ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Την ώρα που οι κυπριακές ομογενειακές οργανώσεις στις ΗΠΑ και συγκεκριμένα η Ομοσπονδία Κυπριακών Οργανώσεων Αμερικής, εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους στον Νίκο Κοτζιά, για τις υπηρεσίες που προσφέρει στην Κύπρο, καλώντας τον στις 21 Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη να τον τιμήσουν αναγνωρίζοντας τη συνολική του προσπάθεια στην επίλυση του Κυπριακού, οι ελάχιστοι πλέον αλλοτριομορφοδίαιτοι της εκσυγχρονιστικής “φιλελέ” οριζόντιας διασύνδεσης, δηλαδή σημιτικά και αριστερομεταρρυθμιστικά σταγονίδια, “εμφανίστηκαν” πάλι με άρθρα τους στο διαδίκτυο ως “κήρυκες” δήθεν της λύσης του Κυπριακού αλλά στην πραγματικότητα της πλήρους παράδοσης της Κύπρου.
Ο γνωστός αποτυχημένος πολιτευτής των φιλελέ αριστερών Νίκος Μπίστης, που ουδέποτε βρήκε την ψήφο του σε εκλογές παρά τη στήριξη των ΜΜΕ της σημιτικής περιόδου την περίοδο που “πασοκοποιήθηκε”, ο σύμβουλος του Κώστα Σημίτη, Γιώργος Πανταγιάς, με ενδιαφέρον “παρελθόν” εάν googlάρει κανείς το όνομά του στο διαδίκτυο (εντυπωσιακά ενδιαφέρον) και η Σία Αναγνωστοπούλου που διδάσκει τουρκικά, πτυχιούχος του Τμήματος Τουρκικών Σπουδών του Εθνικού Ινστιτούτου Ανατολικών Γλωσσών της Γαλλίας (INALCO) – δίδαξε επί εννέα χρόνια στο Τμήμα Τουρκικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου, μας εξέθεσαν τις τελευταίες ημέρες τις απόψεις τους για το Κυπριακό.
Και οι τρεις νοιάζονται για την “αγάπη” των λαών, τη φιλία, τη συνύπαρξη, τους υδρογονάνθρακες φυσικά, και… ξορκίζουν τον “κακό εθνικισμό” που εκπροσωπούν Κοτζιάς και Καμμένος και πλέον και ο Νίκος Αναστασιάδης, αφού θεωρούν ότι ο Πρόεδρος της Κύπρου “προσχώρησε” στην άποψη Κοτζιά.
Βεβαίως δεν τολμούν να πιάσουν ακόμα στο “στόμα” τους τον Αλέξη Τσίπρα, αν και είναι δεδομένο ότι εάν ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν κρατούσε τη σθεναρή και αμετακίνητη στάση του στο Κυπριακό, απέναντι σε ισχυρότατες αλλότριες πιέσεις, το νησί σήμερα θα είχε “τελειώσει”.
Και σκοπίμως δεν βάζουν στο κάδρο τον Αλέξη Τσίπρα διότι προσπαθούν αυτοί οι προπαγανδίσκοι επιπέδου “κου πε πε” να δημιουργήσουν την εντύπωση της “διχόνοιας” και ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν είναι εκείνος που κυβερνά τη χώρα και έχει την τελευταία λέξη σε ό,τι εισηγούνται οι υπουργοί του, αλλά ότι δήθεν οι άλλοι τον παρασύρουν.
Προφανώς και η πονηριά τους αυτή είναι άκρως προσβλητική για το πρόσωπο του Έλληνα πρωθυπουργού, διότι εκτός από άβουλο τον εμφανίζουν κι ως άνθρωπο δίχως εθνικά αντανακλαστικά, που δήθεν τον παρασύρουν οι “εθνικιστές” Καμμένος και Κοτζιάς, ενώ δίχως αυτούς ο Τσίπρας θα ήταν “καλό παιδί”, δικός τους φιλελές, να υπαναχωρεί στα εθνικά μας θέματα στο όνομα του εκσυγχρονισμού και των επενδύσεων που θα φέρουν ως από μηχανής θεές την “αγάπη” μεταξύ των λαών.
Εάν τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο έφερναν την αγάπη μεταξύ των λαών με τρόπο “μαγικό”, γιατί άραγε σε Ιράκ, Συρία και Λιβύη σφάζονται από το 2011;
Σε αυτό οι φιλελέδες-μεταρρυθμιστές-εκσυγχρονιστές δεν έχουν απάντηση, όπως δεν έχουν απάντηση σε καμία λογική ερώτηση.
