ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Αντιμέτωπη με τη χειρότερη προσφυγική κρίση η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και ολόκληρος ο πλανήτης μοιάζουν να κοιτούν αμήχανα ενώ χρειάζεται άμεση ανάληψη δράσης για να μην γίνουν χειρότερα τα πράγματα, υποστηρίζει σε εκτενές του άρθρο ο Economist.
Το άρθρο υπογραμμίζει ότι δεν υπάρχει λύση ανά κράτος και κατακεραυνώνει τις χώρες της ΕΕ που επιμένουν να κωφεύουν και να επιλέγουν μονομερείς λύσεις όπως η ανέγερση τειχών και το κλείσιμο των συνόρων.
Ως ενδεικτικό της κρισιμότητας της κατάστασης, ο Economist αναφέρει ότι παρά τις κακές καιρικές συνθήκες, καθημερινά τον Ιανουάριο περίπου 2000 φθάνουν στις ακτές της Ελλάδας, αριθμός χαμηλότερος των 7.000 καθημερινών αφίξεων τον Οκτώβριο, αλλά σίγουρα όχι καθησυχαστικός.
Εκτιμώντας ότι η προοπτική ειρήνευσης στη Συρία, η οποία θα ήταν και η καλύτερη λύση για την αντιμετώπιση του προσφυγικού, δεν φαίνεται στον ορίζοντα, και ότι η συμφωνία της ΕΕ με την Τουρκία, στην οποία περιλαμβάνεται και η γενναία χρηματοδότηση της Άγκυρας, έχει τη δυνατότητα να φέρει αποτελέσματα σε ορισμένα σημεία αλλά προς το παρόν είναι πενιχρά, ο Economist υπογραμμίζει ότι θα πρέπει άμεσα οι πλούσιες χώρες, καταρχήν της ΕΕ και κατά δεύτερον του πλανήτη ολόκληρου να προσφέρουν πραγματικά βοήθεια στις πλέον φτωχές που, μέχρι στιγμής, σηκώνουν το βάρος μόνες τους.
Ως παράδειγμα, το άρθρο του Economist αναφέρει το γεγονός ότι εκτός από την Τουρκία που διαλαλεί διαρκώς ότι φιλοξενεί 2,7 εκατομμύρια Σύρους πρόσφυγες, σε δεινή θέση έχει περιέλθει ο Λίβανος, ο οποίος φιλοξενεί περίπου 1 εκατομμύριο πρόσφυγες ανάμεσα στα 5 εκατομμύρια κατοίκους της, όσους έχει υποδεχτεί η ΕΕ των 500 εκατομμυρίων κατοίκων, αλλά και η Ιορδανία, της οποίας η ηγεσία έχει, ήδη, προειδοποιήσει ότι η χώρα απειλείται με διάλυση έχοντας δεχθεί εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες.
Και φυσικά η Ελλάδα, στην οποία το άρθρο κάνει εκτενή αναφορά, σημειώνοντας ότι βρίσκεται στη διαδικασία κατασκευής hotspots εκ των οποίων λειτουργικό ήδη είναι ένα.
Τονίζεται βέβαια ότι και η Ιταλία που έχει αναλάβει την υποχρέωση να φτιάξει hotspots έχει ολοκληρώσει το ένα από τα έξι.
Το άρθρο καταλήγει ότι την ώρα που το βάρος προς τις φτωχές χώρες επιδεινώνεται διαρκώς και ο κίνδυνος να καταρρεύσει η συνθήκη Σένγκεν λόγω των μονομερών κινήσεων χωρών, τις απειλεί με ακόμη χειρότερες μέρες, πρέπει οι πλούσιες χώρες να προχωρήσουν άμεσα σε γενναίες πρωτοβουλίες μετεγκατάστασης, υπερβαίνοντας τη γραφειοκρατία, υποστηρίζοντας ότι αυτός είναι ο πρωταρχικός τρόπος παροχής βοήθειας.
Υπογραμμίζει ότι στην πρώτη γραμμή θα πρέπει να βρεθούν οι Γερμανία και Ολλανδία αλλά και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, να πιεστούν για να συμμορφωθούν με το ευρωπαϊκό δίκαιο ουσιαστικά και τις αποφάσεις των Βρυξελλών όσοι δεν το πράττουν.
Και σταδιακά να εμπλακούν στην μετεγκατάσταση και άλλες πλούσιες χώρες όπως ο Καναδάς και η Αυστραλία αλλά και οι πλούσιες πετρελαιοπαραγωγές χώρες του Κόλπου.
