ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Στην αντεπίθεση, με μακροσκελή ανάρτηση στο προσωπικό του προφίλ πέρασε ο πρώην υπουργός των κυβερνήσεων Σημίτη, Νίκος Μπίστης.
Ο άτυπος επικεφαλής της «Γέφυρας» και μέλος της ΚΕΑ του ΣΥΡΙΖΑ, με ένα μακροσκελές κείμενο, στο οποίο επιβεβαιώνει επί της ουσίας την κοινή γραμμή των «σημιτογενών» του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία με την εσωτερική αντιπολίτευση των «53» και άλλων, επιτίθεται στο Νίκο Κοτζιά για όσα έγραψε με αφορμή τη συμφωνία με την Αίγυπτο για την ΑΟΖ, τα ελληνοτουρκικά αλλά και τη στάση των «53» και των προερχόμενων από το εκσυγχρονιστικό μπλοκ του Κώστα Σημίτη.
Παράλληλα κατηγορεί έμμεσα για «αχαριστία» τον πρώην ΥΠΕΞ ενώ ταυτόχρονα αφήνει αιχμές κατά του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα, υπενθυμίζοντας ότι εκείνοι –οι «εκσυγχρονστες» της «Γέφυρας»– ήταν που έσπασαν το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο στη Συμφωνία των Πρεσπών και την στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις.
Τέλος παραθέτει μια σειρά από… «μαθήματα» διεθνών σχέσεων και διπλωματίας στον πρώην ΥΠΕΞ, ενώ αναφέρεται στο παρελθόν του Νικου Κοτζιά ως συμβούλου του Γ. Παπανδρεου στο ΥΠΕΞ.
Από την ανάρτηση πάντως τεκμαίρεται ότι η στάση των «53» αλλά και της «Γέφυρας» στη συμφωνία για την ΑΟΖ με την Αίγυπτο, όταν έρθει για επικύρωση στην Βουλή, είναι ήδη αποφασισμένη.
Αναφορά κάνει και στον Παύλο Πολάκη αλλά και στις «προτροπές» για αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ, φωτογραφίζοντας τον Νίκο Καρανίκα.
Ο κ. Μπίστης, όπως θα διαβάσετε (παρατίθενται και τα σχετικά λινκ), υιοθετεί τις θέσεις του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, για περισσότερες από μία ελληνοτουρκικές διαφορές.
Επίσης, ο κ. Μπίστης υπερασπίζεται ένθερμα τη Γερμανία, την οποία… παρέλειψε να ενημερώσει ο Νίκος Δένδιας για τη συμφωνία ΑΟΖ με την Αίγυπτο.
Ο Νίκος Μπίστης έγραψε:
Οφειλόμενη απάντηση στον Νίκο Κοτζιά . Και μερικές γενικότερες σκέψεις για τα ελληνοτουρκικά.
Με ανάρτηση του στο διαδίκτυο ο Νίκος Κοτζιάς επιτίθεται στους «νεοσημιτικούς του ΣΥΡΙΖΑ και τους λεγόμενους 53» που διαφωνούν μαζί του στα ελληνοτουρκικά.
Δικές του είναι οι διατυπώσεις, αυτός πρέπει να εξηγήσει πόθεν το πρόθεμα «νέο» για εμάς και γιατί οι 53 είναι λεγόμενοι.
Πάντως όλοι καταλάβαμε σε ποιους απευθύνεται και αν έμεινε κανείς με την απορία το διευκρίνησε ο Παύλος Πολάκης που έσπευσε να συμφωνήσει μαζί του συνοδεύοντας την συμφωνία του με δυο φωτογραφίες, μία του Τσακαλώτου και μια δική μου.
Και με τους 53 εμείς, οι κατά Κοτζιά «νεοσημιτικοί και νεοσυριζαίοι», έχουμε καθαρές σχέσεις.
Συμφωνούμε μαζί τους στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, διαφέρουμε στον επιφυλακτικό τρόπο που προσεγγίζουν τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ και στον περιορισμό του στον στενό χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Όμως μπορούμε να συζητούμε επί της ουσίας, συντροφικά, χωρίς δαιμονοποιήσεις, απρέπειες και χαρακτηρισμούς.
Χωρίς τα «σηκωθείτε, αδειάστε μας την γωνιά» που όλο και πιο συχνά διαβάζω.
Θέτει τέλος ο Κοτζιάς και μια σειρά ερωτημάτων επί της ουσίας στα οποία θα απαντήσω αφού όμως πρώτα βάλουμε μερικά άλλα πράγματα στην θέση τους.
