ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Με παρέμβασή της μέσω Facebook, η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου επιχειρεί να ξεδιαλύνει τι σημαίνει συνεργασία με Τρόικα – Θεσμούς και τι αποικιοκρατική υποτέλεια, όπου οι ξένοι δανειστές αντιμετωπίζουν την ελληνική κυβέρνηση ως προτεκτοράτο που της επιβάλλουν τη θέλησή τους.
Διαβάστε αναλυτικά το κείμενο της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου:
Ο εθισμός σε υποτιμητικές και προσβλητικές συμπεριφορές δεν μπορεί να οδηγεί στη δικαιολόγηση και τη διαιώνιση τους.
Στην πολιτική, αλλά και για το ηθικό και τη ψυχολογία ενός λαού, έχουν σημασία οι συμβολισμοί, ακόμη και το βάρος των λέξεων.
Η εικόνα των αξιωματούχων υπαλλήλων της τρόϊκα να μπαινοβγαίνουν στα Υπουργεία, να αντιμετωπίζουν αφ’ υψηλού και πολλές φορές προσβλητικά τους Υπουργούς έπρεπε να σταματήσει.
Πέραν όμως της εικόνας και της επικοινωνίας, αυτό που έχει κυρίως σημασία σήμερα είναι ο επαναπροσδιορισμός των ουσιαστικών σχέσεων με τους εταίρους και τους θεσμούς.
Η αποκατάσταση δηλαδή της θεσμικής κυριαρχίας και της πολιτικής αυτονομίας της εκλεγμένης κυβέρνησης και της Βουλής στο πλαίσιο της συνεργασίας με τους εταίρους.
Είναι άλλο πράγμα η θεσμική συμφωνία και εποπτεία, που προβλέπει και η Ευρωπαϊκή Συνθήκη στο πλαίσιο της ΟΝΕ, ως προς τους δημοσιονομικούς στόχους που τίθενται και την επίτευξη τους, και άλλο η αντίληψη της “συνδιαχείρισης” και επιβολής στην άσκηση, εξειδίκευση και υλοποίηση της πολιτικής.
Στο πλαίσιο της συμφωνημένης αρχής του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού, η κυβέρνηση επιλέγει το μείγμα πολιτικής και τις προτεραιότητες της.
Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο για τις πολιτικές που δεν έχουν δημοσιονομικό αντίκτυπο, και όπου είδαμε τις μεγαλύτερες παρεμβάσεις της τρόϊκα στη λογική της απορρύθμισης και της νεοφιλελεύθερης ιδεοληψίας, με την πρόφαση μιας στρεβλής αντίληψης περί ανταγωνιστικότητας.
Εξάλλου, πολλές φορές τα επιβαλλόμενα μέτρα ήταν δυστυχώς αποτύπωση εξωθεσμικών συμφερόντων και επιδιώξεων που παραμέριζαν ακόμη και τις εκάστοτε κυβερνήσεις.
Συνεπώς, ο επαναπροσδιορισμός των θεσμικών σχέσεων και του πλαισίου συνεργασίας με τους εταίρους και τους θεσμούς είναι εξίσου σημαντικός με τη νέα διαπραγμάτευση, καθώς θα κρίνει τελικά την υλοποίηση της συμφωνίας που θα επιτευχθεί.
Σ’αυτήν την κατεύθυνση, η κατάθεση και ψήφιση του νομοσχεδίου για την αποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των εργασιακών δικαιωμάτων έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς θα σηματοδοτήσει έμπρακτα αφενός τον επαναπροσδιορισμό αυτής της θεσμικής σχέσης, και αφετέρου την επανάκτηση της συλλογικής πολιτικής και κοινωνικής αυτονομίας.
