ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Σκληρή κριτική για τους χειρισμούς της Ευρώπης στο προσφυγικό ζήτημα ασκεί το πρακτορείο Bloomberg στο editorial του David Shipley, τονίζοντας ότι η προσφυγική κρίση απέχει πολύ από το να επιλυθεί.
Η ροή των ανθρώπων που εγκαταλείπουν τη φρίκη της Συρίας συνεχίζεται αμείωτη, καθώς και οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης εξακολουθούν να διαφωνούν για το πώς πρέπει να αντιδράσουν.
Δεν υπάρχει απλή απάντηση, αλλά η ΕΕ μπορεί να κάνει κάτι καλύτερο από αυτό που κάνει τώρα.
Οι κυβερνήσεις αγωνίζονται να εξισορροπήσουν δύο συγκρουόμενες δεσμεύσεις – μία να ανταποκριθούν στις πραγματικές αιτήσεις ασύλου και δεύτερη να περιορίσουν την πλημμύρα των προσφύγων.
Το κλειδί για τον τετραγωνισμό του κύκλου είναι η αλληλεγγύη.
Οι κυβερνήσεις της Ευρώπης πρέπει να δούν τους πρόσφυγες ως ένα συλλογικό πρόβλημα που θα αντιμετωπίσουν ως εταίροι.
Προς το παρόν, η αρχή αυτή δεν καθοδηγεί τη συζήτηση.
Τα μέτρα που συμφωνήθηκαν στο τελευταίο έτος δεν έχουν υλοποιηθεί.
Αντί για την κατανομή των βαρών, επέλεξαν τη μετατόπιση.
Αυτή τη στιγμή, τουλάχιστον τρεις προτάσεις συζητούνται.
Η πρώτη είναι να ακυρώσουν τη λεγόμενη συνθήκη του Δουβλίνου, η οποία απαιτεί από την πρώτη χώρα της ΕΕ στην οποία ο αιτών άσυλο εισέρχεται να αναλάβει και την εφαρμογή της συνθήκης.
Αυτό φαίνεται ότι μετά βίας αξίζει συζήτησης: Ο κανόνας του Δουβλίνου έχει ήδη καταργηθεί από τα ίδια τα γεγονότα.
Μια δεύτερη πρόταση είναι για οι χώρες της ΕΕ να θέσουν ποσοστώσεις προσφύγων.
Ο Horst Seehofer, επικεφαλής του γερμανικού κόμματος της Χριστιανοκοινωνικής Ένωσης έχει προσπαθήσει να πιέσει προς την προσέγγιση αυτή την καγκελάριο Angela Merkel.
Τι θα γίνει όμως με τους πρόσφυγες που δεν γίνονται δεκτές οι αιτήσεις ασύλου τους; Θα είναι οι χώρες πρόθυμες να τους απορροφήσουν;
Πιο πιθανό το αντίθετο. Οι πρόσφυγες αυτοί όμως δεν θα πάνε στο σπίτι τους. Θα παραμείνουν πρόβλημα της Ευρώπης.
Θα περιφέρονται από τόπο σε τόπο, η αγωνία τους θα μεγαλώνει και οι πολίτες της Ευρώπης δεν θα είναι πιο ευτυχισμένοι.
Η Δανία υποστηρίζει μια τρίτη ιδέα.
Θέλει να ξαναγράψει τη Σύμβαση του 1951 για τους Πρόσφυγες, έτσι που να μην είναι πλέον δυνατό για τους ανθρώπους που φεύγουν από τον Συριακό πόλεμο να ζητούν άσυλο στην ΕΕ.
Κατ ‘αρχήν, υπάρχει κάποια λογική σε αυτό, αλλά και πάλι αυτή η λύση δεν είναι πρακτική.
Ο Λίβανος έχει ήδη ένα πρόσφυγα για κάθε τέσσερις κατοίκους.
Η Τουρκία φιλοξενεί περισσότερους πρόσφυγες της Συρίας από τα 28 έθνη της ΕΕ συνολικά.
Ούτε κάποια χώρα θα συμφωνήσει με την αλλαγή της συνθήκης που να διευκολύνει την επιβάρυνση των πλούσιων χωρών.
Ποια είναι η εναλλακτική λύση; Χωρίς εθνικές ποσοστώσεις, και στο πλαίσιο των υφιστάμενων κανόνων, η Ευρώπη πρέπει να ενεργήσει ως την ένωση που θα έπρεπε να είναι.
Θα πρέπει να δαπανήσει πολύ περισσότερα για την παροχή βοήθειας στις χώρες, όπως ο Λίβανος, που παρέχουν ένα καταφύγιο για τους πρόσφυγες.
Θα πρέπει, επίσης, να δημιουργηθεί ένα πολύ εκτεταμένο πρόγραμμα επανεγκατάστασης, ώστε οι πρόσφυγες σε χώρες όπως η Τουρκία μπορεί να ελεγχθούν για την ασφαλή και ομαλή κίνηση τους για την ΕΕ.
Θα πρέπει συλλογικά να εξασφαλίσουν τα εξωτερικά σύνορα της κοινότητας, ενώ οι θαλάσσιες διαβάσεις προς την Ελλάδα και την Ιταλία να γίνουν λιγότερο ελκυστικές για να διαπεραστούν.
Αφού γίνουν όλα αυτά θα πρέπει να προσπαθήσουν να ισοκατανέμονται τα βάρη.
Η Ευρώπη είναι μια πλούσια ήπειρος, με 500 εκατομμύρια ανθρώπους.
Μπορεί να φιλοξενήσει περισσότερους πρόσφυγες της Συρίας.
Μάλιστα, μακροπρόθεσμα, μπορεί να ωφεληθεί από την εισαγωγή τους.
Οι ηγέτες πρέπει να είναι προσεκτικοί με τις ανησυχίες των πολιτών τους και να μην αρνούνται τις βραχυπρόθεσμες τάσεις ή τις μακροπρόθεσμες προκλήσεις της ένταξης, καταλήγει ο αρθρογράφος.
