ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Στο σάιτ των τροτσκιστών του ΣΥΡΙΖΑ, rproject.gr, έχει αναρτηθεί άρθρο το οποίο επιτίθεται στον Νίκο Κοτζιά επειδή καταδικάζει “επιλεκτικά”, ως Υπουργείο Εξωτερικών, μόνο τους τζιχαντιστές!
Οι ανύπαρκτοι στην κοινωνία τροτσκιστές (οι οποίοι ωστόσο έχουν εκλέξει βουλευτές με τον ΣΥΡΙΖΑ), οι ίδιοι που την περίοδο της γερμανικής κατοχής είχαν το απύθμενο (αν όχι προδοτικό) θράσος να καταγγέλλουν το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ ως “εθνικιστική οργάνωση”, που διεξήγαγε “εθνικιστικό πόλεμο” εναντίον των Γερμανών κατακτητών, οι ίδιοι που υπερασπίζονται τα Σκόπια να λέγονται “Μακεδονία” και αναγνωρίζουν τους Βούλγαρους των Σκοπίων ως “Μακεδόνες”, τώρα έχουν στοχοποιήσει τον Νίκο Κοτζιά -επειδή ανήκει στην πατριωτική σοσιαλιστική αριστερά- και μέσα στην ιδεολογική τους θολούρα και παραζάλη, επιτίθενται στον Υπουργό Εξωτερικών επειδή «…έχει καταφέρει μέσα σε 5 μόλις ημέρες από την ανάληψη των καθηκόντων του να εκδώσει τρεις ανακοινώσεις με τις οποίες καταδικάζει βίαιες ενέργειες τζιχαντιστών στη Μ. Ανατολή”.
Εμείς ως Tribune είχαμε προειδοποιήσει από καιρό την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για αυτούς τους τύπους.
Συγκεκριμένα, στις 14 Ιουνίου 2014 γράφαμε «Εμπόδιο» ο Νταβανέλος στην πατριωτική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και μόλις πριν μερικές ημέρες, στις 28 Ιανουαρίου 2015, γράφαμε Οι φιλοσκοπιανοί του ΣΥΡΙΖΑ επιτίθενται στην κυβέρνηση Τσίπρα – Αλέξη τέλειωσέ τους!
Δυστυχώς, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αντί να τους θέσει εκτός κόμματος, αυτούς τους ιδιαίτερους τύπους, τους έχει ανταμείψει και με κοινοβουλετικές καρέκλες και μόνο τρόμο προκαλεί η ιδέα ότι η νέα ελληνική κυβέρνηση, που δίνει τιτάνιο αγώνα ως κυβέρνηση “εθνικής σωτηρίας”, εξαρτάται και από τις ψήφους αυτών των ακραίων. Από τις ψήφους ανθρώπων που τολμούν να επιτίθενται στον Υπουργό Εξωτερικών επειδή καταδικάζει το Ισλαμικό Κράτος. Οι ίδιοι άνθρωποι που υπερασπίζονται τη ψευδομακεδονία στα βόρεια σύνορά μας.
Διαβάστε το κατάπτυστο άρθρο που αναρτήθηκε στο σάιτ των τροτσκιστών, των οργανώσεων Κόκκινο και ΔΕΑ, το οποίο υπογράφει ο Πέτρος Τσάγκαρης:
Ο νέος υπουργός Εξωτερικών έχει καταφέρει μέσα σε 5 μόλις ημέρες από την ανάληψη των καθηκόντων του να εκδώσει τρεις ανακοινώσεις με τις οποίες καταδικάζει βίαιες ενέργειες τζιχαντιστών στη Μ. Ανατολή.
Πρόκειται για την επίθεση εναντίον στρατιωτικής βάσης στο Σινά της Αιγύπτου, καθώς και για τις απάνθρωπες εκτελέσεις ενός Ιάπωνα και ενός Ιορδανού πιλότου από τον ISIS στη Συρία. Δυστυχώς, στις ανακοινώσεις διακρίνεται ευκρινώς ότι και η νέα ηγεσία του υπουργείου, παρότι αριστερή, έχει «καταπιεί» σχεδόν αμάσητο όλο το σενάριο του δυτικού ιμπεριαλισμού περί «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία».
