ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Η Αμερική, η αυτοκρατορία του προηγούμενου αιώνα, φαίνεται ότι τα τελευταία χρόνια έχει χάσει την παντοδυναμία της.
Η Ρωσία, έχοντας συνέλθει από την ταπεινωτική ήττα της δεκαετίας του ’90 με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, στάθηκε στα πόδια της και σήμερα κατέχει μια πολύ σημαντική θέση στο διεθνές προσκήνιο.
Αντλεί δε ιδιαίτερη δύναμη χάρις στο πυρηνικό της οπλοστάσιο, γεγονός που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο από καμία δύναμη του πλανητικού παιγνίου.
Όπως είναι ορατό, η ανοδική της πορεία θα συνεχιστεί.
Μοναδικό εμπόδιο είναι ο οικονομικός πόλεμος που της έχει κηρύξει η Αμερική με συνοδοιπόρο την Ε.Ε.
Σ’ αυτόν τον πόλεμο η Ε.Ε. άγεται, ενώ πληθαίνουν οσημέραι οι ευρωπαϊκές φωνές που αντιδρούν.
Είναι θέμα χρόνου εάν θα συνεχιστεί ο οικονομικός πόλεμος ή θα κερδίσουν όσοι συντάσσονται με την θέση που είχε εκφράσει ο πρώην καγκελάριος Σρέντερ για οικονομική συνεργασία με τη Ρωσία.
Ουσιαστικός ρυθμιστικός παράγοντας και κομβικό σημείο θα σταθεί η αποδοχή τελικά ή όχι, των διατλαντικών οικονομικών συμφωνιών TTIP και TISA.
Η αποδοχή αυτών των συμφωνιών -σύμφωνα με όσα στοιχεία έχουν διαρρεύσει- πιθανόν να σημάνει και το οριστικό τέλος της Ευρώπης που γνωρίζουμε ή ορθότερα, του δυτικού κόσμου όπως τον γνωρίζουμε.
Εκτός κι αν μεσολαβήσουν γεγονότα και καταστάσεις που θα προλάβουν τις εξελίξεις που έχουν δρομολογηθεί.
Ταυτόχρονα τρέχουν πολλά γεγονότα με ταχύτητες ασύλληπτες. Εναλλάσσονται συμφέροντα και συμπεριφορές που ο απλός παρατηρητής αδυνατεί να παρακολουθήσει.
Πολλές τρομοκρατικές επιθέσεις στην Ευρώπη και στην Τουρκία με πολλά θύματα.
Και όλες αυτές οι επιθέσεις δεν εξηγούνται απλά ως αντίδραση του ISIS, ή αντίποινα των Κούρδων. Δεν είναι όλα τόσο απλά όσο φαίνονται.
Το δημοψήφισμα στην Αγγλία υπέρ του Brexit, φαίνεται πως θα έχει πολύ σοβαρότερες συνέπειες απ’ όσες στην αρχή υπολόγιζαν διάφοροι αναλυτές.
Το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία ανέτρεψε όλα τα δεδομένα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.
(Πολλοί περιγράφουν βίους παράλληλους του Ερντογάν με του Μεντερές*. Και ο Μεντερές φλερτάρισε άγρια με την τότε ΕΣΣΔ. Η κατάληξη ήταν να οδηγηθεί στο δικαστήριο και να κρεμαστεί μαζί με δύο υπουργούς του).
Η ηχηρή συγγνώμη του Ερντογάν στη Ρωσία, άλλαξε (για τη στιγμή) όλα τα δεδομένα.
Σε κάθε περίπτωση αυτό σημαίνει ότι στη διεθνή πολιτική σκακιέρα τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν είναι αιώνιο, όλα είναι αποτέλεσμα συγχρονισμού και συγκυρίας. Μόνον οι στόχοι μετράνε.
Tα τελευταία πέντε χρόνια η Αμερική προσπαθεί να επιβάλλει την θέλησή της στη Μέση Ανατολή και ακόμα βρίσκεται στην αρχή…
Προς εμπέδωση του όλου κλίματος ο Τούρκος πρωθυπουργός Γιλντιρίμ όρισε ήδη τα τρία σημεία που η Τουρκία θέτει για την επίλυση του συριακού προβλήματος, ενώ το Λονδίνο, το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες τρέχοντας να προλάβουν άλλους μουστερήδες, απορρίπτουν κάθε αναστολή των ενταξιακών διαπραγματεύσεων.
Ως επιστέγασμα της αποτυχημένης αμερικανικής πολιτικής η Wall Street Journal σε κύριο άρθρο της στις 10 Αυγούστου, στην ηλεκτρονική της ενημέρωση, τιτλοφορεί ότι “η Τουρκία δεν είναι πλέον αξιόπιστος σύμμαχος”.
