ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
«Να ξέρετε ακόμη, πολιτικοί θεατρίνοι, ότι για ένα πράγμα τρέμει ο κόσμος. Την στιγμή που θα υπάρξει αλλαγή στην εξουσία στην Ελλάδα. Αν θα αντικατασταθεί ο Κοτζιάς με κάποιον από τους συνήθεις ύποπτους. Που κρύβονται μπροστά στην ευθύνη, μπροστά στο χρέος, μπροστά στο εθνικό συμφέρον. Διότι τότε θα ξαναβρεθεί το Κυπριακό χωρίς χειρόφρενο…».
Αυτό έγραφε, προληπτικά και προφητικά, η στήλη στις 19-9-2017.
Δυστυχώς, η βόμβα της παραίτησης του μέχρι χθες υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας ήρθε να σκορπίσει θλίψη, ανησυχίες, έως και τρόμο στην Κύπρο.
Όχι, προσωπολάτρες δεν είμαστε. Και δεν έχουμε καμία διάθεση να «θεοποιήσουμε» τον Νίκο Κοτζιά.
Ούτε και πιστεύουμε ότι οι όποιες πολιτικές καθορίζονται αποκλειστικά και μόνο από τους όποιους κατέχουν αξιώματα.
Ιδίως στην εξωτερική πολιτική, πλειστάκις, ανεξέλεγκτα γεγονότα και συγκυρίες διαμορφώνουν και την στάση κυβερνήσεων.
Χαρακτηριστικό το οποίο εμφανίζεται κυρίαρχο, ιδιαιτέρως, στη νήσο Κύπρο.
Όπου η έννοια της στρατηγικής παραμένει καταγραμμένη στα απολεσθέντα είδη.
Στην περίπτωση του Κοτζιά, όμως, τα γεγονότα αυτά καθ’ αυτά, επιτρέπουν την καταγραφή μιας εξαίρεσης.
Ο άνθρωπος πρόταξε μια πολιτική θέση η οποία κατέστη κατευθυντήριος φάρος για τους εν Κύπρω ταγούς.
Μάλιστα, χωρίς εξαρχής (ακόμη και σήμερα κάποιοι) να πιστεύουν σ’ αυτή την θέση.
Χωρίς να εμφανίζονται ένθερμοι να υποστηρίξουν αυτή την πολιτική.
Χωρίς να αποδέχονται καν την δυνατότητα σοβαρής συζήτησής της στο τραπέζι των συνομιλιών.
Και όμως. Στην πορεία των εξελίξεων τα τελευταία χρόνια, οι ταγοί σύρθηκαν σ’ αυτήν την γραμμή.
Επειδή οι ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις του Κοτζιά βρήκαν ισχυρή απήχηση στην πλειοψηφία του κυπριακού λαού.
Πρόσφεραν αίσθημα ασφάλειας στους πολίτες οι οποίοι, συνήθως, κρατούνται στο σκοτάδι και αφήνονται σε αγωνία, αφού αδυνατούν να στηριχθούν στις επαναλαμβανόμενες φραστικές διακηρύξεις αναξιόπιστων πολιτικών.
Ο Νίκος Κοτζιάς δεν είναι κανένας Αϊνστάιν της πολιτικής.
Απλώς, ο άνθρωπος είχε τα κότσια να προβάλει και να προτάξει μιαν απολύτως λογική και φυσιολογική προτεραιότητα.
Την ανάγκη, επιτέλους, να μετατραπεί η Κύπρος σε ένα κανονικό κράτος.
Να υποστηρίξει την ανάγκη να αντιληφθούν όλοι, ότι αυτό το λιλιπούτιο κράτος, το οποίο δεν πρόλαβε ποτέ να ξεφύγει από το πολιτικό αρκούδισμα, να σηκωθεί και να σταθεί στα πόδια του, δεν είναι δυνατό να κάνει restart επαναλαμβάνοντας ένα λάθος τύπου Ζυρίχης.
Στη βάση αυτής της λογικής, οριοθέτησε τους εκ των ων ουκ άνευ όρους: Δεν νοείται κανονικό κράτος στην τρίτη μετά Χριστόν χιλιετία, που να λειτουργεί υπό οποιεσδήποτε εγγυήσεις ξένου κράτους.
