ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Ανοιχτή αμφισβήτηση στην ηγεσία της Φώφης Γεννηματά εκφράζει ο Παύλος Γερουλάνος, στέλεχος του ΚΙΝΑΛ, πρώην υπουργός των κυβερνήσεων Γιώργου Παπανδρέου και υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων.
Σε συνέντευξή του στο δημοσιογράφο Βασίλη Σκουρή, στον ιστότοπο news247, επικεντρώνει την κριτική του στον τρόπο με τον οποίο διοργανώνεται το επικείμενο συνέδριο του ΚΙΝΑΛ αλλά δεν παραλείπει να ασκήσει προσωπική δριμεία κριτική στην πρόεδρό του Φώφη Γεννηματά λέγοντας:
«Πιστεύεις πραγματικά στη δημοκρατία όπως λες;
»Πιστεύεις πραγματικά στη σύνθεση;
»Πιστεύεις ότι ο πολιτικός διάλογος προσθέτει;
»Τότε δεν γίνεται να κάνεις συνέδριο δημοκρατικού κόμματος με διορισμένα στελέχη και κλειστή ατζέντα.
»Στα δημοκρατικά συνέδρια, ο επικεφαλής πρέπει να νιώθει σιγουριά και ασφάλεια να ακούσει και να συνθέσει όλες τις τάσεις που εκφράζονται».
Όταν ερωτάται για το αποτέλεσμα των εκλογών σημειώνει:
«Αναμενόμενο. Έδειξε τα όρια της πολιτικής των «προσωπικοτήτων».
Ειδικότερα, ο κ. Γερουλάνος τόνισε μεταξύ άλλων:
Ο κ. Μητσοτάκης ήρθε στην εξουσία γνωρίζοντας τι θέλει να κάνει. Το μήνυμα της κυβέρνησής του; «ανοίξαμε για δουλειές και σας περιμένουμε».
Μετά την εγκληματική και ιδεοληπτική αδράνεια του κ. Τσίπρα, οι πρώτες μέρες του κ. Μητσοτάκη δίνουν την εντύπωση ότι «επιτέλους κάτι κινείται» και η θετική αντίδραση του κόσμου έπιασε την αντιπολίτευση στον ύπνο.
Έτσι, κανείς σήμερα δεν τολμάει να ρωτήσει το στοιχειώδες: «για πού το βάλαμε;».
Για μια ακόμη φορά, στην Ελλάδα, η διαχειριστική υπερδραστηριότητα επιβάλλεται στον πολιτικό σχεδιασμό και ο Άνθρωπος πάει πάλι στο περιθώριο των πολιτικών προτεραιοτήτων.
Για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ
Ο κ. Τσίπρας θα πρέπει πρώτα να αποφασίσει αν θα διεκδικήσει τον θεσμικό ρόλο της αντιπολίτευσης ή αν θα επιστρέψει στον ρόλο του ενορχηστρωτή της λαϊκής αντίδρασης.
Δεν είναι η ίδια δουλειά. Και ενώ μέσα του ξέρει ότι πρέπει να χτίσει τον πρώτο ρόλο, η ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ του δημιουργεί διλήμματα ως προς τον δεύτερο.
Είναι πολύ δύσκολο να αποβάλεις από μέσα σου έναν ρόλο και να μάθεις άλλη «τέχνη» όταν η παλιά σε έστεψε μια φορά με τέτοια επιτυχία.
Παρά λοιπόν το 31,5% που ήρθε ελλείψει εναλλακτικής στο αντιδεξιό μέτωπο, δύσκολα μπορεί κανείς να δει τον κ. Τσίπρα να ηγείται σοβαρού και δημιουργικού κεντροαριστερού πόλου.
Όμως ο τελευταίος είναι απαραίτητος για τη χώρα.
Για το εκλογικό αποτέλεσμα του ΚΙΝΑΛ
Αναμενόμενο. Έδειξε τα όρια της πολιτικής των «προσωπικοτήτων».
Το Κίνημα Αλλαγής τα τελευταία χρόνια αναλώθηκε σε πολιτικές διαδικασίες σύνθεσης «επωνύμων» στον χώρο της Κεντροαριστεράς αντί να αφιερωθεί στη σύνθεση ιδεών και απόψεων για το μέλλον της χώρας.
Τουλάχιστον αυτό έδειξε προς τα έξω.
Άλλαξε όνομα χωρίς να εκσυγχρονίσει το περιεχόμενό του και να αναδείξει νέα στελέχη.
Και κατήργησε τις εσωκομματικές δημοκρατικές διαδικασίες και τον ουσιαστικό διάλογο που στον χώρο μας προσφέρουν πολιτικό οξυγόνο.
Έτσι το Κίνημα Αλλαγής πνίγηκε στην εσωστρέφειά του.
Ούτε η ηγεσία του δεν το θεωρεί επιτυχημένο.
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι η κοινωνία νιώθει ότι το ΚΙΝΑΛ δεν την αφορά πια και ότι λογικά ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε να πάρει την θέση του ΠΑΣΟΚ.
Αυτό όμως δεν ισχύει διότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δυο χαρακτηριστικά που δεν θα τον κάνουν ποτέ ΠΑΣΟΚ.