Μας αποκαλεί ο Κοτζιάς «παρεάκι». Εντάξει, δεν αντιμετωπίζουμε τον κόσμο από το ύψος ενός κραταιού κόμματος όπως το «Πράττω», του οποίου προϊσταται.
Είμαστε όμως εκείνη η παρέα που όταν το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο κατήγγειλε την συμφωνία των Πρεσπών βγήκαμε μπροστά και υποστηρίξαμε με σθένος την Συμφωνία και τους πρωταγωνιστές της.
Μαζί και τον Νίκο Κοτζιά του οποίου αναγνωρίσαμε την συμβολή επί του συγκεκριμένου, παρά τις σοβαρές αντιρρήσεις που είχαμε για τον γενικότερο τρόπο που αντιμετώπιζε τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής με πρόσφατες τις άστοχες παρεμβάσεις του στο Κυπριακό.
Αντιθέτως συγκρουστήκαμε με φίλους και παλιούς συντρόφους οι οποίοι από το αντιΣΥΡΙΖΑ πάθος τους αντέστρεψαν ή στραμπούληξαν τις απόψεις τους.
Τότε ο Νίκος Κοτζιάς δεν είχε πρόβλημα με το «παρεάκι» που έσπαγε την απομόνωση του ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα θυμήθηκε ότι είμαστε σημιτικοί και νεοσυριζαίοι.
Αλλά και εδώ θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός γιατί δεν έχουμε όλοι μνήμη χρυσόψαρου και η κατηγορία αυτή τον συμπεριλαμβάνει.
Ήταν σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, Υπουργού Εξωτερικών στην κυβέρνηση Σημίτη.
Και εμείς προφανώς συμφωνούμε –και ποτέ δεν το κρύψαμε- με την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη που εφάρμοσε και ο Γιώργος Παπανδρέου.
Υπό αυτό το πνεύμα εξάλλου προσεγγίσαμε την Συμφωνία των Πρεσπών.
Ο Κοτζιάς πρέπει να μας αποδείξει αν και που διαφωνούσε. Τότε. Όχι τώρα εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς.
Πάμε τώρα στα ερωτήματα που θέτει: Μας ρωτάει «Γιατί είναι μαξιμαλισμός να θέλεις την εφαρμογή των Αρχών και των Προβλέψεων του Διεθνούς Δικαίου;».
Δεν είναι αλλά δεν υπάρχει και χώρα που να μην ισχυρίζεται ότι δρα εντός του πλαισίου του Διεθνούς Δικαίου, της Τουρκίας μη εξαιρουμένης.
Μαξιμαλισμός είναι να ισχυρίζεσαι ότι το Διεθνές Δίκαιο σε δικαιώνει παντού, ενώ ξέρεις –Υπουργός Εξωτερικών ήσουν- ότι αυτό δεν ισχύει.
Όταν το κάνεις συμβάλλεις στην διαμόρφωση μια κοινής γνώμης εχθρικής προς κάθε έννοια διαλόγου, διαμεσολάβησης και διαπραγμάτευσης.
Τροφοδοτείς έτσι, ηθελημένα ή αθέλητα, τον εθνικισμό και την σχολή της ακινησίας που έχει πλοκάμια σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις.
Μας ρωτάει επίσης για την επήρεια των νησιών.
Ανακατεύει νησίδες και μικρά νησιά, όπως η Γαύδος και το Κουφονήσι, με την Ρόδο και την Κρήτη και όλα αυτά με αυτοτελείς, κυρίαρχες χώρες όπως η Κύπρος και η Μάλτα.
Το ερώτημα βέβαια δεν είναι αν έχουν επήρεια (ελάχιστα δεν έχουν) αλλά πόση είναι αυτή.
Ο Κοτζιάς αφήνει να εννοηθεί ότι όλα έχουν πλήρη.
Το πρώτο που θέλω να παρατηρήσω είναι ότι για όλα αυτά μπορούσε να ρωτήσει τον κατεξοχήν αρμόδιο, τον καθηγητή Χρήστο Ροζάκη ο όποιος επί Υπουργίας Κοτζιά τοποθετήθηκε στην θέση του Προέδρου του Επιστημονικού Συμβουλίου του ΥΠΕΞ.
Πρακτικά, δηλαδή, συμβούλευε τον Κοτζιά.
Και δεν μπορώ να φανταστώ ότι ο Υπουργός τοποθετεί σε αυτή την θέση κάποιον με διαμετρικά αντίθετες απόψεις από τις δικές του.
Εκτός αν άλλες ήσαν τότε οι απόψεις του Κοτζιά.
