Οι δύο Αμερικανοί, εβραϊκής καταγωγής, που σκοτώθηκαν στη Λωρίδα της Γάζας ανήκαν στην ιδιαίτερη κατηγορία εκείνων των Εβραίων της διασποράς που εθελοντικά κατατάσσονται στο στρατό του Ισραήλ.
Το Ισραήλ αποκαλεί αυτούς τους νέους, που έρχονται από όλο τον κόσμο να υπηρετήσουν τη θητεία τους, “μοναχικούς στρατιώτες”. Είναι άνδρες και γυναίκες στην ακμή της ηλικίας τους, οι οποίοι αφήνουν πίσω γονείς και συνήθως άνετες ζωές σε πόλεις όπως το Σίδνεϊ, το Λονδίνο, το Λος Άντζελες κι αλλού για να υπερασπιστούν το κράτος του Ισραήλ, αν και δεν είναι Ισραηλινοί με τη στενή έννοια.
Υπάρχουν τουλάχιστον 2.000 “μοναχικοί στρατιώτες” που υπηρετούν αυτή τη στιγμή στον ισραηλινό στρατό. Για τους Εβραίους που έχουν φύγει από το Ισραήλ πριν την ηλικία των 15, ή για τους Εβραίους της διασποράς που ουδέποτε έζησαν στο Ισραήλ και συνήθως δεν έχουν ούτε καν ισραηλινή υπηκοότητα, η θητεία είναι εθελοντική. Για πολλούς από αυτούς τους νέους η θητεία είναι σαν ένα κάλεσμα για να βρουν τις ρίζες τους και πολλοί από αυτούς μιλάνε ελάχιστα ή καθόλου εβραϊκά.
Διαβάζοντας αυτή την είδηση από το Associated Press, είναι αδύνατο να μην κάνει κανείς συνειρμούς με τη δική μας πραγματικότητα. Πόσοι Έλληνες ομογενείς θεωρούν υποχρέωση να έρθουν και να υπηρετήσουν στον ελληνικό στρατό για να βρουν, με αυτό τον τρόπο, τις ρίζες τους; Πώς η Ελληνική Ομογένεια, που είναι πληθυσμιακά άλλη μια Ελλάδα διασκορπισμένη σε όλο τον κόσμο, αισθάνεται την υποχρέωση της θητείας προς την πατρίδα και το ελληνικό κράτος γιατί δεν παραδειγματίζεται από το κράτος του Ισραήλ; Απλές απορίες…