ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
«Wie dieser Stab in meiner Hand, nie mehr sich schmückt mit frischem Grün, kann aus der Hölle heißem Brand, Erlösung nimmer dir erblühen!»*
Richard Wagner, Tannhäuser, Act III, Scene 3.
«Money talks, κάτι τις walks», που λένε οι Αγγλοσάξονες και ο γράφων θα ξεκινήσει ευθύς με το δεύτερο μέρος αυτής της λαϊκής σοφίας, εφόσον η σημασία του πρώτου μέρους είναι προφανέστατη.
«Η μετάβαση του κόσμου σε μια νέα πραγματικότητα και παραδοσιακές αξίες», αυτή την ονομασία επέλεξαν οι διοργανωτές του συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε από 12 έως 15 Δεκεμβρίου στην Κωνσταντινούπολη.
Το φόρουμ διοργάνωσε το Διεθνές Ίδρυμα για την Πνευματική Ενότητα των Λαών (sic!), πρώην «Διεθνές Κοινωνικό Ίδρυμα για την Ενότητα των Ορθοδόξων Λαών».
Όπως τόνισε ο πρόεδρος του εν λόγω ιδρύματος, γνωστός και από την Διακοινοβουλευτική Συνέλευση Ορθοδοξίας (ΔΣΟ) (eiao.org/eiao-gr) Valery Alekseev στον ανταποκριτή της Nezavisimaya Gazeta, η αλλαγή της ονομασίας κάθε άλλο παρά συνδέεται με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ορθοδοξία:
«Το ίδρυμά μας εργάστηκε αρχικά πάνω σε ένα ευρύ φάσμα θεμάτων και μεταξύ των βραβευθέντων με το βραβείο του Ιδρύματός μας περιλαμβάνονταν μουσουλμάνοι, προτεστάντες και καθολικοί.
»Ως εκ τούτου, θεωρήσαμε ότι δεν μας ενώνει μόνο η Ορθοδοξία, αλλά και η πνευματικότητα στο σύνολό της.
»Αυτό είναι που μας επιτρέπει να εδραιώσουμε τις προσπάθειες της διεθνούς αλληλεγγύης και η μετονομασία δεν τρόμαξε ούτε αποξένωσε τους ξένους εταίρους μας από τις ορθόδοξες χώρες του κόσμου.
»Πάγια θέση μας είναι η προστασία των πνευματικών αξιών της Ορθοδοξίας, η οποία αποτελεί προτεραιότητα για εμάς».
Όπως πιθανώς θα κατάλαβε ο αναγνώστης της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ, η επιλογή του τόπου και του χρόνου διεξαγωγής του συνεδρίου δεν ήταν τυχαία.
Πρώτα από όλα, μετά το εκκλησιαστικό φιάσκο της «αγίας Ρωσίας» στην Ουκρανία, το πατριαρχείο Μόσχας, έχοντας ορκιστεί να «εκδικηθεί» την Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, επιχειρεί με κάθε τρόπο να εδραιώσει την παρουσία του στην Τουρκία εκμεταλλευόμενο την συγκυριακή «λυκοφιλία» Ρωσίας Τουρκίας.
Εκτός αυτού η απουσία του Οικουμενικού Πατριάρχου στο Αμπού Ντάμπι εκείνο το διάστημα διευκόλυνε τους διοργανωτές, εφόσον στην αντίθετη περίπτωση θα έπρεπε να απαντήσουν στο… «υπαρξιακό» ερώτημα κατά πόσον θα ήταν νόμιμη μια συζήτηση για τα προβλήματα της Ορθοδόξου Πνευματικότητας χωρίς την παρουσία του Προκαθημένου της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.
«Στις προθέσεις μας δεν ήταν να δείξουμε το «μεσαίο δάκτυλο» (σημ.: σε ελεύθερη μετάφραση, η οποία εντούτοις αποδίδει το ακριβές νόημα της δηλώσεως) στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο.
»Απλά πολλοί εκ των προσκεκλημένων σε αυτή την εκδήλωση δεν μπορούσαν να έλθουν στη Μόσχα λόγω των κυρώσεων που ανακοινώθηκαν όχι εναντίον της Ρωσίας, αλλά και των ιδίων.
»Εκτός αυτού η Κωνσταντινούπολη, όπως και η Τουρκία στο σύνολό της, αποτελούν σήμερα ένα σημαντικό πολιτικό κόμβο, συνεπώς ευρισκόμαστε εντός των λογικών πλαισίων», εξήγησε ο Αλεξέγιεφ.