Πρώτον, είναι κόμμα διχαστικό. Δυναμώνει όταν βάζει τον έναν Έλληνα απέναντι στον άλλον και δεν γνωρίζει πώς να συνθέσει.
Δεύτερον, διότι θεωρεί τη δημιουργία προνόμιο των λίγων και όχι δικαίωμα όλων και την έχει βάλει απέναντι.
Η Κεντροαριστερά χρειάζεται ένα κόμμα που θα αφουγκραστεί τις κοινωνικές αλλά και τις διεθνείς εξελίξεις και θα συνθέσει λύσεις για τα προβλήματα όλων μας σήμερα.
Ένα κόμμα που θα αγκαλιάσει την Ελληνική Δημιουργία και θα δημιουργήσει τις συνθήκες για να την απογειώσει.
Αυτό που θα έκανα για τον χώρο είναι να αναδείξω μια ατζέντα που θα απευθύνεται στις σημερινές ανάγκες και τα θέλω μας και θα αναδεικνύει διακριτές διαφορές με τα άλλα κόμματα.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την τοπική αυτοδιοίκηση.
Η ΝΔ δεν την πίστεψε ποτέ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε μόνο να την ελέγξει και έτσι προσπάθησε να δυναμιτίσει κάθε δομή που είχε αρχίσει να λειτουργεί.
Αυτό αφήνει ένα τεράστιο κενό στο οποίο μπορούμε να απευθυνθούμε πολιτικά.
Όχι κατηγορώντας, αλλά υπερβαίνοντας την στείρα αντιπαράθεση.
Όχι στρογγυλεύοντας, αλλά με καθαρές θέσεις και αιχμές.
Δεν αρκεί, λοιπόν, να συζητάμε για διαχείριση των θεσμών αλλά επιβάλλεται να μιλήσουμε για το πώς θα τους αλλάξουμε ώστε να προχωρήσουμε σε μια ουσιαστική αποκέντρωση της εξουσίας του κεντρικού πολιτικού συστήματος.
Οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που είναι σήμερα στο ΣΥΡΙΖΑ, στη ΝΔ ή στο σπίτι τους απογοητευμένοι, περιμένουν να ακούσουν κάτι που θα τους κάνει περήφανους να συμμετέχουν ξανά.
Αυτό θέλω να ακουστεί. Τα σύμβολα έχουν τεράστια αξία, αλλά τα σύμβολα δεν είναι η πρώτη προτεραιότητα.
Τι πρότεινα και τι θα έκανα;
Πρώτα παρουσιάζεις το όραμα, τις θέσεις και τις προτάσεις του κόμματός σου, προτάσεις που αφορούν τον Έλληνα σήμερα. Μετά διαλέγεις το πολιτικό προσωπικό που μπορεί να τις εμπλουτίσει και να τις επικοινωνήσει σε όλη την Ελλάδα. Και μόνο όταν τα πετύχεις αυτά τα δύο, ανοίγεις θέματα διεύρυνσης του χώρου και αλλαγής των συμβόλων.
Συχνά δεν χρειάζεται καν. Διότι αν έχεις κάνει τα δύο άλλα σωστά, η σχέση σου με την κοινωνία έχει αποκατασταθεί.
Εδώ έγινε το ανάποδο. Πρώτα αλλάξαμε το όνομα και μετά στέλναμε τα ίδια πρόσωπα να μιλούν για τις ίδιες ιδέες.
Η διεύρυνση είχε χαρακτηριστικά εσωκομματικού παζαριού.
Λογικό η αντίδραση του κόσμου να είναι «Μα καλά, εσείς ΠΑΣΟΚ δεν είστε; Ντρέπεστε να το πείτε;».
Δεν ξέρω για τα άλλα στελέχη μας, αλλά εγώ δεν ντρέπομαι.
Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αποφασίσει για την πορεία του.
Και το μέλλον του πρέπει να είναι στα χέρια των μελών του.
Το οφείλουμε στην ιστορία του κόμματος, που ενέπνευσε σε εκατομμύρια Έλληνες ότι αυτή η χώρα μπορεί να σταθεί περήφανα στα πόδια της και να προχωράει μπροστά.
Και στα μέλη του που δίνουν πολιτικές μάχες για τον χώρο παρά τις προσπάθειες της ηγεσίας να τους ονομάσει κάτι που δεν είναι.
Αυτό σημαίνει ένα ουσιαστικό, ανοιχτό δημοκρατικό συνέδριο με ατζέντα και θέσεις από την βάση και όχι μια τυπολατρική φιέστα χειροκροτητών για να λέμε ότι κάτι κάναμε.
Άλλωστε, στα λίγα που μπορεί να κάνει ένα κόμμα στην αντιπολίτευση, η συμπεριφορά γίνεται ουσία.
Πιστεύεις πραγματικά στη δημοκρατία όπως λες; Πιστεύεις πραγματικά στη σύνθεση;
Πιστεύεις ότι ο πολιτικός διάλογος προσθέτει;
Τότε δεν γίνεται να κάνεις συνέδριο δημοκρατικού κόμματος με διορισμένα στελέχη και κλειστή ατζέντα.
Στα δημοκρατικά συνέδρια, ο επικεφαλής πρέπει να νιώθει σιγουριά και ασφάλεια να ακούσει και να συνθέσει όλες τις τάσεις που εκφράζονται.
