ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης Αντιόχειας και πάσης Ανατολής Ιωάννης Ι΄ Γιαζίγκι έφτασε στο απελευθερωμένο από τους τζιχαντιστές Χαλέπι την παραμονή των Χριστουγέννων, Σάββατο 24 Δεκεμβρίου, για να γιορτάσει τα Χριστούγεννα με τους χριστιανούς της πόλης.
Ο Πατριάρχης Ιωάννης χοροστάτησε και στη θεία λειτουργία των Χριστουγέννων στον μητροπολιτικό ναό του Προφήτη Ηλία στο Χαλέπι.
Η μπάντα των Ελληνορθόδοξων προσκόπων του Χαλεπιού υποδέχτηκε τον Πατριάρχη στον μητροπολιτικό ναό του Προφήτη Ηλία.
Στο κήρυγμά του, ο Μακαριώτατος αναφέρθηκε στη σημασία της ενσάρκωσης του Χριστού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, ευχήθηκε τα φετινά Χριστούγεννα να φέρουν ειρήνη στο Χαλέπι και ενότητα σε όλο το συριακό έθνος, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στους διωγμούς που υπέστησαν οι χριστιανοί στη Συρία αυτά τα πέντε χρόνια του πολέμου.
Όσα μέλη της Ελληνορθόδοξης κοινότητας του Χαλεπιού παρέμειναν στην πόλη αυτά τα φριχτά χρόνια του πολέμου παρέστησαν στη χριστουγεννιάτικη θεία λειτουργία.
Στη θεία λειτουργία ήταν παρόντες ο κυβερνήτης του Χαλεπιού, ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου και αντιπροσωπεία κρατικών αξιωματούχων.
Ο Πατριάρχης Αντιόχειας επισκέφθηκε και την ακρόπολη της πόλης αλλά και το περίφημο Τέμενος των Ομεϋαδών στο Χαλέπι, ηλικίας χιλίων ετών, το οποίο καταστράφηκε από τις μάχες.
Ο Πατριάρχης Αντιόχειας μπροστά στην πύλη της ακρόπολης του Χαλεπιού.
Έλληνες και όχι Άραβες οι Ελληνορθόδοξοι της Συρίας
Οι Ελληνορθόδοξοι του Χαλεπιού αλλά και της Συρίας και του Λιβάνου είναι άπαντες ελληνικής καταγωγής.
Δεν είναι Άραβες, όπως τους θέλει ο παναραβισμός του καθεστώτος Άσαντ και η Ρωσία, η οποία δυστυχώς έχει καταφέρει και έχει θέσει υπό τον έλεγχό της το Πατριαρχείο Αντιόχειας.
Ιδιαίτερα στο Χαλέπι κατέφυγαν χιλιάδες Έλληνες πρόσφυγες μετά τη μικρασιατική καταστροφή το 1922.
Οι Ελληνοχριστιανοί (Αντιοχείς) Ορθόδοξοι και Έλληνες καθολικοί «ουνίτες», ή αλλιώς «Ρωμηοί», στη Συρία και στον Λίβανο υπολογίζονται συντηρητικά σε περίπου 1.500.000 άνθρωποι.
Από αυτούς οι 520.000 με 700.000 ζούσαν στη Συρία (πριν τον πόλεμο), 500.000 στον Λίβανο (δεν προσμετρώνται στην «επίσημη» ελληνική ομογένεια) και οι υπόλοιποι έχουν μεταναστεύσει σε Αμερική, Καναδά και Αυστραλία. 18.000 ζούνε ακόμα στην Τουρκία.
Ανήκουν σε δύο Εκκλησίες. Στο (Ελληνο)Ορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιόχειας (επισήμως: Ρωμαϊκό Ορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιόχειας και Πάσης Ανατολής – Ρωμαϊκό, δηλαδή «Βυζαντινό»), με έδρα στη Δαμασκό, και στη Μελχίτικη Ελληνική Καθολική Εκκλησία, η οποία είναι «ουνίτικη», δηλαδή έχει το ορθόδοξο τυπικό αλλά αναγνωρίζει ως προκαθήμενο τον Πάπα της Ρώμης.
Οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως Ελληνοχριστιανοί είναι στη συντριπτική τους πλειονότητα αραβόφωνοι.
Η ελληνική γλώσσα, η «κοινή ελληνική» των Αλεξανδρινών χρόνων, χρησιμοποιείται στη θρησκευτική λειτουργία μαζί -πλέον- με την αραβική.
Οι περισσότεροι Ελληνοχριστιανοί, καταπιεζόμενοι από τα αραβικά καθεστώτα της περιοχής, δηλώνουν Άραβες χριστιανοί. Ωστόσο, άπαντες θεωρούνταν Έλληνες πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο ιστορικός Παύλος Καρολίδης έχει γράψει από το 1908 και έχει αποδείξει ότι οι Ελληνοχριστιανοί του Λεβάντε είναι απόγονοι Ελλήνων αποίκων από τα ελληνιστικά χρόνια και μετά, όπως και απόγονοι των μεσαιωνικών ελληνορωμαϊκών πληθυσμών (Βυζαντινοί).
Να σημειωθεί εδώ ότι ο αραβικός εθνικισμός έχει ισοπεδώσει και τους Ελληνορθόδοξους της Παλαιστίνης, τους οποίους έχει κάνει όλους Άραβες.
Ασφαλή στοιχεία για τους χριστιανούς Παλαιστίνιους δεν υπάρχουν. Μέχρι το 2000 οι χριστιανοί Παλαιστίνιοι παγκοσμίως, δηλαδή και η διασπορά τους, υπολογίζονταν σε 500.000 ανθρώπους εκ των οποίων οι μισοί Ελληνορθόδοξοι.
Στοιχεία του 2009 αναφέρουν ότι ζουν περίπου 50.000 χριστιανοί στα παλαιστινιακά εδάφη, οι περισσότεροι στη Δυτική Όχθη και 3.000 στη Λωρίδα της Γάζας.
154.000 χριστιανοί ζούνε και στο Ισραήλ, από τους οποίους το 80% δηλώνει Άραβες ή Παλαιστίνιοι.
Το 50% των χριστιανών Παλαιστινίων ακολουθούν το δόγμα της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης και ανήκουν στο (Ελληνο)Ορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων.
Να σημειωθεί εδώ ότι υπεύθυνη για την αραβοποίηση των Ρωμηών της Μέσης Ανατολής θεωρείται και η Ρωσία, η οποία ήθελε με αυτό τον τρόπο να «ελέγχει» τις ορθόδοξες κοινότητες της περιοχής που εάν διατηρούσαν την ελληνική τους συνείδηση θα της ήταν αδύνατο.
