ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Οι Έλληνες στη Δαμασκό γιόρτασαν την Κυριακή 27 Οκτωβρίου την Εθνική Επέτειο του «ΟΧΙ» της 28ης Οκτωβρίου, με δοξολογία στην Ελληνορθόδοξη μητρόπολη της συριακής πρωτεύουσας και τη μπάντα των Ελληνορθόδοξων προσκόπων να παιανίζει, παρουσία εκπροσώπων της συριακής κυβέρνησης, ομογενούς βουλευτή και διπλωματών (προξένων) της Ελλάδας.
Όπως αναφέρει σε ανάρτησή του στο Facebook το Πατριαρχείο Αντιόχειας, «με την ευλογία και την παρουσία του Μακαριωτάτου Πατριάρχη Αντιοχείας και πάσης Ανατολής κ.κ. Ιωάννη Ί γιόρτασε η Ελληνική Κοινότητα στη Δαμασκό την Εθνική Γιορτή του “ΟΧΙ”, η οποία συνέπεσε φέτος με τα εκατό χρόνια από την ίδρυση της Κοινότητας.
»Στην εκδήλωση παρόντες ήταν: η υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων Ρίμα Αλ Καντίρι, ο πρόεδρος της ελληνικής κοινότητας Χαμπίμπ Σαλούμι, η ομογενής βουλευτής Αμίρα Στεφάνου, οι πρόξενοι της Ελλάδας Γιώργος Κατίνης (Χαλέπι [Βέροια Συρίας]), Αγιούμπ Χανά (Λατάκεια [Λαοδίκεια]), Χάζεμ Ντανιέλ (Ταρτούς [Ανταράδος]), τα μέλη της Κοινότητας και πολλοί άλλοι από τους κατοίκους της Δαμασκού.
»Μετά τη Δοξολογία, απευθύνθηκε ο Μακαριώτατος στο εκκλησίασμα μιλώντας περί της ισχυρές και ιστορικές σχέσεις που συνδέουν τα δύο κράτη, Συρία και Ελλάδα, από τη μία, και το παλαίφατο Πατριαρχείο Αντιοχείας με τη Εκκλησία της Ελλάδος από την άλλη. Όπως και ευχήθηκε σε όλους χρόνια πολλά».
Η ελληνική μειονότητα στη Συρία
Οι Έλληνες της Συρίας και του Λιβάνου, «Αντιοχείς» (ή Ρωμηοί της Αντιόχειας) όπως αποκαλούνται, υπολογίζονται παγκοσμίως σε 1,8 εκ. Ελληνορθόδοξους και 1,5 εκ. ουνίτες της Μελχίτικης Ελληνικής Καθολικής Εκκλησίας.
Σήμερα στη Συρία κανείς δεν ξέρει πόσοι ακριβώς Ελληνορθόδοξοι έχουν απομείνει λόγω του πολέμου.
Λέγεται ότι είναι κοντά στις 700.000 και άλλοι 600.000 είναι στον Λίβανο. Πριν τον πόλεμο στη Συρία οι Ελληνορθόδοξοι υπολογίζονται σε 1,2 εκ.
Μέχρι το 1923 όλοι οι Ελληνορθόδοξοι του Πατριαρχείου Αντιοχείας σε Τουρκία, Συρία και Λίβανο, θεωρούνταν Έλληνες.
Η ρωσική προπαγάνδα, που εδώ και πάνω από ένα αιώνα προωθεί την αραβοποίηση του πατριαρχείου για να το ελέγχει, σε συνεργασία με τον αραβικό εθνικισμό, προσπαθούν να πείσουν τους Ελληνορθόδοξους ότι δεν είναι απόγονοι Ελλήνων και Ρωμαίων αλλά Αραμαίων και Αράβων.
Η ιστορική έρευνα έχει αποδείξει ότι οι Αραμαίοι και οι Ασσύριοι προσχώρησαν, στο σχίσμα της 4ης Οικουμενικής Συνόδου της Χαλκηδόνας (451 μ.Χ.), στη μονοφυσιτική Εκκλησία (Συριακή Ορθόδοξη Εκκλησία), ενώ στη ρωμαίικη Ορθόδοξη Εκκλησία Αντιόχειας (Ελληνορθόδοξη) παρέμειναν οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι.
Απόγονοι αυτών είναι τόσο οι σημερινοί Ελληνορθόδοξοι όσο και οι ουνίτες Μελχίτες.
