ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Οι Ηνωμένες Πολιτείες φαίνεται ότι ανησυχούν σοβαρά για τον ηγεμονικό ρόλο που διεκδικεί το Ιράν στη Μέση Ανατολή μετά την ήττα των τζιχαντιστών της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος (ISIS).
Σύμφωνα με τον Αμερικανό στρατηγό Τζόσεφ Βότελ, ο αντικειμενικός στόχος του Ιράν είναι να αναδειχθεί σε περιφερειακός ηγεμόνας.
“Θέλουν να γίνουν η επικρατούσα δύναμη στην περιοχή [Μέση Ανατολή], δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό και νομίζω ότι αυτό είναι που επιδιώκουν”, δήλωσε την Κυριακή ο Αμερικανός στρατηγός.
Στη σπαρασσόμενη από τους τζιχαντιστές Μέση Ανατολή και Μεσοποταμία, τρεις δυνάμεις επιδιώκουν να αναβιώσουν τις αυτοκρατορίες τους.
Η Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Το Ιράν την Περσική Αυτοκρατορία.
Η Σαουδική Αραβία το χαλιφάτο.
Τουρκία και Σαουδική Αραβία βρίσκονται προς το παρόν στην ίδια πλευρά λόγω θρησκείας, είναι αμφότερες σουνιτικές μουσουλμανικές χώρες.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, που θέλει να αναβιώσει ο Ερντογάν, διεκδικεί και το κληρονομικό δικαίωμα στο αραβικό χαλιφάτο επειδή από το 1517 και μετά οι Τούρκοι σουλτάνοι θεωρούνταν και χαλίφιδες.
Το χαλιφάτο καταργήθηκε το 1924 από τον Κεμάλ Ατατούρκ.
Δύο χρόνια πριν, το 1922, ο Κεμάλ είχε καταργήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία ιδρύοντας στη θέση την Τουρκική Δημοκρατία.
Ο τελευταίος χαλίφης ήταν ο Αμπντούλ Μετζίτ Β΄, δίχως το αξίωμα του σουλτάνου, από το 1922 έως το 1924. Ο τελευταίος χαλίφης πέθανε στις 23 Αυγούστου 1944, σε ηλικία 76 ετών, στο Παρίσι και τάφηκε στη Μεδίνα.
Διάδοχός του, στον θρόνο των σουλτάνων σήμερα, είναι ο 86χρονος Ντουντάρ Αλιοσμάν (Dündar Aliosman).
Τόσο ο Ερντογάν όσο και ο βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας δεν αναφέρουν καθόλου ότι η σουλτανική οικογένεια έχει επιβιώσει, η διαδοχή της συνεχίζεται κανονικά, πράγμα που σημαίνει ότι και Οθωμανός Σουλτάνος και μάλιστα του Οίκου των Οσμανλήδων υπάρχει, αν και δεν έχει στεφθεί, ο οποίος είναι και ο κανονικός διάδοχος του τίτλου του χαλίφη.
Το σιιτικό Ιράν από την άλλη δεν έχει σχέση με χαλίφηδες και σουλτάνους.
Πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν το σιιτικό Ισλάμ ως “κεκαλυμμένο ζωροαστρισμό”, δηλαδή ως ένα ιρανοϊσλάμ, αντίπαλον δέος στο σουνιτικό αραβικό Ισλάμ.
Το σιιτικό Ισλάμ στην πραγματικότητα λειτουργεί ως “εθνική” περσική θρησκεία και όλοι οι σιίτες ανά τον κόσμο, ανεξάρτητα της εθνικής καταγωγής τους, είναι ιρανόφιλοι.
Το Ιράν μέσω του σιιτισμού επαίρεται ότι “ελέγχει” τέσσερις πρωτεύουσες της Μέσης Ανατολής: Τη Δαμασκό της Συρίας, τη Βηρυτό του Λιβάνου, τη Σαναά της Υεμένης και τη Βαγδάτη του Ιράκ.
Στην πραγματικότητα σιιτικές πρωτεύουσες είναι η Σαναά και η Βαγδάτη.
Η Δαμασκός είναι μια πολυεθνική και πολυθρησκευτική πόλη και οι αλαουίτες όπως ο Άσαντ δεν είναι στην πραγματικότητα σιίτες, ούτε καν μουσουλμάνοι, αλλά υποκρίνονται ότι είναι σιίτες και μουσουλμάνοι για να έχουν κάποια προστασία.
Ο Λίβανος από την άλλη είναι μια χώρα μοιρασμένη μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων.
Ιδρύθηκε ως ένα κυρίως χριστιανικό κράτος στη Μέση Ανατολή αλλά οι μουσουλμάνοι με μεγαλύτερους ρυθμούς γεννήσεων έγιναν σήμερα η πλειονότητα.
Για την ακρίβεια, το 54% των Λιβανέζων σήμερα είναι μουσουλμάνοι από τους οποίους το 27% σουνίτες και το άλλο 27% σιίτες. Οι χριστιανοί όλων των δογμάτων και Εκκλησιών είναι το 40,5%.
Μέσω της σιιτικής παραστρατιωτικής οργάνωσης και κόμματος Χεζμπολάχ, στον νότιο Λίβανο, το Ιράν έχει δημιουργήσει έναν ισχυρό θύλακα στην περιοχή που απειλεί κυρίως το Ισραήλ.
Σε απόλυτους αριθμούς οι σουνίτες είναι πλειονότητα και οι σιίτες μειονότητα.
