ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Μετά την παραίτηση της Τάνιας Καραγιάννη από την Κ.Ε. του ΚΙΝΑΛ, σήμερα Πέμπτη έχουμε την επιστολή παραίτησης του Νικόλαου Τσολακίδη από την κεντρική πολιτική επιτροπή.
Ο κ. Τσολακίδης ήταν υποψήφιος βουλευτής Έβρου στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2015.
Η επιστολή παραίτησης του κ. Τσολακίδη προς τον Γραμματέα της ΚΠΕ του Κινήματος Αλλαγής κ. Μανώλη Χριστοδουλάκη:
«Προς τον Γραμματέα της ΚΠΕ του Κινήματος Αλλαγής κ. Μανώλη Χριστοδουλάκη
9/1/2019
Αγαπητέ Γραμματέα,
Είμαι μέλος του Κινήματος από τα φοιτητικά μου χρόνια γιατί πίστευα και πιστεύω στη χρησιμότητα και τη συνεισφορά του προοδευτικού κέντρου στη δημοκρατία και τη χώρα μας.
Ανήκω σε εκείνους που αγκάλιασαν και υπηρέτησαν το όραμα της ενωμένης κεντροαριστεράς σε μια κρίσιμη στιγμή για τον πολιτικό μας χώρο, ως υποψήφιος Ευρωβουλευτής της Ελιάς στις ευρωεκλογές του 2014.
Τότε μαζί με ακόμη 41 συντρόφους και τη στήριξη χιλιάδων δημοκρατών πολιτών, “οργώσαμε” από άκρη σε άκρη την ελληνική επικράτεια επιφέροντας ένα απόλυτα θετικό αποτέλεσμα, ενάντια στις απαισιόδοξες προβλέψεις πολλών και τις αρνητικές δημοσκοπήσεις της εποχής, συμβάλλοντας ουσιαστικά στη σταθερότητα μιας συγκυβέρνησης, που τότε είχε τόσο ανάγκη ο τόπος μας.
Το ίδιο έπραξα κρατώντας ψηλά την ευθύνη, ως υποψήφιος βουλευτής Έβρου του ΠΑΣΟΚ στις πρόωρες εκλογές του Γενάρη του 2015, όπου το κύμα του λαϊκισμού ήταν πρωτοφανές και η παράταξη έδινε αγώνα ύπαρξης και πολιτικής επιβίωσης, διασπασμένη και πληγωμένη.
Καταφέραμε να μείνουμε όρθιοι, να υπερασπιστούμε τις αρχές και τις αξίες της σοσιαλδημοκρατίας που πλήρωσε βαρύ τίμημα, γιατί απλά τοποθέτησε το εθνικό συμφέρον πάνω από το κομματικό.
Πριν από ένα χρόνο 210.000 και πλέον πολίτες, έδωσαν καθαρή εντολή με την εκλογή επικεφαλής, για ενότητα, ανανέωση , καθαρό πολιτικό στίγμα και νέο ξεκίνημα.
Σήμερα η ενότητα δυστυχώς δεν υφίσταται, καθώς οι δυνάμεις που ξεκίνησαν μαζί το εγχείρημα του Κινήματος Αλλαγής, έχουν διαχωρίσει τους δρόμους τους, με ευθύνες και των δύο πλευρών.
Ουσιαστική ανανέωση επίσης δεν υπάρχει, ούτε σε προτάσεις, καθώς, πλην μερικών εξαιρέσεων, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα “Ελλάδα” αποτελούν ρετουσάρισμα δοκιμασμένων πρακτικών των δεκαετιών του ‘80 και του ‘90 που δεν είναι επίκαιρες και δεν ενδιαφέρουν τους πολίτες, διότι δεν απαντούν στα σύγχρονα ερωτήματα και στις αγωνίες τους για το μέλλον της πατρίδας.
Η ανανέωση δεν υφίσταται, ούτε σε ιδέες ούτε σε πρόσωπα, γιατί προϋποθέτει ρηξικέλευθες αποφάσεις. Δεν μπορεί να πνεύσει ζωογόνος αέρας όσο η “εμπροσθοφυλακή” της παράταξης που έχει ολοκληρώσει δεκαετίες κοινοβουλευτικού βίου, παραμένει “αιχμή” και κεφαλή του κόμματος, διανθισμένη απλά με δεκάδες αξιόλογους νέους ανθρώπους και καινούργια πρόσωπα, που όμως καμία τύχη ανάδειξης δεν έχουν απέναντι σε ένα παγιωμένο σύστημα μηχανισμών, που διαιωνίζει την ίδια ηγετική ομάδα επί χρόνια.
