ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Συγκλόνισε ο Έλληνας Αντώνης Μαυρόπουλος που σώθηκε από τη μοιραία πτήση της Ethiopian Airlines.
Ο κ. Μαυρόπουλος είναι πρόεδρος της Παγκόσμιας Ένωσης Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων και είχε προγραμματίσει να ταξιδέψει στο Ναϊρόμπι για να παρευρεθεί στο συνέδριο του ΟΗΕ για το περιβάλλον.
«Εγώ πήγαινα με μια πτήση Αντίς Αμπέμπα – Ναϊρόμπι να παρευρεθώ στο μεγάλο συνέδριο που κάνει κάθε δύο χρόνια ο ΟΗΕ για το περιβάλλον.
»Είναι η δεύτερη πιο σημαντική συνάντηση του ΟΗΕ αμέσως μετά τη Γενική Συνέλευση στη Νέα Υόρκη.
»Φέτος ήμασταν εκεί γύρω στους 7.000 άνθρωποι από όλον τον κόσμο, πάρα πολλοί υπουργοί, επιστήμονες κ.λπ.
»Όταν έφτασα στην Αντίς Αμπέμπα, έπρεπε να πάρω το αεροπλάνο για την πτήση Αντίς Αμπέμπα – Ναϊρόμπι και είχα μια πολύ μικρή σύνδεση, μόλις μισή ώρα» θυμάται ο κ. Μαυρόπουλος.
«Μου είχαν πει, βέβαια, από την εταιρεία ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και μου ζήτησαν να έχω μαζί μου τη βαλίτσα μου, γιατί δεν υπήρχε χρόνος μεταφόρτωσης από το ένα αεροπλάνο στο άλλο.
»Με ενημέρωσαν, επίσης, ότι επρόκειτο να με περιμένει κάποιος, ώστε να με πάρει.
»Έτσι και έβγαλα και το εισιτήριο, αλλιώς δε θα το έβγαζα. Φτάσαμε 7.45, στην ώρα μας.
»Βγήκα πρώτος από το αεροπλάνο. Περίμενα λίγο, δε βρήκα κάποιον να με περιμένει για να με πάρει και επειδή φοβήθηκα ότι θα χάσω το αεροπλάνο, άρχισα να πηγαίνω μόνος μου», συνεχίζει.
«Εκεί είναι ένα αφρικάνικο αεροδρόμιο, δε μπορεί να κριθεί με τα στάνταρτ τα δικά μας. Όλα είναι κάπως πιο δύσκολα και λίγο πιο περίεργα.
»Περνάς αρκετούς ελέγχους, είναι λίγο πιο αυστηροί, σε κοιτάνε λίγο περίεργα.
»Στις 8.03 κατάφερα να φτάσω στην πύλη Α12 από την οποία έφευγε η πτήση μου.
»Την ώρα που έφτανα τη βρήκα κλειστή και έβλεπα τους τελευταίους επιβάτες να πηγαίνουν σιγά- σιγά μέσα. Εκνευρίστηκα.
»Άρχισα να φωνάζω, γιατί είχαν κλείσει την πτήση σχεδόν 15 λεπτά πριν να φύγει».
Ο κ. Μαυρόπουλος έψαξε να εντοπίσει κάποιον υπεύθυνο και τότε «ήρθε ένας κύριος και μου είπε: “τσάμπα φωνάζεις, δε γίνεται να μπεις μέσα”.
»Σε εκείνο το αεροδρόμιο οι πύλες δεν κλείνουν με κάρτες κωδικούς και τέτοια πονηρά ζητήματα, αλλά με αλυσίδα και λουκέτο.
»Μου είπαν ότι για να ανοίξει η πόρτα έπρεπε να βρεθεί εκείνος που έχει το λουκέτο και αυτός είχε φύγει.
»Μέσα στα νεύρα κι εγώ είπα: τι να κάνω… Ήρθε μετά ένας κύριος από την εταιρεία, την ώρα που έφευγα.
»Μου ζήτησε συγγνώμη, αναγνώρισε ότι ήταν λάθος δικό τους και μου εξήγησε ότι ο άνθρωπος που ήρθε να με βρει, ήρθε τρία λεπτά αργότερα.
»Στη συνέχεια δεν πήρε τηλέφωνο να ενημερώσει ότι ο επιβάτης είναι εδώ, ώστε να τον περιμένουν.
»Έτσι κι εκείνοι κλείσανε την πτήση και έφυγαν. Και έτσι έγινε εγώ έμεινα απέξω».
Η Ethiopian Airlines έδωσε στον κ. Μαυρόπουλο εισιτήριο για να ταξιδέψει στις 11.30.
Όταν έφτασε η ώρα της πτήσης, του αρνήθηκαν να επιβιβαστεί και «μου είπαν ότι με ήθελε ο διευθυντής ασφάλειας του αεροδρομίου.
»Όταν τον ρώτησα, γιατί δεν μπορώ να πετάξω, μου απάντησε ότι είμαι ο μοναδικός επιβάτης που έχει μείνει απέξω από μια πτήση που αγνοείται και το πρωτόκολλο λέει ότι για λόγους ασφαλείας και επειδή μπορεί πιθανώς να είμαι ύποπτος έπρεπε να μείνω εκεί».
Ο κ. Μαυρόπουλος είπε στον διευθυντή ασφαλείας ότι του έκανε… πλάκα με τον ίδιο να του απαντά πως το αεροπλάνο αγνοούνταν για δύο ώρες.
«Μου είπαν πως υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να έχει γίνει κάτι και να είναι η πιο τυχερή μέρα της ζωής μου.
»Μέχρι να το μάθουμε, δεν μου επέτρεψαν να φύγω», θυμάται ο κ. Μαυρόπουλος.
Ενώ περίμενε στο αεροδρόμιο, σκεφτόταν πως μπορεί να τον συνελάμβαναν για τρομοκρατία και άρχισε να στέλνει μηνύματα στην οικογένεια και τους φίλους του, προκειμένου να τον ενημερώσουν αν μάθουν κάτι για το αεροσκάφος.
Ο κ. Μαυρόπουλος μόλις έμαθε ότι το αεροσκάφος συνετρίβη ενημέρωσε τη μητέρα, τη σύζυγο και την κόρη του πως είναι καλά.
Οι περιπέτειες, όμως, δε σταμάτησαν εκεί, καθώς όταν προσπάθησε να κάνει τσεκ- ιν για την πτήση της επιστροφής, διαπίστωσε ότι το εισιτήριό του είχε ακυρωθεί αυτόματα από το σύστημα που τον θεωρούσε νεκρό, όπως και τους υπόλοιπους επιβάτες της μοιραίας πτήσης!
«Η αεροσυνοδός έβαλε τα κλάματα και εμένα μου κόπηκαν τα πόδια.
»Φώναξε τον διευθυντή, ο οποίος μου ζήτησε συγγνώμη και προτού τακτοποιήσει το θέμα μου ζήτησε μια selfie» είπε ο κ. Μαυρόπουλος.
«Ήταν η πιο τυχερή μέρα της ζωής μου. Αυτά είναι πράγματα που αφήνουν σημάδια, τα οποία φαίνονται σιγά- σιγά.
»Δεν φαίνονται από τη μια μέρα στην άλλη.
»Δε θέλω να το ψυχολογώ και πολύ, γιατί υπάρχουν και πιο ωραία πράγματα να κάνω στη ζωή», ήταν τα λόγια με τα οποία ο κ. Μαυρόπουλος έκλεισε την διήγηση της προσωπικής του περιπέτειας.
