ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Με τη διαφορά μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας να μην ξεπερνά το 3-4% στις περισσότερες δημοσκοπήσεις, δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η αυτόνομη κάθοδος του Γιώργου Παπανδρέου στις εκλογές θα έχει ως αποτέλεσμα να “κουρευτεί” ο ΣΥΡΙΖΑ.
Και αυτό θα συμβεί για τους ακόλουθους λόγους.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα πάει στις κάλπες με το ΠΑΣΟΚ που του έχει απομείνει ώστε να διεκδικήσει έστω και την οριακή του είσοδο στη Βουλή.
Το ΠΟΤΑΜΙ μαζεύει όλα τα… απόνερα των Κυρκοειδών, σοσιαλφιλελεύθερων, απολιτικίκ, εκσυγχρονιστών – σημιτικών και διαφόρων άλλων της “κουλτούρας” των καφέ του Κολωνακίου, όπως “μεταρρυθμιστές”, φίλους Τατσόπουλου και Ψαριανού και γενικώς ό,τι κινείται τριγύρω.
Ο Γιώργος Παπανδρέου ξαφνικά και από εκεί που τον είχαν όλοι “τελειωμένο”, μαζεύει σκόρπιες σοσιαλιστικές δυνάμεις που δεν βρήκαν στέγη στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και πουθενά αλλού, οι οποίοι υπό την κατάλληλη “πίεση” θα τη… ρίξουν στον Γιώργο, κομμάτια να γίνει. Οι τελευταίοι θεωρείται βέβαιο ότι “κόβονται” από τον ΣΥΡΙΖΑ και μπορεί να του στερήσουν είτε την αυτοδυναμία, είτε ακόμα και την πρωτιά.
Στο iskra πάντως την έχουν πάρει γραμμή τη δουλειά και ήδη έχουν αρχίσει να “βαράνε”. Σε άρθρο του ο Άκης Μπαδογιάννης με τίτλο ΓΑΠ, Βενιζέλος, Λυκούδης αλλά και ΔΗΜΑΡ, γράφει:
Ζουρλομανδύας τυλίγει το χώρο του ΠΑΣΟΚ, αφού στη βαθιά πολιτική κρίση που το διαπερνάει έχει προστεθεί και η προσωπική, μέχρις εξαντλήσεως, αντιπαράθεση του «θρυλικού» πρώην πρωθυπουργού της χώρας Γ. Παπανδρέου με τον κατεξοχήν «άνθρωπο της εκάστοτε εξουσίας όλων των εποχών» Ε. Βενιζέλο.
Το μεγαλύτερο, ίσως, ανέκδοτο των τελευταίων χρόνων είναι ότι ο Γ. Παπανδρέου σπεύδει να ιδρύσει κόμμα μπροστά στις εκλογές. Η τραγωδία, όμως, για τη χώρα είναι ότι βρίσκονται ακόμα κάποια στελέχη να πλαισιώνουν σε αυτήν την φαρσοκωμωδία τον κατ’ εξοχήν πρωθυπουργό της τρόικας και των μνημονίων, τον πρωθυπουργό της κοσμοπολιτικής αποεθνοποίησης του τόπου, ένα μακάβριο πιόνι του παγκοσμιοποιημένου φιλελεύθερου χρηματιστικού κεφαλαίου, που έχει τόσο ελάχιστη επαφή με πράγματα και καταστάσεις σε αυτή τη χώρα, ώστε να του επιτρέπεται με τη μεγαλύτερη άνεση να προβαίνει αδίστακτα και αυταρχικά στα πιο καταστροφικά επινοήματα που του σερβίρονται και συχνά στην υλοποίηση των περίεργων εμμονών του.
ΤΟ ΤΡΥΠΙΟ ΣΩΣΣΙΒΙΟ
Ο μόνος, ίσως, που θα πρέπει να νιώθει ευτυχής με το νέο κόμμα του Γ. Παπανδρέου είναι ο Α. Σαμαράς.
Πρώτα-πρώτα γιατί ουδόλως απειλεί το κόμμα του και τις επιδιώξεις του. Το αντίθετο, προσφέρεται ως η εύκολη δυνατότητα να αποδίδει στο κόμμα ΓΑΠ όλα τα δεινά της χώρας, τα οποία αυτός δυστυχώς κληρονόμησε! Επίσης, όχι αδίκως, ο Α. Σαμαράς προσβλέπει στη δικιά του εκλογική ενίσχυση εξαιτίας της απίστευτης φαγωμάρας που θα ξεσπάσει ανάμεσα στα «δύο ΠΑΣΟΚ» της μιας και ανεπανάληπτης διάλυσης του τόπου. Μπορεί ο Σαμαράς να προσδοκά ενδεχομένως στις ψήφους των πλέον συντηρητικών του χώρου του λεγόμενου «Κέντρου» και της λεγόμενης «Κεντροαριστεράς» που ψάχνουν, τάχα, για «σταθερότητα» και «τρέμουν» μπροστά στην έλευση του ΣΥΡΙΖΑ.
