ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Η Ελλάδα της κρίσης και ιδιαίτερα μέχρι το 2014, ήταν μια χώρα κατά γενική παραδοχή απολύτως ανίσχυρη οικονομικά και γεωπολιτικά – Το δόγμα που ακολουθήθηκε στα αποκαλούμενα Εθνικά Ζητήματα ήταν η απόλυτη πρόσδεση στον ισχυρό και «ποντάρουμε τα πάντα στην εύνοια του.
Σε επίπεδο ευρωζώνης, «όλα τα λεφτά» στη Μέρκελ και σε γεωπολιτικό επίπεδο, «όλα τα λεφτά» στις ΗΠΑ. Το μεγάλο ερώτημα στο οποίο καλούνται να απαντήσουν όλα τα κόμματα της χώρας είναι «ποια Ελλάδα θέλουμε;». Θέλουμε μια Ελλάδα της μεμψιμιροίας και της κακομοιριάς ή μια χώρα που να διαδραματίζει κομβικό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις;
Τα αποτέλεσμα αυτού του δόγματος στην οικονομία, είναι – λίγο έως πολύ – γνωστά. Τα ζούμε και τα βιώνουμε οι περισσότεροι σε προσωπικό επίπεδο.
Η Γερμανία άλλωστε, δεν είναι η ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης με όρους ηγεμονίας, αλλά επιβολής.
Η στάση της Ελλάδας την περίοδο 2010-2014, θύμιζε αποικία.
Η Γερμανία δεν χρειάστηκε ουσιαστικά να επιδείξει την πυγμή της αυτοκρατορίας γιατί η εγχώρια ηγεσία είχε επιλέξει να ταυτίσει την πολιτική της επιβίωση με την εύνοια από το Βερολίνο.
Η γερμανική ελίτ, συμπεριφέρθηκε στο πολιτικό προσωπικό της χώρας όπως ήταν αναμενόμενο: Ως «αναλώσιμο» για τους σκοπούς της.
Αυτό μεταφράστηκε στην εξής διαδικασία:
Όταν το πολιτικό κόστος της επιθετικής λιτότητας γινόταν ανυπόφορο, τότε έπαιρνε σειρά ο επόμενος. Για την ακρίβεια, σε κάθε τέτοια αλλαγή φρουράς, ο εκάστοτε επόμενος για να επιβιώσει έπρεπε να αποδείξει ότι ήταν βασιλικότερος του βασιλέως.
Γι’ αυτό στην περίοδο Σαμαρά, η ανεργία έφτασε στο 27,5, η ύφεση έπιασε 6%, η καταστολή ενάντια σε κάθε λαϊκή διεκδίκηση έγινε ακόμα πιο σκληρή, το κοινωνικό κράτος γονάτισε.
Σε αυτή την πορεία μπήκε φρένο το 2015. Με την εκλογή Τσίπρα, οι ελίτ βρήκαν επιτέλους αντίπαλο.
Στην πρώτη φάση προκαλώντας οικονομική ασφυξία, προσπάθησαν να επικρατήσουν.
Στη συνέχεια όμως, με την επανεκλογή του το Σεπτέμβρη, συνέχισαν τον πόλεμο με άλλα μέσα.
Ο Τσίπρας κέρδισε χρόνο και χώρο στη διαταραγμένη πολιτική σκηνή της ΕΕ. Αξιοποίησε κάθε πιθανή ρωγμή στο οικοδόμημα.
Έκανε συμμαχίες με Ιταλία, Γαλλία. Πρωτοστάτησε στη συμπόρευση των χωρών του Νότου. Έγινε το αντίβαρο στη δεξιόστροφη πορεία των Σοσιαλιστών, με ουσιαστικά αποτελέσματα στις περιπτώσεις της Πορτογαλίας και της Ισπανίας.
Με λίγα λόγια, ο Τσίπρας πήρε πρωτοβουλίες σε μια πολύ ρευστή συγκυρία. Διέβλεψε δυνατότητες.
Έκανε λάθη;
Ναι φυσικά και έκανε και λάθη και αστοχίες, αλλά δεν επέλεξε ούτε την παράδοση στον ισχυρό, ούτε τη μεμψιμοιρία.
Τριάμιση χρόνια μετά, η Ελλάδα φαίνεται να τελειώνει με το μνημόνιο και οι κυρίαρχες δυνάμεις του ΕΛΚ δείχνουν να είναι σαφώς αποδυναμωμένες.