Γιατί οι απόψεις του κ. Ροζάκη για αυτά τα ζητήματα είναι σταθερές και γνωστές, τις επαναλαμβάνει δε με κάθε ευκαιρία.
Τελευταία προκάλεσε ρίγη στους απανταχού υπερπατριώτες επαναλαμβάνοντας ότι το Καστελλόριζο ευρίσκεσαι απομονωμένο μακράν της ηπειρωτικής χώρας και της Ρόδου, απέναντι στην τουρκική ακτογραμμή, άρα θα έχει μειωμένη επήρεια.
Κάτι που στο παρασκήνιο αναγνωρίζουν όλοι οι σοβαροί αναλυτές αλλά οι περισσότεροι το αποσιωπούν αφήνοντας την κοινή γνώμη να πιστεύει το αντίθετο.
Παρεμπιπτόντως ούτε η Αίγυπτος δέχεται πλήρη επήρεια στο Καστελλόριζο, για αυτό και δεν περιλαμβάνεται στην Συμφωνία.
Τέλος ο Χρήστος Ροζάκης σε άρθρο του στην Καθημερινή της 10ης Αυγούστου ξεκαθάρισε τον λόγο ύπαρξης διερευνητικών συνομιλιών με την Τουρκία.
Αποτέλεσαν τον εύσχημο τρόπο υπέρβασης της πολιτικής της μιας μόνο διαφοράς, αυτής της υφαλοκρηπίδας που είχε επιβάλλει ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Για να ξεκινήσει δηλαδή διάλογος με την Τουρκία οι άλλες υπαρκτές διαφορές εντάχθηκαν στον ανεπίσημο και μη δεσμευτικό χαρακτήρα των διερευνητικών.
Ας το έχουν υπόψη τους αυτό οι θιασώτες της «μιας και μόνης διαφοράς» όταν παράλληλα ζητούν και διάλογο με την Τουρκία. Αυτός ή θα γίνει με ευρύτερη ατζέντα ή δεν θα γίνει.
[σ.σ. Η μία μόνο διαφορά είναι η επίσημη θέση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, όπως είναι αναρτημένη στην ιστοσελίδα του ΥΠΕΞ, πράγμα που το αποκρύπτει ο κ. Μπίστης επιχειρώντας να αλλάξει την πάγια και διακηρυγμένη εθνική γραμμή. Διαβάστε ΕΔΩ: Ζητήματα Ελληνοτουρκικών Σχέσεων. Οι περισσότερες διαφορές είναι η επίσημη θέση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, την οποία υιοθετεί ο κ. Μπίστης].
Εμείς λέμε αυτά που πάντα λέγαμε.
Το πόση επήρεια έχουν τα νησιά –και τα μεγάλα όπως η Κρήτη– εξαρτάται από πολλούς παράγοντες: γεωγραφική θέση, μήκος ακτών, εγγύτητα με απέναντι ακτογραμμή, μήκος της απέναντι ακτογραμμής και άλλα Η Κρήτη πχ με μια τεράστια αφρικανική ακτογραμμή απέναντι έχει -όπως προκύπτει από τους χάρτες που συνοδεύουν την ελληνοαιγυπτιακή Συμφωνία – επήρεια 90%.
Για να υπογραφεί η Συμφωνία με την Ιταλία και την Αίγυπτο έπρεπε να υποχωρήσει η χώρα μας από την απόλυτη θέση ότι όλα τα ελληνικά νησιά έχουν πλήρη επήρεια σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.
Αυτό αντικειμενικά ανοίγει δρόμο για μια πιθανή συνολική Συμφωνία που θα περιλαμβάνει και την Τουρκία γιατί υπάρχουν διεκδικήσεις από πολλές χώρες σε περιοχές που επικαλύπτονται.
Μόνο με συμφωνία μεταξύ των χωρών η με προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο μπορεί να επιλυθεί το ζήτημα.
Το μεγάλο ερώτημα είναι με ποια στρατηγική πορεύεται η ελληνική κυβέρνηση, σε ποιο σχέδιο εντάσσει τις επί μέρους κινήσεις της όπως η Συμφωνία με την Αίγυπτο.
Αν θα οδηγήσει στην Χάγη ή θα παροξύνει την ένταση με απρόβλεπτες συνέπειες.
Ήδη η ειδυλλιακή εικόνα που παρουσίαζε η κυβέρνηση για την ομόθυμη στήριξη των χωρών της ΕΕ στην Συμφωνία με την Αίγυπτο χάλασε με την άρνηση της Γερμανίας να συμφωνήσει σε κοινό ανακοινωθέν και κυρώσεις στην Τουρκία.