Άλλο το μπόλιασμα του παλαιού με το καινούργιο, της εμπειρίας με την ορμή και άλλο η χρησιμοποίηση της νέας γενιάς για τη διατήρηση της παγιωμένης κατεστημένης νοοτροπίας της σοφής ισόβιας δημογεροντίας. Αυτό είναι συντηρητισμός στη χειρότερη μορφή και έκφανση του, δεν είναι πρόοδος.
Επιτρέψτε μου, αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη, αυτό είναι προσχηματική ανανέωση χωρίς ουσία και περιεχόμενο, καθώς η παλαιά φρουρά αρνείται να κάνει ένα βήμα στο πλάι, προκειμένου νέα πρόσωπα, με σύγχρονες απόψεις και ιδέες, να δώσουν στον γερασμένο πολιτικό χώρο μας, ώθηση και πνοή δημιουργίας.
Ένα χρόνο μετά και το πολιτικό μας στίγμα θολώνει ανάλογα με τις περιστάσεις και τα κρίσιμα ζητήματα που απασχολούν τον τόπο και ετεροκαθορίζεται από τα επιχειρήματα πότε του ενός μονομάχου και πότε του άλλου, σε ένα δίπολο δικομματισμού που αναπόφευκτα διαμορφώνεται λόγω απουσίας μιας ξεκάθαρης θέσης των δυνάμεων του κέντρου.
Άλλες πάλι φορές, αρκούμαστε να κρατάμε ίσες αποστάσεις απ’ όλους και όλα από λανθασμένο ένστικτο αυτοπροστασίας, που όμως οδηγεί νομοτελειακά στον πολιτικό μας αφανισμό.
Την ίδια στιγμή, επικοινωνιακά πολιτευόμαστε με αέρα της δεκαετίας του ‘90 που αποπνέει μόνο νοσταλγία και θυμικό και βέβαια δεν αφορά και δεν συγκινεί κανέναν.
Είναι αδιανόητο να προβάλλεται -όπως συμβαίνει έντονα τις τελευταίες ημέρες,- το δίλημμα της ακυβερνησίας στις επερχόμενες εκλογές, από την παράταξη της επώδυνης υπεύθυνης επιλογής.
Το όργανο της διορισμένης κεντρικής επιτροπής, της οποίας και εγώ είμαι μέλος, δεν είναι ένα εργαλείο διαβούλευσης και συγκερασμού διαφορετικών απόψεων, αλλά έχει μετατραπεί σε ένα σώμα χειροκροτητών των ομιλιών των δικών σας και της αρχηγού, δίχως ουσιαστική παρέμβαση στη χάραξη πολιτικής, με μόνη αρμοδιότητα να επικυρώνει δια βοής τις αποφάσεις ενός μικρού διευθυντηρίου που διοικεί το Κίνημα Αλλαγής.
Αυτή η κατάσταση δεν περιποιεί τιμή για το κόμμα που έχει γράψει σελίδες ιστορίας στις ανοιχτές δημοκρατικές διαδικασίες.
Σε κανέναν, δεν αξίζει ούτε ο ρόλος του τιμητή, ούτε εκείνου του διακοσμητικού στελέχους – χειροκροτητή σε κλειστά κομματικά ακροατήρια.
Το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ που η ίδια η κ. Γεννηματά εξήγγειλε πριν από ενάμισι χρόνο έχει πεταχτεί στις καλένδες, ενώ η μόνη σπουδή που υπάρχει και φαίνεται, είναι η γενικευμένη αγωνία για την πολιτική διάσωση προσώπων και του κόμματος στο όριο της μίζερης εκλογικής επιβίωσης.
Κάτι τέτοιο όμως αφήνει αδιάφορη την κοινωνία, η οποία ο μόνος τρόπος να μας ακούσει, είναι να έχουμε κάτι διαφορετικό και καινούργιο να πούμε για το στρατηγικό όραμα της Ελλάδας μετά την κρίση και για τις καθημερινές ανάγκες και τα προβλήματα των συνανθρώπων μας.
Αγαπητέ γραμματέα, αυτή που μόλις ανέπτυξα, μπορεί να μην είναι η παραδοχή της πλειοψηφίας των μελών μέσα στα κλειστά διορισμένα όργανα του κόμματος, -μπορεί να την ψιθυρίζουν αλλά λίγοι τη λένε δημόσια,- όμως δυστυχώς αυτή την εικόνα δίνουμε προς τη συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας οι οποίοι έπαψαν να ασχολούνται μαζί μας.
