ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Στο πρωτοποριακό του δοκίμιο «Le Sabre et le Turban. Jusqu’où ira la Turquie», εκδόσεις Cerf, ο ιστορικός και δοκιμιογράφος Jean–François Colosimo καταδεικνύει, πώς ο Ταγίπ Ερντογάν είναι εξίσου κληρονόμος των σουλτάνων του Παλαιού Καθεστώτος όπως και του Κεμάλ Ατατούρκ, έχοντας κοινό έναν ίδιο ιμπεριαλισμό, ο οποίος τροφοδοτείται από το μεγάλο τουρκικό εθνικισμό και την ισλαμική πίστη.
Τα παραπάνω γράφει στη γαλλική εφημερίδα Le Figaro ο Alexandre Devecchio.
Σε εκτενή συνέντευξή του, ο ιστορικός τονίζει, ότι ο Ερντογάν ολοκληρώνει το πρόγραμμα της ανακτημένης τουρκικής κυριαρχίας, επειδή το επιτρέπει η παγκοσμιοποιημένη αταξία, και απαντά στις κάτωθι, μεταξύ άλλων, ερωτήσεις:
Τι είναι αυτό το πρόγραμμα; Καιροσκόπος, νέο-Οθωμανός στη Μεσόγειο και στα Βαλκάνια, πανισλαμιστής στη Μέση Ανατολή και τη Δυτική Αφρική, παντουρκικός στην Κεντρική Ασία.
Όλα εξυπηρετούν τη φιλοδοξία της επανάκτησης.
Εκφοβισμός της Ένωσης μέσω μεταναστών, για τη χρηματοδότηση ενός καταπιεστικού καθεστώτος.
Εκμεταλλεύεται το ισλαμικό κράτος για να αποσταθεροποιήσει την Ανατολή, συμμαχεί με τη Ρωσία για να προκαλέσει το ΝΑΤΟ, ανακινεί την Διεθνή Μουσουλμανική Αδελφότητα για να παραλύσει τη Γαλλία και συμμαχεί με το Αζερμπαϊτζάν για να εξοντώσει τον Καραμπάχ.
Όμως, πέρα από τις παλιές αυτοκρατορικές πορείες, η επίθεση στοχεύει τόσο τους Μουσουλμάνους Οϊγούρους στην Κίνα όσο και τα τζιχαντιστικά κινήματα στη Σαχάρα.
Θέλει ο Ερντογάν να γίνει νέος σουλτάνος; Μάλλον ένα νέος Ατατούρκ, που καταφέρνει τελικά να συμφιλιώσει στρατώνες και τζαμί.
Εδώ και εκατό χρόνια, η Τουρκία αγωνίζεται για να ξεπεράσει το τραύμα της φθοράς της αυτοκρατορίας.
Όπως ο Κεμάλ, ο Ερντογάν με τη σειρά του εξελίχθηκε σε εκβιαστή, που εκμεταλλεύεται την παγκόσμια αστάθεια για τη διασφάλιση της εσωτερικής του σταθερότητας.
Ποιο ήταν το λάθος της Ευρώπης;
Από το 1945, η Ευρώπη αντιμετώπισε την Τουρκία όπως της υπαγόρευε η Αμερική, όμως το δικό της λάθος είναι πρωτότυπο.
Δεν σταμάτησε ποτέ να κλείνει τα μάτια απέναντι στο νεωτερισμό, που υπόσχονταν οι δύο Τούρκοι αυτοκράτορες, αλλά έκλεισε τα μάτια στην εξαφάνιση των εβραϊκών, ελληνικών και αρμενικών κοινοτήτων, στην άρνηση των Κούρδων και των Αλεβιτών, που αποτελούν το ένα τέταρτο του πληθυσμού, στην καταστολή δημοκρατικών κινημάτων, που καταγράφηκαν από πέντε πραξικοπήματα σε πενήντα χρόνια.
Δεν είδε, ότι ο Κεμάλ και ο Ερντογάν κράτησαν από αυτή μόνο τη φωτιά της τεχνολογίας.
Η πραγματική ευρωπαϊκή φιλοδοξία υποστηρίχθηκε από διανοούμενους, συγγραφείς, καλλιτέχνες, ακτιβιστές που δολοφονήθηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, χωρίς τέλος από χθες έως σήμερα και μαζί τους ένας ολόκληρος ενάρετος και θαρραλέος λαός, αλλά μπερδεμένος.
Πώς να σταματήσει αυτή η διελκυστίνδα;
Ο Ερντογάν είναι δυνατός μόνο από τις αδυναμίες μας.
Υπερτονίζει τη δύναμή του για να κάνει πιστευτή την υπερβολή του.
Ωστόσο, η δύναμή του είναι πιο επισφαλής από ποτέ.
Έχασε τους Δήμους της Άγκυρας και της Κωνσταντινούπολης. Δεν είναι πλέον ο μάγος της ανάπτυξης. Η φτώχεια αυξάνεται. Η αντιπολίτευση ενώνεται.
Ένα οικονομικό εμπάργκο θα ήταν αρκετό για να αλλάξει την κατάσταση, αλλά οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο αργοπορούν ως προς το να ακούσουν το Παρίσι.
Για ποιο μέλλον; Η Τουρκία θα είναι τελικά μεγάλη με την εξόντωση των θαμμένων φαντασμάτων του οθωμανικού της παρελθόντος, όχι με την κλωνοποίησή τους.
