ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
“Δεν ανήκω σε κάνενα κόμμα/κίνηση, άρα ούτε και στο Ποτάμι” δηλώνει ξεκάθαρα ο Παναγιώτης Καρκατσούλης μετά τη δημοσιοποίηση λίστας προσωπικοτήτων που στηρίζουν την κίνηση του Σταύρου Θεοδωράκη.
Μάλιστα αρκετά media τον έφερναν και υποψήφιο στις Ευρωεκλογές.
Από το Ποτάμι δεν διαψεύτηκε η είδηση γι αυτό και ο νομικός, ειδικός σε θέματα δημόσιας διοίκησης, ο άνθρωπος που είχε την ιδέα και υλοποίησε τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών, με ανάρτηση του στο διαδίκτυο διέψευσε από μόνος του την… “είδηση”.
“Ο ιδρυτής της κίνησης «Το ποτάμι» μου ζήτησε να τον συμβουλεύω για θέματα δημόσιας διοίκησης και, φυσικά, απεδέχθην… Η μετάφραση αυτού του πραγματικού γεγονότος από τον κώδικα των ΜΜΕ μ’ έφερε ως «συνιδρυτή» ή ακόμη και «υποψήφιο ευρωβουλευτή» της κίνησης/κόμματος” σημειώνει χαρακτηριστικά ο κ.Καρκατσούλης τονίζοντας παράλληλα ότι συμβουλεύει αρχηγούς και πολιτικούς από όλα τα κόμματα.
Διαβάστε αναλυτικά την ανάρτηση του Παναγιώτη Καρκατσούλη :
Το ανακάτεμα ιδιωτικών σκέψεων, συναισθημάτων και καταστάσεων με δημόσιες δεν μου αρέσει. Πλην όμως, σήμερα, φαίνεται αναπόφευκτο. Μέχρι τη γιγάντωση των μέσων μαζικής επικοινωνίας, τούτο συνιστούσε περισσότερο μια προσωπική απόφαση. Μπορούσε, δηλαδή, να διακρίνει κανείς ευκολότερα τα όρια ιδιωτικού και δημόσιου και να λάβει τις αντίστοιχες αποφάσεις.
Η μετατροπή της Επικοινωνίας από διελκυστίνδα μεταξύ του Υποκειμένου και του Κόσμου ως αυτοτελές τρίτο μέγεθος μας οδηγεί, αναπόφευκτα, σε μια νέα κατάσταση: Δεν έχει και πολύ σημασία εάν το (σκεπτόμενο και δρων) Υποκείμενο πράττει κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Δεν έχει, καν, ιδιαίτερη σημασία τι είδους διαδράσεις αναπτύσσονται σε σχέση με το εξωτερικό περιβάλλον του.
Μεγαλύτερη σημασία έχει πως τα ΜΜΕ εννοούν και, κυρίως, μετασχηματίζουν αυτά τα δύο δεδομένα. Όσοι ασχολούνται με την Επικοινωνία το γνωρίζουν αυτό. Κι όσοι εξακολουθούν να διεκδικούν για τον εαυτό τους το δικαίωμα να ερμηνεύουν αυθεντικά αυτοί οι ίδιοι το νόημα των πράξεών τους απλώς ματαιοπονούν. Δεν καταλαβαίνουν τη συστημική περιπλοκότητα του σύγχρονου κόσμου.
Μια ακόμη επισήμανση εδώ: Όσο κάποιοι βρίσκονται εκτός πραγματικότητας όταν διεκδικούν με ιερή οργή την αυθεντική ερμηνεία των πράξεών τους, άλλο τόσο ματαιοπονούν κι εκείνοι που απογειώνουν τον ρόλο της επικοινωνίας, θεοποιώντας τις δυνατότητές της.