Ο φιλελε-σμός τους είναι μια μεταφυσική αρλούμπα, μια αναπόδεικτη σαχλαμάρα, τα άρθρα τους είναι ασύνδετα παραληρήματα, υστερημένα επιχειρημάτων, πλούσια σε συνθηματολογίες κενές, ά-λογες, ασυνάρτητες, που εκπορεύονται από μικρές ελίτ και απευθύνονται σε ισχνές μειοψηφίες ομοϊδεατών τους, δημιουργώντας όμως ευρύτερες εντυπώσεις, ότι δήθεν αυτοί είναι οι φωνές της “λογικής” ενώ στην πραγματικότητα είναι κήρυκες πολιτικών δεισιδαιμονιών.
Από τους τρεις βεβαίως τις μεγαλύτερες σαχλαμάρες γράφει ο Γιώργος Πανταγιάς στη Huffington Post, που “θρηνεί” για την αλλαγή στάσης του Νίκου Αναστασιάδη, που “διαχρονικά ενσάρκωνε την επανένωση” με “το τολμηρό του «Ναι» το 2004”… Και κλάμα ο Πανταγιάς, για τον οποίο έχει ενδιαφέρον να αναζητήσει κανείς γιατί το 2003 παραιτήθηκε από σύμβουλος Τύπου του Κώστα Σημίτη, αλλά και ποιο παιχνίδι κατηγορήθηκε ότι ανέλαβε να παίξει κατά του Τάσσου Παπαδόπουλου.
Ο Νίκος Μπίστης από την άλλη, αυτή η ευαίσθητη ψυχούλα, που με άρθρο του στο Protagon (που αλλού;) σπεύδει με το καλοσυνάτο “πρωτοχριστιανικό” του ύφος να μας συμβουλεύσει, αυτός ο πανάσχετος στο Κυπριακό, ότι “φοβάμαι ότι με την αλλαγή στάσης της κυπριακής κυβέρνησης σε συνδυασμό με την διαφαινόμενη επικράτηση της γραμμής Κοτζιά Καμμένου για το Κυπριακό μπορεί και πάλι χαρούμενοι και υπερήφανοι να μπούμε σε νέες περιπέτειες”.
Είδατε πόσο ευαίσθητη ψυχούλα είναι ο Νίκος Μπίστης; Φοβάται μην μπούμε σε περιπέτειες, ενώ τα μνημόνια που αυτός και οι όμοιοί τους υπερασπίστηκαν λυσσαλέα δεν μας έχουν ρίξει σε περιπέτειες, είμαστε μια ευτυχισμένη ατμόσφαιρα.
Μπίστηδες και Πανταγιάδες όταν μιλάνε στο όνομα της “ειρήνης” εννοούν μια άλλη λέξη, την υποτέλεια. Η μόνη ειρήνη που γνωρίζουν είναι εκείνη που υπάρχει μεταξύ του υποτελούς και του αφέντη του.
Ο “χώρος” αυτός των φιλελέ-μεταρρυθμιστών-εκσυγχρονιστών, που ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε περιγράψει ως “οριζόντια” διασύνδεση”, ξεκινά από τη φιλελέ δεξιά της Ντόρας και του Κούλη, περνά μέσα από το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ και καταλήγει στα Ποτάμια, τα ΔΗΜΑΡια (τα “κυρκοειδή”) τη δήθεν “ανανεωτική” αριστερά της ανεθνικότητας, της πολυπολιτισμικότητας, του μεγάλου τιμονιέρη Τζορτζ Σόρος.
Όλοι μαζί δεν εκπροσωπούν ούτε το 10% των Ελλήνων ψηφοφόρων για αυτό δια της μεθόδου του εισοδισμού έχουν πιάσει τα “πόστα” σε όλους τους πολιτικούς χώρους για να περνάνε τις αλλοτριομορφοδίαιτες γραμμές τους. Να μας “εκσυγχρονίσουν” θέλουν, βγάζοντάς μας τις φουστανέλες του εθνικισμού και φορώντας μας τις ζαρτιέρες των μπορντέλων. Είναι η πέμπτη φάλαγγα.
