ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Ήταν 6 Μαρτίου του 1995 όταν η ελληνική κυβέρνηση με την ευρεία αποδοχή όλων των κομμάτων πλην ΚΚΕ προχωρούσε στην άρση του «βέτο» για την Τελωνειακή Σύνδεση ΕΕ – Τουρκίας με «αντάλλαγμα» την έναρξη των διαδικασιών για ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ.
Επρόκειτο για μια σημαντική στιγμή στα εθνικά θέματα μας.
Μετά από λίγα χρόνια η Κύπρος γινόταν μέλος της ΕΕ και οι ελληνικές κυβερνήσεις γίνονταν διαχρονικά από τότε ένθερμοι υποστηρικτές της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας.
Τι πετύχαμε με αυτή την κρίσιμη στροφή στα εθνικά θέματα;
Πρώτον η Κύπρος μετά από λίγα χρόνια έγινε πλήρες μέλος της ΕΕ με τα θετικά να τα βλέπουμε σήμερα σε μια στιγμή ιδιαίτερης τουρκικής προκλητικότητας.
Η ΕΕ αντιμετωπίζει την ΑΟΖ της Κύπρου ως ΑΟΖ της ΕΕ και οι προκλήσεις της Τουρκίας δεν αντιμετωπίζονται ως προκλήσεις κατά της Κύπρου αλλά προκλήσεις κατά της ΕΕ.
Δεύτερον και εξίσου σημαντικό ήταν το γεγονός ότι η Ελλάδα μέχρι τότε αντιμετωπιζόταν ως ο «κακός σύμμαχος» που έβαζε εμπόδια στην ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας.
Αποκαλύφθηκε ποιοι δεν ήθελαν την Τουρκία
Όταν αποσύραμε το βέτο αποκαλύφθηκε ποιοι ήταν αυτοί που δεν ήθελαν πολύ περισσότερο από εμάς την Τουρκία στην ΕΕ.
Και ήταν πολλοί αυτοί. Ήταν η Γερμανία και η Γαλλία και άλλοι.
Και οι λόγοι εκτός από ευρύτερα πολιτισμικοί ήταν και αριθμητικοί.
Μια χώρα 80 εκατομμυρίων θα είχε έντονο λόγο, ανταγωνίσιμο τέλος πάντων στις δύο βασικές δυνάμεις της ΕΕ.
Η Ελλάδα έβγαλε τον «μουντζούρη»
Με την κίνηση αυτή η Ελλάδα έβγαλε από πάνω της τον «μουτζούρη» που της είχαν βάλει οι άλλοι και ευελπιστούσε στην ενταξιακή πορεία για να ικανοποιήσει ένα προς ένα όλα τα εθνικά της δίκαια.
Η Τουρκία προς την ΕΕ θα έπρεπε να πληρώσει τα «διόδια» στην Ελλάδα και στην Κύπρο πρώτα.
Σταθερά πλέον από το 2000 και μετά, στην ενοποιημένη ΕΕ, η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας ήταν το βασικό δόγμα ο βασικός διακομματικός πυλώνας της εξωτερικής μας πολιτικής.
Όσο η ΕΕ καθυστερούσε την ευρωπαϊκή αυτή πορεία, η Άγκυρα έβγαινε και έλεγε συνεχώς ότι η ΕΕ συμπεριφέρεται ως «χριστιανικό κλαμπ» που αρνούνται στην μουσουλμανική Τουρκία να γίνει μέλος.
Εμείς ως χώρα δεν λαμβάναμε ποτέ θέση σε αυτό, ούτε ασχολούμασταν.
Δεν είναι ότι δεν είχαμε θέση, αλλά είχαμε καταφέρει με την νέα μας θέση να βγούμε από το κάδρο του σκληρού debate που εξελισσόταν στο τρίγωνο Άγκυρα-Παρίσι-Βερολίνο (με τους δορυφόρους του).
Οι ακραίοι Ευρωπαίοι έσπρωχναν την Τουρκία στην Μέση Ανατολή θέλοντας στην ΕΕ μόνο την αγορά της και τα φθηνά εργατικά χέρια.
