ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
«G. Verdi, RIGOLETTO
Ch’hai di nuovo, buffon?
Che dell’usato
Più noioso voi siete».
Επί του πιεστηρίου, όπως έλεγαν παλιά όταν πρόκυπτε κάποια έκτακτη είδηση ενώ το φύλλο της εφημερίδας είχε ήδη σταλεί στους λινοτύπες.
Επί του πιεστηρίου, λοιπόν, για τις αποφάσεις της Συνόδου της Μητροπόλεως Κιέβου του Πατριαρχείου Μόσχας, σύμφωνα με τις οποίες, άκουσον, άκουσον, αυτή, που αυτάρεσκα αυτοαποκαλείται «Ορθόδοξος Εκκλησία Ουκρανίας», ανεξαρτητοποιείται από τη Μόσχα!
Διαφωνούν, αναφέρει η ανακοίνωση, με την θέση του θρησκευτικού ηγέτη του «ρωσικού κόσμου» ως προς τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Διαφωνούν, τρεις μήνες αφότου ξεκίνησαν οι εχθροπραξίες και η απόφαση αυτή μοιάζει με αυτό που λέει ο θυμόσοφος Ελληνικός Λαός: «τρεχάτε ποδαράκια μου να μην σας κάνει κάτι τις ο κάτι τις μου!».
Μπορεί μεν να διαφωνούν, φυσικά χωρίς να καταδικάζουν, αλλά συνεχίζουν να μιλούν για τις «μπαγαποντιές» του Κωνσταντινουπόλεως που διέσπασαν την ουκρανική κοινωνία.
Συνεχίζουν να θεωρούν την κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία Ουκρανίας σχισματική, απαιτούν από αυτή να σταματήσει τις αρπαγές των ναών της «κανονικής» τους Εκκλησίας, καλώντας την ταυτόχρονα να προσχωρήσει σε αυτή, διότι μόνο έτσι θα αποκτήσουν πραγματική αυτοκεφαλία.
Επειδή, λέει, πολλοί Ουκρανοί έχουν βρει καταφύγιο σε άλλες χώρες θα αρχίσουν να στέλνουν κληρικούς με σκοπό την κάλυψη των ποιμαντικών τους αναγκών (σ.σ. άραγε θα στείλουν και στη Ρωσία;), ανεξαρτήτως από το γεγονός ότι, εδώ και πολλά χρόνια η ουκρανική διασπορά διαθέτει χιλιάδες ναούς, οι οποίοι ουδέποτε υπήχθησαν στο Πατριαρχείο Μόσχας etm*.
Ευτράπελα όλα αυτά, αν αναλογιστεί κανείς όχι μόνο την καθυστερημένη αντίδραση της Μητροπόλεως της Εκκλησίας της Ρωσίας στην Ουκρανία, αλλά και τη σύγχυση που δημιουργείται σχετικά με το κανονικό καθεστώς της Μητροπόλεως Κιέβου.
Ο συντάκτης των «επί του πιεστηρίου» σχολίων αναρωτιέται σε ποιους άραγε κανόνες ή σε ποιο Καταστατικό στηρίζεται αυτή η απόφαση της Μητροπόλεως Κιέβου του εκκλησιαστικού βραχίονα της «αγίας Ρωσίας»;
Μα, φίλτατε αναγνώστη της ΚΑΘΕΔΡΑΣ, δεν υπάρχει λόγος να αναζητούν οι κανονολόγοι την κανονική θεμελίωση αυτής της αποφάσεως, εφόσον ο πρόεδρος του Τμήματος κλπ., μουσικολογιώτατος μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας δήλωσε στο πρακτορείο ειδήσεων RIA NOVOSTI ότι «η ενότητα μεταξύ της Εκκλησίας της Ρωσίας και της Ορθοδόξου Εκκλησίας Ουκρανίας του Πατριαρχείου Μόσχας διατηρείται και η Εκκλησία της Ρωσίας συνεχίζει να την ενισχύει» (РИА Новости).
Φυσικά δεν παρέλειψε να τονίσει σε νεότερη δήλωσή του ότι, η απόφαση της μητροπόλεως Κιέβου είναι αποτέλεσμα μιας πρωτοφανούς πιέσεως, ασκούμενης επ’ αυτής (MOSPAT).
Με άλλο λόγια «θάβει» τον Ονούφριο «πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις».