Ο νέος υπουργός είναι τόσο καταρτισμένος που αποκλείεται να μη γνωρίζει τα εξής:
Α) Το καθεστώς της Αιγύπτου είναι μια στρατιωτική χούντα, η οποία έχει δολοφονήσει, φυλακίσει και βασανίσει χιλιάδες πολιτικούς της αντιπάλους. Είναι το προϊόν της αντεπανάστασης ενάντια στην εξέγερση της πλατείας Ταχρίρ. Ανάμεσα στα θύματα του καθεστώτος είναι ακόμη και δυτικοί δημοσιογράφοι (όπως ο Peter Greste ο οποίος αποφυλακίστηκε πολύ πρόσφατα, αλλά του οποίου οι Αιγύπτιοι συνάδελφοι στο Al Jazzera παραμένουν φυλακισμένοι και με βαριές κατηγορίες). Επίσης θύματα είναι και πολλοί αριστεροί σοσιαλιστές όπως η νεαρή ποιήτρια Σαϊμά Αλ Σαμπάγκ, την οποία το καθεστώς δολοφόνησε στις 24 Γενάρη κατά τη διάρκεια διαδήλωσης που γινόταν για τα τέσσερα χρόνια από την εξέγερση. Η Σαϊμά ήταν μέλος της Σοσιαλιστικής Λαϊκής Συμμαχίας, αγωνιζόταν για τα δικαιώματα των εργατών στην περιοχή της Αλεξάνδρειας και είχε ένα εξάχρονο γιο, τον Μπιλάλ. Η Σαϊμά ήταν συντρόφισσά ΜΑΣ και το ΜΑΣ περιλαμβάνει όλη την ελληνική Αριστερά.
Γι’ αυτό ελπίζουμε ότι δεν ήταν σε γνώση του νέου υπουργού το πλήρες περιεχόμενο της ανακοίνωσης του ΥΠΕΞ της 30/1, η οποία μεταξύ άλλων ανέφερε πως «η Ελλάδα θα παραμείνει σταθερός υποστηρικτής της Αίγυπτου, η οποία είναι πυλώνας σταθερότητας και ασφάλειας για όλη την Ανατολική Μεσόγειο και τον αραβικό κόσμο»!
Επίσης πρέπει να επισημάνουμε και το εξής: Απέναντι στο στρατιωτικό καθεστώς διάφορες τζιχαντιστικές οργανώσεις διεξάγουν ένοπλο αγώνα. Το ότι οι ίδιες είναι βάρβαρες δεν αθωώνουν καθόλου τον αιματοβαμμένο Αιγύπτιο δικτάτορα Σίσι. Οι επιθέσεις σε στρατιωτικούς στόχους είναι καθ’ όλα «νόμιμες» σε ένα πόλεμο –και η επίθεση στο Σινά ήταν μια τέτοια επίθεση, η οποία οδήγησε στο θάνατο στρατιωτικών και αστυνομικών. Το να καταδικάζεις τη μια πλευρά ενός πολέμου (και μάλιστα την ασθενέστερη) σημαίνει ότι παίρνεις θέση υπέρ της άλλης (ειδικά αν δεν μιλάς για τα θύματα της χούντας).
