ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Σε διαδικτυακή «βεντέτα» εξελίσσεται η κόντρα Χωμενίδη – Ακρίτα με τη γνωστή δημοσιογράφο να απαντά δημοσίως στον συγγραφέα υποστηρίζοντας ότι ποτέ δεν διέγραψε την ανάρτησή της στο Facebook και πως απλά από «δημόσια» την έκανε για «φίλους».
Η Έλενα Ακρίτα μάλιστα χαρακτηρίζει «ανόητο» τον Χρήστο Χωμενίδη.
Στη μακροσκελή απάντησή της κάνει λόγο για την «αισθητική (αν μπορούμε να την πούμε ετσι) του χρηματιστηρίου. Της φούσκας.
Του Σημιτισμού, του Λυμπερισμού» και προσθέτει πως «ο Χωμενίδης ομοιογενειοποιεί το κοινό του Θάνου Μικρούτσικου θεωρώντας το προφανώς εικόνα του ιδίου καθρεφτισμένη σε θολά νερά».
Όπως η ίδια γράφει: «Ο Χωμενίδης δεν επιτιθεται στον Μικρούτσικο.
»Ή μάλλον του επιτίθεται τόσο όσο. Επί της ουσίας στο κοινό επιτίθεται, όπως εκείνος το βλέπει: μέσα από το είδωλο του.Τελειώνω εδώ με την βεβαιότητα ότι το σοφό παιδί θα συμβάλει με ζέση και ενθουσιασμό στους νέους -ισμούς της υπό διαμόρφωσιν ιδεολογίας του Μπογδανισμού και του Τζημερισμού».
Διαβάστε ολόκληρη την ανάρτηση:
Ο Χωμενίδης ομοιογενειοποιεί το κοινό του Θάνου Μικρούτσικου θεωρώντας το προφανώς εικόνα του ιδίου καθρεφτισμένη σε θολά νερά.
Ενδεχομένως αυτός (και η παρέα του) πήγαινε με πούρα τσερόκι και τα συναφή.
Όμως, believe it or not, ο κόσμος όλος δεν είναι οι κολλητοί του Χωμενίδη. Όλοι μας πηγαίναμε στους συνθέτες που αγαπάμε, στις μεγάλες συναυλίες, στις ανθισμένες πίστες των ρεμπετάδικων, στης όπερας τα χρυσοποίκιλτα – άσε που ξέραμε και το μικρό όνομα του Ροσίνι.
Εμείς – όποιους κι αν προσδιορίζει το ‘εμείς’ – και στον Θάνο τρέχαμε και τον Άκη Πάνου αγαπούσαμε και στης Τούμπας τις κερκίδες του Θεού σκαρφαλώναμε.
Και στα κρεββάτια ερωτευόμαστε και στα παγκάκια χωρίζαμε.
Εμείς που ό,τι αγαπούσαμε, το ακολουθούσαμε. Μέχρις τελικής πτώσεως: δικής μας ή δικής του.
Εμείς αυτό.
Πάμε στο ‘εσείς’
Δεν υπάρχει ‘αισθητική Μικρούτσικου’. Όπως δεν υπάρχει αισθητική Ξενάκη ή Αλμπινόνι, Σκαλκώτα ή Βαμβακάρη.
Τα πούρα, τα Τσερόκι και τα σινιέ μιας άλλης μορφής ‘αισθητική’ σηματοδοτούν.
Την ‘αισθητική’ (αν μπορούμε να την πούμε ετσι) του χρηματιστηρίου. Της φούσκας.
Του Σημιτισμού, του Λυμπερισμού και όλων των -ισμών που ευσυνειδήτως και ενσυνειδήτως διαβρώσανε το μέταλλο αυτής της κοινωνίας.
Αυτοί οι -ισμοί που, στην παντοδυναμία τους, έσπρωξαν ένα λαό σε μια χλιδή του κ@@ου, σε καταναλωτικά δάνεια, σε κτήματα γαμήλιων δεξιώσεων με πλαστικές καρέκλες, σε παραλιακές ξαπλώστρες που η τσέπη δεν τις άντεχε.
Ο Χωμενίδης δεν επιτιθεται στον Μικρούτσικο. Ή μάλλον του επιτίθεται τόσο όσο. Επί της ουσίας στο κοινό επιτίθεται, όπως εκείνος το βλέπει: μέσα από το είδωλο του.
Τελειώνω εδώ με την βεβαιότητα ότι το σοφό παιδί θα συμβάλει με ζέση και ενθουσιασμό στους νέους -ισμούς της υπό διαμόρφωσιν ιδεολογίας του Μπογδανισμού και του Τζημερισμού.
(Στα δικά μου λίγο. Να ευχαριστήσω τον Απόστολο Δοξιάδη – με τον όποιον διαφωνώ στα πάντα σχεδόν – διότι πριν καιρό ένθερμα με υπερασπίστηκε, όταν ο Χωμενίδης μού επιτέθηκε με τρόπο άθλιο και χυδαίο στον προφίλ του πρώτου.)
Υ.Γ. Ποτέ δεν διέγραψα την ανάρτηση μου, ανόητε κύριε. Απλώς την έκανα από δημόσια, για φίλους. Την επανέφερα όμως για να μην ζορίζεστε».