Εντούτοις, αν λάβουμε υπόψη ότι στο συνέδριο είχαν προσκληθεί ομιλητές από χώρες όπως η Σερβία, η Αρμενία και η Βόρεια Μακεδονία, δικαίως θα αναρωτηθεί ο καλοπροαίρετος αναγνώστης της ΚΑΘΕΔΡΑΣ, γιατί επιλέχθηκε ειδικά η Κωνσταντινούπολη και όχι, π.χ., το Βελιγράδι ή το Έρεβαν ή ακόμα και τα Σκόπια;
Σε ότι αφορά την τελευταία επιλογή, δηλ. τα Σκόπια, ο υπογράφων το παρόν πόνημα είναι βέβαιος ότι θα αποτελούσε την ιδανική επιλογή, εφόσον…
«Στις 12 Ιανουαρίου 2024 πραγματοποιήθηκε τηλεφωνική συνομιλία του Αγιωτάτου Πατριάρχη Μόσχας και Πασών των Ρωσιών Κυρίλλου με τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αχρίδας και Μακεδονίας Στέφανο.
»Ο Μακαριώτατος εξέφρασε την ειλικρινή του ευγνωμοσύνη εκ μέρους της ιεραρχίας, του ευαγούς κλήρου, των μοναζόντων και των λαϊκών της Μακεδονικής Ορθοδόξου Εκκλησίας – Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αχρίδας για την αναγνώριση του κανονικού αυτοκεφάλου της από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία.
»Επίσης, ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Στέφανος ευχαρίστησε για την επίσκεψη στη Βόρεια Μακεδονία της υψηλής αποστολής του Πατριαρχείου Μόσχας με επικεφαλής τον πρόεδρο του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων (ΤΕΕΣ) του Πατριαρχείου Μόσχας μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Αντώνιο, κατά τη διάρκεια της οποίας πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στην ιερά μονή Λεσνόφ την ημέρα μνήμης του Αγίου Γαβριήλ, επισκόπου Βελίτσκας, συλλείτουργο των αρχιερέων των δύο Εκκλησιών, με συρροή πλήθους κόσμου.
»Ο Προκαθήμενος της Μακεδονικής Ορθοδόξου Εκκλησίας – Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αχρίδας εξέφρασε την ειλικρινή του ευγνωμοσύνη στον Αγιώτατο Πατριάρχη Κύριλλο για την αγάπη και το ενδιαφέρον του και εξέφρασε την ελπίδα για συνάντηση μαζί του σε σύντομο χρόνο.
»Με τη σειρά του, ο Αγιώτατος Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών Κύριλλος αναφέρθηκε στην αγάπη, την οποία τα τέκνα της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας τρέφουν εκ παραδόσεως έναντι των ορθοδόξων αδελφών στη Βόρεια Μακεδονία και εξέφρασε την μεγάλη του ευαρέσκεια για την αποκατάσταση της κανονικής κοινωνίας της με τις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες και τη λήψη του καθεστώς του αυτοκεφάλου.
»Ο Αγιώτατος Πατριάρχης διαβεβαίωσε τον συνομιλητή του για την ολόπλευρη υποστήριξη εκ μέρους του Πατριαρχείου Μόσχας και τον παρακάλεσε να προσεύχεται για τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς.» (Βλ. εδώ στη μετάφραση του Τμήματος κλπ.)
Και όχι μόνο…
«Συνάντηση του Προέδρου του ΤΕΕΣ με τον Πρέσβη της Ρωσικής Ομοσπονδίας στη Βόρεια Μακεδονία Α.Ε. Bazdnikin
»Υπηρεσία Επικοινωνίας του ΤΕΕΣ, 13.01.2023. Στις 12 Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκε συνάντηση στα Σκόπια μεταξύ του Προέδρου του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Αντωνίου, και του Πρέσβη της Ρωσικής Ομοσπονδίας στη Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας S.A. Bazdnikin.
»Στη συνάντηση συμμετείχαν ο Πρωθιερέας Νικόλαος Μπαλασόφ, Σύμβουλος του Αγιωτάτου Πατριάρχη Μόσχας και Πασών των Ρωσιών Κυρίλλου, ο Πρωθιερέας Igor Yakimchuk, Αναπληρωτής Πρόεδρος του ΤΕΕΣ, ο Ιερέας Αλέξανδρος Ερσόφ, Βοηθός του Προέδρου του ΤΕΕΣ, καθώς και ο Υπουργός Σύμβουλος της Ρωσικής Πρεσβείας στη Βόρεια Μακεδονία Β.Α. Ντιάκοφ και ο Β’ Γραμματέας της Πρεσβείας Ι.Α. Χωπριάτσκοφ.
»Ο Πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων ευχαρίστησε τον Επικεφαλής της ρωσικής διπλωματικής αποστολής και το προσωπικό της ρωσικής πρεσβείας για τη βοήθειά τους στην οργάνωση της επίσκεψής του στη Βόρεια Μακεδονία, για την υποστήριξη της Ορθοδοξίας στη Βόρεια Μακεδονία και για τη συμβολή τους στην ανάπτυξη επαφών μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας και της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Μακεδονίας– Αρχιεπισκοπής Αχρίδος.
»Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, η οποία πραγματοποιήθηκε σε θερμό κλίμα αμοιβαίας κατανόησης, συζητήθηκαν η κατάσταση των διορθοδόξων σχέσεων, η κατάσταση στη Βόρεια Μακεδονία και οι προοπτικές ανάπτυξης των διακοινοτικών σχέσεων ανάμεσα στη Ρωσία και στη Β. Μακεδονία, καθώς και σειρά θεμάτων αμοιβαίου ενδιαφέροντος.» (Βλ. εδώ).
Έχει καταντήσει πλέον ανιαρή η συνεχής αναφορά στο γεωπολιτικό ενδιαφέρον που επιδεικνύει παλαιόθεν η «γ΄ Ρώμη» για το χώρο των Βαλκανίων.
Εντούτοις η «προς δυσμάς» στροφή των περισσοτέρων βαλκανικών χωρών που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια όπως και η τήρηση αποστάσεων από την εξωτερική πολιτική του Κρεμλίνου, καθιστούν εμφανέστερες τις κατευθύνσεις που προτείνουν στην ηγεσία του οι «πολιτικοί δεινόσαυροι» του ρωσικού ΥΠΕΞ.
Οι προσπάθειες «αγιοποιήσεως» της «αντιευρωπαϊκής ορθοδόξου ιδιαιτερότητας» της Σερβίας, ιδιαιτέρως μετά την όξυνση του προβλήματος του Κοσόβου, οι έμμεσες επεμβάσεις τόσο στον εκκλησιαστικό, όσο και στον πολιτικό χώρο της Ελλάδας (σίγουρα ο πολιτικά ενημερωμένος αναγνώστης της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ θα θυμάται την αντίδραση της Ρωσίας στη Συμφωνία των Πρεσπών), η προσπάθεια δημιουργίας σχίσματος στην ιεραρχία της Εκκλησίας της Κύπρου μετά την απόφαση για την αναγνώριση της Ορθοδόξου Εκκλησίας Ουκρανίας και η εντατικοποίηση των προσπαθειών αμαυρώσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αποτελούν μερικά παραδείγματα αυτής της «βαλκανικής πολιτικής» που προσπαθεί να εφαρμόσει σήμερα ο πολιτικός βραχίονας του «ρωσικού κόσμου».
Όπως έχει τονίσει επανειλημμένως ο συντάκτης των παρόντων προσωπικών απόψεων, αποφεύγει με ευλάβεια να σχολιάσει τις οποιεσδήποτε πολιτικές επιλογές της Μόσχας, εφόσον ο χώρος της πολιτικής ουδέποτε αποτέλεσε «πόλο έλξεως» για αυτόν.
Και δεν επρόκειτο καν να παραθέσει τα παραπάνω παραδείγματα αν σε αυτά δεν είχε αναμειχθεί nolens volens (σίγουρα volens!) το Πατριαρχείο Μόσχας.
Θα θυμάται ίσως ο επιμελής αναγνώστης της παρούσης ιστοσελίδος τις συχνές επισκέψεις του νυν αδίκως υποβαθμισμένου μετά την άδοξη αποπομπή του μουσικολογιωτάτου αφεντικού του στο ρόλο απλού συμβούλου π. Νικολάου Μπαλασώφ στη Σερβία, συνοδευόμενου από Ρώσους ολιγάρχες, οι οποίοι κατέβαλαν υπέρογκα ποσά για την περάτωση του εσωτερικού διακόσμου του «φαραωνικών» διαστάσεων ναού του Αγ. Σάββα.
Φυσικά οι εκπρόσωποι της «αγίας Ρωσίας» δεν παρέλειπαν να πεταχτούν μέχρι τη Βόρεια Μακεδονία, την οποία μέχρι πρόσφατα αποκαλούσαν απλά «Μακεδονία», για να συναντήσουν τον τότε αντικανονικό προκαθήμενο της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος και να τον διαβεβαιώσουν ότι, ναι μεν κατανοούν τον διακαή του πόθο να ενταχθεί στην οικογένεια των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, αλλά χωρίς την σύμφωνη γνώμη της Εκκλησίας Σερβίας δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα.
«RASKOL!», δηλαδή «σχίσμα», ήταν ο πηχυαίος τίτλος των σερβικών εφημερίδων όταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης παραχώρησε το αυτοκέφαλο στην Αρχιεπισκοπή Αχρίδος.
«Σχίσμα» επανάλαβε και το Πατριαρχείο Μόσχας για να στραφεί μετά την πάροδο μερικών ωρών σε άτακτη υποχώρηση, όταν έμαθε ότι το Πατριαρχείο Σερβίας, ερμηνεύοντας κατά το δοκούν το κανονικό δίκαιο όπως μας έχουν συνηθίσει πολλές εκ των σλαβόφωνων Ορθοδόξων Εκκλησιών, χορήγησε και αυτό Τόμο Αυτοκεφαλίας στην ίδια Εκκλησία.
