ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Ο γράφων ουδέποτε κατανόησε τον θόρυβο που δημιούργησε στην εποχή της η ταινία Η σιωπή των αμνών, έτι δε περισσότερο η βράβευση του πρωταγωνιστή Anthony Hopkins με το Όσκαρ Α΄ ανδρικού ρόλου για το ρόλο ενός ψυχασθενούς δολοφόνου που συνήθισε να… γεύεται τα θύματά του.
Εντούτοις, φίλτατε αναγνώστη της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ, ο τίτλος αυτής της ταινίας και ως ένα ορισμένο σημείο και το περιεχόμενό της, μπορούν να βοηθήσουν στην κατανόηση της καταστάσεως που δημιουργήθηκε στην οικουμενική Ορθοδοξία μετά την ελεεινή απόφαση της «γ΄ Ρώμης», δηλαδή της Εκκλησίας της Ρωσίας, να εισπηδήσει στο κανονικό έδαφος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας.
Ως «ανθρωποφάγος» της πανορθοδόξου ενότητος το Πατριαρχείο Μόσχας εισβάλει, όπως άλλοτε η αλήστου μνήμης ΕΣΣΔ εισέβαλε στο Αφγανιστάν, στο κανονικό έδαφος μιας άλλης Ορθοδόξου Εκκλησίας με την δικαιολογία ότι, εφόσον αυτή αναγνώρισε την Ορθόδοξη Εκκλησία Ουκρανίας κατέστη αυτομάτως σχισματική, δηλαδή αντικανονική.
Και επειδή τρώγοντας ανοίγει η όρεξη, ο μουσικολογιώτατος Βολοκολάμσκ δηλώνει απερίφραστα ότι, όπως έπραξαν στην Αφρική, το ίδιο προτίθενται να πράξουν και στην δικαιοδοσία της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, διότι αυτή αποτελεί τον πρωτεργάτη του σχίσματος.
Μιας και τα γνωστά «πύρινα» παπαγαλάκια του «ρωσικού κόσμου» αναδημοσίευσαν μεν την είδηση, αλλά αφαίρεσαν την δήλωση του Ιλαρίωνα σχετικά με τις προθέσεις της Εκκλησίας του στην Τουρκία, ο συντάκτης του παρόντος σημειώματος παραθέτει την επίμαχη δήλωση στα ρωσικά, καθώς και την αντίστοιχη πηγή: «Точно так же мы не можем отказывать православным верующим Турции в пастырском окормлении в условиях, когда Константинопольский Патриарх стал на сторону раскола» (Σημ. του γράφοντος: ακολουθεί μια πρόχειρη μετάφραση – Κατά τον ίδιο τρόπο δεν μπορούμε να αρνηθούμε την ποιμαντική φροντίδα στους ορθόδοξους πιστούς της Τουρκίας, όταν το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως επέλεξε την πλευρά του σχίσματος) (Βλ. εδώ).
Αναρωτιέται λοιπόν ο αφελής συντάκτης:
α) Αναφέρθηκε ο μουσικολογιώτατος πρόεδρος σε δεκάδες κληρικούς του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, οι οποίοι για να αποφύγουν τις σοβαρές συνέπειες του εκκλησιολογικού σοκ που υπέστησαν από την απόφαση του Αλεξανδρείας να αναγνωρίσει την Ορθόδοξη Εκκλησία Ουκρανίας, απευθύνθηκαν στην εξ απόψεως κανονικότητας άμεμπτη «γ΄ Ρώμη» να τους δεχθεί στην φιλόστοργη αγκαλιά της, υπογράφοντας προηγουμένως… «δήλωση μετανοίας», κάτι δηλαδή σαν αυτή που υπέγραφαν οι Έλληνες πολιτικοί κρατούμενοι για να γλυτώσουν από τον «Παρθενώνα» της Μακρονήσου.
Όμως, ως συνήθως, δεν φρόντισε να αναφέρει ούτε πού ευρίσκονται αυτές οι δεκάδες ενορίες, ούτε συγκεκριμένο αριθμό αυτών των διαφωνούντων.
Ο γράφων προτείνει μαζί με την «δήλωση μετανοίας» οι διαφωνούντες να εξετάζονται και στη γεωγραφία, δηλαδή να μπορούν να υποδείξουν στο χάρτη την Ουκρανία, να ονομάσουν την πρωτεύουσα της χώρας, το όνομα του μητροπολίτη της Εκκλησίας της Ρωσίας στο Κίεβο κλπ., κλπ.