Β) Αντίστοιχη περίπτωση είναι και αυτή του Ιορδανού πιλότου. Ο τρόπος της εκτέλεσης και η δημοσιοποίησή της είναι φρικαλέες πράξεις –όπως φρικαλέες πράξεις γίνονται σε κάθε πόλεμο. Όμως η δυτική ιμπεριαλιστική συμμαχία (στην οποία συμμετέχει η Ιορδανία) αφού στήριξε, εξόπλισε και χρηματοδότησε τον ISIS, τώρα με κροκοδείλια δάκρυα βομβαρδίζει τις θέσεις του. Δηλ. όπως και στους άλλους πολέμους, δολοφονεί βασικά αθώους πολίτες, όπως μαρτυρούν και τα διεθνή ΜΜΕ. Ο Ιορδανός πιλότος (όπως και οι Αιγύπτιοι στρατιωτικοί), γνώριζε τι διαπράττει και συνεπώς σε ποιους κινδύνους έμπαινε.
Όμως στην περίπτωση της Ιορδανίας (το καθεστώς της οποίας δεν κάνει το λάθος του ISIS να δημοσιοποιεί τις εκτελέσεις των αντιπάλων του), υπάρχει και κάτι ακόμη: Η βάρβαρη και απολίτιστη απάντηση, μετά την εκτέλεση του πιλότου. Τα ξημερώματα της Τετάρτης οι Ιορδανοί κρέμασαν δύο φυλακισμένους Ιρακινούς ως αντίποινα (!) για την εκτέλεση του πιλότου. Επρόκειτο για μία γυναίκα που κατηγορείτο ότι ΘΑ έκανε επίθεση αυτοκτονίας και έναν άνδρα που κατηγορείτο ότι ήταν μέλος της Αλ Κάιντα. Εκτός από εγκληματική καουμπόικη ενέργεια μιας –υποτίθεται- οργανωμένης έννομης τάξης, η πράξη αυτή είναι σίγουρο ότι θα μεγαλώσει τον κύκλο της βίας και θα νομιμοποιήσει τα νέα εγκλήματα του ISIS στη Συρία.
Εν κατακλείδι ελπίζουμε ότι στο μέλλον το ελληνικό ΥΠΕΞ θα καταδικάσει, τουλάχιστον εξίσου, όλα τα εγκλήματα. Ότι δηλ. θα εκδώσει ανακοινώσεις για τις πολύ συχνές επιθέσεις αμερικανικών τηλεκατευθυνόμενων αεροπλάνων στο εσωτερικό μιας σειράς κυρίαρχων χωρών. Οι επιθέσεις αυτές υποτίθεται ότι στρέφονται ενάντια σε τρομοκράτες ή «τρομοκράτες», αλλά κυρίως δολοφονούν αθώους αμάχους. Σύμφωνα με την «Guardian» εκτός από τις άπειρες επιθέσεις εντός του Ιράκ και του Αφγανιστάν, στον υπόλοιπο κόσμο οι ΗΠΑ έχουν πραγματοποιήσει 500 τέτοιες επιθέσεις που οδήγησαν σε 3.670 θανάτους. Είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα, μέχρι το Νοέμβρη του 2014, τα αεροπλάνα αυτά είχαν δολοφονήσει 1.147 ανθρώπους στην προσπάθεια να εκτελέσουν μόλις 41 τρομοκράτες. Οι περισσότεροι νεκροί είναι κυρίως γυναίκες και παιδιά. Μόνον στο Πακιστάν έχουν δολοφονηθεί 142 παιδιά από τις επιθέσεις αυτές. Δύο τέτοιοι βομβαρδισμοί είχαν στόχο τον αρχηγό της Αλ Κάιντα, Αλ Ζαουάχρι. Ο ίδιος είναι ακόμη ζωντανός, αλλά δεν είχαν την ίδια τύχη 76 παιδάκια και 29 άμαχοι ενήλικοι τους οποίους ξεπάστρεψαν τα αεροπλάνα.
Είναι προφανές ότι είναι ακριβώς αυτές οι επιθέσεις (τις οποίες δεν καταδικάζει κανένα δυτικό ΥΠΕΞ) που επιτρέπουν στον ISIS και στην Αλ Κάιντα να στρατολογούν χιλιάδες μαχητές μέσα από την ανεξάντλητη λαοθάλασσα εξοργισμένων νεολαίων του μουσουλμανικού κόσμου.
