ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Την ανάγκη η Ευρωζώνη να έχει μια πραγματικά κοινή πολιτική που θα της δίνει τη δυνατότητα να θωρακιστεί απέναντι σε νέους οικονομικούς και τραπεζικούς κινδύνους στο μέλλον, παραθέτουν σε δημοσίευμα τους οι financial Times.
Όπως υπογραμμίζει το δημοσίευμα, οι κανόνες της ΕΕ , που τίθενται σε ισχύ από την 1η Ιανουαρίου του 2016 θα επιτρέψουν στις οικονομικές αρχές της Ευρώπης να ασχοληθούν με τις υπό πτώχευση τράπεζες των χωρών μελών χωρίς το κόστος αυτό να μεταφερθεί στους φορολογούμενους.
Η έναρξη του λεγόμενου ενιαίου Μηχανισμού Στήριξης της ΕΕ ακολουθεί μια σημαντική επέκταση των αρμοδιοτήτων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Νοέμβριο του 2014, έτσι ώστε να ελέγχει πλέον και τις 5.500 τράπεζες της ευρωζώνης .
Τα βήματα αυτά είναι δύο από τις πλέον χρήσιμες πρωτοβουλίες που θεσπίστηκαν από την ΕΕ στην προσπάθεια της να αντιμετωπίσει την οικονομική λαίλαπα που χτύπησε τα κράτη μέλη της από το 2008 , αποσταθεροποιώντας τις τράπεζες της Ευρώπης και θέτοντας αρκετές φορές υπό αμφισβήτηση την επιβίωση της νομισματικής ένωσης της
Ωστόσο, ένα τρίτο, πιο πολιτικά ευαίσθητο βήμα είναι η πλήρης τραπεζική ένωση ένα σημαντικό μέτρο που θα μπορούσε να ελαχιστοποιήσει τους κινδύνους για νέες τραπεζικές κρίσεις θα μπορούσαν να ξεσπάσουν στο μέλλον.
Το μέτρο αυτό θα έχει τη δυνατότητα, ακόμη και στην περίπτωση μια νέα χρηματοπιστωτικής κρίσης να περιορίσει σημαντικά τις συνέπειές της.
Το 2016 οι εθνικές κυβερνήσεις και οι φορείς χάραξης πολιτικής στις Βρυξέλλες θα πρέπει να κάνουν οτι καλύτερό μπορούν για να προωθήσουν τον στόχο μιας κοινής ασφάλισης καταθέσεων στην ευρωζώνη των 19 κρατών- μελών.
«Φυσικά είναι πιο εύκολο στα λόγια παρά στην πράξη» υποστηρίζουν οι Financial Times αναφερόμενοι στις σημαντικές αντιρρήσεις που έχουν διατυπωθεί από τη Γερμανία για το σχέδιο κοινής ασφάλισης των καταθέσεων, καθώς το Βερολίνο υποστηρίζει ότι το πρόγραμμα είναι θα αναγκάσει ουσιαστικά τους γερμανούς φορολογούμενους και ασφαλισμένους να πληρώνουν τα «σπασμένα» σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες στις οποίες θα έχουν καταρρεύσει οι τράπεζες τους.
Η Γερμανία ισχυρίζεται επίσης ότι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί θα πρέπει να μειώσουν την υπερβολική ανάληψη κινδύνων στον χρηματοπιστωτικό τομέα πριν προχωρήσει με μέτρα καταμερισμού του κινδύνου, όπως είναι η κοινή ασφάλεια καταθέσεων.
Χωρίς αμφιβολία, ορισμένες προφυλάξεις πρέπει να έχουν αποσαφηνιστεί και καθοριστεί πριν η ευρωζώνη προχωρήσει στην εφαρμογή του μέτρου της κοινής ασφάλισης των καταθέσεων.
Οι μεγάλοι κίνδυνοι είναι το ένα θέμα.
Ορισμένες τράπεζες μεταφέρουν μεγάλες ποσότητες κρατικών ομολόγων στους ισολογισμούς τους, παρά τη δυνητικά θανατηφόρα σχέση μεταξύ δημόσιου χρέους και τραπεζών που περιγράφεται ευρέως στο αποκορύφωμα της κρίσης της ευρωζώνης.
Γενικότερα, ο τραπεζικός τομέας σε ορισμένες χώρες είναι ακόμα εύθραυστος και παλεύει να καλύψει τα μη-εξυπηρετούμενα δάνεια.
Αυτό θα πρέπει να είναι σε πιο στερεή βάση πριν αρχίσει η ευρωζώνη να εφαρμόζει ένα κοινό σύστημα ασφάλισης.
Τέλος, οι τράπεζες που συμμετέχουν σε όλες τις χώρες πρέπει να εντείνουν και να χρηματοδοτήσει το πρόγραμμα επαρκώς.
Αυτές είναι ο θέσεις της Γερμανίας η οποία ωστόσο θα πρέπει να αναγνωρίσει ότι μια τραπεζική ένωση που λειτουργεί σε δύο πόδια, αντί των τριών – κοινής εποπτείας, κοινό ψήφισμα, αλλά δεν διαθέτει κοινή ασφάλεια των καταθέσεων – είναι μια τραπεζική ένωση που, σε έσχατη περίπτωση, θα στερούνταν αξιοπιστίας.
Η έκθεση , που δημοσιεύθηκε τον περασμένο Ιούνιο, καθορίζει έναν οδικό χάρτη για την πλήρη οικονομική και νομισματική ένωση μέχρι το 2025 , ημερομηνία κατά την οποία η ευρωζώνη θα εφοδιαστεί με ένα κοινό ταμείο και μια « κοινή μακροοικονομική σταθεροποιητική λειτουργία» για να βοηθήσει τα κράτη μέλη της να αντιμετωπίσουν τις κρίσεις που δεν μπορεί να διαχειριστεί η κάθε μία σε εθνικό επίπεδο .
Αυτές και άλλες προτάσεις που προβλέπουν πολύ μεγαλύτερο συγκεντρωτισμό της οικονομικής πολιτικής στην ευρωζώνη , αν και 10 χρόνια τώρα , βρίσκονται πέρα από τα όρια του εφικτού στις πολιτικές συνθήκες που βιώνει σήμερα η Ευρώπη.
