Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, πρώην πρωθυπουργός της Τουρκίας, νυν πρόεδρος και μελλοντικός Σουλτάνος, όπως επιθυμεί ο ίδιος, ζει και βασιλεύει χωρίς καμιά ενόχληση από τις δημοκρατικές κυβερνήσεις Ευρώπης και Αμερικής.
Αναρωτιέται κανείς μέχρι που θα τον αφήσουν να φτάσει ώστε να αναγκαστούν οι δυτικές κυβερνήσεις να αντιδράσουν.
Εάν δεν είναι αρκετό ότι δηλώνει ανοικτά θαυμαστής του Αδόλφου Χίτλερ, εάν δεν είναι αρκετή η προφανής ιδεολογική σχέση του με τις τζιχαντιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις, εάν δεν είναι αρκετό από μόνο του ότι εξοπλίζει και ανεφοδιάζει το τουρκικό κράτος τις τρομοκρατικές οργανώσεις στη Μέση Ανατολή, εάν δεν είναι αρκετό το λαθρεμπόριο πετρελαίου για λογαριασμό των τζιχαντιστών, εάν δεν είναι αρκετό ότι δεκάδες δημοσιογράφοι είναι φυλακισμένοι και δεν υπάρχει ελευθερία έκφρασης στην Τουρκία, εάν δεν είναι αρκετή η επέμβαση στα εσωτερικά ξένων χωρών, εάν δεν είναι αρκετό ότι αποχώρησε από το τραπέζι των ειρηνευτικών συνομιλιών με το κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα και επέλεξε τον πόλεμο, εάν δεν είναι αρκετό ότι στη χώρα που «κυβερνάει» ο Ερντογάν πόλεις βομβαρδίζονται, παροχές νερού, ηλεκτρικού, επικοινωνιών διακόπτονται, οι τραυματίες απαγορεύεται να βοηθηθούν και οι νεκροί μένουν άταφοι για μέρες, τι άλλο πρέπει να κάνει ο Ερντογάν για να ασχοληθεί η Δημοκρατική Ευρώπη με τα θύματά του αντί όχι να του υπόσχεται ενταξιακές διαπραγματεύσεις και να χρηματοδοτεί την εξόντωσή τους;