ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Το άνοιγμα Τσίπρα στη δημοκρατική παράταξη είναι κάτι που δεν μπορεί να καταλάβει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης αλλά “παίζεται” εάν γνωρίζει και το πώς θα το κάνει ο Αλέξης Τσίπρας.
Το tribune έχει επισημάνει εδώ και πάρα πολύ καιρό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να μετεξελιχθεί σε δημοκρατική παράταξη, αλλιώς να πάει πίσω στο 3% και να αφήσει άλλα λουλούδια να ανθίσουν, μιας και ο τόπος έχει ανάγκη το “χώρο” και το πολιτικό υποκείμενο για να ταυτιστεί και να εκφραστεί ο δημοκρατικός λαός. Ειδικά όταν η δημοκρατική παράταξη στη χώρα μας δεν είναι δημιούργημα του διαφωτισμού, όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά στην κυριολεξία αρχαία υπόθεση κι αυτό είναι αδιάφορο εάν το αντιλαμβάνονται στον ΣΥΡΙΖΑ, το έχει καταγεγραμμένο η ιστορία.
Η διαφωνία Παναγιώτη Λαφαζάνη και Αλέξη Τσίπρα, κατά τη γνώμη μας, οφείλεται στο γεγονός ότι και οι δύο μιλάνε για κάτι που αγνοούν και γι’ αυτό δεν μπορούν να συνεννοηθούν.
Ο Αλέξης Τσίπρας, ως νέος και φιλόδοξος πολιτικός άνδρας, ορθά αντιλαμβάνεται ότι για να κυβερνήσει χρειάζεται το 45% της δημοκρατικής παράταξης και διαισθάνεται ότι μπορεί να το έχει.
Αντί, όμως, να απευθυνθεί στα μεσαία στελέχη και στα απλά μέλη του ΠΑΣΟΚ να συστρατευτούν, να αυτοοργανωθούν -κι αυτό πρέπει να το πει ξεκάθαρα- το θέτει θολά και στη συζήτηση μπερδεύει και τους “μνημονιακούς”, για τους οποίους ο Λαφαζάνης έχει δίκιο που δεν τους θέλει.
Για την ακρίβεια ούτε ο κόσμος που ψήφιζε ΠΑΣΟΚ τους θέλει, αλλιώς δεν θα εγκατέλειπε το ΠΑΣΟΚ και δεν θα το έστελνε στο 8%, με 40% αποχή, δηλαδή στην πραγματικότητα στο 5%.
Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης από την άλλη, δίχως να το καταλαβαίνει, ακολουθεί την εθνοφοβική γραμμή Νταβανέλου κι αρνείται το άνοιγμα σε όλο τον κόσμο της δημοκρατικής παράταξης, ή τουλάχιστον αυτό βγαίνει προς τα έξω, λες κι ο μισός ελληνικός λαός που ψήφιζε ΠΑΣΟΚ είναι όλος διεφθαρμένος και μόνο οι ΣΥΡΙΖΑίοι και οι ΑΝΤΑΡΣΥΑίες είναι “καθαροί” και “αμόλυντοι”.
Αυτός ο ιδιότροπος ελιτισμός, απομεινάρι μιας εποχής αριστερίστικης ψευτοκουλτούρας, είναι πάνω απ’ όλα προσβλητικός προς τον κόσμο που ήδη ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ και έφυγε από το ΠΑΣΟΚ, τον κόσμο που με την ψήφο του πήγε ένα κόμμα περιθωρίου στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Το 2012, κύριε Λαφαζάνη μας, σας έκαναν αξιωματική αντιπολίτευση οι ψήφοι του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, αυτό πρέπει να το χωνέψετε και να το αποδεχτείτε!
Από την άλλη, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας είναι ξεκάθαρος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει αριστερός και ριζοσπαστικός, παρά το άνοιγμα στην κοινωνική πλειοψηφία, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης νομίζει ότι αυτό θα γίνει κατορθωτό μόνο με συμμαχία με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, δηλαδή με ακόμα 1% του ελληνικού λαού.
Πέρα ότι με ακόμα συν 1% δεν γίνεσαι κυβέρνηση, αυτό δείχνει επίσης ότι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης έχει πλήρη άγνοια για το τι συνέβαινε στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, ειδικά από το 1996 και μετά, τις απίστευτες συγκρούσεις μεταξύ σοσιαλιστών και εκσυγχρονιστών (που συχνά κατέληγαν και σε καρεκλομαχίες), τον αυτοπροσδιορισμό των ανδρεοπαπανδρεϊκών ως αριστερών, τις εσωκομματικές μάχες που δόθηκαν δίχως βεβαίως να κερδηθούν, αφού το ΠΑΣΟΚ παρέμεινε στα χέρια της σοσιαλδημοκρατίας.
Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης προφανώς δεν έχει ακούσει ποτέ το σύνθημα “ΠΑΣΠ – ΙΔΕΑ – ΕΝΩΜΕΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ”, το οποίο φώναζαν και φωνάζουν οι αριστερές οργανώσεις της ΠΑΣΠ που ουδέποτε συμβιβάστηκαν με τα μνημόνια και στην πορεία ανεξαρτοποιήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ.
Πραγματικά, όταν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ζητά συμμαχία με τη μικρή, ανύπαρκτη, εξωκοινοβουλευτική αριστερά, την άλλη αριστερά, τη μεγάλη και πολυπληθή, τη σοσιαλιστική αριστερά που έχει μείνει άστεγη, που σκοπεύει να τη “χαρίσει”;
Ο Αλέξης Τσίπρας από την πλευρά του δεν κάνει τίποτα ουσιαστικό για να φέρει στο κόμμα αυτό τον κόσμο.