Η πιο ισχυρή απόδειξη βεβαίως είναι ότι όλοι αυτοί οι πληθυσμοί μέχρι το 1923 είχαν την ελληνική – ρωμαίικη ταυτότητα και οι περισσότεροι διατηρούν την ελληνική τους συνείδηση μέχρι σήμερα ακόμα κι εάν δεν μιλούν ελληνικά, διότι ΔΕΝ τους τα διδάσκει κανείς.
Προφανώς και ΔΕΝ διδάσκει τα ελληνικά η Εκκλησία Αντιόχειας, που άλλαξε και τα γράμματα στις εικόνες από ελληνικά στα αραβικά και κάνει τη λειτουργία στα αραβικά.
Το συριακό καθεστώς δεν έχει πρόβλημα με τις θρησκείες, είναι ελευθερόθρησκο, προωθεί όμως τον παναραβισμό.
Να σημειωθεί ότι ένα μικρό μέρος του αστικού Ελληνορθόδοξου πληθυσμού της Συρίας και του Λιβάνου είναι απόγονοι Ελλήνων προσφύγων από τη Μικρά Ασία, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, που αντί να καταφύγουν στην Ελλάδα όπως οι περισσότεροι Έλληνες της Τουρκίας, πέρασαν στη Συρία για να γλιτώσουν τις ζωές τους.
Σε κάθε περίπτωση η γηγενής ελληνική μειονότητα στη Συρία δεν είναι διεθνώς αναγνωρισμένη.
Παράλληλα, ως γηγενής ελληνικός πληθυσμός, δεν συμπεριλαμβάνεται στην ομογένεια (απόδημους) του ελληνικού κράτους.
Ομογενείς (απόδημοι) θεωρούνται μόνο εκείνοι -και οι απόγονοί τους- που έφυγαν μετανάστες από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους και μετά.
Οι ελληνικές εθνικές μειονότητες, συνήθως αρχαίοι γηγενείς πληθυσμοί, δεν θεωρούνται ομογενείς διότι δεν υπήρξαν ποτέ Έλληνες πολίτες.
Οι Βορειοηπειρώτες αποτελούν εξαίρεση διότι τους δόθηκαν ελληνικές ιθαγένειες (υπηκοότητες) για την προστασία τους από το μαφιόζικο αλβανικό κράτος.
Η Ελλάδα οφείλει να διευρύνει τη γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού σε γραμματεία Ελληνικής Διασποράς, ή να ιδρύσει μια νέα γραμματεία, η οποία να αναγνωρίζει και να υποστηρίζει την ελληνικότητα σε όλους όσοι επιθυμούν να αυτοπροσδιορίζονται ως Έλληνες, ανεξάρτητα εάν είναι ελλαδίτικης καταγωγής.
Πώς αντιλαμβάνονται τη διασπορά οι Εβραίοι; Έτσι πρέπει και εμείς.
Εκατομμύρια ελληνικής καταγωγής άνθρωποι έχουν εγκαταλειφθεί στην αλλοτρίωση εξαιτίας της επαρχιώτικης ελλαδοκεντρικότητας του ελληνικού κράτους.
Στην τελική, απορούμε, με ποια άραγε λογική ενώ η Ελλάδα αναγνωρίζει ως ομογενείς (και καλά κάνει) τους Έλληνες της Κριμαίας και της Μαριούπολης, που στην πλειονότητά τους είναι απόγονοι των αρχαίων αποίκων στην Κριμαία, άρα ουδέποτε υπήρξαν πολίτες του νεοελληνικού κράτους ή μετανάστες που έφυγαν από αυτό, όμοια και τους Γκρεκάνους της Νότιας Ιταλίας, αρνείται να αναγνωρίσει τους Έλληνες της Συρίας.
Ομοίως, γιατί στον Λίβανο αναγνωρίζεται μια μικρή ελληνική κοινότητα και όχι στο σύνολό της η ελληνορθόδοξη μειονότητα;
Γιατί στην Παλαιστίνη και στην Ιορδανία οι Ελληνορθόδοξοι αποκαλούνται «αραβόφωνοι» και ενώ έχουν ελληνική συνείδηση τους χαρίζουμε στο ανύπαρκτο παλαιστινιακό έθνος;
Γιατί οι γηγενείς (απόγονοι αρχαίων αποικισμών) Έλληνες της Μέσης Ανατολής έχουν εγκαταλειφθεί εδώ και ένα αιώνα στην αραβοποίηση;
Υπάρχει σοβαρή απάντηση; Αμφιβάλουμε.
Γιατί μια δεύτερη Ελλάδα πληθυσμιακά στη Μέση Ανατολή έχει εγκαταλειφθεί στην αραβοποίηση;
