ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Η τελευταία εξαετία της οικονομικής κρίσης ήταν σκληρή για την Ευρώπη.
Ήταν ένα τεστ αντοχής που επιχείρησε να περάσει, χωρίς μεγάλα ρίσκα.
Με συντηρητικές αποφάσεις. Με επιφυλακτικότητα. Χωρίς τελικά να πείσει κανέναν, και κυρίως τους πολίτες της, ότι έχει την πρόθεση να μείνει ενωμένη διαχρονικά.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση εμφανίζεται σήμερα πολυδιασπασμένη, ίσως περισσότερο από ποτέ.
Έχουν έλθει στην επιφάνεια όλα τα προβλήματα που δημιούργησαν οι αποφάσεις που δεν πήρε.
Λείπει μια ισχυρή, ακλόνητη βάση για μια Ευρωπαϊκή Δημοκρατία.
Αντίθετα, κυριαρχεί ανεξέλεγκτη η «ιδεολογία του χρήματος», ένας στυγνός και κυνικός χρηματοοικονομικός ανταγωνισμός.
Η Ευρώπη δυσκολεύεται να διαδραματίσει με αποφασιστικότητα, ρυθμιστικό και εξομαλυντικό ρόλο.
Τίθεται σε αμφισβήτηση το πνεύμα στο οποίο βασίστηκε η ευρωπαϊκή ιδέα.
Η απρόσκοπτη κυκλοφορία προσώπων, αγαθών, υπηρεσιών και κεφαλαίων για κάποιους σήμερα θεωρείται «απειλή».
Η αδράνεια κινδυνεύει να επιτρέψει στην Ευρωπαϊκή Ένωση να υποβαθμιστεί σε χώρο ελευθέρων συναλλαγών, υπακούοντας σε εθνοκεντρικές πολιτικές.
Πού βρίσκεται η αντίληψη του κοινού ευρωπαϊκού συμφέροντος, όταν κάποιοι νιώθουν «φιλάνθρωποι» και κάποιοι αισθάνονται ότι «ελεούνται»;
Ο πολίτης αισθάνεται εγκατάλειψη, απογοήτευση για μια Ευρώπη που δεν καταφέρνει να λύσει προβλήματα, να προσφέρει δουλειές και σταθερότητα. Να αποτελέσει μια ισχυρή ελπίδα απέναντι στις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης.
Όμως δεν είναι αυτό που οραματίστηκαν οι ιδρυτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Εκείνο ήταν όραμα ειρήνης, σταθερότητας, ευημερίας και δημοκρατικών αξιών.
Βασιζόταν στην πολιτική ένωση και εκφραζόταν με όρους ενός ιδεαλισμού, που μπορούσε να συνεγείρει τους λαούς.
Για πραγματική αλληλεγγύη ανάμεσα στα κράτη της Ευρώπης μιλούσε ο Robert Schuman στην ιστορική Διακήρυξή του, στις 9 Μαΐου 1950.
Ο Κόνραντ Αντενάουερ, οραματιζόταν μια πολιτική που θα βασίζεται στην εμπιστοσύνη.
Ο ντε Γκάσπερι ήδη από το 1951 είχε δει τον κίνδυνο από την απουσία μιας ανώτερης κεντρικής αρχής και ενός ουσιαστικού οράματος.
Εξήντα χρόνια μετά, τα λόγια αυτά ακούγονται προφητικά, όταν η Ευρώπη φαίνεται ήδη να έχει χάσει τον δρόμο της.
Όταν κινδυνεύει να καταλήξει κάτι λιγότερο από το άθροισμα των μερών της.
Να μετατραπεί σε ένα ενδιαφέρον, αλλά «αποτυχημένο πείραμα» ενοποίησης της γηραιάς ηπείρου. Γιατί η Ευρώπη μπορεί να είναι ισχυρή μόνο μέσα από την ενότητά της.
Άραγε ο Ευρωπαίος πολίτης πόσο ξεκάθαρη αισθάνεται την «ευρωπαϊκή» του ταυτότητα;
Υπάρχει κάτι που συνεχίζει πραγματικά να μας ενώνει, παρά τις αντιπαραθέσεις, παρά τις πολιτισμικές και γλωσσικές διαφορές;
Έχω την αίσθηση ότι αυτά τα ερωτήματα ακόμη και σήμερα δεν έχουν απαντηθεί. Γιατί αν είχαν απαντηθεί, θα είχαμε αποφασίσει αντίστοιχα τι «Δεν Είναι» Ευρώπη.
Συχνά στρέφω το βλέμμα γύρω μου και διερωτώμαι αν μοιράζομαι με το διπλανό ή τη διπλανή μου την ίδια αντίληψη, τις ίδιες προσδοκίες, τις ίδιες αξίες μιας «κοινής Ευρώπης».
Αν μοιραζόμαστε μια κοινή «ευρωπαϊκή» συνείδηση. Αν πράγματι μας συνδέουν κοινές ιστορικές αναφορές, για παράδειγμα στον αρχαίο ελληνικό κόσμο, στο μοντέλο της αθηναϊκής δημοκρατίας, στη ρωμαϊκή λατινική χριστιανοσύνη, στο ορθόδοξο Βυζάντιο, στη νομική κληρονομιά του Καρλομάγνου, στους πρώτους κοινούς, οικονομικούς χώρους του Μεσαίωνα.
Άραγε αισθανόμαστε όλοι «δικό μας» το Διαφωτισμό και το κοσμικό, απελευθερωτικό του πνεύμα; Τη Γαλλική Επανάσταση, τον ευρωπαϊκό ανθρωπισμό, την πίστη στη γνώση και στα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου;
Δεν έχουμε την πολυτέλεια να αποτύχουμε στη δημιουργία μιας «κοινής Ευρώπης».
Η κρίση έχει ήδη προσφέρει αντι-ευρωπαϊκά επιχειρήματα σε ποικίλες φυγόκεντρες δυνάμεις.
Ο ευρωσκεπτικισμός κερδίζει έδαφος.
Μέσα σε ένα περιβάλλον αμφισβήτησης και κριτικής, αναδεικνύονται και κάποιες άλλες φωνές, ακραίες.
Κερδίζουν έδαφος μορφώματα και δυναμικές μιας φοβικής εσωστρέφειας και μισαλλοδοξίας.
Η νεκρανάσταση του φασισμού και του ναζισμού πυροδοτεί νέες κοινωνικές εντάσεις.
Παρασύρει τμήματα της κοινωνίας που σήμερα βιώνουν την απογοήτευση ή και την απόγνωση.
Κινδυνεύουμε να γίνουμε μάρτυρες μιας σταδιακής κατάλυσης των ευρωπαϊκών αξιών.
Η Ευρώπη όπως έχει διαμορφωθεί έχει πάψει να αρέσει.
Χρειαζόμαστε μια νέα Ευρώπη, των πολιτισμών και των πολιτών, να γίνει πραγματικότητα.
Προϋπόθεση αποτελεί να ακολουθήσουμε πολιτικές συνειδητής αλληλεγγύης ανάμεσα στα κράτη-μέλη, σε βορρά και νότο, κέντρο και περιφέρεια.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση αν δεν αλλάξει άμεσα κατεύθυνση και πολιτική, η ιστορία των δημοψηφισμάτων για έξοδο μάλλον θα μετατραπεί σε ντόμινο με απρόβλεπτες εξελίξεις για όλους μας.