Τι προηγήθηκε
Είχε προηγηθεί επίθεση του Χρήστου Χωμενίδη στην Ελενα Ακρίτα που όπως ο συγγραφέας γράφει έδωσε το σύνθημα της επίθεσης εναντίον του, για το άρθρο του για τον Θάνο Μικρούτσικο.
Σε ανάρτηση του περιγράφει πώς ένιωσε όταν εκατοντάδες άνθρωποι, με αφορμή τις αναφορές εναντίον του από την Ελενα Ακρίτα, άρχισαν να τον βρίζουν.
«Φαντάζεστε πώς είναι εκατοντάδες άνθρωποι να σου επιτίθενται ξαφνικά, γράφει, να σου απευθύνουν τις βαρύτερες κατηγορίες, να αναπαράγουν τις πιο ανυπόστατες και χυδαίες συκοφαντίες;
»Και προσθέτει: Ξέρω πολύ καλά ποιός είμαι και τι κάνω στη ζωή μου. Πάνω από όλα όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχω ολο το δίκιο με το μέρος μου. Ολοστρόγγυλο και αστραφτερό σαν τον ήλιο».
Ο Χρήστος Χωμενίδης αναφέρεται στην παρεξήγηση που δημιουργήθηκε με αφορμή τα σχόλια της Ελενας Ακρίτα, που μπέρδεψε τις αναφορές στα σινιέ ρούχα των νεοελλήνων, που ακούγαν τα τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου και νόμιζαν ότι μύριζαν ψαρόλαδο- τα δικά τους ρούχα…- με δήθεν καρφί του Χρήστου Χωμενίδη για σινιέ ρούχα που φορούσε ο Θάνος Μικρούτσικος. Ενώ είναι προφανώς πού αναφέρονταν.
Εγραψε ο Χρήστος Χωμενίδης:
Φαντάζεστε πώς είναι, στα καλά καθούμενα, κάποια ξανθιά κυρία, κόβοντας και ράβοντας, διαστρέφοντας όχι μόνο το πνεύμα αλλά και το γράμμα ενός κειμένου σου, να δίνει το σύνθημα της επίθεσης εναντίον σου; (Και έπειτα βέβαια να σβήνει τα ίχνη της, όπως η γάτα τις βρωμιές της…)
Φαντάζεστε πώς είναι εκατοντάδες άνθρωποι να σου επιτίθενται ξαφνικά -δίχως οι περισσότεροι να έχουν καν διαβάσει παρά ένα μικρό απόσπασμα τού άρθρου σου-, να σού απευθύνουν τις βαρύτερες κατηγορίες, να αναπαράγουν τις πιό ανυπόστατες και χυδαίες συκοφαντίες, να σε ονομάζουν ανάξιο των γονιών και των παππούδων σου, την αληθινή ιστορία των οποίων ανάθεμα και αν γνωρίζουν; Να νοιώθεις ένα σμήνος νυχτερίδες να γδέρνει την ψυχή σου, να κοπρίζει πάνω σε ό,τι έχεις ιερό;
Ξέρω πολύ καλά ποιός είμαι και τι κάνω στη ζωή μου. Έχω -όπως κι εσείς- τους πιό κοντινούς μου ανθρώπους που με υπεραγαπούν. Έχω σοβαρούς και γενναίους συμπολίτες μας, οι οποίοι με υποστήριξαν. Πάνω από όλα όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχω όλο το δίκιο με το μέρος μου. Ολοστρόγγυλο και αστραφτερό σαν τον ήλιο.
Και όμως, χθες για μιά στιγμή, ένοιωσα να έχω φτάσει στα όρια μου.
Τα καθημερινά διαδικτυακά λιντσαρίσματα πρέπει κάπως να σταματήσουν. Υπερβαίνουν ως φαινόμενο κάθε έννοια πολιτικής ή ιδεολογικής αντιπαράθεσης. Αποτελούν σκέτη βαρβαρότητα, ίδια με το μπούλινγκ που οδηγεί πολλούς εφήβους στην απόγνωση.
Ξέρω ότι το διαδίκτυο είναι από τη φύση του σχεδόν ανεξέλεγκτο. Πως μοιάζει λιγότερο με γήπεδο και περισσότερο με αρένα.
Εάν ωστόσο αρκούμασταν στη διαπίστωση ότι «homo hominis lupus» – «ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος» -, δεν θα είχαμε κάνει ένα βήμα μπροστά στον πολιτισμό μας.
Απευθύνω έκκληση να ξεκινήσει μία πολύ σοβαρή συζήτηση. Προς υπεράσπιση της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας του λόγου, της ασφάλειας που πρέπει να αισθάνεται ο καθένας ώστε να εκφράζει τις απόψεις του.
Η προηγούμενη παρόμοια βαρβαρότητα, οι μεταμεσονύκτιες τηλεδίκες κατά τη δεκαετία του 1990, εξόντωσαν ηθικά και σωματικά παραπάνω από έναν ανθρώπους. Ας μη βιώσουμε ξανά ως κοινωνία κάτι τέτοιο.-
