Ενώ η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να κατανοεί την ανάγκη διεύρυνσης του κόμματος στην κοινωνική πλειοψηφία της δημοκρατικής παράταξης, οι αριστερίστικες τάσεις (συνιστώσες) εντός του κόμματος έχουν στυλώσει τα πόδια και το αρνούνται πεισματικά.
Αν κι αυτό που λέγεται και γράφεται επισήμως από τους αρνητές της διεύρυνσης είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να είναι “κυβέρνηση της Αριστεράς” και όχι “κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας” (βεβαίως αυτό από μόνο του είναι ανόητο επιχείρημα, διότι από πότε μια κυβέρνηση της αριστεράς δεν μπορεί να είναι συνάμα και εθνικής σωτηρίας), στην πραγματικότητα αυτό που φοβούνται είναι η μαζική κατά χιλιάδες εισχώρηση μελών και στελεχών προερχόμενων από το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ που θα τους εκμηδενίσει αριθμητικά και πολιτικά.
Με μια πρωτοφανή αλαζονεία ζητούν τις ψήφους της δημοκρατικής παράταξης, αυτές εξάλλου πήγαν τον ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα του περιθωρίου στην πρώτη θέση, αλλά αρνούνται στους δημοκράτες και τους σοσιαλιστές να έχουν ρόλο στο κόμμα. Και αυταπατώνται ότι “οι θέσεις τους” έπεισαν μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ενώ η πραγματικότητα λέει ότι η αγανάκτηση, η απογοήτευση και η διαμαρτυρία είναι οι αιτίες της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ.
Στην προσπάθεια, λοιπόν, της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο να διευρύνει το ίδιο το κόμμα αλλά και να αναχαιτίσει εντός της Βουλής την επιχειρούμενη από την κυβέρνηση δημιουργία “προεδρικής πλειοψηφίας”, δηλαδή την εξασφάλιση της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από την υπάρχουσα Βουλή που και θα διατηρήσει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στη διακυβέρνηση της χώρας, η απάντηση είναι “πάμε να τα βρούμε με τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ” κι άλλες δυνάμεις τις εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αλλά και με το ΚΚΕ -αν και το τελευταίο έχει δηλώσει αρνητικό σε κάθε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Στην πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται τώρα και στους καλοκαιρινούς μήνες που θα ακολουθήσουν, να αποφασίσει εάν θα είναι ο κύριος εκφραστής της δημοκρατικής παράταξης, πράγμα που θα του εξασφαλίσει τη διακυβέρνηση της χώρας, ή θα επιλέξει να παραμείνει στα “ίδια” στέλνοντας όμως “χαιρετίσματα στην εξουσία”.