Αναλαμβάνω το δικό μου μερίδιο ευθύνης από τη στιγμή που αποδέχτηκα να είμαι μέλος αυτής της διορισμένης κεντρικής επιτροπής εδώ και ένα χρόνο, θεωρούσα ότι θα μπορούσα σε ένα μεταβατικό στάδιο, να συμβάλλω με τις μικρές μου δυνάμεις στη διαμόρφωση του ενιαίου και ισχυρού μας πολιτικού φορέα.
Κρίνοντας από τη σημερινή κατάσταση, κατανοώ ότι έκανα λάθος. Από τη στιγμή όμως που σε ότι με αφορά, διαφωνώ σε πάρα πολλά σημεία με αυτό που σήμερα εκπέμπει ο πολιτικός χώρος τον οποίο υπηρέτησα με ανιδιοτέλεια, παρακαλώ δεχθείτε την παραίτηση μου από μέλος της ΚΠΕ, καθώς δεν θέλω πλέον να αποτελώ κομμάτι αυτής της ανώφελης καθοδικής πορείας την οποία αδυνατώ να σταματήσω.
Δεν με αφορά η πολιτική διάσωση προσώπων, ούτε η προοπτική η μεγάλη δημοκρατική παράταξη να αποτελεί σήμερα παρακολούθημα του ενός ή του άλλου πολιτικού πρωταγωνιστή.
Αυτό που με ενδιαφέρει είναι όσοι και όσες ασχολούμαστε λίγο πιο ενεργά με την πολιτική, να είμαστε χρήσιμοι για τον τόπο και να αφουγκραζόμαστε τη φωνή του λαού, έχοντας τη δυνατότητα να συνθέσουμε και να διατυπώσουμε πρόταση για το αύριο.
Με ενδιαφέρει ο τόπος μετά τις εκλογές και τη στρατηγική ήττα των εθνολαϊκιστών, να αποκτήσει κυβέρνηση σταθερότητας, ειλικρίνειας, δημιουργίας και προοπτικής, με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, ρεαλισμό και θετικό κοινωνικό πρόσημο.
Λυπάμαι, αλλά πολύ φοβάμαι ότι εγκλωβιστήκαμε σε κομματικά οφίτσια και μοίρασμα ρόλων μέσα από μια ξεπερασμένη νοοτροπία και λογική που μόνο εσωστρέφεια δημιουργεί.
Αποκοπήκαμε από την πραγματική ουσία της προσφοράς στο δημόσιο λόγο και στα θέλω της κοινωνίας, μετατρέποντας τον χώρο μας σε μια γραφειοκρατία που παρακολουθεί τις εξελίξεις του πυκνού πολιτικού χρόνου, δίχως να έχει τη δυνατότητα ούτε να παρέμβει και πολύ περισσότερο να τις διαμορφώσει.
Φαίνεται ότι δεν διδαχθήκαμε από τα λάθη άλλων στο παρελθόν και από την κρίση που χτύπησε την πατρίδα μας όλα αυτά τα χρόνια.
Για τους πολίτες όμως προτεραιότητα είναι το μέλλον τους και όχι οι κομματικές διεργασίες και οι καρέκλες.
Για τούτο και νοιώθω, ότι η παραμονή η δική μου σε ένα τέτοιο όργανο, προσβάλλει τον καθημερινό αγώνα όλων εκείνων που πίστεψαν και στήριξαν σε εμάς τις ελπίδες για ένα νέο ξεκίνημα.
Άλλωστε, η παραμονή σε κομματικές επετηρίδες, ταιριάζει περισσότερο σε εκείνους που έζησαν τα χρόνια της επίπλαστης κομματικής ευμάρειας.
Εμείς την παράταξη τη βρήκαμε “φτωχή”, όμως παλέψαμε να μείνει περήφανη για όλα αυτά που κατάφερε τα σαράντα χρόνια της πολιτικής της παρουσίας και ιδεολογικής ηγεμονίας, για όλους εκείνους που έμειναν και αγωνίστηκαν στα δύσκολα, δίχως να τους πειράζει που εισέπραξαν μονάχα ισοπέδωση και χλεύη.
Καλή χρονιά με υγεία.
Νικόλαος Τσολακίδης»