Κυρίως, όμως, ο Α. Σαμαράς μπορεί να «τρίβει τα χέρια» του, με την επικείμενη ίδρυση κόμματος του ΓΑΠ, γιατί προσβλέπει ότι ενδεχομένως αυτό το μόρφωμα να του προσφέρει ως «δώρο» την αφαίρεση ψήφων από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μερικοί, μάλιστα, στο περιβάλλον του Α. Σαμαρά ονειροβατούν τόσο πολύ ώστε να εκτιμούν πως το κόμμα ΓΑΠ μπορεί ανέλπιστα να προσφέρει στο πιάτο την διεκδίκηση έστω της πρωτιάς στον Α. Σαμαρά !
Ας μην έχουμε καμμία αμφιβολία ότι τόσο η φυτευτική ίδρυση, λίγο νωρίτερα, του «Ποταμιού», όσο και τώρα, η συγκρότηση άρπα – κόλλα κόμματος από τον ΓΑΠ, έχουν ως, συνειδητό ή όχι, στόχο να λειτουργήσουν ως αναχώματα προς τον ΣΥΡΙΖΑ και ως δυνάμεις αναχαίτισης της ριζοσπαστικοποίησης.
ΟΙ «ΣΩΤΗΡΕΣ»
Ο Σπύρος Λυκούδης, αφού «έσωσε» τον πάλαι ποτέ Συνασπισμό, αφού μετέπειτα «έσωσε» τον ΣΥΡΙΖΑ και στη συνέχεια τη ΔΗΜΑΡ, πάει στη φυσική του κοίτη να «σώσει» και το Ποτάμι.
Το εναπομείναν σημερινό στελεχικό ΠΑΣΟΚ περίπου διχάζεται και αμοιβαδοποιείται ανάμεσα σε ΓΑΠ και Βενιζέλο.
Από την άλλη στελέχη της ΔΗΜΑΡ με επικεφαλής τον πρόεδρό της, αφού «έσωσαν» τους πολιτικούς χώρους που πέρασαν και κυρίως την ίδια τη ΔΗΜΑΡ , την οποία ίδρυσαν και σε ελάχιστο χρόνο έβγαλαν «νοκ άουτ», χτυπάνε, την πόρτα του ΣΥΡΙΖΑ.
Όλα τούτα τα πολιτικά υβρίδια και οι κινήσεις που μετέρχονται εντάσσονται εξ’ αντικειμένου στη λογική «να περιορίσουμε την επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ, είτε δια της επίδρασης μας να τον απονευρώσουμε από κάθε τι το ανατρεπτικό», ενώ όλα τούτα, ταυτόχρονα, υπάγονται στο «ενιαίο μπλοκ» του συστήματος που έχει ως σημαία το «πάση θυσία στο ευρώ», το «νεοφιλελευθερισμό» σε άπειρες παραλλαγές και φυσικά τα μνημόνια είτε ως θετική πρόταση, είτε ως «αναγκαίο κακό»!
Το κόμμα ΓΑΠ θα προσθέσει ένα ακόμη αλλοπρόσαλλο κομμάτι στο πάζλ του συστημικού παραδομένου νεοφιλελεύθερου μνημονιακού μπλοκ. Το νέο κόμμα, χωρίς καμία εκλογική τύχη, το μόνο που θα κάνει είναι να ανταγωνιστεί μέχρι τελικής πτώσεως το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, παρεμπιπτόντως την όποια επιρροή του «Ποταμιού» και κυρίως να προσφέρει πολιτική στέγη σε κάποιους που είναι αθεράπευτα προσκολλημένοι στο όνομα Παπανδρέου και νομίζουν ότι «τα ράσα κάνουν τον παπά».
ΑΝΑΓΚΗ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΡΗΞΗΣ
Ας μην ελπίζει ο Α. Σαμαράς ότι μπορεί να βρει ανέλπιστο εκλογικό σωσίβιο στον ΓΑΠ και το κόμμα του. Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απειλείται από κανένα κόμμα του ενδιάμεσου συστημικού τόξου, είτε «Ποταμίσιο», είτε «ΓΑΠίσιο».
Η κρίση της «Κεντροαριστεράς» είναι βαθιά κι αγιάτρευτη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να σαρώσει όλο αυτό το «κεντροαριστερό», βαθύτατα συστημικό, τοπίο ενισχύοντας μια πολιτική αρχών και ριζοσπαστικοποίησης απέναντι του και πρώτα από όλα απέναντι στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα.
Η παρούσα κρίση αντιπροσωπεύει τη βαθύτατη αποτυχία των συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράς, σε όλες τις δυνατές παραλλαγές τους.
Η παρούσα κρίση συνιστά επιθανάτιο ρόγχο της παλιάς Ευρώπης, του νεοφιλελευθερισμού και των νεοαυτοκρατορικών ιμπεριαλιστικών πολιτικών.
Απέναντι στο παλιό που φεύγει, μέσα από ωδύνες, παρακμή, ακραίο παραλογισμό και καταστροφές, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί παρά να αντιτάξει μια πολιτική μεγάλης ανατρεπτικής ρήξης και ένα σύγχρονο απολύτως εναλλακτικό ριζοσπαστικό όραμα, που δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με «μετεγγραφές» και «ενέσεις» πολιτικού προσωπικού και στόχων από όσα γύρω μας φθίνουν και καθώς φθίνουν, επιδεινώνουν το αδιέξοδο.