Όμως ο πρώτος αντιπρόεδρος του τμήματος του Πατριαρχείου Μόσχας για τις σχέσεις μεταξύ Εκκλησίας, Κοινωνίας και ΜΜΕ Aleksandr Shipkov, σε δήλωσή του στο πρακτορείο ειδήσεων TASS, υποδεικνύει την πηγή προελεύσεως αυτών των πιέσεων τονίζοντας ότι, «η απόφαση της Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας Ουκρανίας του Πατριαρχείου Μόσχας περί «πλήρους ανεξαρτησίας» οδηγεί αυτή την Εκκλησία στο σχίσμα, στην απόσχισή της από την Εκκλησία της Ρωσίας, μια διαδικασία που προκάλεσε το ΥΠΕΞ των ΗΠΑ (sic)» (ТАСС).
Ο γράφων δεν πρόκειται να σχολάσει την φαιδρή δήλωση του Shipkov, η οποία προφανώς αποτελεί προϊόν αυτής της ριζωμένης στο υποσυνείδητο του «ρωσικού κόσμου» έμμονης ιδέας ότι για όλα φταίνε κάποιες απροσδιόριστες σκοτεινές δυνάμεις.
Η δήλωση του μουσικολογιωτάτου προέδρου του Τμήματος κλπ. βάζει τα πράγματα στη θέση τους: η ενότητα μεταξύ των δυο πλευρών όχι μόνο διατηρείται, αλλά και ενισχύεται παρ’ όλες τις έξωθεν πιέσεις.
Σε αυτά τα πλαίσια η επίσημη αντίδραση του εκκλησιαστικού βραχίονα της «αγίας Ρωσίας» ήταν αναμενόμενη: σύμφωνα με το καταστατικό της Εκκλησίας της Ρωσίας οποιαδήποτε αλλαγή του κανονικού της καθεστώτος της ούτως ειπείν «Ορθοδόξου Εκκλησίας Ουκρανίας του Πατριαρχείου Μόσχας» πρέπει να εγκριθεί από τον πατριάρχη Μόσχας.
Αν προσθέσουμε επίσης ότι, την περασμένη Κυριακή ο μητροπολίτης Ονούφριος δεν μνημόνευσε στη Θεία Λειτουργία τους Προκαθήμενους που αναγνωρίζουν την κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία Ουκρανίας, καθίσταται σαφές ότι όλη αυτή η επίδειξη της, τάχα μου, πλήρους ανεξαρτητοποιήσεως δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια… fanfaronade, μια κακόγουστη opera buffa, σκηνοθετημένη από ένα επαρχιώτικο θεατρικό μπουλούκι.
Όπως σχολίασε ο καλός Έλληνας φίλος: «ο Ονούφριος έχει ένα εκπληκτικό ταλέντο να βγάζει μόνος τα μάτια του!»
Ο συντάκτης του παρόντος σημειώματος ουδέποτε πίστεψε ότι, η μητρόπολη Κιέβου της Εκκλησίας της Ρωσίας θα έφθανε στο σημείο να αποκόψει τον ομφάλιο λώρο που τη συνδέει με τη Μόσχα, ακόμα και αν βρισκόταν «με το όπλο στον κρόταφο», όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα, εφόσον ο εκφυλισμός που προκαλεί η βαθιά και συνειδητή πολιτικοποίηση του εκκλησιαστικού βίου έχει ατροφήσει πλήρως την εκκλησιαστική της συνείδηση.
Δικαίως θα αναρωτηθεί ο απορημένος αναγνώστης της ΚΑΘΕΔΡΑΣ «τί μέλλει γενέσθαι», ποιες είναι οι προοπτικές της μητροπόλεως Κιέβου της Εκκλησίας της Ρωσίας όταν τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία;
Αν και ο γράφων ούτε διαθέτει μαντικές ικανότητες, ούτε προτίθεται να απευθυνθεί «σε μάγισσες και χαρτορίχτρες», εντούτοις θα τολμήσει να παρουσιάσει στην κρίση των αναγνωστών της φιλόξενης ιστοσελίδας τίς ακόλουθες προσωπικές, και ως εκ τούτου απολύτως υποκειμενικές, σκέψεις.
Είναι σαφές ότι, η «φούσκα» της αυτοκεφαλίας ξεφούσκωσε τη στιγμή που το Πατριαρχείο Μόσχας παρέπεμψε τους «επαναστάτες» στο τί προβλέπει σε αυτές τις περιπτώσεις ο καταστατικός χάρτης του εκκλησιαστικού βραχίονα του «ρωσικού κόσμου».
Με άλλα λόγια – «τα παιδία παίζει», μάλλον τα παιδία έπαιξαν και είναι πια καιρός να σοβαρευτούν.
