ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Σύμφωνα με ανάρτηση της σελίδας των Ρωμιών (Ελληνορθόδοξων) της Αντιόχειας, «The Greco-Syrian Nation» (Το Ελληνοσυριακό Έθνος), πολλοί εντός της Ρωμαίικης κοινότητας, ιδίως εκείνοι που ασπάζονται την ιδέα ότι οι Χριστιανοί αποτελούν μία ενιαία εθνότητα, εκφράζουν φόβο για την ίδρυση ενός πολιτικού κόμματος (ή πολιτοφυλακής) των Ρωμιών στη Συρία.
Συχνά επικαλούνται τη θρησκευτική τους πίστη και τις διδαχές του Χριστού ως δικαιολογία για την άρνηση της οργάνωσης, ισχυριζόμενοι ότι μια τέτοια συζήτηση είναι αντιχριστιανική και σεχταριστική.
Ωστόσο, οι ισχυρισμοί αυτοί κρίνονται ότι απέχουν πολύ από την αλήθεια.
Εκείνοι που τους εκφράζουν φαίνεται να αγνοούν τις σημερινές πραγματικότητες που αντιμετωπίζει η κοινότητα και την ανάγκη των Ρωμιών να αποκτήσουν φωνή και μέσα για την προστασία των συμφερόντων και της ασφάλειάς τους σε μια μετα-Μπααθική Συρία.
Πρώτον, τονίζεται ότι η ίδρυση ενός πολιτικού κόμματος των Ρωμιών δεν είναι ούτε αντιχριστιανική ούτε σεχταριστική.
Η πίστη και η πολιτική δεν θεωρούνται έννοιες αμοιβαία αποκλειόμενες.
Σε όλη την ιστορία, οι Χριστιανοί έχουν οργανωθεί για να διασφαλίσουν την επιβίωσή τους, τα συμφέροντά τους και την ευημερία τους.
Η ίδρυση ενός πολιτικού κόμματος δεν σημαίνει την εγκατάλειψη της πίστης τους, αλλά μάλλον τη διασφάλιση της δυνατότητάς τους να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους και την ασφάλειά τους σε αυτό το νέο, δύσκολο περιβάλλον.
Δεύτερον, επισημαίνεται πως μόνο εντός της Συρίας, οι Συριάκοι Χριστιανοί γείτονες έχουν ιδρύσει το Ασσυριακό Δημοκρατικό Κόμμα (Assyrian Democratic Party), το Κόμμα Ένωσης των Συριάκων (Syriac Union Party) και την Ασσυριακή Δημοκρατική Οργάνωση (Assyrian Democratic Organization).
Κανείς δεν χαρακτηρίζει αυτά τα κόμματα ως «αντιχριστιανικά» ή «σεχταριστικά».
Επομένως, το ζήτημα δεν αφορά τη δημιουργία ενός ακόμη χριστιανικού προσανατολισμού πολιτικού κόμματος, αλλά μάλλον την αναγνώριση της μοναδικής Ρωμαίικης ταυτότητας εντός της ευρύτερης χριστιανικής κοινότητας.
Τρίτον, όσον αφορά τον οπλισμό και την αυτοάμυνα, υποστηρίζεται ότι οι διδαχές του Χριστού για το να στρέφουν και το άλλο μάγουλο αφορούν την αγάπη και τη συγχώρεση, και όχι τη δειλία.
Η αυτοάμυνα και η προστασία των οικογενειών θεωρούνται επίσης πράξεις αγάπης και ευθύνης. [«Μεγαλύτερη αγάπη από αυτήν δεν έχει κανείς, να βάλει κάποιος τη ζωή του για τους φίλους του» (Ιωάννης 15:13)].
Πολλές εθνοθρησκευτικές κοινότητες στη Συρία, συμπεριλαμβανομένων των Αλαουιτών, των Δρούζων, των Κούρδων και των Συριάκων γειτόνων, έχουν ιδρύσει πολιτοφυλακές για να υπερασπιστούν τους λαούς τους, αναγνωρίζοντας τη σημασία της προστασίας των σπιτιών και των ζωών τους.
Κανείς δεν αποκαλεί τις πολιτοφυλακές των Συριάκων Χριστιανών «αντιχριστιανικές» ή «σεχταριστικές».
Ως εκ τούτου, τίθεται το ερώτημα: το ζήτημα των Ρωμιών Χριστιανών που παίρνουν τα όπλα για αυτοάμυνα, δεν αποτελεί απλώς ένα ακόμη παράδειγμα της συνεχιζόμενης άρνησης της Ρωμαίικης ταυτότητας και του δικαιώματός τους να αμυνθούν ως Ρωμιοί;
Τέλος, οι κατηγορίες ότι ένα Ρωμαίικο κόμμα ή πολιτοφυλακή θα προκαλούσε ισλαμική οργή παραβλέπουν το γεγονός ότι η αντιχριστιανική βία έχει ήδη εμφανιστεί στη μετα-Μπααθική Συρία.
Πολλοί Ρωμιοί αισθάνονται ήδη ευάλωτοι και επιθυμούν να μεταναστεύσουν, ο Πατριάρχης τους έχει καταφύγει στον Λίβανο για να ζήσει εν ειρήνη και ασφάλεια, ενώ οι ενορίτες του υποφέρουν υπό το νέο ισλαμικό καθεστώς στη Συρία.
Και πάλι, κανείς δεν αμφισβητεί την ύπαρξη Συριακών Χριστιανικών κομμάτων ή πολιτοφυλακών ως απόπειρα πρόκλησης του νέου ισλαμικού καθεστώτος.
Υπογραμμίζεται, λοιπόν, η διπλή αντιμετώπιση έναντι των Ρωμιών.
Κρίνεται ζωτικής σημασίας να γίνει διάκριση μεταξύ πνευματικής ηγεσίας και πολιτικής ηγεσίας. Ενώ η πνευματική καθοδήγηση είναι υψίστης σημασίας, οι κοινοτικοί ηγέτες και τα πιστά μέλη έχουν επίσης την ευθύνη να υπερασπίζονται την ασφάλεια και το μέλλον της κοινότητάς τους.
Συμπερασματικά, θεωρείται ότι είναι καιρός οι Ρωμιοί (ειδικά στη Συρία) να αποκτήσουν κοινοτικούς ηγέτες αρκετά γενναίους ώστε να τους οργανώσουν στο δικό τους πολιτικό κόμμα ή πολιτοφυλακή, για να διασφαλίσουν το μέλλον της Ρωμιοσύνης στη μετα-Μπααθική Συρία.
