ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Το καθεστώς Ερντογάν αποτελεί, πλέον, μεγάλο πρόβλημα για την Ευρώπη.
Είναι πολλά τα εκατομμύρια των Τούρκων πολιτών που κατέφυγαν στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, την Αυστρία, την Ελβετία και όπου αλλού θεωρούσαν ότι Θα έβρισκαν μία καλύτερη τύχη.
Προσπαθούσαν οι άνθρωποι να ξεφύγουν από την ανείπωτη φτώχεια που επικρατούσε στα βάθη της Τουρκίας και οι ευρωπαϊκές χώρες με τις ανεπτυγμένες οικονομίες τους άνοιγαν την αγκαλιά τους προκειμένου να ενισχύσουν το ανεπαρκές αριθμητικά εργατικό δυναμικό τους με φθηνά εργατικό χέρια, έστω και ανειδίκευτα.
Η ανάλογη εμπειρία της Ελλάδας, αλλά με πολύ μικρότερους αριθμούς, τοποθετείται στα τέλη της δεκαετίας του ’50 έως τα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’60.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει τώρα η Γερμανία και μαζί της οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες με αξιοσημείωτους τουρκικούς πληθυσμούς, έχει μερικά βασικά αίτια.
Η αφομοίωση, ή έστω η προσαρμογή των Τούρκων και Κούρδων στον τρόπο ζωής των χωρών που τους φιλοξένησαν και τους φιλοξενούν, έχει αποδειχθεί ότι είναι πολύ δύσκολη και πάντως δυσκολότερη από των μεταναστών που προέρχονταν από τον ευρωπαϊκό Νότο παλιότερα, από πρώην κομουνιστικά κράτη τα τελευταία χρόνια.
Οι λόγοι είναι ασφαλώς πολιτισμικοί και θρησκευτικοί.
Ταυτόχρονα, η Άγκυρα άσκησε από την πρώτη στιγμή πολιτική διατήρησης και ελέγχου των μεταναστευτικών πληθυσμών, μέσω πολιτικών και Θρησκευτικών οργανώσεων -η μελέτη του Κωνσταντίνου Χ. Γώγου με τίτλο «Τουρκικό Πολιτικό Ισλάμ και Ισλαμιστικά Δίκτυα στη Γερμανία» είναι άκρως διαφωτιστική- και κυρίως μέσω δραστηριότητας των μυστικών υπηρεσιών της στις χώρες φιλοξενίας.
Αυτό το έκανε στη Θράκη με τους μουσουλμάνους που είναι Έλληνες πολίτες, δεν θα το έκανε εκεί που οι μετανάστες ήταν δικοί της πολίτες;
Από την άλλη πλευρά, οι ευρωπαϊκές χώρες και ειδικά η Γερμανία επέτρεψαν να γιγαντωθεί αυτή η κατάσταση μέσα από δεκαετίες, είτε γιατί αυτό κατά την άποψή τους επέβαλλε η φιλελεύθερη και δημοκρατική ανοχή, είτε γιατί δεν αντιλήφθηκαν έγκαιρα πού οδηγεί, είτε γιατί εξυπηρετούσε τα οικονομικά συμφέροντά τους, είτε γιατί έβλεπαν την Τουρκία σαν παράδειγμα κοσμικού και δημοκρατικού κράτους στον ισλαμικό κόσμο, είτε γιατί η Τουρκία ήταν μέλος του NATO και άλλων δυτικών οργανισμών και μάλιστα σε προωθημένη γεωστρατηγική θέση, είτε για όλους αυτούς τους λόγους.
Μόνο στο θέμα της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση η Ευρώπη κράτησε σχετικά σθεναρή στάση, μάλλον γιατί δεν θέλει στους κόλπους της μία μουσουλμανική χώρα που ο πληθυσμός της αναπτύσσεται με πολύ υψηλούς ρυθμούς και σε μικρό διάστημα θα ήταν α μεγαλύτερος εταίρος, αλλά και γιατί θα απαιτούσε τεράστια κονδύλια ενίσχυσης.
Η άνοδος πάντως του Ταγίπ Ερντογάν στην Τουρκία, η προσπάθειά του για εδραίωση ενός θρησκευτικού-πολιτικού καθεστώτος με πολλές ομοιότητες αυταρχικού κράτους και η προσπάθειά του να περιβληθεί ο ίδιος με δικτατορικές αρμοδιότητες έχουν αλλάξει ποιοτικά και ποσοτικό τα δεδομένα στις ευρωτουρκικές σχέσεις.
Η Ευρώπη, σε μία κρίσιμη για το παρόν και το μέλλον της περίοδο και με εκλογές στην Ολλανδία, τη Γαλλία και τη Γερμανία μπροστά της, βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν ηγέτη και ένα καθεστώς με δικτατορικός τάσεις, που θεωρεί προνόμιό του να εξαγάγει την πολιτική αντιπαράθεση στο εσωτερικό της Τουρκίας σε χώρες με Τούρκους και Κούρδους.
