ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Ολική επαναφορά Κώστα Σημίτη στα δημόσια πράγματα, μετά τη διακήρυξη του μνημονιακού και εκσυγχρονιστικού “συνασπισμού” της “Ελιάς”, βιώνει ο τόπος μας.
Ο πρωθυπουργός των Ιμίων και του Χρηματιστηρίου, που έφυγε νύχτα από τη διακυβέρνηση της χώρας πετώντας το… μπαλάκι (κάποιοι το είπαν και “δαχτυλίδι”) στον Γιώργο Παπανδρέου, έγραψε άρθρο στο “Έθνος της Κυριακής” με τίτλο “Η χώρα χρειάζεται ρεαλισμό”, δίνοντας έτσι και το… στίγμα των συμμετεχόντων στην “Ελιά” που δεν θέλουν πλέον να αποκαλούνται “εκσυγχρονιστές” αλλά… “ρεαλιστές”.
Σε αυτό γράφει τη βαθυστόχαστη ανάλυση, ότι το τέλος της περιόδου των μνημονίων δεν θα σημάνει μια γοργή επιστροφή στην ομαλότητα, μιας και τα αλληλένδετα προβλήματα σε Ελλάδα και Ευρωζώνη δεν μπορούν να λυθούν ως διά μαγείας, αλλά με επίπονη προσπάθεια, υπερβάσεις και ανατροπές σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, δηλαδή μας προϊδεάζει και για νέες ταλαιπωρίες στο όνομα της παραμονής μας στο γερμανικό ράιχ, δηλαδή την “Ευρωπαϊκή Ένωση” και στο γερμανικό μάρκο που το λέμε ευρώ.
Ο πρώην πρωθυπουργός απαριθμεί μια σειρά διαπιστώσεων σε θέματα εκ των οποίων στα περισσότερα εκείνος αν και έχει τεράστιες ευθύνες “πουλάει τρέλα” σαν να μην κυβέρνηση ποτέ. Γράφει:
1. Η παραγωγική βάση της χώρας είναι περιορισμένη, η ποιότητα των προϊόντων χαμηλή, οι τεχνολογικές γνώσεις ανεπαρκείς, το κόστος παραγωγής υψηλό.
2. Συνέπεια είναι η μεγάλη ανταγωνιστικότητα. Η παραγωγή που δεν βρίσκει διεξόδους στις διεθνείς αγορές δεν μπορεί να στηρίξει σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης.
3. Η Ελλάδα ξοδεύει περισσότερο από ό,τι παράγει. Η οικονομική πολιτική προσαρμοζόταν κατά κανόνα στα αιτήματα διαφόρων κοινωνικών ομάδων. Αποτέλεσμα ήταν το κράτος παροχών, η πελατειακή πολιτική και η πλημμύρα συντεχνιακών ομάδων. Συνέπεια ήταν τα συνεχή ελλείμματα των προϋπολογισμών, των ισοζυγίων πληρωμών, το αυξανόμενο δημόσιο χρέος και η σημερινή κρίση. Το πολιτικό-οικονομικό-κοινωνικό σύστημα παραμένει όμως περίπου το ίδιο παρόλο που χρεοκόπησε αμετάκλητα.
4. Το κράτος είναι αναποτελεσματικό. Το χαρακτηρίζουν οι υστερήσεις στην οργάνωση της διοίκησης, το χαμηλό επίπεδο των γνώσεων και των ικανοτήτων των υπαλλήλων, οι δαιδαλώδεις διαδικασίες, η πολυνομία, η τυπολατρία.
5. Η ανεργία. Η μη παραγωγική απασχόληση. Η πληθώρα μεταπρατών, μεσαζόντων, διαμεσολαβητών, ο υπερβολικός αριθμός δημοσίων υπαλλήλων σε σχέση με τα καθήκοντα που επιτελούν, το μεγάλο ποσοστό αυτοαπασχολούμενων λόγω των περιορισμένων δυνατοτήτων ανεύρεσης ικανοποιητικής εργασίας.
6. Οι δυσκολίες στην πραγματοποίηση μεταρρυθμίσεων λόγω έντονης αντίδρασης του πλέγματος εξουσίας που διαμόρφωσε η συλλειτουργία κομμάτων, συντεχνιών οικονομικών συμφερόντων και πελατειακών δικτύων. Η χωρίς ενδοιασμούς αντιπαλότητα που χαρακτηρίζει την πολιτική ζωή.
Ο κ. Σημίτης εκφράζει, επίσης, την άποψη ότι είναι απαραίτητη η θεσμοθέτηση ενός υπουργείου Οικονομικών της Ε.Ε., ενώ επισημαίνει ότι οι νέες κρίσεις θα είναι αναπόφευκτες όσο θα υπάρχει αισθητή διαφορά ανταγωνιστικότητας μεταξύ των εταίρων.
Ο κύριος Σημίτης θα είχε ενδιαφέρον να μας γράψει κι ένα άρθρο αυτοκριτικής για την ολέθρια διακυβέρνησή του και να πάψει να εμπαίζει τους πολίτες της χώρας…