Είναι επίσης προφανές ότι εμείς ως αριστεροί δεν μπορούμε να θρηνούμε επιλεκτικά τα θύματα και να καταγγέλλουμε επιλεκτικά τα εγκλήματα. Ούτε να κάνουμε πως αγνοούμε τις αιτίες των εγκλημάτων.
Διαβάστε τι έλεγαν οι τροτσκιστές στην κατοχή (πηγή: parekklisi)
Ο Άγις Στίνας (ψευδώνυμο του Σπύρου Πρίφτη) υπήρξε μέλος του ΚΚΕ μέχρι το 1932. Στη συνέχεια πέρασε στον Αρχειομαρξισμό, που ήταν η κύρια έκφραση του τροτσκισμού στην Ελλάδα. Μέχρι το 1947 υπήρξε μέλος της 4ης διεθνούς, για να καταλήξει αργότερα στον αναρχισμό. Το βιβλίο του, «ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΟΠΛΑ», είναι μεν ιστορικού περιεχομένου, θα λέγαμε όμως ότι είναι πρωτίστως πολιτικό, μιας και αποτελεί έκθεση των πολιτικών απόψεων και εκτιμήσεων του συγγραφέα για την περίοδο της τριπλής κατοχής στην Ελλάδα.
Όλη η πολιτική τοποθέτηση του Στίνα ξεκινάει από μια ανάλυση, η οποία προκύπτει από τη λανθασμένη ανάγνωση και τη μηχανιστική μεταφορά της λενινιστικής αντίληψης για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στις διαφορετικές συνθήκες του Β’ Π.Π. και συγκεκριμένα στην κατεχόμενη Ελλάδα. Για το Στίνα η αντιστασιακή δράση ισοδυναμούσε με συμμετοχή και συνέχιση του πολέμου, επομένως ήταν καταδικαστέα. Οι αντιστασιακές πράξεις των ανταρτών ενάντια στα στρατεύματα κατοχής χαρακτηρίζονται ως «εθνικιστικές». Το καθήκον του κινήματος, που προκύπτει απ’ την ανάλυση αυτή, δεν ήταν ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, αλλά η συμφιλίωση του ελληνικού λαού με τους γερμανούς φαντάρους, ώστε αμφότεροι ενωμένοι να στρέψουν τα όπλα τους ενάντια στις «δικές τους» αστικές τάξεις.
Η λενινιστική – τριτοδιεθνιστική αντίληψη όριζε το χαρακτήρα της επανάστασης σε χώρες εθνικά υπόδουλες ή εξαρτημένες ως εθνικοαπελευθερωτικό / αντιιμπεριαλιστικό. Αυτό, όμως, είναι το λιγότερο. Η ίδια η ιστορία απέδειξε το στρεβλό των απόψεων αυτών, και αυτός ήταν ο κύριος λόγος που τόσο η «τάση Στίνα», όσο και συνολικά οι τροτσκιστές στην Ελλάδα συρρικνώθηκαν σχεδόν μέχρι εξαφανίσεως τη δεκαετία του ’40.
Ο Στίνας, όμως, δε μένει εκεί. Για να στηρίξει ιστορικά και βάσει γεγονότων τις απόψεις του αυτές, ξεκινάει από την «όχι και τόσο σοβαρή» αντίσταση του ΕΑΜ ενάντια στον κατακτητή (την οποία κατά τα άλλα κατακρίνει εν γένει) για να καταλήξει στην αγκαλιά μυθευμάτων και παραχαράξεων που κοσμούσαν για δεκαετίες το ιδεολογικό οπλοστάσιο του μετεμφυλιακού κράτους της δεξιάς.
