ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Επειδή στο προηγούμενο άρθρο μου, που έθετα το θέμα της μαντήλας στις παρελάσεις, θεωρήθηκε από κάποιους αναγνώστες ότι μεροληπτώ γιατί δεν έθετα αναλυτικά το θέμα των δωδεκάποντων τακουνιών ορισμένων μαθητριών, όπως ακριβώς είχα υποσχεθεί, επανέρχομαι.
Λοιπόν, το δωδεκάποντο σε μια παρέλαση δεν είναι στυλ.. είναι μια ολόκληρη αντίληψη που αμφισβητεί όλο το θεωρητικό μοντέλο της εκ-παίδευσης.
Γιατί αν θεωρήσουμε ότι είναι αποδεκτό, τότε ή η εκπαίδευση έχει αποτύχει ή τελικά δεν βελτιώνει αλλά αναπαράγει μια κοινωνία με παθογένειες… και ειδικά τις παθογένειες.
Το σχολείο δεν είναι μόδα. Το σχολείο είναι αξίες, ιδανικά ή έτσι τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι. Και αυτά τα ιδανικά και αξίες δεν ασχολούνται με την εμφάνιση του υποκειμένου – μαθητή αλλά αντίθετα αντιμετωπίζουν τον κάθενα ως νόηση, ψυχή και καρδιά.
Το σχολείο “φτιάχνει” πολίτες και όχι μοντέλα, άσχετα αν οι πολίτες μπορεί να επιλέξουν να γίνουν και μοντέλα.
Δεν ακολουθεί τον συρμό, αντίθετα τον διαμορφώνει σε ένα πολύ μεγάλο βάθος χρόνου.
Βέβαια κάποιος θα πει: μα είναι τόσο σημαντικό να φορέσει σε μια παρέλαση ένα 16χρονο κορίτσι 12ποντα τακούνια; Ιδανικά, θεωρητικά όχι.
Πρακτικά στην σημερινή ελληνική κοινωνία, ναι. Γιατί δεν είναι μια ελεύθερη επιλογή όπως και η μαντήλα.
Είναι μια υπαγόρευόμενη εμφάνιση από κανόνες “μόδας”.
Με άλλα λόγια η ελευθερία του ατόμου της επιλογής και όλων των σχετικών πάει στον βρόντο.
Μα κάποιος θα πει ότι η ίδια η παρέλαση έχει κανόνες, απαιτεί ομοιομορφία και άρα είναι εναντίον της ελεύθερης θέλησης. Ναι είναι έτσι!
Με τη διαφορά ότι έχει αποφασιστεί να γίνεται σαν μια εκδήλωση κοινού φρονήματος, κοινής άποψης για το πως αποδίδεται φόρος τιμής σε αυτούς που κάποτε θυσιάστηκαν για την δική μας ελευθερία.
Που υπέταξαν δηλαδή την δική τους ελεύθερη θέληση για την πρόοδο και την ελευθερία του συνόλου.
Με αυτό το νόημα η απαίτηση για ομοιόμορφη εμφάνιση είναι ένα στοιχειώδες καθήκον. Όπως στις κηδείες αποδεχόμαστε ότι πάμε με μαύρα κλπ.
Γιατί στο τέλος από την μεγάλη “επαναστατική” μας διάθεση φτάνουμε στο άλλο άκρο, της περιφρόνησης κανόνων που φτιάξαμε μέσα στον χρόνο και αποδεχόμαστε όλοι.
Αν θέλουμε παρελάσεις για να κρατάμε την ιστορική μνήμη και να αποδίδουμε τιμές σε ανθρώπους που έχυσαν το αίμα τους ακόμη και για να είμαστε ελεύθεροι να τους λοιδορούμε σήμερα, τότε για μένα η σεμνότητα και η ταπεινότητα είναι προαπαιτούμενο.
Το “σέξι” δωδεκάποντο δεν έχει καμιά θέση και αντίθετα δείχνει την βαθιά κοινωνική μας κρίση όταν δεν μπορούμε ούτε για μια ώρα 2 φορές τον χρόνο να υποτάξουμε τον ατομικισμό μας σε κάτι πιο πάνω από εμάς. Σε ένα ιδανικό.
Ίσως γιατί η παιδεία μας, πια, βοηθάει να πεθάνουν όλα τα ιδανικά.
Αν πιστεύετε ότι αυτό είναι μια σωστή κατεύθυνση τότε κακώς διαβάζετε αυτό το κείμενο.
Αρκεστείτε στην κοινωνία των τηλεοπτικών παραθύρων, και του δήθεν. Αλλά θα έπρεπε να μην αφήσουμε το σχολείο να γίνει θύμα της αναπαραγωγής αυτού του μοντέλου.
Πράγμα που μεταφέρουμε και σε άλλες πτυχές της κοινοτικής ζωής μας. Και ειδικά στην αμφισβήτηση της εκκλησίας.
Που αντί να βλέπουμε ότι εκπροσωπεί αξίες της κοινότητας, της αλληλεγγύης και του σεβασμού ανθρώπινων αξιών έχουμε καταφύγει στον προτεσταντισμό της θρησκείας ατομικής υπόθεσης. Της Εκκλησία των VIP, του καθενός χωριστά, μακριά από κάθε ορθόδοξη παράδοση αιώνων.