β) Ποιοι και πόσοι είναι αυτοί οι «ορθόδοξοι της Τουρκίας» που δικαιολογούν μια τέτοια… φροντίδα;
γ) Πότε και από ποιον απέκτησε το δικαίωμα το Πατριαρχείο Μόσχας να εκδίδει «πιστοποιητικά κανονικότητας» για να τα χρησιμοποιεί στη συνέχεια ως άλλοθι για τις υπονομευτικές του ενέργειες; Μήπως λησμόνησε τις δικές του αντικανονικές ενέργειες, π.χ. στις Η.Π.Α.;
δ) Άραγε θα ακολουθήσει την ίδια τακτική και στην Κύπρο ή στην Ελλάδα; Μάλλον όχι, διότι στις Εκκλησίες αυτών των χωρών έχει συμμάχους, έτοιμους να κηρύξουν «αντάρτικο» εναντίον της ίδιας της Εκκλησίας τους για να κερδίσουν την εύνοια της «γ΄ Ρώμης» σε είδος…
Εντούτοις, φίλε αναγνώστη της ΚΑΘΕΔΡΑΣ, τον γράφοντα δεν ενοχλεί τόσο η «αρχοντοχωριάτικη» συμπεριφορά του πατριάρχη Μόσχας, ο οποίος συνεχίζει να επιμένει, όπως άλλωστε επέμεναν και οι προκάτοχοί του, στο επιχείρημα των αριθμών – «τόσες ενορίες εμείς, τόσες λιγότερες εσείς, συνεπώς εμείς είμαστε οι καλύτεροι» κλπ., λες και είναι οι αριθμοί που καθορίζουν την σημασία κάποιας τοπικής Εκκλησίας, αλλά η σιωπή των αμνών, δηλαδή όλων εκείνων των προκαθημένων που τώρα «κάνουν την πάπια» και σφυρίζουν αδιάφορα στην επεκτατική πολιτική της «γ΄ Ρώμης».
(Παρένθεση σχετικά με τους αριθμούς: Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Ρωσικού Υπουργείου Εσωτερικών, στη Λειτουργία των Χριστουγέννων σε 5,9 χιλιάδες πόλεις συμμετείχαν 1,4 εκατομμύρια πιστοί. Ο πληθυσμός της Ρωσίας ανέρχεται σε 144 εκατομμύρια, τουτέστιν κάτι λιγότερο από 1%. Κλείνει η παρένθεση)
Επιεικώς απαράδεκτη η συμπεριφορά των προκαθημένων, οι οποίοι παλαιότερα κόπτονταν μεγαλοστόμως για την διατήρηση της πανορθοδόξου ενότητος, όπως π.χ. ο πάντα γλυκομίλητος Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας, και σήμερα σιωπούν ενώπιον αυτής της επαίσχυντης αποφάσεως του «ρωσικού κόσμου».
Συνεπώς είναι λογικό να υποθέσει ο λογικά σκεπτόμενος του παρόντος ιστοτόπου ότι, αυτή η εκκωφαντική σιωπή τους μπορεί να ερμηνευθεί μόνο ως αποδοχή των πράξεων του πατριάρχου Μόσχας.
Λίαν επιεικώς βλακώδης η συμπεριφορά του πατριάρχη Ιεροσολύμων, ο οποίος δεν τηρεί καν τα προσχήματα σε ό,τι αφορά στην απόλυτη πλέον εξάρτησή του από τη Μόσχα.
Αντί να αναζητήσει την πανορθόδοξη αλληλεγγύη για τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει, επιτρέπει στον πατριάρχη Μόσχας να δηλώνει αυτάρεσκα ότι αυτός και μόνο αυτός θα υπερασπιστεί τα δίκαια της Σιωνίτιδος Εκκλησίας.
Άραγε κατανοεί ότι έχει παρασυρθεί σε ένα αμφίβολο ως προς την έκβασή του γεωπολιτικό παιχνίδι με απολύτως όμως προβλέψιμες για αυτόν και την Εκκλησία του συνέπειες;
Ο συντάκτης του παρόντος σχολίου θα ήθελε να παρουσιάσει σε όλους «τιμητές» της πανορθοδόξου ενότητος που τηρούν μια, τάχαμου, ουδέτερη στάση απέναντι στις επεκτατικές πολιτικές της «γ΄ Ρώμης», μια άλλη, ευρύτερη πτυχή της εισπηδήσεως στο κανονικό έδαφος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας.