«Θέλει… κάποια να κρυφτεί, αλλά η χαρά δεν την αφήνει», όπως σοφά θα σχολίαζε με τον δικό του απλοϊκό, αλλά συνάμα σοφό τρόπο ο θυμόσοφος Ελληνικός λαός την επίσκεψη του νέου αφεντικού του αδίκως υποβαθμισμένου π. Νικολάου.
Σίγουρα θα πρόσεξε ο επιμελής αναγνώστης της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ ότι, στα σύντομα ανακοινωθέντα του Τμήματος κλπ. ο εκκλησιαστικός βραχίονας της «γ’ Ρώμης» έχει προσθέσει στην ονομασία της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος και τον τίτλο «Μακεδονίας», ο οποίος ναι μεν δεν αντιστοιχεί στην ονομασία που περιλαμβάνεται στο Τόμο του Οικουμενικού Πατριαρχείου (Βλ. εδώ), όμως αντιστοιχεί στον τίτλο, με τον οποίο την έχει αναγνωρίσει το γνωστό για τα φιλελληνικά του αισθήματα Πατριαρχείο Σερβίας.
Ότι λοιπόν δεν κατάφερε η ρωσική εξωτερική πολιτική, δηλαδή την υπονόμευση ή ακόμα και ακύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, ανέλαβε να διορθώσει το Τμήμα κλπ. του εκκλησιαστικού βραχίονα της «αγίας Ρωσίας», αναλαμβάνοντας το ρόλο ενός ιδιόμορφου «εκκλησιαστικού αποικιοκράτη», ή ενός «προστάτη» κατά το χυδαιότερο των βαλκάνιων ορθοδόξων, παραβλέποντας τις ευαισθησίες της Εκκλησίας της Ελλάδος, όπως άλλωστε έπραττε πάντα, με μοναδική ίσως εξαίρεση της περίοδο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου.
Έτσι, το συνέδριο ή παρασυναγωγή στην Κωνσταντινούπολη εκφράζει με απόλυτη σαφήνεια τον τρόπο «μεταβάσεως του κόσμου σε μια νέα πραγματικότητα και παραδοσιακές αξίες» που δεν είναι άλλος από την ταύτιση του ορθοδόξου πολιτισμού στη διαστρεβλωμένη παραλλαγή της Εκκλησίας της Ρωσίας.
Αυτό εξάλλου προκύπτει και από το ανακοινωθέν της διασκέψεως, το οποίο, μεταξύ άλλων, υπογραμμίζει ότι, το πρόβλημα της Ουκρανίας δεν προέκυψε τυχαία:
«Η Δύση, με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες», αναφέρει το ανακοινωθέν, «σύρει την Ουκρανία στο πλευρό της, καταβάλλοντας κάθε προσπάθεια όχι μόνο να την εξοπλίσει, αλλά και να την αποκόψει από τη Ρωσία και τον ρωσικό κόσμο.
»Προσπαθεί να αλλάξει την ορθόδοξη συνείδηση των Ουκρανών, να ενσταλάξει στον ουκρανικό λαό, στενά συνδεδεμένο με τον ρωσικό λαό σε ότι αφορά στην κοσμοαντίληψη και στην αυτοσυνειδησία, τις δυτικές αξίες, να διαστρεβλώσει την ιστορία των Ουκρανών, να καλλιεργήσει το μίσος για τους Ρώσους».
Το ανακοινωθέν καθιστά σαφές ότι, η επιλογή της Κωνσταντινουπόλεως δεν ήταν τυχαία, εφόσον οι «προσπάθειες που καταβάλλουν οι ΗΠΑ να αποκόψουν την Ουκρανία από την Ορθοδοξία», όπως αναφέρεται στο κείμενο υπονοούν το Οικουμενικό Πατριαρχείο και συγκεκριμένα την χορήγηση του αυτοκεφάλου στην Ορθόδοξη Εκκλησία Ουκρανίας.
Με άλλα λόγια, ο Valery Alekseev – ας τον χαίρονται εκεί στη ΔΣΟ – θέλησε όχι μόνο να δείξει το «μεσαίο δάκτυλο» του «ρωσικού κόσμου» στην Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, αλλά ταυτόχρονα να δηλώσει προς κάθε κατεύθυνση, συμπεριλαμβανομένης και της Ελληνικής Κυβερνήσεως, ότι οι αποτυχίες του πρόσφατου παρελθόντος στο χώρο των Βαλκανίων πρέπει να θεωρούνται παροδικές. Η «αυτοκρατορία αντεπιτίθεται»!