Δεν νοείται κανονικό κράτος στην τρίτη μετά Χριστόν χιλιετία, στο οποίο να παραμένουν ξένα στρατεύματα.
Με τους δύο αυτούς όρους, οριοθέτησε ταυτόχρονα και τα όρια των υποχωρήσεων των πολιτικών ταγών.
Οριοθέτησε και τα όρια της αξιοπρέπειας αυτού του λαού.
Οριοθέτησε και τον εξόφθαλμο κατήφορο, που ήσαν έτοιμοι να ακολουθήσουν κάποιοι πολιτικοί ηγέτες, στον βωμό μιας ανεύθυνης αναζήτησης της όποιας λύσης.
Εκείνοι οι οποίοι δεν δίστασαν μετά το ναυάγιο στο «Όρος των Προσκυνητών» να διαρρέουν με πρόστυχες μεθόδους στο παρασκήνιο ότι την ευθύνη έφερε ο Κοτζιάς. Ξεδιάντροπα. Και εγκληματικά.
Προσφέροντας άλλοθι στην τουρκική πλευρά για την αδιαλλαξία της.
Δονούν ακόμη, με άκρως ενοχλητικό τρόπο, στ’ αφτιά μας οι αναφορές του Έλληνα υπ.εξ.:
«Αυτά είναι σχεδιασμένα και μεθοδευμένα πράγματα, προκειμένου να δώσουν άλλοθι στην απαράδεκτη στάση που κρατούν ορισμένες πλευρές στη διαπραγμάτευση για το Κυπριακό».
Πώς να ξεχάσει κάποιος από ποιους κομματικούς χώρους «φουστανελά» τον ανέβαζαν και «Κολοκοτρώνη» τον κατέβαζαν;
Και πώς να ξεχαστεί ποιος κομματάρχης έσπευδε στην Αθήνα για να πεισθεί ο Τσίπρας να φιμώσει ουσιαστικά τον Κοτζιά;
Η αξία των σπουδαίων πολιτικών, όμως, διαφαίνεται από τα γεγονότα και τις εξελίξεις.
Αυτό ισχύει και για την σπουδαιότητα και σημαντικότητα του Κοτζιά.
Η πολιτική την οποία έφερε στην επιφάνεια των πολιτικών συνομιλιών, κατέστη κυρίαρχη.
Οι θέσεις για λύση χωρίς εγγυήσεις και χωρίς ξένους στρατούς έτυχαν ευήκοων ώτων.
Τα κεφάλαια της ασφάλειας και των εγγυήσεων αναδείχθηκαν ως κυρίαρχα στη βάση των θέσεων Κοτζιά.
Και οι συνομιλίες επ’ αυτών, περιστράφηκαν στη βάση των θέσεων του Έλληνα υπ. Εξ.
Είναι γι’ αυτό ακριβώς, που η αποχώρηση Κοτζιά από το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών προκαλεί ανησυχίες και φόβο.
Διότι το οχυρό το οποίο φάνταζε ατρόμητο μπροστά στο ενδεχόμενο αναζήτησης λύσης πέραν των ορίων ασφαλείας, που έθετε ο Κοτζιάς, δεν υπάρχει πια.
Είναι εξόφθαλμο ότι κάποιοι στην Κύπρο (αλλά και εκτός) χάρηκαν με την εξέλιξη.
Ας γνωρίζουν όλοι, ωστόσο, ότι ο πήχης έχει ήδη τεθεί πολύ ψηλά.
Και η πλειοψηφία του λαού έχει πια συνειδητοποιήσει ποιο κανονικό κράτος πρέπει να αναζητήσει ως ύστατη υποχώρηση.
Νίκο Κοτζιά, η Κύπρος σε ευχαριστεί και σε ευγνωμονεί!
Υ.Γ.: Η πολιτική του Κοτζιά στο Σκοπιανό, σαφώς, και δεν ικανοποιεί πολλούς. Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να μειώσει το μέγεθος της προσφοράς του στην Κύπρο.