Εμείς θέλαμε μια ευρωπαϊκή Τουρκία για όλους τους λόγους που προαναφέραμε γιατί την προτιμούσαμε από «μεσανατολική Τουρκία».
Υπάρχει λόγος να είναι «ελληνοτουρκική διένεξη»;
Επίσης επιλέξαμε να μην είναι μια ακόμα «ελληνοτουρκική διένεξη» η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας.
Η ελληνική διπλωματία «την έκανε μπαλάκι» σε Γερμανία και Γαλλία.
Έτσι εμείς, κλείσαμε ένα μέτωπο, μια περιττή εστία αντιπαράθεσης με την Τουρκία.
Διότι προηγουμένως οι Ευρωπαίοι έλεγαν στους Τούρκους:
«Εμείς σας θέλουμε, οι Έλληνες δεν σας θέλουν» και τους έβαζαν να τσακώνονται μαζί μας και για αυτό το ζήτημα.
Από τη στιγμή που εμείς είπαμε «δεν έχουμε πρόβλημα με την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας», αυτό έγινε πρόβλημα άλλων στην ΕΕ, εκείνων που έβγαζαν προηγουμένως εμάς στη «σέντρα».
Από την άλλη, εμείς πράγματι θέλουμε μια Τουρκία ευρωπαϊκή.
Διότι εάν ποτέ καταφέρει και γίνει κανονικό ευρωπαϊκό κράτος, που θα σέβεται το Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο, θα εκλείψουν και τα δικά μας προβλήματα.
Σε κάθε περίπτωση εμείς κερδισμένοι είμαστε με τη στάση αυτή. Όπως και να το δει κανείς.
Ο Άδωνις «θυσιάζει» την Ελλάδα για να περάσει τη γερμανική γραμμή
Υπάρχουν όμως «γερμανικές» απόψεις στην Ευρώπη, που επειδή δεν συνορεύουν με την Τουρκία, θέλουν να τη στρέψουν στην Ανατολή.
Ως μεσανατολική Τουρκία ονομάζουμε με απλουστευμένη εκδοχή της Τουρκίας που μετατρέπεται σε νευρική δύναμη επειδή αντιμετωπίζεται διστακτικά, επιφυλακτικά έως και εχθρικά από την Δύση.
Μια εχθρική Τουρκία είναι επιθετική και συνήθως η επιθετικότητά της εκτονώνεται ή εκφράζεται στο Αιγαίο και την Κύπρο.
Ανεξαρτήτως λοιπόν του τι πιστεύει βαθιά μέσα του ο κάθε πολιτικός που κατέχει σημαντική θέση στην Ελλάδα για την Τουρκία, υπάρχει εθνική γραμμή που παραπάνω την εξηγήσαμε.
Τα δεξιά γερμανικά συμφέροντα, που εκφράζει ο Μάνφρεντ Βέμπερ, έχουν διαφορετικά συμφέροντα από τα ελληνικά.
Εξάλλου ο κ. Βέμπερ είναι ένας γνωστός ανθέλληνας. Ότι έχει αγαπημένο του «πουλέν» τον Κυριάκο Μητσοτάκη θα πρέπει να μας ανησυχεί.
Ο Βέμπερ επανέφερε πριν από λίγο καιρό το θέμα αποκλεισμού της Τουρκίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έθεσε το θέμα στον Κυριάκο Μητσοτάκη, τονίζοντας ότι δεν μπορεί να θεωρεί σύμμαχο και φιλέλληνα τον Βέμπερ που εκτός των άλλων έχει μια θέση για την Τουρκία που είναι αντίθετη με την εθνική θέση.
Ο Μάνφρεντ Βέμπερ είναι πολέμιος, για να μην πούμε ορκισμένος εχθρός της ευρωπαϊκής Τουρκίας.
Και είναι μιας τάξης μεγέθους να το λέει αυτό ένας Βαυαρός πολιτικός κι άλλο να το λέει ο επόμενος επικεφαλής της Κομισιόν όπως θέλει να το δει ο Κ. Μητσοτάκης.
