συγκράτησε την ανοδική ορμή του ευρώ. Δικαιολογημένα υφίστανται ερωτηματικά ως αναφορά την «αθωότητα» αυτής της κρίσης ή τα κίνητρα που ενδεχομένως κρύβονται πίσω από την δημιουργία της.
Τα ερωτήματα ενισχύονται όταν αντιπαρατεθούν τα οικονομικά δεδομένα της αφετηρίας της κρίσης με τα σημερινά.
Να θυμίσουμε ότι τότε το χρέος ήταν 299,7 δισ. και αντιστοιχούσε στο 129,7% του ΑΕΠ ενώ σήμερα είναι μεγαλύτερο των 400 δισ. και αντιστοιχεί στο 206% του ΑΕΠ!
Σύμφωνα με ένα από τα διεθνή «εργαλεία» των ΗΠΑ (ΔΝΤ) τότε το χρέος ήταν μη βιώσιμο ενώ τώρα όλα καλά.
Σύμφωνα με τους Financial Times (26/1) η αθώωση Γεωργίου αποτελεί προαπαιτούμενο (!) για να πάρει η χώρα μας επενδυτική βαθμίδα.
Μια ακόμα απόδειξη για την λειτουργία και την επιμονή των Δικτύων.
Ανεξάρτητα από τις αιτίες που προκάλεσαν την έναρξη της κρίσης, στις ΗΠΑ, με την πτώχευση της Lehman Brothers, η επέκτασή της στην Ευρώπη ενδεχομένως αντιμετωπίστηκε ως ευκαιρία.
Ευκαιρία για μια ρεβάνς ανάμεσα σε δολάριο και ευρώ.
Ευκαιρία όχι μόνο για τα κερδοσκοπικά κεφάλαια αλλά και για τις ΗΠΑ.
Σε αυτήν την περίπτωση η ανάμιξη του ΔΝΤ ήταν αναγκαία και ο ρόλος του καθοριστικός.
Σύμφωνα με εμπεριστατωμένα κείμενα του Σπύρου Λαβδιώτη (Χρεωκοπία) το πρόβλημα του χρέους ήταν τραπεζικό και όχι κρατικό.
Οι τράπεζες διασώθηκαν με έξοδα των πολιτών.
Σύμφωνα με τον Μ. Ιγνατίου («ΤΡΟΪΚΑ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ», εκδόσεις Λιβάνη 2015) οι εκτιμήσεις των χρηματιστών της Νέας Υόρκης την Άνοιξη του 2010 ήταν ότι: «η πιθανή πτώση της Ελλάδος θα παρέσυρε όλο τον ευρωπαϊκό Νότο και θα προκαλούσε τραπεζικά ρήγματα στη Γερμανία, τη Γαλλία και τη Βρετανία».
Αναφέρει ότι του έλεγαν: «Σύμφωνα με τις δικές μας εκτιμήσεις βγαίνει το συμπέρασμα ότι ο Παπανδρέου μπορεί να γ…. και την Ευρώπη και την Αμερική.
»Να του πει κάποιος να μην υπογράψει τίποτε αν δεν του χαρίσουν το μισό χρέος».
Γιατί ο ΓΑΠ δεν απαίτησε αναδιάρθρωση πριν από το μνημόνιο; Γιατί παρέδωσε την χώρα στην Τρόικα;
Ο αείμνηστος Αδαμάντιος Πεπελάσης, κεντρώος και φίλος της οικογένειας Παπανδρέου, σε συνέντευξή του («ΜΟΝΟ», 25/2/2012) δηλώνει με έμφαση ότι η χρεωκοπία δεν ήταν αναπόφευκτη.
Συνεχίζοντας δηλώνει ότι: «Ο Γ. Παπανδρέου, […] για κάποιους λόγους που υποπτευόμαστε μερικοί από μας, έπρεπε να προσφέρει όσα του ζήτησαν ως αντάλλαγμα για αυτά που έλαβε στη δωροθήκη του…»!
Προφανώς οι υποψίες του αείμνηστου Α.Π. –και ειδικών οικονομολόγων του κύκλου του- αν και είναι κοινές σε πολλούς πολίτες είναι αδύνατον να αποδειχθούν.
Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο κύριος Παπανδρέου ανήκει στις «εξαρτημένες ελίτ» τις οποίες αναφέρει ο Brzezinski δίχως τον κίνδυνο να βρεθεί κατηγορούμενος.
Είναι όμως βέβαιο ότι ο ΓΑΠ και το ΠΑΣΟΚ φέρουν ακέραια την ευθύνη για την χρεωκοπία της χώρας.
Από ανεπάρκεια ή λόγω «ανειλημμένων υποχρεώσεων» αδιάφορο.
Οι πολίτες έχουν βγάλει τελεσίδικη καταδικαστική απόφαση την οποία αδυνατεί να ανατρέψει -παρά τις φιλότιμες και όχι αφιλοκερδείς προσπάθειές του- το «βαθύ σύστημα της διαπλοκής».
Η πολιτική δράση του ΠΑΣΟΚ, μετά την χρεωκοπία της Lehman και το ξέσπασμα της κρίσης, αλλά κυρίως το καθοριστικό πρώτο τετράμηνο της διακυβέρνησης από τον ΓΑΠ κατέστησε την χρεωκοπία αναπόδραστη.
Η προσπάθεια, στην συνέχεια, να κρυφτούν πίσω από τον Γεωργίου, την ΕΛΣΤΑΤ και την Τρόικα είναι φαιδρή. Ο Γεωργίου ανέλαβε μετά την χρεωκοπία να «ράψει κοστούμι» στα μέτρα που βόλευαν τον Παπανδρέου και την Τρόικα.
Ο Μ. Κοττάκης καταγγέλλει («ΕΣΤΙΑ», 19/3/23) ότι:
«Η χώρα έγινε Κολομβία για να γλιτώσουν τις ποινικές ευθύνες τους οι αξιωματούχοι του ΔΝΤ και της Eurostat, οι οποίοι αποδεδειγμένα, με έγγραφα mails […] κατηύθυναν από το παρασκήνιο τις προσπάθειες αλλοίωσης του ελλείμματος».
Αυτήν την αλλοίωση του ελλείμματος κατήγγειλαν -οι διορισμένοι, από το ΠΑΣΟΚ, στο ΔΣ της ΕΛΣΤΑΤ- η Ζ. Γεωργαντά και ο Ν. Λογοθέτης, με αποτέλεσμα, παρά τις λυσσώδεις προσπάθειες των «Δικτύων», την τελεσίδικη καταδίκη του.
Όμως τα «Δικτύα» είναι αχόρταγα και επίμονα.
Με εκβιασμούς και απειλές απαιτούν την πλήρη αθώωση του «σταθμάρχη» τους. Για να μπορούν να κρύβονται πίσω του.
