ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Αν ένα πράγμα επιβεβαιώθηκε από τις χθεσινές επιλογές του Αλέξη Τσίπρα για τον ανασχηματισμό, είναι ότι η εξάντληση της τετραετίας και η κάλπες στα μέσα του 2019 δεν αποτελούν κούφια λόγια αλλά τον πραγματικό στρατηγικό σχεδιασμό του Μεγάρου Μαξίμου.
Αντί ενός δομικού ανασχηματισμού, ο οποίος εγκυμονούσε κινδύνους για την πορεία εξόδου από το Μνημόνιο, ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε μονάχα διορθωτικές κινήσεις και κάλυψη των κενών που προέκυψαν από τις παραιτήσεις Παπαδημητρίου – Αντωνοπούλου και λίγο καιρό νωρίτερα του Κώστα Ζουράρι.
Στο πλαίσιο αυτό, χθες κατέστη εμφανές πως ο Πρωθυπουργός επέλεξε να κάνει μία μίνι αναδόμηση και να κρατήσει το χαρτί του ανασχηματισμού που θα δώσει το σύνθημα για την τελική προεκλογική αντεπίθεση για μετά την έξοδο από το μνημόνιο τον ερχόμενο Αύγουστο.
Και τούτο, διότι το μόνο που βρίσκεται στο επίκεντρο του κυβερνητικού σχεδιασμού αυτή τη στιγμή είναι η ολοκλήρωση του προγράμματος τον ερχόμενο Αύγουστο, η οποία εκτιμάται πως πέραν της οικονομικής και δημοσιονομικής αποδέσμευσης, θα προσδώσει σαφή πολιτική υπεραξία και να οδηγήσει σε συνδυασμό με την επιχείρηση “κάθαρσης” με αιχμή το σκάνδαλο Novartis, στο οριστικό κλείσιμο της δημοσκοπικής ψαλίδας και την πλήρη ανατροπή των πολιτικών ισορροπιών.
Παράλληλα, η ανάληψη του χαρτοφυλακίου της Ανάπτυξης από τον παράλληλα Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης, Γιάννη Δραγασάκη, δεν είναι τυχαία επιλογή από την πλευρά του Πρωθυπουργού. Και τούτο διότι είναι εμφανές ότι θέλησε να προσδώσει θεσμικό χαρακτήρα στο πρώτο τη τάξει πλέον χαρτοφυλάκιο, αφού η αναπτυξιακή πορεία της οικονομίας πλέον αποτελεί τον εκπεφρασμένο στόχο του Μεγάρου Μαξίμου σητν πορεία εξόδου από τα μνημόνια.
Τούτων δοθέντων και δεδομένου ότι δεν διαταράσσονται με την επιλογή αυτή και οι εσωκομματικές ισορροπίες, το κύρος του μπαρουτοκαπνισμένου Αντιπροέδρου και οι ανοιχτοί δίαυλοι επικοινωνίας τόσο με το χρηματοπιστωτικό σύστημα όσο και με τη διεθνή επενδυτική κοινότητα παρέχουν τα απαραίτητα εχέγγυα για την ανοδική πορεία της οικονομίας.
Άνοιγμα στην Κεντροαριστερά
Την ίδια ώρα, η δεύτερη επιλογή που σηματοδοτεί τον χθεσινό ανασχηματισμό, αυτή του Φώτη Κουβέλη, μπορεί να προξένησε εντύπωση ωστόσο δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία.
Ο Φώτης Κουβέλης με μακρύχρονη πορεία στο χώρο της Κεντροαριστεράς, παρά τη συμπόρευσή του στο παρελθόν με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στην τρικομματική, έχει διαχωρίσει σαφώς τη θέση του, ενώ εδώ και τουλάχιστον έναν χρόνο τηρεί διακριτή στάση από την εν Ελλάδι σοσιαλδημοκρατία και Κεντροαριστερά, τασσόμενος υπέρ μίας συμμαχίας των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων με κοινωνικό και αριστερό πρόσημο.
Έτσι, δεν είναι λάθος να επισημάνει κανείς πως ο Αλέξης Τσίπρας την ώρα που η ελληνική Σοσιαλδημοκρατία ακόμη αναζητά τον ιδεολογικό βηματισμό της, με πολλούς να την τραβούν στα βήματα του παλιού πολιτικού συστήματος, επέλεξε να δώσει ένα σαφές στίγμα για το άνοιγμα στον όμορρο πολιτικό χώρο.
Και το άνοιγμα αυτό, δεν αφορά την κοινωνική – εκλογική βάση που ακολουθεί τον Φώτη Κουβέλη αλλά το ιδεολογικό πρόσημο της σύγκλησης που επιθυμεί ο Πρωθυπουργός για την μεταμνημονιακή περίοδο.
Επένδυση στη “φρεσκάδα”
Παράλληλα, δεν είναι τυχαία η επιλογή των Νάσου Ηλιόπουλου και Κώστα Στρατή για τα υφυπουργεία Εργασίας και Πολιτισμού αντίστοιχα. Ο πρώτος έχει περάσει με το παραπάνω τις εξετάσεις που έδωσε ως επικεφαλής του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας, έχοντας παρουσιάσει απτά αποτελέσματα στην καταπολέμηση της μαύρης εργασίας και μάλιστα έχοντας βάλει στο στόχαστρο αυτούς που κανείς στο παρελθόν δεν τόλμησε να “αγγίξει”. Δηλαδή τις τράπεζες και τους μεγάλους πολυεθνικούς κολοσσούς.
Δεν είναι τυχαίο πως επί των ημερών του η μαύρη εργασία έχει πέσει κατά 7 ποσοστιαίες μονάδες και βρίσκεται πλέον κάτω από το 13% σε σχέση με το 20% που την παρέλαβε.
Παράλληλα, ο άγνωστος Κώστας Στρατής για τον πολύ κόσμο γνωρίζει πολύ καλά τα του υπουργείου Πολιτισμού, έχοντας θητεύσει ως διευθυντής του πρώην υπουργού, Αριστείδη Μπαλτά και αναμένεται να συνδράμει στο έργο της Λυδίας Κονιόρδου, που σε αντίθεση με τις προβλέψεις παρέμεινε στο χαρτοφυλάκιό της.
