ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου επικοινώνησε με τον Πατριάρχη Αντιοχείας Ιωάννη Ι΄ και του εξέφρασε τη συμπαράσταση της Ελλάδας για τις συνέπειες του καταστροφικού σεισμού που έπληξε τις περιοχές της Νοτιοανατολικής Τουρκίας και της Βόρειας Συρίας, οι οποίες υπάγονται εκκλησιαστικώς στη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Αντιοχείας.
Η κυρία Σακελλαροπούλου τόνισε ότι η χώρα μας στηρίζει με κάθε δυνατό τρόπο τους δοκιμαζόμενους από τον σεισμό συνανθρώπους μας.
Προσέξτε. Όχι «συμπατριώτες» αλλά «συνανθρώπους» μας, είπε.
Ως πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας ίσως όφειλε να γνωρίζει ότι το ποίμνιο του Πατριαρχείου Αντιοχείας είναι απόγονοι Ελλήνων. Δεν το ξέρει όμως.
Και εκφράζοντας την τυπική συμπάθειά της στους Έλληνες της Αντιόχειας έβγαλε την… υποχρέωση της μητέρας Ελλάδας;
Πώς αλήθεια εννοεί την «συμπαράσταση» που εξέφρασε στον Πατριάρχη; Τι θα κάνει για τους Έλληνες της Αντιόχειας; Τσάι και συμπάθεια;
Από πλευράς του, ο Πατριάρχης Αντιοχείας ευχαρίστησε την Πρόεδρο της Δημοκρατίας για την αλληλεγγύη και την ενημέρωσε για την κατάσταση που επικρατεί στις πληγείσες περιοχές.
Δέκα χιλιάδες οι Έλληνες στην Αντιόχεια
Οι Έλληνες που ζουν στην Αντιόχεια ιστορικά θεωρούνταν μέρος του «Ρωμαίικου Έθνους» από τις Οθωμανικές Αρχές.
Η κοινότητα είχε έντονη τάση για μετανάστευση στις αρχές του 20ου αιώνα.
Καθώς το Σαντζάκ (επαρχία) ήταν τότε μέρος της Συρίας, οι Έλληνες δεν ήταν υποκείμενοι στην ανταλλαγή πληθυσμών του 1923.
Όταν το Χατάι προσαρτήθηκε από την Τουρκία το 1939, πολλοί μετανάστευσαν στη Συρία και τον Λίβανο.
Ο πληθυσμός των Ελλήνων κατοίκων της Αντιόχειας αυξήθηκε κατά τα χρόνια της κατοχής, όταν μετανάστευαν στο Λεβάντε Έλληνες για να ξεφύγουν από τη πείνα και την υποδούλωση.
Πολλοί από αυτούς δεν επέστρεψαν στην Ελλάδα και παρέμειναν εκεί.
Μετά τη δεκαετία του 1960 ένα μεταναστευτικό κύμα οδήγησε πολλούς Έλληνες της Αντιόχειας σε χώρες της Δύσης, κυρίως την Αμερική.
Με τη στενά γεωγραφική έννοια, σύμφωνα με την απογραφή που διεξήχθη από το Πατριαρχείο της Αντιόχειας το 1895, υπήρχαν 50.000 Έλληνες της Αντιόχειας στο ίδιο το Σαντζάκ της Αλεξανδρέτας, δηλαδή διαμένουν στην επαρχία Χατάι στη νότια Τουρκία, σε σύγκριση με τις 30.000 της δεκαετίας του 1930.
Το 1995 ο συνολικός πληθυσμός των Ελλήνων κατοίκων της Αντιόχειας υπολογίστηκε στις 10.000.
Όμως τα περισσότερα μέλη των Ελληνορθόδοξων και των Ελλήνων-Καθολικών κοινοτήτων της Συρίας και του Λιβάνου, «Μελχίτες» ή «Ρωμιοί», ανάγουν την εθνοπολιτισμική τους κληρονομιά στους Έλληνες και τους Μακεδόνες εποίκους και εξελληνισμένων Ιουδαίων-Χριστιανών του παρελθόντος, ιδρυτές των αρχικών κοινοτήτων των Ελλήνων της Αντιόχειας της Κιλικίας και της βορειοδυτικής Συρίας.
Έλληνες Αντιοχείς στη Συρία
Στη Συρία, οι Έλληνες Χριστιανοί του Πατριαρχείου της Αντιόχειας συγκεντρώνονται ως επί το πλείστον στην Wadi al-Nasara (Η Κοιλάδα των Χριστιανών), καθώς και στις γύρω περιοχές, όπως στις πόλεις Μαρντέχ, Χάμα και Χομς.
Μικρότερες και ιστορικές κοινότητες μπορούν επίσης να βρεθούν στο Χαλέπι, τη Δαμασκό και τη Λαττάκεια (Λαοδίκεια).
Ο ελληνορθόδοξος πληθυσμός της Συρίας είναι περίπου 1.142.500 άτομα.
Η Ελληνική Μελχίτικη Καθολική Εκκλησία αριθμεί από 118.000 έως 240.000 μέλη.
Σύμφωνα με τον Έλληνα ιστορικό Παύλο Καρολίδη που έγραψε το 1908, είναι ένα μείγμα αρχαίων Ελλήνων αποίκων και ιδιαίτερα Μακεδόνων, Ελλήνων της Ρωμαϊκής εποχής και Βυζαντινών Ελλήνων (“Rûm”), καθώς και αυτόχθονων Λεβαντίνων.
Ο Καρολίδης αντέκρουσε τους ρωσικούς ισχυρισμούς ότι ήταν πληθυσμός αραμαϊκής καταγωγής.
Συμπεριλήφθηκαν ως Έλληνες σε μια εθνογραφική μελέτη που δημοσιεύτηκε από τον Γάλλο ιστορικό και εθνογράφο Alexander Synvet το 1878.
Διαβάστε σχετικά: Antiochian Greek Christians
Μικρασιάτες στο Χαλέπι
Μία από τις πλέον άγνωστες πλευρές της Μικρασιατικής Καταστροφής είναι το πέρασμα των Ελλήνων προσφύγων από τη Συρία, η παραμονή τους εκεί και η επιβίωσή τους χάρις στη βοήθεια που τους παρείχε ο ντόπιος πληθυσμός.
Υπολογίζεται ότι ένας αριθμός 17.000 προσφύγων από τα βόρεια και νότια παράλια της Μικράς Ασίας βρέθηκε στην περιοχή της Συρίας μετά το τέλος της Μικρασιατικής τραγωδίας.
H πλευρά αυτή της μικρασιατικής προσφυγιάς έγινε γνωστή ευρύτερα με την έκδοση του βιβλίου-μπεστ σέλερ «Not even my name» της Thea Halo στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η Halo περιγράφει τη δραματική πορεία της εκτοπισμένης μητέρας της Ευθυμίας Βαρυθιμιάδου, που από τον Αγιο Αντώνιο των Κοτυώρων του Πόντου θα βρεθεί στο Χαλέπι, όπου θα την παντρέψουν με έναν Ασσύριο και τελικά θα βρεθεί μετανάστρια στις ΗΠΑ ως Sano Halo.
Στο Χαλέπι υπάρχει σήμερα πολυπληθής ελληνική κοινότητα και Έλληνες πρόσκοποι.
Έλληνες του Πατριαρχείου Αντιόχειας σε Τουρκία, Συρία και Λίβανο διεκδικούν σήμερα την αναγνώρισή τους ως Ελληνική Εθνική Μειονότητα.
