ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Το 2016 μπήκε με ένταση σε όλο τον πλανήτη με έναν γενικευμένο πόλεμο να φαίνεται πιο πιθανός από ποτέ. Η ένταση μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ιράν, η Συρία, Βόρεια Κορέα με τις πυρηνικές δοκιμές, η Τουρκία με τον ακήρυχτο εμφύλιο πόλεμο της, το Ισλαμικό Κράτος, η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση στην Ευρωπαϊκή Ένωση με τους νεοφιλελεύθερους που κυριαρχούν και τόσα άλλα γεγονότα, δείχνουν πως το σύστημα βάρεσε “κόκκινο”.
Το κύριο χαρακτηριστικό σε κάθε περίπτωση, το κοινό που συνδέει όλες αυτές τις υποθέσεις είναι η μακρόχρονη διάρκεια τους δίχως ουσιαστική λύση.
Στη Συρία που από το 2011 ο πόλεμος του Άσαντ ενάντια στους τζιχαντιστές και τη “μετριοπαθή αντιπολίτευση” (πού πολεμά ακριβώς αλήθεια;), η παύση πυρός μοιάζει περισσότερο με ανασυγκρότηση των μεγάλων δυνάμεων για την τελική μάχη, καθώς η Σαουδική Αραβία και η Τουρκία, “δεν κρατιούνται” να εισβάλλουν ενώ η Ρωσία απλά περιμένει. Για τον ΟΗΕ και τα ψηφίσματα του καλύτερα να μη μιλήσουμε…
Στο Ιράκ το 2015 έφυγε με μια σημαντική νίκη: Την πτώση της πόλης Ραμάντι, της πρωτεύουσας της επαρχίας Άνμπαρ που έλεγχε το Ισλαμικό Κράτος από το Μάιο του 2015. Παρά ταύτα ο πόλεμος συνεχίζεται στο Ιράκ το οποίο βιώνει τη φρίκη περισσότερο από μία δεκαετία όταν και εισέβαλαν οι ΗΠΑ, ενώ η μάχη για τη Φαλούτζα φαίνεται πως θα είναι πολύ πιο δύσκολη.
Στη Μοσούλη οι New York Times ανέφεραν στα τέλη Ιανουαρίου πως οι στρατιωτικοί των ΗΠΑ βλέπουν πολύ πιθανή την ανάγκη μιας χερσαίας επιχείρησης στην περιοχή για να υπάρξει κάποια κατάληξη, ενώ ο προβληματισμός σύμφωνα με την εφημερίδα, είναι κατά πόσον οι Κούρδοι Πεσμεργκά θα συνεργαστούν αποτελεσματικά με τα ιρακινά στρατεύματα.
Στη Λιβύη που εισέβαλε το ΝΑΤΟ και η Ευρώπη και ανέτρεψαν τον Καντάφι, τώρα σκέφτονται να ξαναεισβάλλουν για να σώσουν την Ευρώπη από τους τζιχαντιστές.
Στην Υεμένη το 2015 έφυγε με απολογισμό σχεδόν 6.000 νεκρούς από την επέμβαση που πραγματοποιεί η Σαουδική Αραβία ενάντια στους Χούτι και δεν φαίνεται φως στον ορίζοντα.
Το Foreign Policy εκτιμά πως η ασφάλεια της ίδιας της Σαουδικής Αραβίας είναι υπό αίρεση καθώς πληθαίνουν τα δίκτυα της Αλ Κάιντα και του Ισλαμικού Κράτους, όπως αναφέρει ενώ εκτιμά πως αν η Σαουδική Αραβία δεν τα βρει με το Ιράν, στην Υεμένη δεν θα υπάρξει ειρήνη.
Την ίδια στιγμή στην Τουρκία που εμπλέκεται στη συριακή περιπέτεια, η κατάρρευση των ειρηνευτικών συνομιλιών με τους Κούρδους, οδηγεί την ευρύτερη περιοχή και τη χώρα σε έναν μακρόχρονο πόλεμο πολύ πιο άγριο από τα προηγούμενα χρόνια καθώς ο Ερντογάν δεν διστάζει να βομβαρδίζει αμάχους εντός της πατρίδας του.
“Θα πεθάνετε στα σπίτια σας” δήλωσε το Δεκέμβριο ο Ερντογάν σύμφωνα με το Reuters. Ταυτόχρονα η πολιτική του “Σουλτάνου” με τη φίμωση των ΜΜΕ δείχνει τις προθέσεις του: Πόλεμος κατά πάντων μέχρι τέλους και δίχως έλεος, ενώ οδηγεί με μαεστρία την Ευρωπαϊκή Ένωση σε διάλυση μέσω της προσφυγικής κρίσης, (πέρα από το Αιγαίο που μπορεί να χάσουμε δίχως να πέσει σφαίρα).
Στην Αίγυπτο από την άλλη πλευρά, η χούντα του Αλ Σίσι προς το παρόν έχει σταθεροποιήσει την κατάσταση, μέχρι νεωτέρας όμως, καθώς οι απειλές από τους ισλαμιστές είναι διαρκείς – ειδικά στο Σινά – ενώ η οικονομική κρίση έχει διαλύσει την κοινωνία της χώρας, με την πιθανότητα μιας νέας εξέγερσης όπως του 2011 να μοιάζει ορατή.
Μέσα σε όλα αυτά στο Ισραήλ οι επιθέσεις Παλαιστινίων κατά αμάχων και στρατού είναι καθημερινές στη Δυτική Όχθη ενώ η ένταση αυξάνεται, στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας ακούστηκαν ηχηρά τα τύμπανα του πολέμου, την ίδια ώρα που η Ρωσία και οι ΗΠΑ παίζουν ένα “παγερό” σκάκι επιβολής στη “Νέα Τάξη Πραγμάτων”. Όμως την πηγή του προβλήματος φαίνεται πως ελάχιστοι την προσέχουν, με το πετρέλαιο να κρύβεται πίσω από το “φερετζέ” των “εθνικών” και θρησκευτικών συγκρούσεων… Δείτε το ντοκιμαντέρ που τα προδικάζει όλα από το 2009 κιόλας.