Από την αρχή κιόλας του βιβλίου, για να δικαιολογήσει και τη δική του στάση, προβάλλει την υποτιθέμενη παντοδυναμία του κατακτητή: «από την πρώτη μέρα της εισβολής γίνεται φανερό εκείνο που ήταν από πολύ πριν γνωστό, ότι κάθε αντίσταση στον εισβολέα ήταν μάταιη». Η αντίσταση, όμως, κατά το Στίνα, δεν ήταν μόνο «αδύνατη». Ήταν αχρείαστη και επιζήμια. Το βιβλίο επικαλείται περιστατικά της εποχής για να αποδείξει την (όχι και τόσο… πρωτότυπη) άποψη, ότι για τις εκτελέσεις και τα αντίποινα των δυνάμεων κατοχής ευθύνονται οι αντιστασιακές πράξεις!
Πώς λοιπόν το ΕΑΜικό κίνημα κατάφερε να συσπειρώσει στις γραμμές του την πλειοψηφία του ελληνικού λαού; Πώς ο ΕΛΑΣ κατάφερε να γίνει ο μεγαλύτερος εθελοντικός στρατός στην ελληνική ιστορία και από τους μεγαλύτερους στην κατεχόμενη Ευρώπη; Στις αιτίες των γεγονότων ο Στίνας δεν έχει απάντηση. Έχει απάντηση, όμως, όσον αφορά τους σκοπούς: «ο σκοπός του ΚΚΕ ήταν να καταλάβει την εξουσία όταν θα έφευγαν οι Γερμανοί». Βάσει αυτής της γραμμής ανάλυσης των γεγονότων δεν είναι αξιοπερίεργο το πώς φτάνει να αναπαράγει τις προβοκάτσιες και τα ψεύδη της μοναρχοφασιστικής παράταξης: τα δεκεμβριανά, για παράδειγμα, παρουσιάζονται, λίγο πολύ, ως μια πραξικοπηματική προσπάθεια του ΕΑΜ για κατάληψη της εξουσίας, στο οποίο μάλιστα χρεώνονται «σφαγιασμοί χιλιάδων αθώων» κτλ.
Τα παραπάνω είναι ένα μικρό μόνο δείγμα της ιστορικής πλευράς του βιβλίου. Δεν είναι στους σκοπούς αυτού του άρθρου, κι ούτε το επιτρέπει η έκταση του περιοδικού, η ιστορική αντιπαράθεση επί των παραπάνω ζητημάτων. Η απλή εξέταση των βασικών ιστορικών δεδομένων ανατρέπει τις περισσότερες από τις απόψεις αυτές.
Ο Στίνας δε μιλάει ως μέρος της λύσης του προβλήματος που άκουγε στο όνομα «κατοχή», αλλά ως απών, και μάλιστα μαχητικά απών. Δεν διακήρυττε την προσέγγιση των στρατιωτών του κατακτητή σε συνδυασμό με την αντίσταση, αλλά το πρώτο μόνο. Και αυτό σε συνθήκες που όλα «έδειχναν» προς την αντίθεση κατεύθυνση για το επαναστατικό κίνημα, σε μια υπόθεση που συνεπήρε ολόκληρο τον ελληνικό λαό, και μάλιστα την μεγάλη του πλειοψηφία στο πλευρό των κομμουνιστών.
Κάνοντας την αυτοκριτική της η τροτσκιστική «Ομάδα Κομμουνιστών» το 1946 διαπιστώνει ότι οι, ακόμα και τεχνητές, αντιθέσεις του αρχειομαρξισμού με το ΚΚΕ τον οδήγησε να γίνει «φορέας αντιλήψεων και επιδράσεων αστικής αντιδραστικής νοοτροπίας και κριτικής». Το βιβλίο του Στίνα αξίζει να διαβαστεί κριτικά και να βγουν τα απαραίτητα πολιτικά και ιστορικά συμπεράσματα για το σήμερα. Σε καιρούς αντικομμουνιστικών μνημονίων δεν είναι λίγες οι φορές που πλασάρονται ιστορικές, πολιτικές, ιδεολογικές αντιλήψεις με αριστερό περιτύλιγμα, όχι όμως και τόσο αριστερό περιεχόμενο…