Βεβαιότατα, η Αμερική αδυνατώντας να ελέγξει το ραγδαίως μεταβαλλόμενο περιβάλλον, δεν έχει πει την τελευταία της λέξη.
Ούτε θα παραδώσει αμαχητί τα όπλα. Θα αντιδράσει δυναμικά και μάλλον άγαρμπα όταν θα φτάσει ο κόμπος στο χτένι. Οι αυτοκρατορίες όταν χάνουν έχουν συμπεριφορά πληγωμένου θηρίου.
*Ποιος ήταν ο Μεντερές
Ο Αλί Αντνάν Ερτεκί Μεντερές (Ali Adnan Ertekin Menderes, 1899 – 17 Σεπτεμβρίου 1961) ήταν Τούρκος πολιτικός, 13ος πρωθυπουργός της Τουρκίας.
Γεννήθηκε το 1899 στις Τράλλεις.
Φοίτησε στο Αμερικανικό Κολέγιο της Σμύρνης και στη συνέχεια στη Νομική Σχολή της Άγκυρας.
Το επίθετό του προέρχεται από την ελληνική λέξη Μαίανδρος και τo έλαβε μετά την υπό του Κεμάλ Ατατούρκ επιβολή της υποχρεωτικής πατρογονικής επωνυμίας, από τον ποταμό Μαίανδρο, όπου και διατηρούσε πολλά πατρικά κτήματα.
Ασχολούμενος με την πολιτική, εκλέχθηκε στην αρχή βουλευτής Αϊδινίου και υπήρξε πρόεδρος και εισηγητής διαφόρων κοινοβουλευτικών επιτροπών.
Το 1945 ίδρυσε το Δημοκρατικό Κόμμα.
Μετά τη νίκη του Δημοκρατικού Κόμματος στις εκλογές της 14 Μαΐου 1950, ανέλαβε την προεδρία της τουρκικής κυβέρνησης.
Τότε ως Πρωθυπουργός συνοδευόμενος από τον υπουργό Εξωτερικών Φουάτ Κιοπρουλού επισκέφθηκε την Αθήνα κατά τον Απρίλιο του 1952, όπου είχε σοβαρές συνεννοήσεις με την ελληνική κυβέρνηση επί κοινού αμυντικού δόγματος (οργάνωση κοινής άμυνας με συντονισμό κοινής πολιτικής) για την είσοδο αμφοτέρων των Χωρών στο ΝΑΤΟ.
Τον Οκτώβριο του 1952 μετέβη με τον ίδιο υπουργό Εξωτερικών στο Λονδίνο, μετά από πρόσκληση της Αγγλικής Κυβέρνησης, για συνεννόηση σχετικά με την οργάνωση της άμυνας στη Μέση Ανατολή. Ανέλαβε πέντε φορές Πρωθυπουργός της Τουρκίας.
Το 1960 συνελήφθη μετά από στρατιωτικό πραξικόπημα και μαζί με τον τέως Πρόεδρο Τζελάλ Μπαγιάρ και άλλους υπουργούς οδηγήθηκε σε πολύμηνη δίκη κατηγορούμενος για πλείστα αδικήματα, μεταξύ των οποίων και για τους διωγμούς των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, γεγονότα που έμειναν γνωστά ως «Σεπτεμβριανά».
Τελικά από τις εκδοθείσες κατά κεφάλαια της όλης κατηγορίας αποφάσεις καταδικάστηκε τετράκις σε θάνατο δι’ απαγχονισμού, καταδίκη η οποία εκτελέστηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1961 στη νήσο Βέσβικο στη θάλασσα του Μαρμαρά.
Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής ο Μεντερές ακολούθησε σαφώς φιλοδυτική πολιτική, σύμφωνη με τις επιλογές των ΗΠΑ.
Απέστειλε μια ταξιαρχία πεζικού (Οκτώβριος 1950) στην Κορέα για να πολεμήσει στο πλευρό των συμμάχων των ΗΠΑ και της Ν. Κορέας, ενέταξε την Τουρκία στο ΝΑΤΟ χωρίς την έγκριση της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης (Φεβρουάριος 1952), υπέγραψε το Βαλκανικό Σύμφωνο μαζί με την Ελλάδα και τη Γιουγκοσλαβία (Φεβρουάριος 1953) και υποστήριξε το Σύμφωνο της Βαγδάτης (CEN.T.O.) το 1955.
Επιπλέον, ακολούθησε αντισοβιετική πολιτική, αν και, λίγο πριν από την ανατροπή του το 1960, ετοιμαζόταν να εξαγγείλει την πραγματοποίηση επίσημου ταξιδιού στη Μόσχα.