Έτσι, η μητρόπολη Κιέβου τίθεται για άλλη μια φορά ενώπιον αδιεξόδων επιλογών, εφόσον, από τη μια πλευρά, ακόμα και αν θελήσει να φθάσει έως το τέλος (σ.σ. απολύτως ουτοπική προοπτική) θα τεθεί το ζήτημα του κανονικού της καθεστώτος, μιας και δεν μπορεί να λειτουργεί στη βάση μιας κανονικής αοριστίας.
Σε αυτή την περίπτωση ποιος θα της χορηγήσει την απαιτούμενη κανονική σαφήνεια: ο πατριάρχης Μόσχας;
Ο Κύριλλος, λαμβάνοντας πάντα υπόψη την πολιτική εξάρτησή του από το Κρεμλίνο, θα προτιμήσει να έχει μια… «διωκόμενη» και «μαρτυρική» μητρόπολη, παρά μια ανεξάρτητη από αυτόν εκκλησιαστική οργάνωση. Κάποιος άλλος…;
Από την άλλη πλευρά, θα αποτολμήσουν στην μεταπολεμική Ουκρανία κάποιοι εκ των αρχιερέων της μητροπόλεως Κιέβου, ακόμα και εκείνοι που θα ευρίσκονται στις ελεγχόμενες από τη Ρωσία περιοχές, να μεταβούν με οποιαδήποτε αφορμή στη Μόσχα, προκαλώντας έτσι την εκκλησιαστική τους «αυτοκτονία»;
Συνεπώς, υπομονετικέ αναγνώστη της ΚΑΘΕΔΡΑΣ, μπορεί μεν η μητρόπολη Κιέβου του Πατριαρχείου Μόσχας με αυτές τις ανώδυνες αλλαγές να απέφυγε προσωρινώς την απαγόρευση της λειτουργίας της, όμως το μέλλον της παραμένει αβέβαιο, εφόσον λίαν συντόμως η Μόσχα θα αρχίσει να ζητάει εξηγήσεις όχι μόνο από τον απρόσωπο Ονούφριο, αλλά και από εκείνους τους αρχιερείς της υπ’ αυτόν μητροπόλεως, οι οποίοι διέκοψαν το μνημόσυνο του ηγέτη του εκκλησιαστικού βραχίονα του «ρωσικού κόσμου».
Εντούτοις, παρ’ όλες τις αρνητικές προοπτικές για την μητρόπολη Κιέβου, υπάρχει ένας παράγοντας που μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις στο εσωτερικό της και αυτός δεν είναι άλλος από την κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία Ουκρανίας.
Αυτό όμως προϋποθέτει ότι, πρώτον, και αυτή οφείλει να αποκοπεί από κάθε είδους ακραίες εθνοφυλετικές τάσεις, οι οποίες σήμερα καθορίζουν το πολιτικό τοπίο της Ουκρανίας.
Είναι απαράδεκτο η επίσημη ιστοσελίδα της να εμφανίζεται μόνο στην ουκρανική γλώσσα και να μην υπάρχει η επιλογή τουλάχιστον της ρωσικής, την ίδια στιγμή που στην ιστοσελίδα του υπό τον μουσικολογιώτατο Τμήματος κλπ. ο αναγνώστης μπορεί να επιλέξει μεταξύ ένδεκα (11!) γλωσσών – η δαιμονοποίηση της γλώσσας είναι μια ανόητη πολιτική επιλογή.
Δεύτερον, να προσεγγίσει με σύνεση και ευαισθησία τους διαφωνούντες αρχιερείς και κληρικούς, προσφέροντάς τους μια εναλλακτική λύση απαλλαγμένης από εθνικιστικές ακρότητες, και, τρίτον, παρά το γεγονός ότι ο Ονούφριος αρνείται να την αναγνωρίσει ως κανονική, το συντομότερο δυνατόν να απευθύνει στην μητρόπολη Κιέβου πρόσκληση συγκλήσεως μιας Ενωτικής Συνόδου, η οποία θα αποτελέσει την αρχή της πλήρους αποκοπής του συνόλου της Ουκρανικής Ορθοδοξίας από το εθνοφυλετικό καρκίνωμα της διαστρεβλωμένης θεωρίας του «ρωσικού κόσμου».
Τελειώνοντας ο συντάκτης του παρόντος σημειώματος πιστεύει ότι, για την επίτευξη αυτών των στόχων η συμβολή του Εξάρχου του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ουκρανία θα ήταν πολύτιμη και καταλυτική.