Θυμίζω ότι η Γερμανία είχε αναλάβει διαμεσολαβητικό ρόλο για αποκλιμάκωση της έντασης και έναρξη διερευνητικών συνομιλιών με την σύμφωνη γνώμη Ελλάδας και Τουρκίας.
Την Γερμανία που έχει αναλάβει την Προεδρία της ΕΕ δεν βρήκε χρόνο να ενημερώσει ο κ. Δένδιας για την συμφωνία με την Αίγυπτο.
Εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι η κ. Μέρκελ θεώρησε ότι αυτή η αιφνιδιαστική κίνηση υπονόμευσε την πρωτοβουλία της.
Αυτά είναι τα μείζονα που θα έπρεπε να απασχολούν τον Νίκο Κοτζιά και άλλους στην αντιπολίτευση και όχι πόση επήρεια θα έχει η Γαύδος ή το Κουφονήσι.
Σε αυτό το σημείο καλό είναι να υπενθυμίζουμε σε όλους αυτό που εύστοχα επισήμανε ο Θοδωρής Τσίκας στο άρθρο του στα ΝΕΑ στις 12 Αυγούστου.
Ότι «Υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη βρίσκονται στα διεθνή ύδατα.
»Δεν ανήκουν σε κάποιο κράτος.
»Η διαμάχη δεν αφορά εθνική κυριαρχία, αλλά οριοθέτηση σε διεθνή ύδατα, με σκοπό την οικονομική εκμετάλλευση και μόνο.
»Δεν έχουμε να κάνουμε με ελληνικά εδάφη, σε στεριά ή νησιά ούτε με ελληνικά χωρικά ύδατα».
Από το άρθρο του Αλέξη Τσίπρα στην εφημερίδα των Συντακτών (Σαββατοκύριακο 14 -15 Αυγούστου) κρατάμε την διατύπωση ότι η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ -Προοδευτική Συμμαχία στηρίζει σαφώς τις διερευνητικές και την Χάγη.
Αποτελεί στέρεη βάση για την διαμόρφωση εθνικής στρατηγικής αρκεί να μην αποδυναμώνεται από άλλα αντιφατικά μηνύματα.
Ούτε όμως στο ζήτημα της επήρειας σε νησίδες και μικρά νησιά που έχουν οικονομική ζωή , ο κανόνας που επικαλείται ο Κοτζιάς είναι καθολικής Ισχύος…
Υπάρχουν αποφάσεις και διακρατικές συμφωνίες που δεν αναγνωρίζουν επήρεια σε μικρά νησιά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ιταλική Λαμπεντούσα όπου καταφεύγουν οι πρόσφυγες από την Αφρική, η οποία ενώ έχει και κατοίκους και οικονομική ζωή δεν έχει καθόλου επήρεια.
Τελικά, ο κανόνας είναι ότι όλα συνεκτιμώνται και σταθμίζονται είτε με συμφωνίες μεταξύ των χωρών είτε με αποφάσεις διεθνών δικαστικών ή δικαιοδοτικών οργάνων.
Υπάρχει τέλος ένα διαδεδομένο επιχείρημα σύμφωνα με το οποίο μπορούμε να μαξιμαλίζουμε εφόσον διαπραγματευόμαστε και στο τέλος κάνουμε τις υποχωρήσεις.
Θα είχε μια βάση το επιχείρημα αν η διαπραγμάτευση είχε μόνο μια εξωτερική – διπλωματική πλευρά.
Έχει όμως και μία εσωτερική πλευρά που λέγεται κοινή γνώμη.
Αν πάρει τοις μετρητοίς όλα αυτά με τα οποία βομβαρδίζεται, όταν θα έρθει η ώρα της στροφής και του συμβιβασμού, πολύ φυσιολογικά θα εναντιωθεί.
Το ζήσαμε με το Μακεδονικό, ας μην το ξαναζήσουμε με τα ελληνοτουρκικά.
Αυτή είναι η δική μας προσέγγιση.
Είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε με επιχειρήματα και άλλες διαφορετικές από την δική μας.
Αυτό που δεν θα κάνουμε είναι να ανεχθούμε αιτιάσεις περί ενδοτισμού ή αμφισβήτηση του πατριωτισμού μας, πράγματα στα οποία επιδίδεται ο Κοτζιάς και όχι μόνο αυτός. .
Επειδή δε ήταν Υπουργός Εξωτερικών αριστερής κυβέρνησης, κάποιοι από κεκτημένη ταχύτητα θεωρούν ότι αυτά που λέει συνιστούν αριστερή πολιτική.
Ακριβώς επειδή έχει ακροατήριο επιβάλλεται η αντίκρουση των απόψεων του.