Όμως φαίνεται ότι οι απόψεις του Βέμπερ και ο πολύς συγχρωτισμός μαζί του απελευθέρωσε κρυφές δυνάμεις και μέσα στην ΝΔ.
Έτσι, την Τρίτη είχαμε τον Άδωνι Γεωργιάδη να υπογραμμίζει δημοσίως ότι η ΕΕ είναι ένα χριστιανικό μπλοκ και η Τουρκία δεν πρόκειται να μπει μέσα.
Μάλιστα το είπε και έντονα ως προσωπική άποψη του, όχι ως άποψη κάποιων μέσα στην ΕΕ.
Δηλαδή, ο Άδωνις Γεωργιάδης θεωρεί ότι το θέμα της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας πρέπει να γίνει ξανά «ελληνοτουρκική διένεξη».
Ποιος ωφελείται από αυτή τη στάση; Η Γερμανία! Ποιος εξυπηρετεί τη γερμανική εξωτερική πολιτική εις βάρος της ελληνικής; Ο Άδωνις!
«Έχω συγκεκριμένη άποψη για το θέμα. Η Τουρκία δεν μπορεί να μπει στην ΕΕ» σημείωσε ενώ σε άλλο σημείο είπε ότι η ΕΕ είναι χριστιανικό κλαμπ.
Μόνο μετά από τις επίμονες ερωτήσεις του Β. Σκουρή σημείωσε ότι δεν εννοούσε κυριολεκτικά τον όρο «χριστιανικό κλαμπ» αλλά με την έννοια ότι είναι θέμα «ταυτότητας» η χριστιανική πίστη.
Τέτοιες τοποθετήσεις δημιουργούν θέμα γιατί ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν είναι βουλευτής του ΛΑΟΣ πια. Είναι αντιπρόεδρος της ΝΔ!
Και το βασικό ερώτημα είναι πλέον αν η ΝΔ ενστερνίζεται την άποψη ότι η «Η Τουρκία δεν μπορεί να γίνει μέλος της ΕΕ». Και θα πρέπει να το αποσαφηνίσει.
Νομίζουμε ότι εξηγήσαμε επαρκώς τι εξυπηρετεί αυτή η εθνική θέση.
Επίσης ο Άδωνις Γεωργιάδης πρέπει να δώσει εξηγήσεις γιατί αποστάτησε από την εθνική γραμμή και υιοθέτησε τη «γερμανική γραμμή».
Δηλαδή, φανταστείτε τι έχει να γίνει έτσι κι εάν αυτή η ΝΔ επιστρέψει στην εξουσία. Θα ξαναφέρουν τους Γερμανούς να κάνουν κουμάντο στη χώρα όχι μόνο στα οικονομικά αλλά και στα εθνικά μας θέματα.
Εδώ οι δηλώσεις Γεωργιάδη
Υ.Γ.
Η γραμμή Βέμπερ-Άδωνι είναι και ενάντια στην κοινή γραμμή Αθήνας-Ουάσιγκτον. Λίγες ημέρες μετά την επίσκεψή του στην πρεσβευτική κατοικία των ΗΠΑ στην Αθήνα, με αντιπροσωπεία της Νέας Δημοκρατίας, ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί και συντάχθηκε για μια ακόμη φορά απέναντι στον άξονα Αθήνας-Ουάσιγκτον.
Ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας σταθερά υιοθετεί θέσεις «απέναντι» στους κοινούς σχεδιασμούς Αθήνας-Ουάσιγκτον. Το κάνει γιατί δεν καταλαβαίνει από εξωτερική πολιτική; Το κάνει γιατί είναι ένας αχαλίνωτος λαϊκιστής; Το κάνει γιατί θεωρεί ότι άλλα είναι τα γεωπολιτικά συμφέροντα της χώρας;
Στη Νέα Δημοκρατία επιτέλους θα σοβαρευτούν στα εθνικά θέματα; Είναι δυνατόν το συντηρητικό κόμμα να συμπεριφέρεται ως γκρουπούσκουλο στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής;
