ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Όπως σημειώνουν οι Financial Times, «o Λευκός Οίκος του Μπάιντεν φαίνεται να χρησιμοποιεί τη σιωπή ως μέρος της επανεκτίμησης των σχέσεων των Ηνωμένων Πολιτειών ευρύτερα με τη Μέση Ανατολή, έχοντας όμως βάλει στο στόχαστρό του ειδικά τους άτακτους και αυταρχικούς συμμάχους». Βλέπε και Ερντογάν, δηλαδή.
«Το να μην μιλάς είναι ένα ανορθόδοξο εργαλείο διπλωματίας, αλλά μπορεί να έχει κάποια χρησιμότητα» σημειώνει δηκτικά η βρετανική εφημερίδα και προσθέτει με νόημα:
«Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι η σιωπηλή αντίδραση του Μπάιντεν, πέρα από συγκεκριμένα μέτρα, είναι μια ευπρόσδεκτη ώθηση για μια πιο προσεκτική συμπεριφορά».
Ο Ιταλός δημοσιογράφος, Φεντερίκο Τζουλιάνι, ειδικός σε θέματα Τουρκίας και Μέσης Ανατολής, δίνει όμως άλλη διάσταση, που ενδεχομένως να δίνει απαντήσεις στο κλίμα που διαμορφώνεται στην περιοχή.
«Ο Μπάιντεν βρίσκεται πίσω από τη σύγκρουση Ερντογάν-Ντράγκι» υποστηρίζει ο Τζουλιάνι και προσθέτει ότι ο χαρακτηρισμός «δικτάτορας» που απηύθυνε στον Τούρκο πρόεδρο ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Ντράγκι «αντικατοπτρίζει μεν τις έντονες διπλωματικές εντάσεις μεταξύ Τουρκίας και Ιταλίας, αλλά οι εντάσεις αυτές θα μπορούσαν να έχουν έναν απροσδόκητο σκηνοθέτη: τις Ηνωμένες Πολιτείες του Τζο Μπάιντεν».
Αλλωστε, οι σχέσεις πλέον του Μπάιντεν με τον Ντράγκι είναι πολύ στενές και όπως γράφουν οι New York Times, «o νέος πρωθυπουργός της Ιταλίας εκμεταλλεύεται την ευρωπαϊκή του επιρροή και τη σταθερή του φήμη για να κάνει την Ιταλία μια δύναμη στη Γηραιά ήπειρο, όπως δεν ήταν εδώ και δεκαετίες».
Ο Ιταλός δημοσιογράφος Μάρκο Αντονέλι γράφει μάλιστα στην ιστοσελίδα «Tpi.it» ότι «τα λόγια του Ντράγκι για τον Ερντογάν δεν ειπώθηκαν τυχαία, ούτε περιστασιακά».
Επικαλούμενος «κύκλους του βαθέως κράτους στη Ρώμη», ο Αντονέλι υποστηρίζει ότι «η διπλωματική κρίση της Ιταλίας με την Τουρκία συνέπεσε με την επίσκεψη του Ιταλού υπουργού Εξωτερικών Λουίτζι ντι Μάιο στην Ουάσιγκτον.
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν να σταθεροποιήσουν τη Λιβύη και η Ιταλία του Μάριο Ντράγκι είναι ο εταίρος που επιλέχθηκε για την επιχείρηση.
Ο Μάρκο Αντονέλι γράφει ότι η παρέμβαση Ντράγκι «προφανώς και δεν είναι καλοδεχούμενη στην Αγκυρα».
Ο Ερντογάν υποψιάζεται ότι η συγκεκριμένη φράση του Ιταλού πρωθυπουργού «αποτελεί μέρος μιας πολύ συγκεκριμένης αμερικανικής στρατηγικής για να τον πετάξει έξω από τη Λιβύη πρώτα και στη συνέχεια να προσπαθήσει να τον αποθαρρύνει στο εσωτερικό, επηρεάζοντας τις επερχόμενες εκλογές με την υποστήριξη των κομμάτων της αντιπολίτευσης».
Τα «κόκκινα κουμπιά» του Ερντογάν
Το σίγουρο είναι ότι η διοίκηση Μπάιντεν δεν βλέπει με καλό μάτι την παρουσία και την επιρροή της Τουρκίας στη Λιβύη, αλλά και την Ανατολική Μεσόγειο.
Ο Ερντογάν μπορεί να κατάφερε στην εποχή Τραμπ να χαράξει έναν ηγετικό ρόλο στην περιοχή, γεμίζοντας το κενό που άφησαν πολλές δυτικές χώρες, αλλά τα πράγματα φαίνεται τώρα να αλλάζουν.
Και αυτό είναι που ανησυχεί τον Τούρκο πρόεδρο, σε συνδυασμό με την άσχημη οικονομική κατάσταση στο εσωτερικό της Τουρκίας.
«Αν και το ημερολόγιο δείχνει Απρίλιο του 2021, ο Ερντογάν βλέπει μπροστά του μόνο το… 2023, όταν πρόκειται να διεξαχθούν οι επόμενες προεδρικές εκλογές στην Τουρκία», γράφει η ιταλική εφημερίδα Il Foglio και προσθέτει:
«Υπάρχει λοιπόν μια επιτακτική ανάγκη για τον Τούρκο ηγέτη, καθώς οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι περιορίζεται δραματικά η υποστήριξη για τον ίδιο και το κόμμα του:
»Να πατάει συνεχώς “κόκκινα κουμπιά” σε πολλά ζητήματα, προσπαθώντας να ενισχύσει την πολιτική υποστήριξη στο πρόσωπό του».
Ποια είναι τα «κόκκινα κουμπιά»;
Το μήνυμα το στέλνει ο στενός συνεργάτης του Ερντογάν και διευθυντής της κυβερνητικής Yeni Safak, Ιμπραήμ Καραγκιούλ:
«Πάμε για σύγκρουση ανάμεσα στον “Παλιό” και τον “Νέο” κόσμο, σε περιοχές και χώρες στα σύνορα Ανατολής και Δύσης» γράφει ο Καραγκιούλ.
Ποιες είναι οι περιοχές των συγκρούσεων; «Βαλτική, Ανατολική Ευρώπη, Βαλκάνια, Εύξεινος Πόντος, Αιγαίο, Μεσόγειος, Ερυθρά Θάλασσα, Αραβική χερσόνησος και Περσικός Κόλπος».
Κατά τον Τούρκο δημοσιογράφο, «Παλιός κόσμος» είναι η Αμερική και η Ευρώπη.
«Νέος κόσμος» είναι «η Τουρκία, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία, η Αίγυπτος και οι γύρω χώρες, βρίσκονται στο κέντρο της παγκόσμιας γεωπολιτικής κατάρρευσης και αποκατάστασης της νέας τάξης.
»Οι χώρες αυτές μπορεί να διαμορφώσουν τον άξονα της γης.
»Μπορεί να διαμορφώσουν τη νέα κατάσταση, την νέα γεωγραφία του κόσμου», γράφει ο διευθυντής της Yeni Safak.
Μια μεγαλομανία ίσως γραφική, αλλά σίγουρα επικίνδυνη. Γιατί ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται…