Έχει ήδη δηλαδή μια πολύ καλύτερη βάση για να δουλέψει πλέον πάνω στην ουσιαστική ανάκαμψη της χώρας και του λαού της.
Σε γεωπολιτικό επίπεδο, η κατάσταση ήταν ακόμη πιο ζοφερή.
Οι φοβικές πολιτικές ελίτ της χώρας, την καταδίκασαν σε απομόνωση. Και πάλι σε ένα ρευστό περιβάλλον, η Ελλάδα βάλθηκε να παίζει το ρόλο του δορυφόρου των αμερικανικών συμφερόντων, χωρίς βέβαια να λαμβάνει ουσιαστικά ανταλλάγματα.
Αντίθετα, η Τουρκία αναβάθμισε σημαντικά τόσο τη σχέση της με τις ΗΠΑ,αλλά και συνολικά τη θέση της στην περιοχή.
Ο κομβικός ρόλος της Ελλάδας στα Βαλκάνια χάθηκε.
Η Αλβανία, προχώρησε στον ευρωπαϊκό δρόμο δίχως καμία συμβολή ή επιρροή της Ελλάδας σε αυτή την πορεία,ενώ παράλληλα διεύρυνε τη συνεργασία της με την Τουρκία.
Η Βουλγαρία, αναβάθμισε επίσης τη θέση της στην ευρωπαϊκή σκηνή και ταυτόχρονα ενίσχυσε και αυτή τη σχέση της με την Τουρκία.
Τα Σκόπια έγιναν πεδίο αντιπαράθεσης εθνικισμών, αλλά και αποσχιστικών τάσεων από το αλβανικό κομμάτι, την ίδια στιγμή όμως που η απουσία διάθεσης για λύση στο ονοματολογικό με την Ελλάδα, είχε διαμορφώσει μια de facto συνθήκη αναγνώρισης της στο διεθνές πεδίο ως Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Και πάλι εκεί, η δραστήρια γείτονας Τουρκία, διέβλεψε περιθώρια αύξησης της επιρροής της, επενδύοντας τόσο στο στρατιωτικό κομμάτι, όσο όμως και γενικότερα, με χαρακτηριστική περίπτωση το αεροδρόμιο των Σκοπίων.
Σε αυτό το περιβάλλον, η Ελλάδα έμεινε άπραγη. Μόνο κάποιοι λεκτικοί λεονταρισμοί εναντίον της Τουρκίας, αλλά επί της ουσίας συνέχισε το σταθερό δρόμο προς την ανυποληψία.
Από το 2015 και μετά, η εικόνα αλλάζει… Η Ελλάδα αρχίζει σταθερά την οικοδόμηση σχέσεων εμπιστοσύνης τόσο με τους γείτονες τους, όσο και με τους μεγάλους διεθνείς παίχτες.
• Αναβαθμίζει τη σχέση της με τις ΗΠΑ, σε συγκεκριμένη βάση. Ο Ομπάμα, τοποθετείται υπέρ της ελάφρυνσης χρέους, εξαίρει τη στάση της Ελλάδας στο προσφυγικό και επιλέγει να κλείσει τη θητεία του με επίσκεψη στην Ελλάδα και ένα διεθνές μήνυμα στήριξης στη χώρα που ανακάμπτει.
• Ανοίγει ξανά ο δίαυλος επικοινωνίας με τη Ρωσία. Ο Πούτιν επισκέπτεται την Ελλάδα.
• Η Ελλάδα διευρύνει τη συνεργασία της με την Κίνα. Δύο επισκέψεις Τσίπρα στην Κίνα, αύξηση των κινεζικών επενδύσεων στη χώρα, στρατηγική επιλογή της Κίνας για να γίνει η Ελλάδα κόμβος στο νέο δρόμο του Μεταξιού.
• Αποκατάσταση σχέσεων με τον αραβικό κόσμο. Αναγνώριση Παλαιστίνης από την Ελληνική Βουλή. Συνεργασία με Αίγυπτο, Ιορδανία, Εμιράτα. Συνεπής στάση στο συριακό ζήτημα, με αποστάσεις από την άνευ όρων στήριξη σε πολεμικές επιχειρήσεις στη Συρία.
• Διαμόρφωση σχέσεων συνεργασίας με το Ισραήλ στον ενεργειακό τομέα.
• Ουσιαστική στήριξη της Κύπρου και πρωταγωνιστικός ρόλος της Ελλάδας στην εκκίνηση των συνομιλιών για τη λύση του Κυπριακού.