Απέναντι όμως σε αυτούς, που είναι γνωστοί στον ελληνικό λαό όλοι τους, πλέον ορθώνεται και η οριζόντια διασύνδεση των πατριωτικών δυνάμεων. Η πατριωτική αριστερά, οι σοσιαλπατριώτες αλλά και η λαϊκή κοινωνική δεξιά, που εκπροσωπούν όλο τον υπόλοιπο ελληνικό λαό, δίχως να σημαίνει ότι συναινούν μεταξύ τους, έχουν κοινό μέτωπο απέναντι στα “ερπετά” που δηλητηριάζουν το έθνος, την κοινωνία, που υπονομεύουν τα εθνικά-λαϊκά συμφέροντα.
Όλοι αυτοί προφανώς και θα ήταν πανευτυχείς με έναν Κούλη πρωθυπουργό και με μια Ντόρα ΥΠΕΞ, να λύνονται τα θέματα “τσακ μπαμ”, ό,τι θέλουν οι “φίλοι” μας, είναι για το “καλό του ελληνικού λαού” και της “Ελλαδίτσας”, όπως αποκαλούσε η Ντόρα ως ΥΠΕΞ τη χώρα που εκπροσωπούσε, με υποκοριστικό, είναι για το καλό της “Ελλαδίτσας” να λέμε ναι σε όλα.
Μέχρι και την Κρήτη θα είχε δώσει ο Κούλης, εάν του είχε ζητηθεί, αμφιβάλλει κανείς;
Σκοπίμως δεν έγινε μέχρι στιγμής κάποια ιδιαίτερη αναφορά στο παραλήρημα της Σίας Αναγνωστοπούλου στον ΧΡΟΝΟ, άξιζε να ειπωθούν κάποια λόγια στο τέλος.
Αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Τσίπρα αρχηγό έχει ένα 20% στις δημοσκοπήσεις.
Από το παραδοσιακό 3-4% του ΣΥΡΙΖΑ, στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ άντε να έχει απομείνει 1-1,5%, οι άλλοι έχουν ακολουθήσει Λαφαζάνη, Ζωή, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και διάφορα άλλα περιθώρια.
Το ποσοστό που αυτή τη στιγμή “ψηφίζει” Τσίπρα (και όχι ΣΥΡΙΖΑ) είναι καθαρό ποσοστό που προέρχεται από το αριστερό πατριωτικό ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Αρέσει δεν αρέσει στους ΣΥΡΙΖΑίους, έτσι έχουν τα πράγματα.
Κάθεται λοιπόν η Σία και γράφει σεντόνια παραληρηματικών αναλύσεων για τις αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, τις παραδόσεις της “Αριστεράς” στο Κυπριακό και διάφορα τέτοια “γραφικά”.
Ας πει επιτέλους κάποιος στη μαντάμ τουρκολόγα, ότι ο λαός που ψηφίζει σήμερα Αλέξη Τσίπρα αγνοεί πλήρως τον “καημό” των αποφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, έχει άλλη πολιτική παράδοση (βενιζελική, ΕΑΜική και παπανδρεϊκή) και χαλύβδινες σοσιαλπατριωτικές αξίες, ακόμα και “εθνικιστικές” όπως θα τις αποκαλούσε για να τις συκοφαντήσει η μαντάμ τουρκολόγα, κι αυτός ο δημοκρατικός λαός, πλειοψηφική μερίδα της δημοκρατικής παράταξης, σοσιαλπατριώτες και όχι σοσιαλδημοκράτες, επικροτούν την υπερήφανη εξωτερική πολιτική του Νίκου Κοτζιά που έχει την απόλυτη έγκριση και εμπιστοσύνη του Αλέξη Τσίπρα, είναι δηλαδή και πολιτική του Αλέξη Τσίπρα.
Τα άλυτα ψυχολογικά του 1,5% από το παραδοσιακό αριστεροχώρι του ΣΥΡΙΖΑ και των δέκα χιλιάδων μελών του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ, δεν αφορούν τον ελληνικό δημοκρατικό λαό, τη δημοκρατική παράταξη, που συνεχίζει να στηρίζει στο μεγαλύτερο ποσοστό της τον Αλέξη Τσίπρα. Αυτά για να τελειώνουμε και με τις τουρκολόγες του ΣΥΡΙΖΑ που μας έχουν “ζαλίσει” με τα συνέδρια και τις αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Βγες από τη γυάλα σου μαντάμ και προσγειώσου στην πραγματικότητα, κι εάν δεν σου αρέσει αυτή η πραγματικότητα όλο και κάποιο πανεπιστήμιο θα βρεις για να διδάξεις τα τούρκικά σου.