Αυτό όμως δεν εμποδίζει το Ιράν να διεκδικεί ηγεμονικό ρόλο και υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του να μιλάνε ανοιχτά για παλινόρθωση της Περσικής Αυτοκρατορίας [διαβάστε εδώ].
Η φωτιά που άναψαν οι σουνίτες τζιχαντιστές στη Συρία και στο Ιράκ έχει εξελιχθεί εδώ και πάρα πολύ καιρό και σε μια αναμέτρηση μεταξύ σουνιτικού και σιιτικού Ισλάμ αλλά και Τουρκίας, Σαουδικής Αραβίας και Ιράν.
Η Τουρκία “ονειρεύεται” να επεκταθεί στη βόρεια Συρία και στο βορειοδυτικό Ιράκ, δηλαδή να καταλάβει και τα υπόλοιπα κουρδικά εδάφη.
Το Ιράν θέλει να θέσει υπό τον έλεγχό του όλο το Ιράκ, να το μετατρέψει σε προτεκτοράτο του και το ίδιο να πράξει με τη Συρία. Έχοντας και τον νότιο Λίβανο “δικό” του, το Ιράν βγήκε στη Μεσόγειο.
Η Σαουδική Αραβία προς το παρόν δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο για την απόλυτη ηγεμονία της στην αραβική χερσόνησο, για αυτό ενεπλάκη και στον πόλεμο στη Υεμένη, ωστόσο διεκδικεί και τον έλεγχο των σουνιτικών εδαφών στη Συρία και στο Ιράκ.
Όσο το Ιράν συνιστά απειλή για τους σουνίτες, Σαουδική Αραβία και Τουρκία θα είναι ενωμένες απέναντί του.
Εάν όμως για κάποιο λόγο το Ιράν πάψει να είναι απειλή ή επιστρέψει στο δυτικό στρατόπεδο, όπως ήταν επί Σάχη, τότε είναι βέβαιο ότι Σαουδική Αραβία και Τουρκία θα αναμετρηθούν για την ηγεμονία του σουνιτικού κόσμου.
Οι έριδες αυτών των τριών δυνάμεων για κυριαρχία στην ίδια περιοχή πρέπει να είναι μεγάλος πονοκέφαλος για τους Αμερικανούς, οι οποίοι δεν έχουν να αντιμετωπίσουν απλά τρεις δυνάμεις που διεκδικούν αυτοκρατορικά μεγαλεία αλλά και γιατί έχουν αντιπαλότητες και ανταγωνισμούς αιώνων.
Προς το παρόν οι Αμερικανοί υποστηρίζουν τα σουνιτικά κράτη, επειδή με αυτά έχουν συμμαχίες και τάσσονται ενάντια στο Ιράν.
Κανείς όμως δεν μπορεί με ασφάλεια να πει ποιο θα είναι το κοντινό μας μέλλον, αφού σενάρια διαμελισμού δεν υπάρχουν μόνο για την Τουρκία αλλά και για τη Σαουδική Αραβία, η οποία στο ανατολικό της κομμάτι είναι σιιτική.
Σε κάθε περίπτωση η ειρήνη στη Μέση Ανατολή δεν φαίνεται εφικτή άμεσα, αφού ακόμα κι εάν εξαλειφθούν από προσώπου γης όλοι οι τζιχαντιστές σε Συρία και Ιράκ, ήδη Ιράν και όλοι οι άλλοι προετοιμάζονται για την πολεμική αναμέτρηση της επόμενης ημέρας.
Σε όλο αυτό το τρελοκομείο στέκουν ανάμεσα 40 εκ. Κούρδοι.
Οι Κούρδοι είναι οι αρχαίοι Μηδοί. Ως Μηδοί είναι άριο (ιρανικό) έθνος και πρωτοξάδελφα των Περσών.
Στη θρησκεία όμως οι Κούρδοι είναι από όλα. Είναι σουνίτες, σιίτες, αλεβίτες, ζωροαστριστές και διάφορες ζωροαστρικές αιρέσεις ανάμικτες με ισλαμικά στοιχεία.
Για να διατηρήσουν την εθνική τους ενότητα οι Κούρδοι, που ας μην ξεχνάμε ότι είναι διαμελισμένοι σε τέσσερα κράτη (Συρία, Τουρκία, Ιράκ και Ιράν), έχουν παραμερίσει τις θρησκείες τους και επενδύουν στο κοσμικό κράτος.
Το γεγονός ότι δεν είναι Τούρκοι ή Αραβές αλλά ιρανικό έθνος, δηλαδή είναι συγγενείς των ευρωπαϊκών εθνών, σε συνδυασμό στην προτίμησή τους στην κοσμικότητα, τους κάνουν “δελεαστικούς” συμμάχους της Δύσης, η οποία βλέπει θετικά τη δημιουργία ενός κοσμικού δυτικότροπου κουρδικού κράτους στο μέσο των αραβοτουρκοϊρανικών συγκρούσεων.
Ίσως οι Κούρδοι να αποτελούν τη “λύση” στους τοπικούς “αυτοκρατορικούς” ανταγωνισμούς της Μέσης Ανατολής, αφού έχουν και τον πληθυσμό και το αξιόμαχο για να γίνουν το προκεχωρημένο οχυρό της Δύσης ανάμεσα σε Τούρκους, Άραβες και Πέρσες.
Εάν μάλιστα το κουρδικό κράτος “συνδεθεί” με το Ισραήλ, την Κύπρο και την Ελλάδα, σε μια συμμαχία των αρχαίων λαών, τότε ίσως επιστρέψουμε στον πριν τον 7ο αιώνα χάρτη της περιοχής.
