29 Μαΐου 1453. Τιμή και δόξα στον Κωνσταντίνο ΙΑ΄, που έπεσε, λυσσαλέα μαχόμενος, στα τείχη της Πόλης, υπερασπιζόμενος τον λαό και την πατρίδα, τελευταίος Αυτοκράτορας των Ρωμαίων και πρώτος και τελευταίος αυτοκράτορας που πήρε τον τίτλο «Βασιλεύς των Ελλήνων».
Εστεμμένος το 1449 στον ελληνικό Μυστρά, στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, μπροστά στο ανάγλυφο του Δικέφαλου Αετού, συμβόλου των μυημένων, πλαισιωμένος από τους Αδελφούς εν Πλατώνι, δηλαδή της πλατωνικής/πληθωνικής φατρίας του Μυστρά, της λεγόμενης και Αττικής Εταιρείας, των προμάχων της Ελλάδας, των ασυνθηκολόγητων και μυημένων στον ορθό λόγο και στον Αήττητο Ήλιο καβαλαραίων (ιπποτών) στρατιώτι.
Τιμή και δόξα στους 8.500 άνδρες, Έλληνες και δυτικούς συμμάχους, «ενωτικούς», που επέλεξαν τη σωτηρία της πατρίδας μέσω της διπλωματίας αρχικά και μετά με το ξίφος στο χέρι, την ώρα που 100.000 καλόγεροι και πάρα πολλοί φιλότουρκοι Ρωμαίοι αυλικοί, η ίδια σε κάθε εποχή αποτρόπαια φάρα που κάνει «δουλίτσες», προετοιμάζονταν για το προσκύνημα στον ελληνόφωνο Μωάμεθ, τον εξωμότη απόγονο των Κομνηνών που παρίστανε τον μουσουλμάνο και είχε ανακηρυχθεί πατισάχ της ασιανής ορδής που ζητούσε εκδίκηση και απληστία.
Έχουμε διδαχθεί από τους αιώνες ότι η αντίσταση είναι τιμή και καθήκον για λίγους αλλά τρομερούς, μαναχικούς αλλά ποτέ μονάχους, που ακόμα κι εάν χάσουν μοα μάχη η φήμη τους θα στέκει για πάντα παράδειγμα για τους μιμητές τους και τρόμος πανικός για τους κατευναστές προσκυνημένους.
Δεν θα ηττηθούμε ΠΟΤΕ, δεν θα συνθηκολογήσουμε ΠΟΤΕ, «Μαλαματένια λόγια στο χορτάρι / Ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά».
Αρκετά έγραψα για τα «άγνωστα» που δεν διδάχθηκαν ποτέ…