Κλείνει το “μάτι” και ανοίγει το κόμμα σε τελειωμένους απολίτικους μνημονιακούς, όπως η περίπτωση Κρίτωνα Αρσένη, ή σε απεχθείς εθνομηδενιστές, όπως ο Χριστόπουλος, αντί να απευθυνθεί ευθέως στους λαϊκούς αγωνιστές της σοσιαλιστικής αριστεράς.
Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης κι ο Αλέξης Τσίπρας στην πραγματικότητα συμφωνούν.
Και οι δύο θέλουν έναν μεγάλο αριστερό και δημοκρατικό ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό θα το πετύχουν εάν απευθυνθούν στα μεσαία στελέχη και στα απλά μέλη που ήταν κάποτε στο ΠΑΣΟΚ και εξέφραζαν τη σοσιαλιστική αριστερά του Ανδρέα Παπανδρέου. Με άνοιγμα σε αυτόν τον κόσμο ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα αλλοιωθεί ιδεολογικά, ούτε θα πάει προς το Κέντρο και φυσικά θα καταφέρει να γίνει κυβέρνηση.
Εδώ, όμως, υπάρχει ένα αγκάθι. Το αγκάθι αυτό λέγεται πατριωτισμός.
Οι αριστεροί σοσιαλιστές της παράδοσης του Ανδρέα Παπανδρέου και των πατριωτών σοσιαλιστών Αντύπα, Καλλέργη, Νάγου, Χωμενίδη, είναι πατριώτες.
Έχουν σαν πυξίδα τη διακήρυξη της Τρίτης Σεπτέμβρη που έχει ως θεμελιακή αξία τη θέση του Σταύρου Καλλέργη, όπως αυτή διατυπώθηκε στον Σοσιαλιστικό Σύλλογο το 1909, ότι “…τα άτομα εκείνα τα οποία θα φέρουν το όνομα εξελικτικός κοινωνιστής (δηλ. σοσιαλιστής) να μάθουν να γνωρίζουν τα καθήκοντα και τα δικαιώματα του ατόμου, να μάθουν ότι πρέπει να είναι τίμιοι εις τας συναλλαγάς των, ευσυνείδητοι εις τας πράξεις των, ακεραίου χαρακτήρος, κατά πάντα φιλότιμοι, ήτοι τέλειοι άνθρωποι, να ενδιαφέρωνται δια τα κοινά συμφέροντα αλλά να σέβωνται και να υποστηρίζουν τα Εθνικά συμφέροντα της Ελληνικής φυλής”.
Αυτό είναι κόντρα στις ιδεοληψίες των εθνομηδενιστών της ΔΕΑ του Νταβανέλλου κι άλλων γκρουπών, που διαστρεβλώνουν τον διεθνισμό από υγιή αλληλεγγύη μεταξύ των λαών και τον κάνουν εθνομηδενισμό, δηλαδή άρνηση της πατρίδας, του έθνους, της εθνικής ταυτότητας.
Οι εθνομηδενιστικές τροτσκιστικές γκρούπες, που όπως στην περίοδο της κατοχής στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο με αρχηγό τον Άγη Στίνα κατηγορούσαν το ΕΑΜ ως εθνικιστική οργάνωση που διεξάγει εθνικιστικό πόλεμο, έτσι και τώρα χρησιμοποιώντας τον εισοδισμό (παλιά τους τέχνη), προσπαθούν ως μόνιμη εστία διάσπασης και διχόνοιας, να αναχαιτίσουν την πατριωτική σοσιαλιστική και ριζοσπαστική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και σε αυτό πάνω χρησιμοποιούν εν αγνοία του τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, ο οποίος και πατριώτης και αριστερός είναι, αλλά παρασέρνεται από τους τρότσκες.
Το καλύτερο που έχουν να κάνουν Τσίπρας και Λαφαζάνης είναι, αντί να διαφωνούν για πράγματα εύκολα, να συμφωνήσουν και να ασχοληθούν με τα σοβαρά και τα δύσκολα, δηλαδή πώς θα καταφέρουν να μετασχηματίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια μεγάλη πατριωτική και αριστερή παράταξη, δίχως εκσυγχρονιστές και μεταρρυθμιστές, αλλά με όλο το δημοκρατικό λαό στο πλευρό τους κι έτσι να ολοκληρώσουν αυτό που δεν κατάφερε ποτέ το ΠΑΣΟΚ του 1974, αλλά ούτε και το ΕΑΜ λόγω του εμφυλίου.
Όπως και να προσπαθήσουν να κατανοήσουν το λαό της δημοκρατικής παράταξης.
Δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει το 45% του ελληνικού λαού ΣΥΡΙΖΑίους αλλά ούτε και πρέπει να τους αφήσει ΠΑΣΟΚους (με τα καλά και τα κακά τους).
Πρέπει, το οφείλουν στην ανάγκη και στην ιστορία, να γεννήσουν το καινούργιο, μέσα από τη σύνθεση των δύο, πάνω στις θεμελιακές αξίες μιας παράταξης που μετρά σε αυτό τον τόπο 25 αιώνες ζωής (αυτό θα το εξηγήσουμε σε άλλο άρθρο) και να δώσουν στην Ελλάδα και στο λαό της μια νέα πορεία προς την πρόοδο, την ισότητα, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη.
Εάν δεν μπορούν να το κάνουν αυτό τότε όχι μόνο θα αποδειχτούν κατώτεροι της ιστορικής συγκυρίας αλλά και σύντομα θα χαθούν, αφού το κενό κάποιος θα βρεθεί να το γεμίσει, κι αυτός δεν θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