• Ψύχραιμη και αποφασιστική στάση έναντι της Τουρκίας. Η Τουρκία, βρίσκεται σε μία περίοδο παρατεταμένης εσωτερικής αστάθειας, με αποτύπωση στην εξωτερική της πολιτική. Η Ελλάδα έχει μόνο να χάσει, επενδύοντας στη διαρκή ένταση. Για το λόγο αυτό, προχώρησε συνομιλίες για οικοδόμηση μέτρων εμπιστοσύνης, ο Τσίπρας επισκέφτηκε την Τουρκία και ο Ερντογάν την Ελλάδα. Η προκλητικότητα της Τουρκίας, δεν αντιμετωπίζεται σπασμωδικά αλλά με σαφή σχεδιασμό και επιστράτευση των διεθνών συμμαχιών. Πρόσφατα παραδείγματα η δήλωση Τουσκ και το ανακοινωθέν της Συνόδου Κορυφής που καταδικάζει τις παράνομες ενέργειες της Τουρκίας στο Αιγαίο.
• Αναβάθμιση των σχέσεων με την Αλβανία. Επίλυση χρόνιων ζητημάτων που θέτουν εμπόδια στη σχέση των δύο χωρών, ενίσχυση της συνεργασίας και στον οικονομικό τομέα.
• Αναβάθμιση σχέσεων με Βουλγαρία, Ρουμανία, Σερβία. Τριμερείς και Τετραμερείς σε Καβάλα, Βουκουρέστι, Θεσσαλονίκη. Η Ελλάδα ανακτά τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στα Βαλκάνια, ειδικά ενόψει της διεύρυνσης της ΕΕ στα Δυτικά Βαλκάνια.
• Αποκατάσταση σχέσεων με τα Σκόπια στο μέτρο του δυνατού, αφού πολλά εξαρτώνται και από την άλλη πλευρά. Η επίλυση του ονοματολογικού, συνιστά τη μεγαλύτερη διπλωματική επιτυχία των τελευταίων δεκαετιών για τη χώρα. Η Ελλάδα ανακτά τον ζωτικό της χώρο στα Βαλκάνια. Επαναθεμελιώνει σχέσεις εμπιστοσύνης και συνεργασίας, την ίδια περίοδο κατά την οποία ανακτά την οικονομική της δυναμική.
Ανακτά το κύρος και τη διεθνή της ισχύ, όντας ο βασικός πόλος διασφάλισης της σταθερότητας και της ασφάλειας σε μια περιοχή που παραδοσιακά ανταγωνίζονται μεγάλα γεωπολιτικά συμφέροντα.
Διαμορφώνει στρατηγικές συμμαχίες με το σύνολο των Βαλκανικών χωρών, στερώντας έτσι δυνατότητες επιρροής από την Τουρκία στο τόξο Βουλγαρία, ΠΓΔΜ, Αλβανία και γίνεται ο βασικός παίχτης στην περιοχή.
Η περίοδος που ξεκίνησε από το 2015, συνιστά την τάχιστη ανάκαμψη της χώρας σε οικονομικό και γεωπολιτικό επίπεδο.
Η κυβέρνηση κατάφερε μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες, να πετύχει πράγματα που προηγούμενες κυβερνήσεις σε πολύ ευνοϊκότερο πλαίσιο, ούτε καν τόλμησαν.
Η συμφωνία για το ονοματολογικό της ΠΓΔΜ, αποτελεί φυσικό επακόλουθο μιας ενεργητικής και πολυδιάστατης πολιτικής υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων και αύξησης της διεθνούς επιρροής της Ελλάδας.
Οι ελίτ της χώρας, δεν μπορούν να συμβιβαστούν με αυτή την κατάσταση.
Βαυκαλίζονταν για χρόνια ότι η συντηρητική παράταξη είχε το μονοπώλιο στους statesmen. Η πραγματικότητα των τελευταίων ετών δείχνει ότι ο προερχόμενος από την Αριστερά, Τσίπρας, έβαλε τα γυαλιά στο σύνολο ενός πολιτικού προσωπικού που για χρόνια καταδίκασε τη χώρα στο περιθώριο, μόνο και μόνο για την πολιτική και οικονομική του επιβίωση.
Και δυστυχώς γι’ αυτούς, ο ελληνικός λαός δεν έχει μνήμη χρυσόψαρου.