Ας παρακολουθήσουμε τα προηγούμενα σ’ ένα παράδειγμα: Ο ιδρυτής της κίνησης «Το ποτάμι» μου ζήτησε να τον συμβουλεύω για θέματα δημόσιας διοίκησης και, φυσικά, απεδέχθην. Αυτή είναι όχι απλώς η δουλειά μου αλλά και η αποστολή μου: Τόσο εγώ όσο και το Ινστιτούτο Έρευνας Ρυθμιστικών Πολιτικών (ΙΝΕΡΠ) έχουμε ως αποστολή την παραγωγή και διάδοση γνώσης γύρω από τα θέματα της οργάνωσης και λειτουργίας του κράτους.
«Πελάτες» μας είναι κόμματα, κινήσεις, οργανώσεις δημόσιες και ιδιωτικές καθώς και φυσικά πρόσωπα που ενδιαφέρονται γι’ αυτά. Α, κι επειδή η κουτοπονηριά έχει γίνει συνώνυμο του Έλληνα: Αυτό το κάνουμε ανιδιοτελώς και, εννοείται, δωρεάν.
Η μετάφραση αυτού του πραγματικού γεγονότος από τον κώδικα των ΜΜΕ μ’ έφερε ως «συνιδρυτή» ή ακόμη και «υποψήφιο ευρωβουλευτή» της κίνησης/κόμματος. Οι αλυσσιδωτές αντιδράσεις φίλων και γνωστών απέναντι στην κατασκευασμένη πραγματικότητα πιστοποίησαν ακόμη μια φορά τη δύναμη των Μέσων: Την ερμηνεία τους την εξέλαβαν ως μοναδική πραγματικότητα κι όχι ως την δική τους πραγματικότητα.
Υποτίθεται ότι η αλυσσίδα των «παρανοήσεων» μπορεί να διακοπεί με διαψεύσεις του τύπου «Δεν ήξερα/δεν κατάλαβα» και τα συναφή. Προσωπικώς, δεν το πιστεύω, διότι όπως προσπάθησα να εξηγήσω, οι «παρανοήσεις» συνιστούν την πρώτη ύλη της επικοινωνίας των κοινωνικών συστημάτων. Τα ΜΜΕ ζουν απ’ αυτές.
Η πολιτική χρησιμοποιεί τα Μέσα και τα Μέσα την πολιτική σε μια αέναη «αποκατάσταση» αληθειών και άρσεων παρεξηγήσεων. Κανένας δεν παραδέχεται ότι η επικοινωνία μέσω των ΜΜΕ έχει μια «προστιθέμενη αξία» όταν αυτά «διαμεσολαβούν», «διορθώνουν» και «αποκαθιστούν» την «αλήθεια».
Όπως ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τα Συστήματα, τα Υποκείμενα και τις Οργανώσεις.
Επομένως: Κάνενας δεν είπε «ψέμματα». Ούτε και «αλήθειες», όμως. Η δική μου αλήθεια (για να καταγραφεί κι αυτή με σαφήνεια, όπως και των υπολοίπων): Δεν ανήκω σε κάνενα κόμμα/κίνηση, άρα ούτε και στο Ποτάμι. Το Ποτάμι μου είναι συμπαθές, όπως και πολλά άλλα κόμματα και κινήσεις. Μιλάω με το Ποτάμι, όπως και κατά καιρούς, με άλλα κόμματα και κινήσεις (στα οποία, προφανώς, δεν ανήκω).
Και το «χειρότερο»! Θα εξακολουθήσω να το κάνω- και μάλιστα μετ’ επιτάσεως. Αφού πιστεύω ότι η ελληνική κοινωνία πρέπει να αυξήσει τη διαφοροποίησή της και όχι την απο-διαφοροποίησή της: Χρειάζεται περισσότερες αλήθειες, περισσότερες πραγματικότητες κι όχι μόνο εκείνη του πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ. Τα πολιτικά κόμματα μπορούν να είναι χρήσιμα όσον αφορά την οργάνωση της σχέσης «φίλος/αντίπαλος». Και μέχρις εκεί.
Γνώση, αλήθεια, και τεκμηρίωση παράγει η επιστήμη και οι φορείς της. Εγώ και το ΙΝΕΡΠ υπηρετούμε μόνο αυτές. Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε.