Ήδη από την εποχή του πανσλαβισμού στην εξωτερική πολιτική της τσαρικής Ρωσίας εφαρμοζόταν το δόγμα ότι, «ο κάθε Ρώσος ιερέας όπου και αν ευρίσκεται εκφράζει τα συμφέροντα του ρωσικού κράτους».
Αυτό το γνώρισαν «από πρώτο χέρι», μεταξύ πολλών άλλων, και οι μοναχοί του Αγίου Όρους, τους οποίους έσωσε, τρόπον τινά, το πραξικόπημα (γνωστό και ως επανάσταση) του 1917.
Το ίδιο δόγμα ισχύει και σήμερα, εφόσον ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι ήταν επιτυχημένο.
Όμως οι γεωπολιτικοί σχεδιασμοί του σύγχρονου ρωσικού κράτους δεν περιορίζονται, όπως συνέβαινε παλαιότερα, στην Β. Αφρική, αλλά επεκτάθηκαν σε όλη την Μαύρη Ήπειρο.
Τα τελευταία χρόνια η Ρωσία έχει επεκτείνει σημαντικά την παρουσία της στην Αφρική, αναζητώντας ευκαιρίες προσβάσεως στους φυσικού πόρους, στην αύξηση των πωλήσεων όπλων και στην εδραίωση της γεωπολιτικής της θέσεως σε μια περιοχή με ταχύτατα αναπτυσσόμενες αγορές.
Η παρουσία της Ρωσίας στην Αφρική κάθε άλλο παρά είναι τυχαία.
Από το 2018 η Μόσχα έχει συνάψει στρατηγικές συμφωνίες για την εξόρυξη ορυκτών, πωλήσεις όπλων, συμφωνίες ασφάλειας και συνεργασίας, κατασκευής πυρηνικών σταθμών παραγωγής ενέργειας καθώς και εμπορικές συμφωνίες με συγκεκριμένες αφρικανικές χώρες.
Την τελευταία δεκαετία σημειώνεται μια σταθερή ανάπτυξη των εμπορικών συναλλαγών της Ρωσίας με τις χώρες της Αφρικής ύψους περίπου τα 20 δισ. δολαρίων.
Το Κρεμλίνο ανανεώνει τίς σχέσεις του με τους παλιούς, καλούς «φίλους» της περιόδου του Α΄ ψυχρού πολέμου, συνεργάζεται με τις πλούσιες σε ορυκτό πλούτο χώρες της SADC (Southern African Development Community) και εδραιώνει την παρουσία του σε χώρες με μεγάλο πληθυσμό και αναπτυσσόμενες αγορές.
Ο παρακάτω πίνακας παρουσιάζει τις χώρες και το είδος των συμφωνών που έχει συνάψει η Ρωσία για να αποκτήσει ο πολυπράγμων αναγνώστης της ΚΑΘΕΔΡΑΣ μια σαφέστερη εικόνα σχετικά με την οικονομική δραστηριότητα του «ρωσικού κόσμου» στην αφρικανική ήπειρο.
Targeted Russian Initiatives in Africa
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, υπομονετικέ αναγνώστη της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ, ο γράφων πιστεύει ότι, η εισπήδηση της Εκκλησίας της Ρωσίας στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και όχι σε κάποια άλλη Εκκλησία από αυτές που αναγνώρισαν την Ορθόδοξη Εκκλησία Ουκρανίας, δεν πρέπει να ερμηνευθεί απλά ως μια πράξη απροκάλυπτης εκδικήσεως, όπως φαίνεται εκ πρώτης όψεως, αλλά πιθανώς αποτελεί ένα μέρος της γενικότερης πολιτικής του Κρεμλίνου στην Μαύρη Ήπειρο, εφόσον οι απευθείας σχέσεις της «γ΄ Ρώμης» μπορούν να διευκολύνουν, χωρίς να έχει σημασία το μέγεθος αυτής της διευκολύνσεως, την επίτευξη των γεωπολιτικών του στόχων.
Είναι λοιπόν λογικό το ερώτημα για το μέχρι πού μπορεί να επεκταθεί αυτή η… αντικανονική και γεωπολιτικού χαρακτήρα απληστία του Πατριαρχείου Μόσχας, δεδομένης της ανοχής ή, μάλλον, της αναισθησίας που επιδεικνύουν οι σιωπούντες προκαθήμενοι;
Μήπως ήλθε η ώρα να αντιδράσει τώρα η Πρωτόθρονη Εκκλησία;
Η «δήλωση – όρκος» που δίνουν οι ιερείς που αποσκιρτούν από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας:
